Η γέννηση ενός μεγάλου μωρού!
Εδώ και καιρό, διαβάζω τις ιστορίες τοκετών και με παίρνουν τα ζουμιά… Είπα λοιπόν, να γράψω και τη δική μου εμπειρία, για να ξεμείνω εντελώς από χαρτομάντηλα… χαχαχα!
Με τον άντρα μου, είμαστε μαζί σχεδόν 11 χρόνια (πιπίνι με πήρε!), εκ των οποίων τα 3,5 παντρεμένοι. Απ΄ το γαμήλιο ταξίδι αρχίσαμε τις προσπάθειες για νινάκι, αλλά η τύχη ευνόησε τον άντρα μου και χρειάστηκε να προσπαθήσει για αρκετούς μήνες…. Χιχιχι !
Εγώ πάλι, κάθε φορά που μ΄επισκέπτονταν οι… Ρώσοι, απογοητευόμουν, έκλαιγα και σκεφτόμουν σπερματεγχύσεις, εξωσωματικές, μέχρι και την πιθανότητα υιοθεσίας…. Μέσα στην αισιοδοξία ένα πράγμα !!!
Το Μάιο του 2009, μετά από 8 μέρες καθυστέρηση, κάνω ένα τεστ και βγαίνει ΘΕΤΙΚΟ!!!! Δυστυχώς όμως, όταν πήγα για την αυχενική διαφάνεια, με ενημέρωσαν πως η καρδούλα του δεν χτυπούσε πια και πως την επόμενη μέρα έπρεπε να μπω για απόξεση…
Μετά από 3 μήνες, πολλές εξετάσεις, πολύ άγχος κι ακόμα πιο πολύ κλάμα για το νινί που έχασα, ξανακάνω τεστ και βγαίνει και πάλι θετικό!!! Η χαρά πιο συγκρατημένη αυτή τη φορά βέβαια, αλλά ατελείωτη…
ΠΗΤ : 15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2010 !!!!! Ένα χρόνο μετά την απόξεση, θα ξαναέμπαινα στο ΙΑΣΩ, αλλά αυτή τη φορά για να γεννήσω!!!! Κάτι παράξενα παιχνίδια που μας παίζει η ζωή….
Οι μήνες κυλούσαν ομαλά, αλλά με αρκετό άγχος, τουλάχιστον μέχρι να περάσω τα…. «διόδια», που λέγονται αυχενική διαφάνεια… Λίγο αίμα είχα μόνο στο 2 μήνα, έμεινα ξάπλα καμιά δεκαπενταριά μέρες, κι αυτό ήταν όλο. Ούτε εμετούς, ούτε ζαλάδες, τίποτα… Μόνο τα πόδια μου είχαν πρηστεί απ΄ το Μάιο και μετά, λόγω ζέστης.
Φτάνοντας πια στον Αύγουστο, και με τα πόδια μου σαν τσουρέκια (από 38 νούμερο παπούτσι, έφτασα να φοράω 41 !!!) έπαιρνα τηλέφωνο το γιατρό και τον παρακαλούσα να με βάλει να γεννήσω πριν εκραγεί η κοιλιά!!!! Στην τελευταία επίσκεψη στο ιατρείο, μου κλείνει ραντεβού για καρδιοτοκογράφημα την Τρίτη, 17 Αυγούστου 2010 – εκτός βέβαια κι αν μας έκανε τη χάρη ο γιόκας μου να «σκάσει μύτη»!
Ειχα μπει και στην 40η εβδομάδα κύησης, τι στο καλό, να χρονίσω περίμενε;; Τέλος πάντων, πάω πρωί-πρωί, με τη βαλιτσούλα μου στο χέρι (ελπίζοντας πως θα με κρατήσουν), μου κάνουν το καρδιοτοκογράφημα και αφού βλέπουν πως όλα είναι μια χαρά, μου ξαναδίνουν τη βαλιτσούλα στο χέρι και με στέλνουν σπίτι μου, ανανεώνοντας απλά το ραντεβού για 2ο καρδιοτοκογράφημα την Πέμπτη, 19 Αυγούστου.
