Εγώ είμαι ΕΤΟΙΜΗ
Είμαι η Ν. και είμαι αισίως 33 χρονών. Πρόσφατα διάβασα εδώ στο eimaimama.gr ένα κείμενο μιας κοπέλας, η οποία ενώ είναι 30 χρονών, φοβάται ότι αν καθυστερήσει να προχωρήσει σε μια 2η εγκυμοσύνη, μετά θα δυσκολευτεί πολύ. Και αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να διαβάσω ένα τέτοιο κείμενο για να αντιληφθώ ότι έχω μεγαλώσει και ότι τώρα πια στα 33 και όσο το καθυστερώ, ο κίνδυνος να δυσκολευτώ να μείνω έγκυος μεγαλώνει και θα μεγαλώνει ακόμα περισσότερο, όσο ο καιρός περνάει. Τα χρόνια δεν με έχουν πάρει και η επιστήμη έχει προχωρήσει, αλλά θα ήθελα να μην φτάσω στα χέρια της επιστήμης για να μπορέσω να μείνω έγκυος. Θα ήθελα να γίνουν όλο φυσιολογικά ή τουλάχιστον όσο πιο φυσιολογικά γίνεται.
Είμαι σε μια σχέση εδώ και 3 χρόνια με έναν υπέροχο άνθρωπο. Με έναν άνθρωπο που είμαι 100% σίγουρη ότι θέλω να είναι ο παντοτινός μου σύζυγος και ο πατέρας των παιδιών μου. Είναι ο άντρας της ζωής μου. Μπήκε στην ζωή μου απρόσμενα και την άλλαξε ριζικά. Μου έδειξε πως είναι να σε αγαπούν αληθινά, πως είναι η πραγματική αγάπη, κάτι που δεν το είχα νιώσει στο παρελθόν. Θέλω όσο τίποτα άλλο να δημιουργήσω οικογένεια μαζί του. Ξέρω ότι δίπλα του θα είμαι ευτυχισμένη και ότι τίποτα δεν θα μου λείψει, τουλάχιστον στον συναισθηματικό τομέα. Θα μπορούσα να σας γράφω ώρες για τον σύντροφο της ζωής μου, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο. Απλώς να συμπληρώσω ότι και ο ίδιος θέλει πολύ να δημιουργήσουμε οικογένεια μαζί!
Η Ελλάδα όμως βρίσκεται σε κρίση. Σε κρίση πολιτική, σε κρίση οικονομική, σε κρίση κοινωνική, ηθική κλπ κλπ Μια κρίση που έχει επηρεάσει τις ζωές όλων μας. Άλλων λιγότερο και άλλων περισσότερο. Την δικιά μας την έχει επηρεάσει τόσο ώστε να μας οδηγήσει στην απόφαση να μεταναστεύσουμε σε μια άλλη χώρα, οπού εκεί από την αρχή θα στήσουμε την ζωή μας με την ελπίδα ότι τα πράματα για εμάς εκεί θα είναι καλύτερα και θα μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε το μεγαλύτερο όνειρο μας!
Και ποιο είναι αυτό το μεγάλο όνειρο; Να δημιουργήσουμε μια όμορφη οικογένεια! Τόσο απλό μα και τόσο σπουδαίο, δεν συμφωνείτε;
Το επάγγελμα του συντρόφου μου δυστυχώς χτυπήθηκε άσχημα από την κρίση και από το κράτος μας. Οπότε δεν μας έμεινε και άλλη λύση. Ξέρω ότι κάποιες από εσάς μπορεί να πείτε ότι ίσως θα έπρεπε να προσπαθήσουμε εδώ περισσότερο και ότι πρέπει να μείνουμε για να παλέψουμε για την χώρα μας και άλλα τέτοια. Ειλικρινά όμως σας λέω ότι εμείς δεν είχαμε λύση. Προσπαθήσαμε, προσπαθήσαμε, προσπαθήσαμε… αλλά δεν αντέχουμε άλλο εδώ. Είχαμε και οικονομική βοήθεια (από τους γονείς μου) αλλά ούτε και αυτό βοήθησε. Σας λέω, προσπαθήσαμε.!
Τα έξοδα και τα χρωστούμενα πολλά. Κουραστήκαμε και ψυχολογικά συγχρόνως, οπότε τα μαζέψαμε και φεύγουμε. Για την ακρίβεια ο σύντροφος μου ήδη βρίσκεται στο εξωτερικό εδώ και 2 μήνες περίπου και εργάζεται. Εγώ θα τον ακολουθήσω σε λίγους μήνες. Βέβαια εδώ κάπου πρέπει να συμπληρώσω, πριν προχωρήσω, ότι στην δική μας σχέση, η κρίση μάλλον μας έκανε καλό γιατί μας ένωσε και μας έφερε ακόμα πιο κοντά. Γιατί σε όλο αυτό είμαστε μαζί και έτσι θα είμαστε πάντα. Στηρίζουμε ηθικά, συναισθηματικά και ψυχολογικά ο ένας τον άλλον. Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που θα το έχετε διαπιστώσει και εσείς στις δικές σας σχέσεις. Βέβαια από την άλλη ξέρω και άλλα παραδείγματα, αλλά δεν είναι της ώρας!
Ο σύντροφος μου δεν έχει περάσει μια εύκολη ζωή. Από μικρός στα βάσανα. Κουβαλάει πολλά βάρη στην πλάτη του και πολλά από αυτά δεν ήταν και ακριβώς δικά του. Πάλεψε και αγωνίστηκε πολύ στην ζωή του για να μπορέσει να καταφέρει κάποια πράγματα και για να φτάσει να γίνει αυτός που είναι. Το άγχος όμως είναι μεγάλο και δεν φεύγει από πάνω του. Σαν πέπλο τον σκεπάζει, άλλες φορές είναι ελαφρύ και μπορεί και παίρνει ανάσες και άλλες φορές είναι βαρύ, του κόβει την ανάσα. Όταν αγχώνεται έτσι, αγχώνει συγχρόνως και εμένα και κυρίως με στεναχωρεί, γιατί δεν αντέχω να τον βλέπω έτσι και προσπαθώ και βάζω τα δυνατά μου να του παίρνω από πάνω του όσα άγχη μπορώ.
