Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι τη γιαγιά της ξαδέρφης μου να τη φωνάζει "λουλούδι μου", "μαργαρίτα μου" και άλλα τέτοια πανέμορφα λουλουδάκια, αλλά ποτέ μα ποτέ με το πραγματικό της όνομα, γιατί δεν ήταν το όνομα της αλλά το όνομα της γιαγιάς μας. Στις συζητήσεις μας με την ξαδέρφη μου, πάντα υπήρχε μια πίκρα μέσα της που η κατά τ'άλλα αγαπημένη της γιαγιά, δεν την αποδέχτηκε ποτέ με το όνομα της. Μεγαλώνοντας και ζώντας από κοντά αυτές τις καταστάσεις που έκαναν και την οικογένεια όλη άνω κάτω, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι όταν με το καλό παντρευτώ και κάνω παιδάκια, δεν θα έκανα ποτέ θέμα για το όνομα. Αν τα μελλοντικά πεθερικά μου έκαναν θέμα με το όνομα θα έβγαζα τα ονόματα τους να ξεμπερδεύουμε. Μάλιστα είχα αρχίσει να το λέω και στους γονείς μου για να είναι προετοιμασμένοι. Φυσικά και δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα γιατί και για αυτούς σημασία είχε να είμαι ευτυχισμένη μέσα σε ένα ήρεμο και αγαπημένο περιβάλλον, παρά να βάλω τους εγωισμούς να κάνουν την ζωή μας άνω κάτω. Επίσης το άλλο που είχα σκεφτεί ήταν ότι πάντα μου άρεσαν τα πιο ιδιαίτερα ονόματα, παρά τα πιο κλασικά που φωνάζεις Μαρία και γυρνάει ο μισός δρόμος. Όταν μετά από χρόνια γνώρισα τον άντρα μου και έμεινα έγκυος, πριν ακόμα μάθουμε το φύλλο του παιδιού (εφόσον όλα πήγαιναν καλά με την εγκυμοσύνη μου), έκανα μια συζήτηση με την πεθερά μου και της είπα ότι αν το παιδί ήταν αγόρι θα έπαιρνε το όνομα του πεθερού μου οπωσδήποτε, αλλά αν ήταν κορίτσι αν θα είχε πρόβλημα να βγάλω το όνομα της μαμάς μου; Το δέχτηκε με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση γιατί έτσι κι αλλιώς εκτιμάει πολύ τη μαμά μου και θεωρούσε ότι της αξίζει να ακούσει και αυτή το όνομα της. Πάντως αν μου έφερνε την παραμικρή αντίρρηση τότε δεν θα το συζητούσα παραπάνω και φυσικά θα έβγαζα το όνομα της. Έτσι όταν μάθαμε ότι το μωρό μου είναι κορίτσι, από την κοιλιά κιόλας, τη φωνάζαμε με το όνομα της. Επειδή όμως η μαμά μου έχει ένα σχετικά συνηθισμένο όνομα, έκανα μια μικρή παραλλαγή για να κάνω και την επιθυμία μου (από Κατερίνα την φωνάζω Κάτια). Εκεί να δείτε γέλια με τη μαμά μου που δεν καλοδέχτηκε την αλλαγή του ονόματος της και μου έλεγε "χαριτολογώντας" γιατί δεν το φωνάζω Κατίνα και άλλα τέτοια. Μάλιστα ο πεθερός μου για να την πειράζει την έλεγε Συμπεθέρα Κάτια και άλλα τέτοια τραγελαφικά!!!!! Εγώ όμως δεν έδωσα σημασία και τους έκανα να αποδεχτούν την παραλλαγή (εξάλλου και πάλι το όνομα της ήταν). Όταν έμεινα και πάλι έγκυος, ήταν δεδομένο το όνομα του πεθερού μου για το αγόρι και αν ήταν κορίτσι η πεθερά μου μου είπε ότι αν ήθελα να έβγαζα ένα άλλο όνομα γιατί ήδη έχει μια εγγονή με το όνομα της. Και ο άντρας μου αντιδρούσε για το όνομα της μάνας του μόνο και μόνο επειδή είχε και την ανιψιά του με το ίδιο όνομα και ότι τι θα γινόταν θα γέμιζε το σπίτι με παιδιά με το ίδιο όνομα και όταν θα φωνάζαμε θα γυρνούσαν όλες; Εντέλει και το δεύτερο είναι κορίτσι και επειδή η πεθερά μου έχει ένα πολύ σπάνιο και υπέροχο όνομα αποφασίσαμε με τον άντρα μου να πάρει της μαμάς του!!!! Νομίζω ότι όταν υπάρχει συνεννόηση, συζήτηση και καλή διάθεση και από τις δύο πλευρές όλα μπορούν να είναι τέλεια. Γιατί δηλαδή να χαλάσω το υπέροχο σπιτικό μου και την ευτυχισμένη οικογένεια μου για ένα όνομα. Όσο για την ομοιότητα των παιδιών με τον μπαμπά τους, όποιος μου λέει ότι του μοιάζουν (γιατί η αλήθεια είναι ότι και οι δύο είναι ολόιδιες με τον μπαμπά τους και με τους θείους τους) το μόνο που τους απαντάω είναι: "Είμαι πολύ χαρούμενη που τα παιδιά μου μοιάζουν στον μπαμπά τους, αφού ο μπαμπάς τους είναι ο άντρας που ερωτεύτηκα και αγαπάω και εφόσον μέσα σε όλα τα άλλα που με τράβηξαν ήταν και η εμφάνιση του, είμαι ευτυχισμένη και περήφανη για ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΜΟΥ" έτσι απλά!!!!!!