Τετάρτη απόγευμα, με παίρνει τηλέφωνο η μαία και με ρωτάει τι ώρα έχω κανονίσει με το γιατρό να πάω το επόμενο πρωί… «Στις 9:30″, της απαντάω…
«Μμμμ, δεν έρχεσαι καλύτερα κατά τις 8, γιατί θα σε κρατήσει;;;«
Κόκαλο εγώ! Και τι, για έκπληξη μου το φύλαγε;;; Όχι, απλώς ο άνθρωπος με πήρε χαμπάρι τι τέρας ψυχραιμίας είμαι και δεν ήθελε να με αγχώσει 2 μέρες νωρίτερα.
Η αντιδρασή μου;; Παίρνω τηλέφωνο τον άντρα μου, τον ενημερώνω πως από την επόμενη μέρα θα είναι μπαμπάς και τον προειδοποιώ να μην τολμήσει να γυρίσει στο σπίτι πριν τις 12 το βράδυ τουλάχιστον!!!! Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν ήθελα ούτε να τον δω μπροστά μου!!! Άσχετα αν μετά τον έβριζα που άργησε να γυρίσει ενώ εμένα με είχε φάει η αγωνία για το τι με περίμενε το επόμενο πρωί…. Άτιμες ορμόνες…!!!!
Αφού πλακώθηκα κι έκανα γενική στο σπίτι, άλλαξα σεντόνια, πετσέτες, μαγείρεψα (ε, τόσες μέρες θα έλειπα, αν ερχόταν ενας άνθρωπος στο σπίτι να μην έχει καθαρά σεντόνια να ξαπλώσει, καθαρές πετσέτες να σκουπιστεί, κι ένα πιάτο φαί να βάλει κάτι στο στόμα του; Χαχαχα), τσέκαρα τη βαλιτσούλα για 479η φορά, έκανα ένα ωραιότατο μπανάκι και ξάπλωσα..
Επιτέλους, ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα κι εγώ με τα μάτια κόκκινα από την αϋπνία, ήμουν στο δρόμο προς το ΙΑΣΩ….
07:50, πέρναγα την πόρτα που δεν έχει γυρισμό….. Αφού μου έκαναν το γνωστό…SPA, με έβαλαν στο δωμάτιο τοκετών, με καλωδίωσαν και μου έβαλαν τον ορό για να ξεκινήσουν οι πόνοι… Από τις 9 ως τις 13:30, με πόνους κάθε λεπτό παρακαλούσα για επισκληρίδιο, που δεν μου έκαναν γιατί είχα πολύ μικρή διαστολή και ο κανακάρης μου ήταν ψηλά… Κατά τις 13:40, και με διαστολή μόλις 3 (!), μου την έκαναν τελικά, αλλά όχι ολόκληρη τη δόση… Έβγαλαν έξω τον άντρα μου, έφυγε και η μαία κι έμεινε μαζί μου ο γιατρούλης μου, να μου κάνει παρέα, όσο θα ξεκουραζόμουν…
Κατά τις 14:50, με ενημέρωσε πως σιγά-σιγά θα αρχίσω να ξανανιώθω τους πόνους και πως θα πρέπει να κάνω υπομονή για να βοηθήσω τη διαστολή να προχωρήσει και το μωρό να κατέβει…. Κάποια στιγμή, ο άντρας μου άκουσε κάποιες κοπέλες από τα διπλανά δωμάτια να ουρλιάζουν και ρώτησε το γιατρό γιατί αυτές τσιρίζουν, ενώ εγώ όχι…!!!!! «Ε, Γιαννάκη μου, η γυναίκα σου προφανώς πονάει σιωπηλά» του είπε ο άνθρωπος ! Τι άλλο να του έλεγε;
Κι ενώ οι πόνοι συνεχίζονταν κανονικότατα, χωρίς έλεος, κάθε λεπτό, μαθαίνω απ΄τον άντρα μου πως έξω η μανουλίτσα μου έχει πάθει ένα ψιλοεγκεφαλικούλι, σε συνδυασμό μ’ ένα ελαφρύ εμφραγματάκι και μια τοοοόση δα μικρούλα κρίση πανικού, και ¨τα χώνει¨ στον καημένο το γιατρό μου να μου το πάρει με καισαρική, έχοντας την αμέριστη συμπαράσταση και συγκατάθεση του πεθερού μου!!! ( Κοινώς, δυο γάιδαροι μαλώνανε, σε ξένο αχυρώνα!!!!)