Ας έρθουμε στο θέμα μας: Με τον σύντροφο μου προχωρήσαμε σχετικά γρήγορα, δηλαδή θέλω να πω ότι συγκατοικήσαμε πολύ γρήγορα. Πριν από έναν χρόνο και λίγο περισσότερο αρχίσαμε να συζητάμε και για γάμο, δηλαδή εγώ το έφερα σαν θέμα σε συζήτηση. Φυσικό ακόλουθο αυτής της συζήτησης ήταν και το θέμα “παιδί”. Ήταν αρνητικός εξ αρχής. Είχε καλές δικαιολογίες και σίγουρα και ως ένα σημείο είχε και δίκιο. Οπότε το αφήσαμε το θέμα εκεί, με την ας πούμε “υπόσχεση” ότι θα το ξανά συζητούσαμε και ότι θα ανεβαίναμε τα σκαλιά της εκκλησίας μέσα στο 2013.
Το 2013 έχει φτάσει, έχει μπει για τα καλά, είμαστε σχεδόν στα μισά του και απ’ ότι καταλάβατε ούτε ΓΑΜΟΣ ούτε ζημιά. Θα μου πείτε “μην τρελαίνεσαι βρε κοπελιά, το 2013 δεν έχει τελειώσει ακόμα! Έχεις μπροστά σου άλλους 6 μήνες”. Εσείς δίκιο έχετε, αλλά ξέρω ήδη ότι δεν πρόκειται να γίνει μέσα στο 2013 και επίσης δεν έχει γίνει και καμία ιδιαίτερη αναφορά για το 2014. Ακούγομαι απελπισμένη; Δεν ξέρω. Εγώ μάλλον θα έλεγα αγχωμένη. Αγχωμένη γιατί τα χρόνια περνούν σαν αστραπή και φοβάμαι πολύ ότι όταν τελικά ο Μπ. το πάρει απόφαση ή θα είναι πλέον αργά ή θα μου είναι πολύ πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο θα έλεγα!
Δεν ξέρω, είναι ένα πολύ μεγάλος μου φόβος. Ίσως και αδικαιολόγητος, αλλά… υπαρκτός! Φοβάμαι, τόσα ακούω γύρω μου. Γυναίκες νεότερες από εμένα και δυσκολεύονται, εγώ γιατί όχι; Όπως είπα και πριν θα ήθελα να μην πέσω στα χέρια της επιστήμης, αλλά πολύ φοβάμαι ότι μάλλον θα χρειαστεί. Στην υγεία μου γενικώς είμαι καλά, ποτέ δεν είχα τέτοια θέματα αλλά και αυτό δεν έχει σημασία. Η νύφη μου απολύτως υγιής, είχε κάνει όλες τις εξετάσεις μαζί με τον αδερφό μου που απαιτούνταν και είχαν δυσκολευτεί αρκετά μέχρι τελικά να μείνει έγκυος η Μ. Αυτό έγινε όταν τελικά ηρέμησε και της έφυγε το άγχος. Επίσης η νύφη μου στα 33 της έκανε την ανιψιά μου και σίγουρα προσπαθούσαν ένα με δυο χρόνια νωρίτερα. Οπότε αριθμητικά αν το δούμε και μόνο εγώ αν προσπαθήσω ένα με δυο χρόνια στα 35+ θα μπορέσω (και εάν) να αποκτήσω ένα μωράκι.
Τώρα τα γράφω όλα αυτά σαν να έχει έρθει το τέλος του κόσμου, αλλά φοβάμαι και κάπου πρέπει να το πω. Εσείς θα με καταλάβετε! Είστε γυναίκες! Είστε ήδη μητέρες! Λαχταράω τόσο πολύ ένα μωράκι!! Το θέλω τόσο πολύ εδώ και πάρα πολύ καιρό. Το βιολογικό μου ρολόι χτυπάει σαν τρελό, δεν ξέρω μπορεί να μπορείτε να το ακούτε και εσείς τώρα!!! Είμαι γεννημένη για να γίνω μάνα. Το ξέρω! Το νοιώθω! Ξέρω ότι θα είμαι καλή μητέρα για το παιδί μου και ξέρω ότι και ο Μπ. θα είναι καλός πατέρας για το παιδί μου! Αλλά αν δεν μπουν όλα σε μια τάξη, αν δεν μπουν όλα σε μια σειρά, αν δεν φτιάξουν κάποια πράγματα, αν αν αν…. εγώ μάνα δεν θα γίνω!! Εντάξει ίσως υπερβάλλω λίγο, μπορεί και να γίνω μάνα, αλλά δεν θέλω να είμαι 40 χρονών όταν θα κάνω το πρώτο μου παιδί. Αν το πρώτο μου παιδί το κάνω στα 40, πότε θα προλάβω να κάνω και δεύτερο; Και τρίτο; (Θέλω και μεγάλη οικογένεια πανάθεμα με). Δεν θέλω να είμαι και να νοιώθω γριά μπροστά στο παιδί μου. Λέγοντας αυτό δεν θέλω καμία κυρία από εσάς να με παρεξηγήσει, απλώς δεν θέλω να έχω 40(+) χρόνια διαφοράς με το(α) παιδί(α) μου!
Του το έχω εξηγήσει όλο αυτό πολλές φορές, του έχω πει τον φόβο μου, αλλά επιμένει ότι όλα πρέπει να μπουν σε μια σειρά πρώτα. Ότι αυτός ξέρει, ότι ξέρει τι κάνει, ότι όλα πρέπει να γίνουν έτσι όπως τα έχει “σχεδιάσει” (και το βάζω σε εισαγωγικά για τον μόνο λόγο γιατί όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός από πάνω γελάει!), ότι όταν θα έχουμε ηρεμήσει και θα ξέρουμε τι μας γίνετε πάνω κάτω, τότε θα μπορέσουμε και να παντρευτούμε και να κάνουμε και παιδί. Χρονικό όριο δεν μου έχει βάλει όμως και αυτό με τρελαίνει. Και το λέω αυτό γιατί δεν βλέπω να γίνεται ένα από τα δυο τουλάχιστον (και αναφέρομαι στο παιδί, γιατί ο γάμος μπορεί να γίνει και αργότερα) ούτε μέσα στο 2014. Και το λέω αυτό γιατί η δουλειά του είναι για έναν χρόνο και μερικής απασχόλησης, άρα μέχρι τον Απρίλιο του ’14 και δεν ξέρουμε μετά τι έπεται; Μπορεί και η επόμενη δουλειά να είναι και αυτή για έναν χρόνο, μερικής απασχόλησης και να γυρίσει και να μου πει πάλι τα ίδια.
