Ένα δώρο από το Θεό!

Η ιστορία της Βάσως

Έχω διαβάσει ιστορίες και ιστορίες τοκετών εδώ κοντά σας… αποφάσισα τελικά οτι είναι ώρα να μοιραστώ μαζί σας και την δική μου ιστορία… Θα την πάρω όμως απο την αρχή…

Είμαι παντρεμένη 11 χρόνια και συνολικά με τον άντρα μου είμαστε μαζί απο παιδιά 20χρόνια σχεδόν… Δεν θέλαμε και εμείς να ξεκινήσουμε με το που παντρευτήκαμε οικογένεια, όπως αρκετά ζευγάρια νομίζω, θέλαμε να ζήσουμε να σταθεροποιηθούμε οικονομικά και όταν νιώσουμε έτοιμοι να ξεκινήσουμε.. κάπου εκεί στα πρώτα χρόνια άρχισαν τα δικά μου προβλήματα, αιμορραγίες, πόνοι συνεχώς…

Πρώτο εύρημα πολύποδας του ενδομητρίου... Τακτοποιείται άμεσα με μια απόξεση… Κάπου εκει μέσα στα δωμάτια ανάνηψης μετά απο την απόξεση και ανάμεσα σε κοπέλες και κοριτσάκια που τερμάτισαν εγκυμοσύνες, άρχισε να ξυπνάει μέσα μου η γλυκιά ανάγκη να προχωρήσω παρακάτω να αγκαλιάσω ένα δικό μου μωρό… Όταν όμως ο άνθρωπος κάνει σχέδια… το χιλιοειπωμένο….

Ξεκινήσαμε αρχικά ελεύθερες επαφές και μετά πιο τακτικές και προγραμματισμένες… αποτέλεσμα μηδέν... στα δυο χρόνια προσπαθειών άκαρπων ανακαλύπτω την ενδομητρίωση. 1 1/2 μήνας αιμορραγιών, πόνων και αφού είχαν αποκλειστεί κλινικά όλες οι άλλες πιθανότητες, μπαίνω για ένα ακόμη χειρουργείο διευρευνητικό και εκει αποκαλύπτεται η ενδομητρίωση… Καθαρισμός και θεραπεία.

Η ιστορία αυτή με πήγε πίσω κοντά ένα χρόνο. Η θεραπεία τραγική, τεχνητή κλιμακτήριος για 6 μήνες, με όλα τα συμπτώματα της κλιμακτηρίου, άλλοι 2 μήνες για να επανέλθει η περίοδος και μετα βουρ για προσπάθειες!

Ο γιατρός με ενημερώνει οτι πλέον ο πρωτος χρόνος μου (μετα χειρουργείου και θεραπείας) είναι η πλεον καλύτερη περίοδος να μείνω έγκυος αλλα όσο περνά ο καιρός μειώνονται οι πιθανότητες και αν περάσουν συνολο δύο χρόνια και δεν τα έχουμε καταφέρει, θα πρέπει να ξαναμπώ στην διαδικασία χειρουργείων και θεραπειών απο την αρχή και ύστερα να προχωρήσω σε εξωσωματική!!! Ειχα κάνει προσπάθειες και προσπάθειες μέχρι με εντολή γιατρού μετα απο υπέρηχο για να προσδιοριστεί η ωορρηξία.. τίποτα!

Και ο καιρός περνούσε… Είχα κλείσει τον χρόνο γονιμότητας, οπως τον έλεγα. Η ψυχολογική μου κατάσταση πολύ άσχημη, δεν μπορούσα να βλέπω έγκυες, δεν μπορούσα να βλέπω μωρα, η κολλητή μου είχε αρχίσει να μου συζητάει μέχρι και για υιοθεσία.. Γελούσα και της έλεγα «Μα πας καλά; Εδώ δεν αντέχουμε οικονομικά να μπούμε σε διαδικασία εξωσωματικής, πού να μπούμε σε διαδικασία υιοθεσίας;«

Και ο καιρός συνέχιζε να περνάει εις βάρος μας… Κάποια στιγμή το δέχτηκα και είπα ότι μάνα τελικά δεν θα γίνω… έκοψα την ιδιωτική ασφάλιση υγείας που είχα, μιας και την κρατούσα γιατί είχε ένα πολύ προνομιακό πακέτο γέννας με την σκέψη οτι έδινα πεταμένα χρήματα και οτι μπορεί να μην κάνουμε παιδιά, όπως έλεγε και ο άντρας μου, αλλα θα κάνουμε ανήψια να δώσουμε την αγάπη μας!!!