Τι να κάνει ο δόλιος ο άνθρωπος, ήρθε και με ρώτησε αν θέλω να μπω για καισαρική, ή να περιμένουμε λίγο ακόμα και να ξεκινήσουμε εξωθήσεις μπας και καταφέρουμε τίποτα… (όλα αυτά, εννοείται χωρίς επισκληρίδιο!!!) Δεν ξέρω που τη βρήκα τόση δύναμη, αλλά του είπα να περιμένουμε ακόμα λίγο, από τη στιγμή που όλα είναι καλά… Και κάπως έτσι η ώρα πήγε 17:10, ο μπεμπίνος μου ήταν ακόμα κάτω απ΄ το στήθος και η διαστολή μόλις στο 5!!!
Εκεί πια, μου είπε πως δεν έχει νόημα να περιμένουμε άλλο και πως πάμε για καισαρική…. Μ΄ έπιασε ένας πανικός, άνευ προηγουμένου, άρχισα να σπαρταράω σαν το ψάρι, έκλαιγα και τον παρακαλούσα να αφήσει τον άντρα μου να μπει μέσα…. Δυστυχώς όμως δεν επιτρέπεται, οπότε τον άφησαν να με ¨συνοδεύσει¨ μόνο ως το χειρουργείο, και να περιμένει να με ξαναδεί όταν πια θα είχε γίνει εκείνος ¨μπαμπάς ¨ κι εγώ ¨μαμά¨……
Μπαίνοντας στο χειρουργείο, με πιάσανε τα κλάματα και κάτι τρελές ενοχές, ότι εγώ φταίω που δεν κατάφερα να γεννήσω φυσιολογικά, γιατί λύσσαξα να μου κάνουν επισκληρίδιο και δεν έβγαζα λίγο το σκασμούλη να προχωρήσει η όλη διαδικασία…. Μέχρι που άκουσα το γιατρό μου να μου λέει «Μην κλαις, δεν υπήρχε περίπτωση να γεννηθεί φυσιολογικά!» Ο μικρούλης μου, (σε απλά Ελληνικά!) ερχόταν ανάσκελα, πράγμα που ο γιατρός δεν μπορούσε να καταλάβει, γιατί τόσο ψηλά που ήταν, δεν έφτανε να πιάσει τις πηγές στο κεφαλάκι του! Κι έτσι, την Πέμπτη, 19 Αυγούστου 2010 , στις 17:30, άκουσα την πιο γλυκιά μελωδία… την πιο ζεστή φωνούλα… το κλάμα του μπεμπίνου μου….
Και προσγειώθηκα απότομα από το ροζ συννεφάκι μου, όταν άκουσα την προϊσταμένη να αναφωνεί : «Καλεεεέ, αυτό είναι πολύ μεγάλο!!!!!» Γυρνάω πανικόβλητη στη μαια μου και τη ρωτάω «Εύα, τι μου έβγαλαν από εκεί μέσα;;«
«Μην ανησυχείς, όλα καλά είναι!» μου απαντάει εκείνη και μου ακουμπάει στο στήθος το μωράκι που μεγάλωνε επί 9 μήνες μέσα στο σώμα μου… το μωράκι ΜΟΥ!!! Η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου….