Για πόσο εγώ μπορώ να περιμένω; Δεν λέω ότι δεν έχει δίκιο, δεν λέω ότι οι δικαιολογίες του είναι λάθος, αλλά πάντα κάτι θα συμβαίνει στις ζωές μας, έτσι δεν είναι; Ποιος πλέει σε ήρεμα νερά; Πάντα κάτι θα τρέχει. Απόλυτη ηρεμία δεν θα έχουμε ποτέ.
Εγώ είμαι ΕΤΟΙΜΗ, αυτός γιατί όχι; Αυτός τι φοβάται; Μήπως τελικά δεν πρέπει να τον εμπιστεύομαι και τόσο; Τον πιστεύω, θέλω να τον πιστεύω, είμαι μέσα μου σίγουρη (99%) ότι μου λέει την αλήθεια, ποτέ δεν μου έχει δώσει δικαίωμα για κάτι διαφορετικό, αλλά μήπως για κάποιον λόγο δεν θέλει να κάνει παιδιά; Μήπως ξέρει κάτι που δεν το ξέρω εγώ; Μήπως για όλα αυτά συνέχεια βρίσκει και μια δικαιολογία; Βέβαια έχει υπέρ του (μέσα στα πολλά) ότι οι δικαιολογίες αυτές είναι υπαρκτές, απλώς όπως είπα και πιο πριν ως πότε; Δεν ξέρω τι να σας πω, δεν ξέρω τι να σκεφτώ… Το μυαλό μου τρέχει πολύ και ίσως παραπάνω απ’ ότι στα αλήθεια χρειάζεται. Ίσως όλες αυτές οι σκέψεις γεννιούνται από την ανασφάλεια μου. Δεν φταίει και αυτός ο καημένος, αλλά εγώ και όλα αυτά που κουβαλάω μέσα μου από προηγούμενες σχέσεις. Αλλά πάντα μέσα στο μυαλό μου δυστυχώς υπάρχει ένα “αλλά” και αυτό με….
Μεγαλώνω και φοβάμαι! Φοβάμαι την μοναξιά! Φοβάμαι ότι χωρίς παιδί θα δυστυχήσω! Συγνώμη αλλά το τελευταίο πρέπει να το διορθώσω. Είμαι σίγουρη ότι θα δυστυχήσω!
Έχω και άλλους φόβους αλλά δεν θα τους γράψω τώρα, γιατί ήδη έγραψα ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ και σας ζητώ συγνώμη γι’ αυτό και αν σας κούρασα με την πολυλογία μου.
(Λέτε να είμαι για το ψυχιατρείο;)
Σας ευχαριστώ,
Ν.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Είμαι ακρίβώς στην ίδια φάση με εσένα, ίδια ηλικία ακριβώς κ με τις ίδιες ανησυχίες..Είχα ακριβώς το ίδιο πρόβλημα με τον δικό μου..αυτός μέσα στο άγχος για τα οικονομικά και εγώ να νιώθω ότι ο χρόνος περνάει σαν νερό κ θα ξυπνήσω μια μέρα και θα μαι 40.Όποτε του εκανα κουβέντα για παιδιά κτλ καταλήγαμε να τσακωνόμαστε..κι έτσι το έκοβα, αλλά με έτρωγε..σε κάποια φάση απήυδησα κ δεν του ξαναμίλησα για αυτό το θέμα για μήνες..χαλάρωσα κ εγώ κ είπα ας περάσω λίγο καλά χωρίς άγχος..αφού πέρασε λίγος καιρός χωρίς να του λέω τίποτα, και ενώ παράλληλα τίποτα δεν είχε βελτιωθεί στα οικονομικά μας, του έκανα μια ήρεμη κουβέντα ότι πρέπει να το βάλουμε μπροστά γιατί τα χρόνια περνάνε κ δεν θα μπορώ μετά κτλ..κ ότι όλες οι φίλες μου το χουν βαλει μπροστά και δεν έχουν μείνει έγκυες κ γενικά ότι τα οικονομικά δεν θα βελτιωθούν ποτε και τέτοια...κ κάπως το είδε θετικά κ έχουμε ψιλοαρχίσει να προσπαθούμε - όχι πάντα, κάποιες φορές μου κάνει και τον δύσκολο- αλλά δεν τον πιέζω σιγά σιγά..πριν ένα χρόνο δεν πίστευα ότι θα τον έφερνα σε αυτό το σημείο..οπότε σου λέω αν πιστεύεις οτι σε αγαπάει κάνε υπομονή κ όταν είναι σε καλή φάση και χαρούμενος κάνε του μια κουβέντα ..α επίσης του είπα ότι αν με αγαπάς πρέπει να σκεφτείς και εμένα που είμαι γυναίκα και μεγαλώνω κτλ...Τώρα η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι κ εγώ έτοιμη 100% αλλά τρώγωντας έρχεται η όρεξη... Κ όσον αφορά το θέμα της εμμονής πιστεύω ότι ναι μπορεί να γίνει και ψιλοεμμονή-οχι με την ψυχιατρική έννοια αλλά με την ανθρώπινη- το θέμα παιδί όταν δεν βλέπεις φως στο τούνελ ..οταν κάνεις 3 στα μπαμ όπως η κοπέλα πιο πάνω δεν προλαβαίνεις να αγχωθείς και νιώθεις ότι είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, όμως όταν μια κοπέλα είναι 32-33-34 κ.ο.κ. και τα χρόνια περνάνε κ δεν υπάρχει ανταπόκριση ναι μπορεί να γίνει κόλλημα.Ανθρώπινο είναι..
Το "μαμά" δεν το έπιασα? Ειρωνεία? Δυστυχώς μέχρι που εμφανιστηκες εσύ νόμιζα ότι την είχα γλυτώσει από ειρωνικά κ κακοήθεις σχόλια. Το να θες να κάνεις οικογένεια είναι εμμονή? Δεν το ξέρα αυτό! Σε ευχαριστώ για την πληροφόρηση. Μάλλον θα μιλάς εξ εμπειρίας σωστά? Μάλλον θα είδες τον εαυτό σου στο κείμενο μου κ όχι εμένα! Σίγουρα όχι εμένα! Εμμονικη δεν είμαι, συγνωμη που στο χαλάω. Δεν χρειάζομαι βοήθεια κ σίγουρα όχι από εσένα! Δεν ζούμε σε καμία αρρωστημένη κατασταση. Είμαστε πολύ καλά μεταξύ μας, ευχαριστώ! Ότι τον αγαπώ είναι σίγουρο! Κ αν διάβασες το κείμενο θα κατάλαβες οτι τον σύντροφο μου δεν το πριζω με το θέμα γάμος/παιδί. Έχουμε πολύ καιρό να το συζητήσουμε. Τέλος πάντων, γιατί κάθομαι κ σου εξηγώ τώρα, δεν καταλαβαίνω? Κ αν έχω κάποια εμμονή, εσύ μου την δημιουργησες, κ αυτή είναι μαζί σου!!
