Έχω δικαίωμα να κρατάω τον πατέρα μακριά από το γιο του;

Γεια σας μανούλες, έχω σκεφτεί πολύ τον τελευταίο καιρό να σας γράψω την ιστορία μου αλλά δίσταζα. Ξέρω ότι πολλές θα αντιδράσετε με τις επιλογές ή τις αποφάσεις μου αλλά ειλικρινά θα ήθελα τη συμβουλή σας.

Λοιπόν, η δική μου ιστορία ξεκινάει πριν 3,5-4 χρόνια περίπου στα 31 μου, όταν γνώρισα τον μπαμπά του γιου μου. Γενικά ήμουν πολύ ελεύθερος άνθρωπος, ένιωθα άβολα με την έννοια του γάμου και τις σοβαρές δεσμεύσεις, ήθελα επιτέλους να ζήσω το τώρα και το μέλλον δεν με πολυένοιαζε. Από τα 18 μου σπούδαζα πρώτα στην Ελλάδα και έπειτα στο εξωτερικό, μετά άγχος και αγώνας για τη δουλειά και έφτασα στα 30 μου να μην εχω ζησει τίποτα. Είχα αποφασίσει λοιπόν να ζήσω το τώρα..

Κάποια στιγμή εντελώς τυχαία γνώρισα γνώρισα εκείνον… Ηταν υπέροχος, καλόκαρδος, όμορφος με χιούμορ περνούσα τόσο ωραία μαζί του! Η έλξη ήταν παραπάνω από εμφανής και έντονη και πολύ σύντομα γίναμε ‘ζευγάρι’ και το βάζω σε εισαγωγικά γιατί η σχέση που είχαμε ήταν κατά κύριο λόγο σεξουαλική χωρίς συναισθηματικές δεσμεύσεις και τα συναφή.. Ήταν αυτό που χρειαζόμασταν και οι δυο εκείνη την περίοδο, άλλωστε και ο Δ. ήταν σε μια φάση που έστηνε την καριέρα του και το τελευταίο που χρειαζόταν ήταν μια μόνιμη δέσμευση… Οι μέρες όμως περνούσαν, έγιναν μήνες και πέρασε σχεδόν ένας χρόνος.. Η σχέση μας είχε γίνει κανονική χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει αλλά στα λόγια δεν τα είχαμε πει ποτέ… σ΄ αγαπώ, θέλω να είμαι μαζί σου κλπ τέτοια δεν είχαμε ξεστομίσει..

Ήμουν ερωτευμένη, τώρα πια δεν έχω αμφιβολία, αλλά περίμενα να μου δώσει ένα σημάδι κάτι να του το ομολογήσω, οι πράξεις του ναι, τώρα που το σκέφτομαι, μου το έδειχναν αλλά στα λόγια ΠΟΤΕ! Τέλος πάντων…

Κάποια μέρα που ημουν στο γραφείο με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει ότι η μεγάλη ευκαιρία που έψαχνε ήρθε, του έκαναν πρόταση να δουλέψει στο εξωτερικό… Αν και η δουλειά που είχε εδώ δεν ήταν καθόλου άσχημη αλλά η καινούρια δεν συγκρινόταν από όλα τα επίπεδα.. Μου έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι, έκανα 2 μέρες να τον δω γιατί δεν ήξερα πως θα αντιδράσω, όταν τελικά βρεθήκαμε είδα πόσο χαρούμενος ήταν και δεν μπόρεσα να ξεστομίσω τίποτα.. Στα μάτια του στιγμιαία είδα σαν στεναχώρια όταν με αποχαιρέτησε… αλλά δεν ήταν αρκετά για να πέσει ο εγωισμός μου και να βγάλω ότι είχα από μέσα μου. Έτσι τον ‘’άφησα΄΄ να φύγει… και αποφάσισα να βάλω τα δυνατά μου να προχωρήσω μπροστά. Άλλωστε εκείνος ούτε που θα με σκεφτόταν πια, ήταν μια ιστορία που απλά είχε προδιαγεγραμμένο τέλος.

