Ακόμα έχω την πληγή στην ψυχή μου

Είμαι μια κοπέλα 27 χρονών και θέλω να μοιραστώ ένα κομμάτι απο την ζωή μου που δεν ξέρει σχεδόν κανείς…

Ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή: Όταν ήμουν 16 χρονών κοριτσάκι, γνώρισα ένα αγόρι (18 εκείνος), εεε, τα φτιάξαμε και αυτή η σχέση κράτησε σχεδόν 5 χρόνια! Όλα κυλούσαν ωραία, διασκεδάζαμε, περνούσαμε καλά, τι άλλο να θέλαμε;

Όταν ήμουν 20 και κάτι, μένω έγκυος! Όταν το έμαθα μέσα μου, χάρηκα, αλλά αμέσως μετά ήρθαν οι σκέψεις στο μυαλό μου… Εκείνος τι θα πει; Πως θα το πάρει; Θα το θέλει το μωρό; Εκείνη την μέρα (νύχτα μάλλον) έκατσα και σκέφτηκα μέσα μου για το τι ήθελα εγώ και αποφάσισα ότι αυτό το μωρό θα το κρατήσω ότι και να γίνει!

Την άλλη μέρα του το λέω…. η αντίδρασή του με άφησε κόκαλο! Χάρηκε (το είχα δει στα μάτια του), δεν το σκέφτηκε καν και μου είπε «Αυτό το παιδί θα γεννηθεί!» και κάναμε σχέδια το πως θα το πούμε στους δικούς μας, το επόμενο και δυσκολότερο κομμάτι!!

Οι γονείς μου είναι λίγο παλαιών αρχών και τύπου »τι θα πει ο κόσμος’‘. Στην αρχή η αντίδραση ήταν «Και τι θα κάνεις;» και όταν τους είπα ότι θα το κρατήσουμε, άρχισαν όλα…. Έλεγαν τι θα πει ο κόσμος, ανύπαντρη με ένα μωρό και αν το θέλουμε το μωρό, πρέπει να παντρευτούμε! Όταν το συζήτησα με τον σύντροφό μου δέχτηκε και έτσι άρχισαν οι ετοιμασίες γρήγορα γρήγορα πριν φανεί η εγκυμοσύνη….

Και ενώ όλα ήταν μια χαρά και κυλούσαν ωραία, ο σύντροφός μου άρχισε να αλλάζει! Δεν ενδιαφερόταν για τίποτα, τσακωμοί, φασαρίες, μου έλεγε να μην κάνω τις εξετάσεις της εγκυμοσύνης γιατί είναι μπούρδες, «Εγώ δεν πετάω τα λεφτά μου σε βλακείες» και άλλα τέτοια!! Ήξερα ότι τα πράγματα δεν θα προχωρούσαν, όμως ήμουν αποφασισμένη και έλεγα «Ας γεννηθεί το μωρό μου και ας χωρίσω!«

Τα προβλήματα όμως δεν σταμάτησαν εκεί! Οι γονείς απο κει που ήταν δίπλα μου, άρχισαν να μου κάνουν ψυχολογικό πόλεμο του τύπου: θα μείνεις μόνη σου με ένα παιδί, δεν θα σε θέλει κανένας μετά, θα πρέπει να δουλεύεις όλη μέρα και να σταματήσεις σχολές, να αφήσεις τα όνειρα σου…. και φυσικά για να με στηρίξουν, ότι θα είναι δίπλα μου ούτε λόγος!!!

»Ούτε σπίτι να μείνεις δεν θα έχεις» μου έλεγαν!

Φυσικά εγώ έλεγα «Αυτό το μωρό θα γεννηθεί!«

Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα βράδυ που μου έλεγε για χιλιοστή φορά η μάνα μου »Ρίξε το, θα σου καταστρέψει την ζωή» και όταν της απάντησα »Εγώ αυτό το παιδί το θέλω, λέτε ότι θέλετε» έφαγα κάτι σφαλιάρες… Ναι, ακόμα το θυμάμαι, να προσπαθώ να μην μου χτυπήσει την κοιλιά και να τρώω τις σφαλιάρες την μια μετά την άλλη!!! Και για ποιο λόγο; Για το δικαίωμα μου να κρατήσω το παιδί μου. Και φυσικά όλο αυτό το διάστημα ο σύντροφος σχεδόν απών!