Faye λυπάμαι αν θεωρείς την επιθυμία δημιουργία οικογένειας κ την απόκτηση ενός παιδιού ως εμμονή. Τι να πω?
Ναι φυσικά μαμά Ν. Αν αντιλαμβανόσουν οτι είσαι εμμονική θα είχε ήδη τρέξει σε κάποιον ειδικό. Αν όντως αγαπάς τον σύντροφό σου όπως διατείνεσαι τρέχα γρήγορα να βοηθηθείς γιατί πόσο μπορεί να ζει κάποιος σε μια αρρωστημένη κατάσταση. Open your mind και θα δεις την αλήθεια και την πραγματικότητα μπροστά σου. Just for the story να σου πω οτι έχω 3 παιδιά οπότε όχι δε θεωρώ την απόκτηση οικογένειας εμμονή.
το 70% των αντρών είναι ευθυνόφοβο. Τώρα δε με την κρίση....βρήκαν την καλύτερη δικαιολογία για να γλιτώσουν γάμους και οικογένειες. Στη θέση σου θα ξεκαθάριζα τα πράγματα σύντομα. Εκείνος μπορεί να τεκνοποιήσει και στα 50. Εσύ πάλι... χλωμό...
Faye θα προσπαθήσω να μην το πάρω στραβά.
Μα για να το πάρεις στραβά το έγραψα. και να ξεκουνηθείς λίγο. και να το πάρεις λίγο αλλιώς. κακό πράγμα οι εμμονές. καταστροφικό.
Ν. ΓΕΙΆ ΣΟΥ ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΣΑ ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑ.... ΟΧΙ ΤΟΣΟ ΑΓΧΟΣ!!! ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ ΥΠΗΡΧΕ ΦΤΩΧΕΙΑ,ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΚΑΝΑΝ ΠΑΙΔΙΑ, ΣΧΕΔΙΑ,ΣΧΕΔΙΑ,...ΘΕΛΕΙΣ,ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΤΗ ΦΟΡΑ ΔΑ ΔΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΕΙ!!!ΦΕΥΓΕΙΣ ΟΚ,ΠΡΟΧΩΡΑΣ....................., ΠΑΙΔΙΑ:;;;;ΞΕΚΙΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΒΛΕΠΕΙΣ!!1 ΩΡΑΙΑ ΤΑ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ,ΑΛΛΑ Ο ΘΕΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑ ΣΧΕΔΙΑ,ΜΠΟΡΕΙ ΕΣΥ ΝΑ ΤΑ ΔΕΙΣ ΑΛΛΙΩΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΟΤΑΝ ΜΠΕΙΣ ΣΤΟ ΧΟΡΟ! ΓΙ ΑΥΤΟ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΤΗ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΒΛΕΠΕΙΣ...ΚΑΙ ΑΝ ΣΟΥ ΚΑΤΣΕΙ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΣΤΑ 40 ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ; ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΟΥ ΛΕΩ ΠΑΡΤΟ ΑΛΛΙΩΣ!!!!!!!!... ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ!
Now seriously? Δεν την παλεύεις καθόλου!
(Είμαι η κοπέλα που έγραψε το κείμενο) Stalicha σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου. Με βοηθάει να ηρεμίσω, όπως κ όλα τα άλλα σχόλια! Επισης, να πω (νομίζω ότι κ στο κείμενο μου ήταν κάπως σαφές) ότι δεν θέλω κ δεν χρειάζεται να παντρευτώ πρώτα για να γίνει το παιδί. Ούτε κ εγώ είμαι των παραδόσεων, τουλάζιστον δεν ακολουθώ τις παραδόσεις κατά γράμμα. Ναι σε πολλά που έχετε γράψει έχετε δίκιο, τώρα που έχω ηρεμίσει κάπως το βλέπω κ σας ευχαριστώ πολύ γι' αυτό. Αυτός ήταν κ ο λόγος που το έγραψα αυτό το κείμενο κ ζήτησα από την Ολίβια να το αναρτήσει γιατί ήξερα ότι εσείς οι μητέρες (αλλά κ μη) θα βοηθούσατε κατά κάποιον τρόπο!
