Γιατί δεν παίρνω μέρος στον Πανελλήνιο Δημόσιο Θηλασμό

Γιατί το θεωρώ κοροϊδία! Γιατί ούτε εγώ ούτε το παιδί μου είμαστε εκθέματα σε κάποιο μουσείο. Γιατί ο θηλασμός δεν είναι μία πράξη για τα βλέμματα των πολλών. Είναι η σχέση μητέρας παιδιού και σε αυτή δεν χωράν άλλοι.

Θηλάζω την κόρη μου από τη μέρα που γεννήθηκε ελεύθερα και ανεμπόδιστα όποτε το ζητήσει. Ήταν ο τρόπος να γνωρίσουμε η μία την άλλη αλλά και ο τρόπος να γνωρίσει η μικρή τον κόσμο. Όπως είναι φυσικό η μικρή πεινάει, κουράζεται, νυστάζει, βαριέται, φοβάται, ταράζεται και για όλα λύση είναι το στήθος και η αγκαλιά της μαμάς. Όχι δεν είναι ξεχωριστό ή διαφορετικό το παιδί μου, αυτή είναι η φύση του, η φύση όλων μας. Η μαμά είναι όλος ο κόσμος (ήταν το σπίτι της για τόσο καιρό άλλωστε) και το μέσο να γνωρίσει τα πάντα πέρα από αυτή.

Σε καμία περίπτωση δεν φοβάμαι/ δεν ντρέπομαι/ δεν έχω κανένα πρόβλημα να θηλάσω το παιδί μου σε οποιοδήποτε μέρος. Είτε δημόσια είτε ιδιωτικά. Έχω θηλάσει σε πάρκο, σε καφετέρια, σε ταβέρνα, σε σπίτι φίλων, σε σπίτι που πήγαμε για πρώτη φορά και πάει λέγοντας… Δεν κοιτάζω γύρω μου όταν το παιδί μου έχει την ανάγκη μου. Με έχουν κοιτάξει περίεργα, μου έχουν ρίξει αυτό το βλέμμα το ‘δεν πρέπει να το κάνεις αυτό εδώ!’ ίσως να είναι και το βλέμμα ‘ δεν πρέπει να το κάνεις και καθόλου’. Σε όλους αυτούς έχω χαρίσει την απόλυτη αδιαφορία μου και το πιο όμορφο χαμόγελο που έχω. Εκείνη τη στιγμή δεν είμαι μπροστά τους για να τους προκαλέσω ούτε για να προσβάλλω την αισθητική τους ούτε να έρθω σε αντιπαράθεση για τα οφέλη του θηλασμού. Εκείνη τη στιγμή δίνω στο παιδί μου τροφή και αγάπη γιατί το χρειάζεται.

Σε όλους αυτούς που δεν θέλουν/ δεν αντέχουν/ δεν θεωρούν όμορφη εικόνα μία μητέρα να θηλάζει το παιδί της και την αποδοκιμάζουν με κάθε τρόπο κάνουν το ίδιο με κάποιον που πετάει τα σκουπίδια του κάτω; κάνουν το ίδιο με κάποιον που φτύνει στη μέση του δρόμου; αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο όταν ακούν κάποιο να βρίζει χυδαία και δυνατά ώστε να τραβήξει την προσοχή; Σε καμία περίπτωση δε συγκρίνω το θηλασμό με τα παραπάνω απλώς παρουσιάζω εικόνες καθημερινές που τις περισσότερες φορές κανείς δεν αντιδρά παρόλο που οι περισσότεροι (φαντάζομαι) τις θεωρούμε μη αποδεκτές.