Τελικά αυτό το παιδί δεν το κράτησα, πόσο να αντέξω… 20 χρονών ήμουν, απο πού να με πρωτοπροστάτευα! Απο τον ψυχολογικό πόλεμο των γονιών μου, απο εκείνες τις σφαλιάρες που δεν θα ξεχάσω ποτέ ή απο τον απών σύντροφο;

Θυμάμαι εκείνη την μέρα που πήγα στο νοσοκομείο, είχα 16 πίεση μου έδωσαν 3 ηρεμιστικά για να μπορέσει να ξεκινήσει η διαδικασία….

Ήθελα μια βδομάδα ακόμα για να μπω στον 3ο μήνα, είχα ακούσει την καρδούλα του, το είχα δει… Αυτό το παιδί το γέννησα με πρόκληση τοκετού (φοβόταν ο γιατρός να μου κάνει κάτι άλλο, ήταν, λέει, ο πιο ασφαλής τρόπος για μένα)! Ακόμα θυμάμαι εκείνες τις συσπάσεις, κάθε σύσπαση και πόνο στην καρδιά μου, κάθε σύσπαση και μία πληγή στην ψυχή μου… Και όταν τελικά όλα τελείωσαν, θυμάμαι να μου λένε όλοι »θα κάνεις άλλο, μην κλαις»

Ναι, αλλά δεν θα είναι αυτό! Σκότωσα μια ψυχούλα, έκανα μια καρδιά να σταματήσει….

Θυμάμαι τον εαυτό μου κλεισμένο σε ένα δωμάτιο και να κλαίω κρυφά, θυμάμαι τον εαυτό μου να μισεί τους πάντες, να είναι άδειος, χωρίς νόημα, χωρίς ζωή! Για σχεδόν ένα χρόνο δούλευα 12 ώρες την ημέρα για να μην σκέφτομαι, όταν όμως ήταν η ώρα να πέσω στο κρεβάτι πονούσα, πονούσα πολύ και φυσικά σταμάτησα την σχολή μου, κοκάλωσα τα όνειρά μου!! Για κάποιο διάστημα έβλεπα στον ύπνο μου ότι κρατούσα ένα αγοράκι στην αγκαλιά μου και ξαφνικά το έχανα, το άκουγα να με φωνάζει χωρίς να το βλέπω! Ακόμα με πονάει αυτή η πράξη μου, ακόμα έχω αυτή την πληγή στην ψυχή μου…

Και οι γονείς μου το μόνο που έκαναν ήταν να διαδώσουν σε όλους την υποτειθέμενη αποβολή μου και την ακύρωση του γάμου…. Ο δε σύντροφος έκανε προσπάθειες να είμαστε μαζί σαν να μην έχει γίνει τίποτα απλά να συνεχίσουμε…. Τι θράσος!!!

Δεν το έχω συζητήσει ποτέ με κανέναν, ούτε καν με τους γονείς μου δεν ξέρει κανείς τι πέρασα, πως ένιωσα και πως ή αν το »ξεπέρασα» ποτέ και εδώ που τα λέμε, κανένας δεν με ρώτησε ποτέ!!! Όλοι έκαναν σαν να μην τρέχει τίποτα και εγώ… Με τις τύψεις μου, τις ενοχές μου, το κατηγορώ στον εαυτό μου και στους δικούς μου!

Δεν ξέρω ποιος φταίει πιο πολύ, εγώ που δεν έμεινα δυνατή, ο σύντροφος μου που έγινε λούης ή οι γονείς μου που αντί να είναι δίπλα μου μου μαύριζαν την ψυχή; Το μόνο που ξέρω είναι ότι η απόφαση ήταν δική μου……

Αυτή την στιγμή ευχαριστώ τον Θεό που με έκανε για άλλη μια φορά μανούλα και με άφησε να κρατήσω στα χέρια μου το θαύμα του….!! Ευχαριστώ πολύ που με διαβάσατε είχα ανάγκη να ανοίξω κάπου την καρδιά μου!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com