Γεια σου. Μην απογοητευεσαι και μην τρελλαινεσαι!!Δεν εισαι απελπισμενη!!Εισαι ΑΠΛΑ αγχωμενη.ΛΟΓΙΚΟ!Και ποιος δεν ειναι στις μερες μας αγχωμενος?? Να σε ρωτησω κατι??Γτ τετοιο αγχος να γινει πρωτα ο γαμος??Γτ ολα σε τετοιο αυστηρο προγραμμα??Ειμαι σχεδον στην ιδια φαση με σενα,αν και λιγο μικροτερη.Στη δικια μου περιπτωση, εγω ειμαι αυτη με το ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ και ο Β.το αντιθετο. Απο τη δικια μου εμπειρια εχω να σου πω πως ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΤΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΝΑ ΝΙΩΘΟΥΝ ΔΥΝΑΤΟΙ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ.ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΤΗΣΟΥΝ ΣΤΑΘΕΡΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥΣ, ΔΥΣΚΟΛΑ ΠΡΟΧΩΡΑΝΕ ΣΤΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ. Αυτα στα λεω γτ ο Β. το ιδιο νιωθει. Το ''προγραμμα'' μου λοιπον..εχει ως εξης...Πρωτον, οτι θα ονομαζεται πλανο και ΟΧΙ προγραμμα. Δευτερον οτι φευγοντας και μεις για το εξωτερικο το επομενο εξαμηνο, δεν μπορουμε να παρουμε αποφασεις γ παιδια,σκυλια και οικογενεια, αν δε σταθουμε στα ποδια μας. Τριτον, οτι τη στιγμη που θα αισθανθούμε ετοιμοι(σε 1?,2?, 3? χρόνια) θα ξεκινησουμε τις προσπαθειες ΧΑΛΑΡΑ...Για εσενα αυτο μπορει να λεγεται 1 χρόνος...Δωσε χρόνο στον εαυτο σου και σε εκεινον να προσαρμοστείτε στη νεα κατασταση και αμεσως μετα (γ να μην ΄΄χανετε'' χρόνο) ξεκινήστε με προοπτική ότι μπορει να κανετε ενα χρονο να πιασετε παιδακι...Δεν ηρθε δα και το τελος του κοσμου αν κανεις παιδι στα 35-36 αντί στα 33 που εισαι τωρα!!Σκεψου λογικα!!!Το χασμα των γενεων δεν προκαλειται απο τα 3 παραπανω χρονια διαφορα σε σχεση με την ηλικια που θα ειχες αν το εκανες νωριτερα...Καλυτερα ολα να γινουν με τη σειρα τους γτ οταν βιαζομαστε και τις ομορφες στιγμες χανουμε και βιάζουμε τα πραγματα και στο τελος τρωμε το κεφαλι μας. Επισης, δεν ξερω αν είσαι των παραδόσεων, αλλα εγω που δεν είμαι, δεν θα ειχα κανενα απολυτως θεμα να κανω πρωτα το παιδακι μου και μετα να παντρευτω...ΔΕΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΙΟ ΧΑΛΑΡΑ!ΔΕΝ ΣΕ ΠΗΡΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ!ΝΕΟΤΑΤΗ ΚΟΠΕΛΑ ΕΙΣΑΙ!Η κουμπαρα μου εκανε το παιδακι της στα 43 και μια χαρα τα πανε!Ουτε χασμα γενεων ουτε τπτ...Ολα εχουν σχεση με το πως μεγαλωνεις τα παιδια σου και ποσο κοντα εισαι σε αυτα. Ευχομαι να σε βοηθησα να δεις τα πραγματα λιγο διαφορετικα...Παντως, εμεις με τετοιο αγχος που κουβαλαει ο Β. (αλλα και εγω)και να ξεκινουσαμε προσπαθειες, δεν υπηρχε περιπτωση να πιαναμε...ΧΑΛΑΡΩΣΕ ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΥΣΕ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ! Κ αυτος ο τομεας ειναι πολυ σημαντικος σε μια σχεση!Ας μην τον ''καταστρεφουμε'' σκεφτομενες μωρα γτ απαξ και κανεις παιδι, δε νομιζω να μπορεις να το ευχαριστηθεις οπου και οποτε θελεις!!
Κορίτσια σας ευχαριστώ! Με τον τρόπο σας κ με τα λόγια σας με ηρεμισατε αρκετά κ έχω διάφορα να σκεφτώ! Να είστε καλά κ ευτυχισμένες με τις οικογένειες σας κ να χαίρεστε τα μωράκια σας! Κ αυτό το λέω κ για τα τυχόν επόμενα σχόλια που μπορεί να γραφτούν!
Κατ'αρχάς για να σε ηρεμήσω κι άλλο να σου πω ότι η μητέρα μου είχε κι αυτή πάρα πολλές ανασφάλειες, ήθελε πάρα πολύ να κάνει μεγάλη οικογένεια, είχε αποτυχημένες σχέσεις στο παρελθόν και αισθανόταν ότι δεν έβρισκε έναν άνθρωπο επιτέλους να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα. Τελικά γνώρισε τον πατέρα μου στα 33 της, στα 34 της έκανε τον αδερφό μου και μέχρι τα 40 της (οπότε κι έκανε την τελευταία, εμένα) είχε καταλήξει να έχει 4 παιδιά..! Που να φανταζόταν οπότε τα σχέδια που της είχε ετοιμάσει ο Θεός! Εσύ έχεις το θετικό ότι τουλάχιστον έχεις βρει τον άνθρωπό σου. Από την άλλη θα πρέπει να το συζητήσεις ίσως πάλι μαζί του, γιατί ναι μεν καθυσηχαστικές οι ιστορίες 5000 άλλων ανθρώπων, αλλά ποτέ δεν ξέρεις και σε ποιά κατηγορία θα πέσεις εσύ. Εγώ το σκεφτόμουν πολύ απλά πάντα να σου πω: ακόμα και στον πάτο να είσαι και να μην έχεις τίποτα, η μόνη διαδρομή που θα μπορείς να πάρεις είναι προς την κορυφή. Ενώ αν έχεις ό,τι θες και χρειάζεσαι, είναι λογικό κι επόμενο ότι κάποια στιγμή κάτι θα χάσεις! Το σκεφτόμουν έτσι γιατί μου έλεγε ο κόσμος από την αρχή να περιμένω και να μην παντρευτώ, να βρω πρώτα δουλειά, να συζήσω ίσως κλπ. Αλλά εγώ το σκέφτηκα έτσι, παντρεύτηκα με το που παρουσίασα την πτυχιακή μου, ορκίστηκα και λίγους μήνες μετά είχα βρει μία φοβερή δουλειά. Και αυτοί που μου έλεγαν να βρω μία σταθερή δουλειά και σίγουρη σαν τη δική τους, και που προχώρησαν τις ζωές τους βασισμένοι σε αυτό καθαρά, τελικά ήρθε η κρίση και έμειναν αυτοί άνεργοι. Ποτέ δεν ξέρεις τί ξημερώνει σε αυτούς τους τομείς, την ευτυχία μας τουλάχιστον που μπορούμε να τη δημιουργήσουμε μόνοι μας και μεταξύ μας, τί να βάζουμε "τρίτους" και όρους και προϋποθέσεις ενδιάμεσα! Μήπως να διάβαζες και αυτό το κείμενό σου και τις απαντήσεις στον άντρα σου και να το συζητήσετε λογικά;
ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΠΑΝΕ ΚΑΤΑΡΧΑΣ ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΣΑΣ ΞΕΚΙΝΗΜΑ.ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΕΙΣ Κ ΟΛΑ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥΣ.ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΣΕ ΕΝΑΝ ΓΑΜΟ Κ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΓΟΝΕΙΣ.ΟΤΑΝ ΒΡΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ ΣΑΣ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ ΤΟΥΣ Κ ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΕΧΕΤΕ Κ ΕΝΑ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΑΣ.ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΠΑΙΖΕΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΡΟΛΟ Κ ΘΑ ΣΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΑ ΝΑ ΤΟ ΑΦΗΣΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΠΑΙΔΙ.ΕΙΧΑ Κ ΕΓΩ ΠΟΛΥ ΑΓΧΟΣ Κ ΜΟΛΙΣ ΗΡΕΜΗΣΑ Κ ΑΦΗΣΑ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΜΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΕΜΕΙΝΑ ΕΓΚΥΟΣ Κ ΕΧΩ ΤΩΡΑ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟΥΛΗ ΜΟΥ 3 ΜΗΝΩΝ.ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ Κ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ Κ ΣΥΝΤΟΜΑ ΜΑΝΟΥΛΑ!!!!