Υπάρχουν ακόμα και επαγγελματίες υγείας οι οποίοι σαμποτάρουν το θηλασμό και λίγο πολύ κάθε μέλλουσα μαμά/ νέα μαμά/ χρόνια μαμά έχει συναντήσει από έναν (τουλάχιστον). Υπάρχουν γυναικολόγοι που σου λένε πως δεν έχεις γάλα, μαίες που βγάζουν το πόρισμα ότι το γάλα σου είναι νερό, παιδίατροι που συνιστούν να δίνεις συμπλήρωμα γιατί μπορεί να μη χορταίνει το νεογέννητο και πασών των ειδικοτήτων άνθρωποι με άσπρη ποδιά με άποψη. Και στην τελική ας την έχουν! Το θέμα είναι η έγκυος και η λεχώνα να έχει το θάρρος να απομακρύνει από γύρω της κάθε σειρήνα. Και πως γίνεται αυτό; με την ενημέρωση. Όταν πήγα να γεννήσω είχα διαβάσει αρκετά αρχεία για το θηλασμό, σημειώσεις παιδιάτρων, ιστορίες θηλασμού, τα οφέλη και τις δυσκολίες και ήμουν αποφασισμένη να το κάνω. Έστω και για μία μέρα. Για όσο πήγαινε. Και τα κατάφερα, από τη μέρα που γεννήθηκε η μικρή μου μέχρι τώρα που γράφω το κείμενο, 5 μήνες μετά, θηλάζει αποκλειστικά και ανεμπόδιστα χωρίς κανένα πρόβλημα.

Συμφωνώ με κάθε εκδήλωση ενημέρωσης για το θηλασμό καθώς όπως οι περισσότερες έχουμε ανακαλύψει κυκλοφορούν τόσοι μύθοι, ανακρίβειες και ψέματα γύρω από αυτό το θέμα όσα και τα παραμύθια της Χαλιμάς! Ναι σε εκστρατείες ενημέρωσης από ιατρικούς φορείς, ναι σε εκπαιδευτικά βίντεο, ναι σε συναντήσεις μητέρων, ναι σε μαθήματα θηλασμού πριν τον τοκετό, ναι στη βοήθεια μετά τον τοκετό (ακόμα και πολύ μετά).

Διαφωνώ όμως με τον ταυτόχρονο θηλασμό. Η μαζοποίηση και η εμπορευματοποίηση δεν αξίζει στο θηλασμό. Δεν ταιριάζει στη φύση της γυναίκας. Η μητέρα είναι δύναμη, είναι ζωή και με αυτό τον τρόπο γίνεται θέαμα! Θέλει να προκαλέσει τα βλέμματα πάνω της είτε είναι θετικά είτε αρνητικά. Ο θηλασμός από μία πράξη αγάπης και ανιδιοτέλειας γίνεται ακτιβισμός και οι εκφραστές του ηθοποιοί σε μία σκηνή παραλόγου. Η εικόνα από δεκάδες γυναίκες να ταίζουν ταυτόχρονα τα παιδιά τους πως μπορεί να αλλάξει την άποψη που έχει κάποιος για το θηλασμό; πώς να νιώσει το δέος όταν χάνεται η ιερότητα; πώς να ακούσει το τραγούδι όταν λείπουν οι νότες;

Είμαι μητέρα και θηλάζουσα και δεν συμμετέχω σε ταυτόχρονους δημόσιους θηλασμούς.

Το παιδί μου έχει την αγκαλιά μου και το στήθος μου όποτε το έχει ανάγκη. Με κοιτάζει μέσα στα μάτια και όχι σπάνια χαμογελάει μόνο και μόνο γιατί είναι κοντά μου και νιώθει ασφαλές. Δεν ξέρω αν είμαι καλή μητέρα, πορεύομαι ακολουθώντας το ένστικτό μου, ενημερώνομαι, διαβάζω, παρακολουθώ επιστήμονες υγείας, αλλάζω γνώμη ή επιμένω όταν νιώθω πως έχω δίκαιο.

Πιστεύω ακράδαντα πως όλα είναι θέμα παιδείας, αυτής που μαθαίνουμε πριν πάμε σε οποιοδήποτε σχολείο. Η εικόνα μίας μητέρας που θηλάζει αλλά και μίας που δε θηλάζει δεν θα έπρεπε να ενοχλεί κανένα. Ας θηλάζουμε όποτε το ζητούν τα παιδιά μας και όχι όποτε έχει ανάγκη η κοινωνία να το δει. Ας μην ξεχνάμε πως ένα παιδί μπορεί να μεγαλώσει όμορφα και χωρίς θηλασμό αλλά όχι χωρίς μία μητέρα σίγουρη για τον εαυτό της, σίγουρη για τη δύναμη που κρύβει μέσα της, μία μητέρα με χαμόγελο που βγαίνει από την καρδιά της!

Μαμά Εύη

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com και εμείς θα τη δημοσιεύσουμε!