Εκείνο τον καιρό την αγαπημένη μου παιδική φιλενάδα που ήταν πάντα κοντά μου, την χτύπησε ο καρκίνος… Σοκ, έτρεχα μαζί της… εξετάσεις χειρουργεία δικά της και κάπου μέσα σε αυτή την τρέλα, ξέχασα τα προβλήματα μου και τον δικό μου καημό…

Μέχρι που στην δουλειά μια μέρα συνειδητοποιώ οτι έχω πάααααααρα πολύ καιρό να αγοράσω σερβιέτες (πόσο αστείο εεε;) Πρώτη μου σκέψη «Ωχχχχχχ αρχίσαμε πάλι με τα προβλήματα…«

Τηλεφωνώ στον άντρα μου και του το λέω, εκείνος με ρωτάει «Τεστ πήρες;«

«Πλάκα κάνεις» του λέω «πεταμένα λεφτά, τι να το κάνω;«

«Να πάρεις» μου λέει «γυρίζοντας απο την δουλειά για να κάνεις…«

«Σιγά μην τρέχω να βρω φαρμακείο τετάρτη απόγευμα..»

Και πραγματικά δεν πήγα. Με πήγε ο άντρας μου με χίλια ζόρια. Γυρίζω σπίτι μου λέει «Δεν θα πας να το κάνεις;«

«Δεν κατουριέμαι» του λέω

«Πιες νερό» μου είπε (μα πόσο κωμικοτραγική η στιχομυθία εεε;)

Τελος πάντων για να μην μακρυγορώ, μετα απο 2 ώρες και 2 λίτρα νερό, είδα και γω την πολυπόθητη ρόζ γραμμούλα… Μούδιασα, δεν το πίστευα, βγήκα απο την τουαλέτα και είπα στον άντρα μου «Μην το δένεις… θα κάνω και το πρωί το δεύτερο…«

Επιβεβαίωση και το πρωινό, ξαναλέω στον άντρα μου… «Μην το δένεις θα κάνω και χοριακή…«

Το απόγευμα παίρνω τις απαντήσεις, ΝΑΙ ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΣ!!!! Και οχι απλά έγκυος, ήμουν ήδη 8 εβδομάδων… Ο γιατρός μου δεν το πίστευε..!

Στον πρώτο μας υπέρηχο ακούσαμε και την καρδούλα. Κλαίγαμε σε παιδιά…

Είχα μια εγκυμοσύνη ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ, ούτε αδιαθεσίες, ούτε εμετούς, ούτε κιλά δεν πήρα, μόλις 2, πρόσεχα βέβαια λόγω οικογενειακού ιστορικού με διαβήτη…

Πιθανή Ημερομηνια Τοκετού 28-12-2008.

Όλα πήγαιναν τέλεια με το μωρό να μεγαλώνει κανονικά και εγώ να διανύω την καλύτερη δυνατή εγκυμοσύνη… Μέχρι το πρωινό της 7ης Νοεμβρίου 6.30 το πρωί, είμαι στο κρεβάτι και κοιμάμαι.. Έχω προγραμματισμένο ραντεβού για υπέρηχο Doppler εκείνη την Παρασκευή.. ξαφνικά σε κάποια προσπάθεια να γυρίσω να αλλάξω πλευρό νιώθω υγρασία…

«Μπααα» σκέφτομαι στον ύπνο μου «κατουριεμαι και δεν το καταλαβαίνω;«

Ξεκινάω να γυρίσω απο την άλλη πλευρά για να σηκωθώ για τουαλέτα.. ξανα υγρασία.. σάστισα.. με το που σηκώνομαι, χείμαρος τα νερά.. ΠΑΝΙΚΟΣ…. τηλεφωνάω στον άντρα μου ο οποίος ήταν στην δουλειά, δεν είχε σχολάσει ακόμα…

«Τον γιατρό!» μου λέει

Παίρνω τον γιατρό…

«Τι έκανες;» μου λέει…

«Τίποτα, κοιμόμουν«

«Προσπάθησε να ηρεμήσεις και να ακούσεις το μωρό και πάρε με τηλέφωνο«

Πραγματικά έκανα ένα ντουζάκι και ξάπλωσα και προσπαθούσα να ηρεμήσω για να την ακούσω. Ενα μικρό σκίρτησμα μέσα μου και παίρνω πίσω τον γιατρό και τον ενημερώνω…