Μην αγχωνεσαι βρε πουλακι μου. εισαι τοσο σιγουρη για τη σχεση σας που αυτο και μονο ειναι ευλογια... αφου το εχετε συζητησει τοσες φορες εγω θα ελεγα μην το ξανακανεις τουλαχιστον μεχρι να ερθουν καινουργια δεδουμενα. και οταν λεω αυτο δεν εννοω πολλα μηδενικα σε λογαριασμους τραπεζης... Το αγχος μιας μετακομισης ειναι μεγαλο πολλες φορες ψυχολογοι το βαζουν μετα απο περιπτωσεις πενθους η χωρισμου. δεν το λες και μικρο... ποσο μαλλον οταν ξεκινας απο το μηδεν σε μια αλλη χωρα. εχετε δοκιμαστει κ ηρθατε κοντα τι φοβασαι; καπου στη μεση θα γινουν ολα. μπορει να προσπαθησετε και να πρεπει να κανετε υπομονη και μπορει αν κ με προφυλαξη να προκυψει εγκυμοσυνη... ποτε δεν ξερεις. κατα τη δικη μου αποψη δεν υπαρχει δεν ειναι ετοιμος να γινει γονιος... κανεις δεν μπορει να ξερει τι ειναι πως θα αντιδρασει κι αισθανθει παρα μονο οταν κανει παιδι. ενταξει ειναι καπως παραπανω αγχωτικος αλλα ακομα κι αυτο το κομματι του το αγαπας... Σκεψου θετικα. Γιατι να σκεφτεσαι την περιπτωση της νυφης σου κι οχι ας πουμε της κουμπαρας μου που με την πρωτη προσπαθεια με τον συντροφο της και στα 38 της εμεινε εγκυος σε διδυμα και τα γεννησε στην ωρα τους και υγιεστατα;; οι εποχες μας προκαλουν ηδη πολυ αγχος. στη σχεση σου να ηρεμεις... τα πιο ωραια πραγματα ερχονται εκει που δεν τα περιμενεις...
Πάλι εγώ είμαι η Ν. κ γράφω προς την Name* ελπίζοντας να το δει!! Name* σε ευχαριστώ γισ αυτό που έγραψες! Δεν ξέρω ακριβώς γιατί αλλά αυτό που έγραψες με έκανε να νοιώσω καλύτερα! Όλες σας ευχαριστώ, κάθε σχόλιο σας βοηθάει!
Η name* είμαι και χαίρομαι που "ίσιωσες"! Τα έχω περάσει και καταλαβαίνω.. Αέρα στα πανιά εκεί που πάτε!
Αν αγχώνεσαι τόσο πολύ τότε σκέψου την περίπτωση κατάψυξης ωαρίων. Μπορεί ο γάμος σας να γίνει σε 1,2,3 χρόνια από σήμερα, μπορεί εκείνος να νιώσει έτοιμος σε 5. Καλό είναι να έχεις κρατήσει ένα ωάριο από το παρόν γιατί ξέρεις πώς είναι στα 40 τα ωάρια; Τίγκα στη χρωμοσωματική ανωμαλία. Γίνομαι επί τούτου καυστική γιατί καλή μου 33χρονη, το πιο σημαντικό απ΄όλα σ΄αυτή τη ζωή ΔΕΝ είναι να κάνεις παιδί τύπου "άντρα θέλω τώρα τονεθέλω". Το πιο σημαντικό είναι να ευτυχείς και να δίνεις και στους γύρω σου ευτυχία. Απ΄τη στιγμή που ξέρεις ότι υπάρχει μεγάλη αγάπη ανάμεσά σας και ο γάμος και το/τα παιδιά θα έρθουν. Δεν είμαι της άποψης πως όλοι οι άντρες δεν είναι έτοιμοι. Είμαι της άποψης "κάθε πράγμα στον καιρό του". Τώρα είναι ο καιρός που βάζετε νέες βάσεις. Περίοδος μες το άγχος και στην αγωνία. Οι άντρες, όσοι ακόμα φέρουν τον κλασσικό ρόλο "άντρας" - κι απ΄ό,τι λες ο δικός σου είναι αυτής της παλαιάς, καλής κοπής, έχουν διπλό άγχος. Στάσου δίπλα του όπως πάντα, μην μεταμορφωθείς σε βιολογικό ρολόι, θα χάσεις τον εαυτό σου. Αν θες μια ζωή ευτυχισμένη, βρείτε τους νέους σας ρυθμούς μαζί και όλα θα πάνε μια χαρά. Θα το δεις. Καλή αρχή!