Αφού ¨γνωριστήκαμε¨ με το νεαρούλη, μου τον πήραν για να τον καθαρίσουν, να τον ζυγίσουν, να τον εξετάσουν κλπ… Η ζυγαριά, κόντεψε να κλατάρει μόλις τον έβαλαν πάνω…. 4,305 kgr και 55 cm!!!!! Μια αγκαλιά γέμιζε το ανθρωπάκι μου… Που να κατέβει το δύσμοιρο…;
Από εκείνο το Αυγουστιάτικο απόγευμα, η ζωή μου έχει αλλάξει εντελώς…. Έχει αποκτήσει άλλο νόημα….είμαι ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ με αυτό το μικρούλι πλασματάκι που έχει γεμίσει τις μέρες μας με γλυκιές φωνούλες, γελάκια και πολλή πολλή αγάπη!!!!
Σας ζητω συγγνώμη για την πολυλογία ( κι αυτό απ΄τη μανούλα μου το ΄χω πάρει προίκα, μαζί με την ψυχραιμία που λέγαμε προηγουμένως…. Χαχαχα) και εύχομαι όλα τα παιδάκια να είναι γερά, καλότυχα κι ευτυχισμένα στη ζωή τους !!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Παρόλο που είχα ΠΗΤ 29 Αυγούστου, ο γιατρός απο αρχές Αυγούστου μου είπε να ετοιμάσω βαλίτσα, γιατί το μωρό ήταν μεγάλο. 12 του μηνός, πρωί πρωί, ξύπνησα με ενοχλήσεις. Να μην πολυλογώ, πήγα κλινική, και από στις 10:00 που ξεκίνησαν οι πόνοι, 10:20 ( 20 λεπτά πόνοι) βγήκε ο παίδαρος 4100 !!!! ούτε ορό δεν πρόλαβαν να με βάλουν, φυσιολογικότατος τοκετός και ταχύτατος. Δεν θέλω να σκέφτομαι πόσο θα ήταν το βάρος του αν φτάναμε την ΠΗΤ. Πάντος αν περίμενα να ξεκινήσουν οι πόνοι στο σπίτι, εκεί θα γεννούσα. Βιαστκός σε όλα του το καμάρι μου...
Ρωτήστε εμένα να σας πω για μεγάλα μωρά !! Ο πρώτος μου γιός βγήκε 4.350 κιλά και ο δεύτερος 4.900 !!! Και οι δύο γεννήθηκαν με φυσιολογικό τοκετό ο δεύτερος μάλιστα χωρίς κάν επισκληρίδιο !!! Να είναι καλά τα παιδιά μας !
ax oso to thimamai anatrixiazw. egw genisa ton gio mou stis 23 flevari 4.320 55cm fisiologika kai mporw na pw oti htan mia apo tis pio diskoles empiries tis zwhs mou. to epomenw ennwhte me kesarikh. na sas zhsoun ta paidakia sas.
ax mprabo sou na se kal na ton xerese geros k dunatos....o gioka sou...ta pes toso wraia an k emena me piran ta zoumia den ksero gt...na ste kala k panta eutuxismeni...
χαχαχαχαχ εγω 4,605 το γιο μου και φυσιολογικά παρακαλώ!!!!! να σου ζήσει κοριτσάκι μου!!!!!!!
Μήπως να γνωριστουνε τα παιδάκια μας? Και εμένα βγήκε 4300 κ 55εκ. Κοριτσαρος....
>Το καλυτερο παιδι θα γινει!!!!(εχουμε την ιδια μερα γενεθλια!!) να σου ζησει κ να ειναι παντα ευτυχισμενος
γεωργια
>Να σου ζησει ο παιδαρος!Εσεις μας περασατε καλε,ενα χρονο πριν απο εσας γεννησα κι εγω ενα αγορακι στο ιασω λιιιιιγο πιο ελαφρυ,μολις 4.190!Να το χαιρεσαι το αντρακι σου ,παντα γερο και ευτυχισμενο! ΑΝΝΑ
>Να σας ζήσει ο μπέμπης.....Καλέ τι οδύσσεια ήταν αυτή;;; Μου άρεσε πολύ η περιγραφή σου....
>ΚΟΡΙΤΣΑΡΑ ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ Ο ΑΝΤΡΑΚΛΑΣ...ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΑΝ 11 ΤΟ ΠΡΩΙ..!!ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥ ΞΕΡΕΙΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΙ ΚΙΟΛΑΣ...ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΑ...!!!!!