«Φεύγεις για το μαιευτήριο και σε συναντάω εκεί..!«

8 η ώρα με γονείς και τον σύζυγο σαστισμένο φτάνω στο μαιευτήριο… Στην αναμονή για τις απαραίτητες πληροφορίες για τον ιατρικό φάκελο, άρχισα να νιώθω κατι ψιλοκράμπες αραιά και που…

«Πονάτε;» με ρωτάει η νοσοκομά

«Ψιλοπονάκια» της λέω

«Περάστε γρήγορα, σας παρακαλώ!«

Παρεμπιπτόντως, ήμουν στις 32+4 εβδομάδες (είχε δώσει εντολές ο ντόκτορ να επιληφθούν μέχρι να φτάσει εκείνος)!

Ο γνωστός καλωπισμός και στο φορείο με βρίσκει ο γιατρός μου, τα πονάκια χαλαρά… Ελέγχουμε οτι το μωρό είναι καλά και μου λέει ο γιατρός μου «Βάσω, όλα είναι καλά. Είναι νωρίς πολύ βέβαια για την μικρή και γι’ αυτό αφού δεν υπάρχει κανένα άλλο πρόβλημα, θέλω να πάμε για φυσιολογικό τοκετό…«

«Μαζί σου» του λέω.

«Μπορει να αργήσει» με προειδοποίησε.

«Δεν πειράζει» σκέφτηκα «αφού δεν πήρε τον χρόνο της στην κοιλιά μου, ας τον πάρει στην έξοδο, φτάνει να βγεί καλά!!!«

Ο τοκετός προχωρούσε αργάααα, οι πόνοι όμως χειροτέρευαν και η διαστολή κολλημένη στο 5. Κάποια στιγμή με έκανε να αγανακτήσω και ζήτησα επισκληρίδιο! Επιτέλους λίγη ηρεμία απο τους πόνους..

Στην ώρα επάνω όμως ξανά τα ίδια, πόνοι χίλιες φορές χειρότεροι στο λεπτό, η διαστολή ακόμα 5. ΦΡΙΚΗ εγω!!!

Δεύτερη δόση επισκληριδίου.. τίποτα δεν κάνει και ξαφνικά μετά απο 3 ώρες κολλημένοι στο 5 της διαστολής και μετα απο έλεγχο του γιατρού, ξεκινάμε τις εξωθήσεις απο το δωμάτιο επίτοκων.. Να συμπληρώσω οτι ο αντρούλης μου δίπλα σε όλη την διαδικασία να προσπαθεί με τον τρόπο του να με στηρίξει…

Μπαίνουμε στο χειρουργείο για τοκετό..

«Σπρώξε» μου λέει. Τίποτα.

«Σπρώξεεε!» Τίποτα…

Η προισταμένη να μου σπρώχνει την κοιλιά, με μαύρισε, τίποτα… Τελικά την έβγαλε ο γιατρός με βεντούζα.. Η στιγμή που ποτέ δεν περίμενα οτι θα ζούσα.. ένα αχνό κλάμμα σαν τρίξιμο  και ένα ποντικάκι στην αγκαλία μου…

«Αγάπη μου, επιτέλους! Πόσα χρόνια σε περίμενα…;;«

Ένα φιλί και την αποχαιρέτισα για την ΜΕΝΝ. 2150 γραμ και 48 πόντους ανθρωπάκι. Το δικό μου ανθρωπάκι είχε γεννηθεί… !

Οι μέρες που ακολούθησαν δύσκολες, όπως για όλες τις μανούλες που έχουν παιδάκια στην θερμοκοιτίδα, αλλά το κοριτσάκι μας δυνατό και έμεινε μόνο 8 μέρες μακρυά μας!

Έτσι απο τις 15 Νοεμβρίου 2008 είμαστε αχώριστες!!!

Τεράστια ευγνωμοσύνη χρωστάω στον γιατρό μου που αντίθετα με αυτο που θα έκαναν οι περισσότεροι γιατροί (καισαρική), προτίμησε την φυσική οδό να φέρουμε το μωρό μου στον κόσμο!!!

Δημήτρη μου, σε λατρεύω γιατί ήσουν και είσαι πάντα δίπλα μου στα εύκολα και στα δύσκολα..!

ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΟΛΑ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΘΕΟ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΕΣΤΕΙΛΕ ΕΝΑ ΔΩΡΟ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟ, ΤΗΝ ΝΕΦΕΛΗ ΜΟΥ!!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com