Τώρα που το σκέφτομαι ενάμιση χρόνος δεν είναι κ πολύ, αλλά φοβάμαι μήπως κ..... ξέρετε τι εννοώ. (Η κοπέλα που έγραψε το κείμενο είμαι)
Είμαι η κοπέλα που έγραψε το κείμενο. Προς Poly:Θεσσαλονικια είμαι!! Άρα μάλλον δεν είμαστε όλοι τόσο χαλαροί ε? χαχαχα Βασικά νομίζω ότι όλα αυτά που νοιώθω κ σας περιέγραψα είναι περισσότερο φοβίες, δικές μου φοβίες, κ όχι έλλειψη εμπιστοσύνης προς τον σύντροφο μου κ αμφιβολίες για τις προθέσεις του. Αυτή η καθυστέρηση με φοβίζει πολύ. Το ότι πρέπει να περιμένω να γίνουν όλα έτσι όπως πρέπει κ έτσι όπως θέλει για να νοιώσει κ ο Μπ. οτι είναι έτοιμος να πάμε την σχέση μας ένα βήμα παρακάτω. Δεν νομίζω ειλικρινά να μην είναι έτοιμος να αποκτήσει παιδί, δεν πιστεύω να υπάρχει κάποιος άλλος λόγος πέραν τον οικονομικό κ επαγγελματικό. Θέλει να κάνουμε οικογένεια, αυτό μου το διαβεβαιωνει κάθε φορά που το συζητάμε, απλώς όχι τώρα ακόμα. Απλώς έτσι όπως τα βλέπω τα πράγματα να πηγαίνουν για τον επόμενο ενάμιση χρόνο δεν το βλέπω να γίνεται κάτι. Κ ο χρόνος τρέχει κ εγώ μεγαλώνω κ ένα παιδί δεν έρχεται τις περισσότερες φορές προγραμματισμένα κ όταν εμείς θα το θέλουμε. Του το έχω πει, το καταλαβαίνει αλλά επειδή είναι άνθρωπος που αγχώνεται με τα πάντα κ πολύ εύκολα. τρελαίνεται, πιστεύω ότι αν το μωρό έρθει νωρίτερα απο αυτό που θέλει, από τότε που θα θεωρεί οτι ολα είναι έτσι όπως τα θέλει, τότε θα τρελαθεί απο το άγχος γιατί δεν θα ξέρει αν θα μπορεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις σαν άντρας αλλά κ σαν πατέρας. Είναι άνθρωπος που θέλει κάποια πράγματα να γίνουν έτσι οπως τα έχει σκεφτεί κ έχει οργανώσει στο μυαλό του για να γίνουν όλα όμορφα κ ωραία. Ελπίζω να καταλαβαίνετε τι Θέλω να πω. Από την άλλη εγώ το θέλω τόσο πολύ κ πιστεύω οτι πέρα τις δυσκολίες που μπορεί να έρθουν θα τα καταφέρουμε κ θα φτιάξουμε μια πολύ όμορφη οικογένεια. Είμαστε νέοι (Εεεεεεεε καλά όχι κ τόσο), είμαστε δυναμικοί, αγαπιόμαστε κ θα τα καταφέρουμε! Όταν υπάρχει αγάπη όλα δεν γίνονται? Αυτό δεν λένε? Δεν αρκεί? Οι φοβίες μου κ οι ανασφάλειες μου, για τις οποίες δεν ευθύνεται καθόλου ο Μπ., με κάνουν κ σκέφτομαι τρελά κ ίσως κ ανύπαρκτα πράματα. Όλα θα γίνουν απλώς φοβάμαι ότι όταν τελικά γίνουν ή βάλουμε μπρος για να γίνουν ίσως είναι αργά, ίσως να.... Δεν το λέω για να μην το γρουσουζεψω.
Προσωπικά πιστεύω ότι οι περισσότεροι άντρες δεν ειναι ποτέ έτοιμοι. Σ´ αγαπάνε, σε λατρεύουν, θέλουν να ζήσουν μαζί σου για πάντα, να κάνετε παιδιά, να γερασετε μαζί, αλλά να, πρέπει πρώτα να στρώσει η δουλειά τους, να βάλετε δυο φράγκα στην άκρη, να χτιστεί εκείνο το σπίτι που ονειρεύεται για ανάγκη έχουν κήπο να παίζουν και γραφείο με ήχο μόνωση, να, να, να.... Εμείς είμασταν μαζί 10 χρόνια, ζούσαμε μαζί και δε μας έμοιαζε να παντρευτουμε παρά την τρελή πίεση από όλους. Κάπου κοντα στα 30 Ντίν νταν Ντίν άρχισα να σκέφτομαι κι εγώ το παιδι. Ο καλός μου ναι μεν αλλά, λίγο τα επαγγελματικά, λίγο ο στρατός που λόγω σπουδών δεν ειχε παει ακόμα, λίγο που κανείς φίλος του δεν είχε κάνει το βήμα ήταν πολύ διστακτικός. Εγώ εκεί που ήμουν χαλαρή στις οικογενειακές συνάθροισεις άρχισα να φρικαρω (φανταστειτε ότι η δική του ξαδερφη προσπαθούσε να με πείσει να μείνω εγκύους στα κρυφα). Κι εκεί που είμασταν μέλι γάλα με την πίεση άρχισαν οι γκρίνιες. Δεν ήθελα ούτε το γόνατιστο πρίγκιπα με το δαχτυλίδι, ούτε να δώσω τελεσίγραφο αν ο ίδιος δεν ήθελε μια ζωή μαζί μου. Στο τέλος, είχα αρχίσει να στραβωνω, τον αγαπούσα αλλά αναρωτιουμουν αν με αγαπούσε το ίδιο, είχα αρχίσει να σχεδίαζω ένα διαφορετικό μέλλον. Μάλλον το κατάλαβε (με ξέρει καλά), γιατί τελικά έμφανιστηκε το δαχτυλίδι σε πικνικ σε ερήμην παραλία. Αν και είχα πια αμφιβολίες στο τέλος είπα ναι, παντρευτηκαμε, μετά από ένα χρόνο κάναμε ένα παιδάκι και ένα χρόνο μετά το δεύτερο (τζάμπα ανησυχούσα για τη γονιμοτητα μου). Οι γάμοι και τα πανηγύρια προ κρίσης, τα παιδια πολύ συνειδητά μετά. Είμαστε (παρά τις στιγμιαιες αμφιβολίες μου) πολύ καλά. Οι περισσότερες φίλες μου βρέθηκαν σε παρόμοια θέση, δηλ σε μακροχρόνιες σχέσεις, να συζουν βολεμένοι και τελικά να παντρεύονται μετά από κάποια πίεση δικιά τους και να κάνουν παιδι σχετικά γρήγορα (και μετα τα 35). Τελείως τυχαία, οι φίλες που έχω που κάνουν Ivf ειναι όλες γύρω στα 30 (και κανά δυο στα 40) αλλά καμία στη μέση. Και 33 και 35 ειναι μια χαρα ηλικία.
Εγω κοπελια θα σου ελεγα οτι ο συντροφος σου δεν ειναι ετοιμος να γινει πατερας..αυτο καταλαβαινω απ'οσα περιγραφεις. Παντως ξανασκεψου το κ εσυ γιατι ενα παιδι δεν ειναι κουκλα,σου αλλαζει ολη τη ζωη κ ψυχοσυνθεση κ αν δεν ειναι ετοιμος ο ενας η ο αλλος τοτε πολυ ευκολα ερχεται η ρηξη στο ζευγαρι.Πρεπει να ειναι κοινη συνειδητη αποφαση κ απ'τους δυο..κ κατι τελευταιο με ολη την καλη θεληση σκεψου αν οντως αυτος ο ανθρωπος θελει να δημιουργησει οικογενεια οχι θεωρητικα αλλα στην πραξη..γιατι οπως ειπες κ εσυ τα χρονια περνουν..με φιλικους χαιρετισμους.
Αν δεν μπορεί να πάρει ανάσα από άγχη στα επαγγελματικά και οικονομικά, δεν θα είναι εύκολο να ανταπεξέλθει στα ουσιαστικά προβλήματα που μπορεί, ίσως, να αντιμετωπίσει σε μία οικογένεια με παιδιά. Το άγχος αρρωσταίνει τον άνθρωπο και δε νομίζω ότι χρειάζεται άλλα άγχη στη ζωή του. Θα πρέπει να συζητήσετε..
Καλέ χαλάρωσε...με το άγχος τίποτα δεν γίνεται. Το σημαντικό είναι να βρει κανείς το ανθρωπό του και αυτό έγινε! Ολα τ´ άλλα είναι θέμα συζήτησης και συνεννόησης. Ολα θα γίνουν. Κάθε πράγμα στον καιρό του και κάθε εμπόδιο για καλό. Εγώ αν είχα κάνει παιδί μικρότερη (έκανα στα 35) τώρα δεν θα είχα τον κουκλο μου, τη ζωή μου!! Θέλω και δεύτερο, αλλά βλέπουμε!! Χαλαρά!! Πήγαινε και καμία Σαλονίκη!!
Εγώ πάντως σε καταλαβαίνω απόλυτα..Στη θέση σου θα μίλαγα ξεκάθαρα μαζί του και θα του έλεγα πόσο πολύ τα θέλω όσα μας έγραψες...με λίγα λόγια θα το ζήταγα ακόμη και ως χάρη απέναντι στον άνθρωπο που τόσο με αγαπάει....Μέσα στη λογική που όλοι πρέπει να έχουμε είναι όμορφο να αφήνουμε λίγο και τη ζωή να μας πηγαίνει μόνη της!
Δεν μπορείς να φανταστείς ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ. Νιώθω ακριβώς τα ίδια για το βιολογικό ρολόι, για το ότι ΣΙΓΟΥΡΑ θα είσαι δυστυχισμένη αν δεν κάνεις παιδί κλπ. Και γω νιώθω ότι είμαι γεννημένη για να γίνω μάνα. Έχω τρομερά υπέροχη σχέση με τα ανιψάκια μου και γενικά μια αύρα φανταστική με τα παιδάκια. Ασχολούμαι με αυτά και διαβάζω ιστορίες και πληροφορίες για ώρες κάθε μέρα. Με μια μεγάλη διαφορά... Με τη διαφορά ότι ο δικός μου σύντροφος μου είπε ξεκάθαρα ότι δε θέλει να κάνει παιδί. Τουλάχιστον όχι στο άμεσο μέλλον. Τουλάχιστον όχι όσο μπορεί να σκεφτεί. Είμαστε μαζί για 8 χρόνια τώρα (δύσκολη σχέση, εξ' αποστάσεως, δύσκολος άνθρωπος, μοναδικός, ξεχωριστός, ιδιόρυθμος). Άλλαξε χώρα και ήρθε να μείνει μαζί μου τα τελευταία 3 χρόνια... Και δεν ξέρω αν πρέπει να αφήσω τον άνθρωπο που λατρεύω ή να κάνω και άλλη υπομονή μήπως αλλάξει άποψη. Από τις απαντήσεις που θα πάρεις εσύ ελπίζω πως θα πάρω και ΄γω μια απόφαση. Σου εύχομαι το καλύτερο. Σου εύχομαι να ευτυχίσεις. Το ίδιο εύχομαι και για μένα...
πιστευω οτι φοβαται γενικα τα παντα και ιδιαιτερα το 'αγνωστο' "πως θα ειναι η ζωη μας με ενα παιδι". Τα πραγματα μπορει να φτιαξουν συντομα μπορει και οχι...το κλισε που ακουγεται 'και στον πολεμο παιδιά έκαναν, κ μια χαρα μεγάλωσαν' δεν το ασπάζομαι 100% αλλα δε το θεωρω και παραλογο.. Ημουν κγω της παρομοιας σκέψης 'φοβαμαι' πως θα γινει η ζωη μου με ενα παιδι, που δεν μπορεις ποτε να επιστρέψεις στο πως ησουν κλπ, και να σου πω την αληθεια δεν το πολυσκεφτόμουν γιατι δεν 'ηθελα' να κανω παιδι σωνει και καλα, ισως αλλα αργοτερα...και στα 28 μου βρεθηκα με μια χοριακη θετικη (εντελως απροσμενα και παρα τις -προφανώς "αποτυχημένες"-προφυλάξεις που παίρναμε)να κλαιω φοβισμένη...Κ ομως! Ευχαριστώ το Θεό που έγινε έτσι όπως εγινε γιατι δεν ξέρω αν ακόμα και τωρα θα το έπαιρνα ποτέ αποφαση να κανω παιδι (ο γιος μας ειναι 2,5 χρονων και εχει δώσει πολυ χαρα στη ζωη μας, ολων μας) ή μάλλον, ειμαι σιγουρη οτι ΔΕΝ θα επαιρνα αποφαση να γινω μανα με τις καταστασεις αυτες και θα το ανέβαλλα συνεχεια (οπως κάνω τωρα για το δεύτερο παιδι φοβουμενη την οικονομική ασταθεια που επηρεαζει τοσο αμεσα τις ζωες μας, κ ωντας ανεργη κοντα ενα χρονο, με μεγαλες δυσκολιες στο επαγγελμα του συζύγου επισης..) Οποτε αυτο που μπορω να σου πω εγω ειναι οτι κάποιος άλλος αποφασισε για μενα να γινω μανα (ο Θεός; η τύχη; οπως θες πες το)και ειμαι ευγνώμων γι'αυτο! Ευχομαι σύντομα να ρθει ενα μωρο και στη δική σας ζωή κ να φέρει χαρα..και στους δυο σας.
σύζήτησε το με τον σύντροφό σου άμεσα!!το παιδάκι δεν έρχεται οποτε θέλουμε...αλλά είναι απόφαση συνειδητή και των 2. μακάρι να είσαι τυχερή όπως εγώ με την κόρη μου που ήρθε με την μια!το 2ο όμως δεν έρχεται...και μόλις έκλεισα τα 35.