Όμως όταν εμείς κάνουμε σχέδια ο Θεός γελάει και σχεδον 2 μήνες μετά ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης με άφησε άφωνη… Κόντεψα να τρελαθώ! Ένα παιδί από το πουθενά! Έμεινα νύχτες ξάγρυπνη προσπαθώντας να βρω τη λύση η οποία ήταν ήδη μπροστά μου. Θα το γεννούσα το παιδί μου και θα το μεγάλωνα μόνη μου… με όποιο κόστος.

Είχα την αμέριστη συμπαράσταση των γονιών μου παρά το σοκ και δόξα τω Θεώ έχω και δουλειά και μια κάποια οικονομική άνεση από την οικογένεια μου οπότε δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο για άλλες μανούλες. Όμως ο πατέρας; Τι θα γινόταν με αυτόν; Είχε φύγει ήδη καιρό και δεν είχε δώσει σημεία ζωής άρα ούτε και είχε σκοπό. Άλλωστε τις αποφάσεις του τις είχε πάρει, είχε φύγει για μόνιμη εγκατάσταση στη Νορβηγία και δεν θα ξαναγύριζε σύντομα… Το μωρό πώς θα μεγαλώσει χωρίς πατέρα; Πείτε με εγωίστρια, ανεγκέφαλη οτιδήποτε αλλά αποφάσισα να μην πω τίποτα… Κοινούς φίλους δεν είχαμε ποτέ, άρα δεν θα το μάθαινε κιόλας…

Έτσι γεννήθηκε ο πρίγκιπας μου! Ένα ξανθό αγοράκι με τεράστια πράσινα μάτια ίδιος ο πατέρας του. Πραγματικά μοιάζουν τόσο, λες και τον έκανε μόνος του.

Μη νομίζετε ότι ήταν όλα εύκολα, έχω περάσει τα περισσότερα βράδια της εγκυμοσύνης μου κλαίγοντας γιατί δεν προσπάθησα, γιατί δεν τόλμησα να πω αυτά που ένιωθα και γιατί δεν έσπαγα αυτή την ηλίθια συμφωνία για σχέση χωρίς δεσμεύσεις… γιατί δεν έχω το κουράγιο να πω την αλήθεια, γιατί θα αναγκάσω το γιο μου να μην έχει τον πατέρα του πολλά γιατί.

Και φτάνω στο σήμερα όπου εντελώς τυχαία ήρθε στη δουλειά μου ένας από τους λίγους φίλους του Δ. που είχα γνωρίσει και αφού χαιρετηθήκαμε και είπαμε τα τυπικά, μου είπε ότι χαίρεται που θα δει και το φίλο του γιατί έχει έρθει για το Πάσχα. Από  τότε δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου… Φυσικά και φανταζόμουν ότι στα δυόμιση και παραπάνω χρόνια που λείπει θα έχει σίγουρα ξαναρθει, αλλά πρωτη φορά το ξέρω στα σίγουρα και δεν ξέρω τι να κάνω.. Μήπως ήρθε η ώρα να πω την αλήθεια;; Και πώς Χριστέ μου θα το κάνω αυτό; Βλέπω  το γιο μου που μεγαλώνει και γίνεται ένα υπέροχο γλυκό παιδάκι και σκέφτομαι ότι είναι τόσο κρίμα να χάνει και ο πατέρας του αυτές τις στιγμές … έχω  το δικαίωμα να κρατάω μακριά έναν πατέρα από το γιο του;

Τι με συμβουλεύετε; Είναι πια αργά;

Σίσσυ 

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 10/5/13:

Πριν σας απαντήσω τι έγινε τελικά, διάβασα στα γρήγορα κάποια από τα σχόλια σας. Μη σας φαίνεται ψεύτικο όλο αυτό, γιατί δεν είναι, δυστυχώς, μακάρι να ήταν. Δεν είναι δα και καμιά ιστορία για ταινία, μια αναπάντεχη εγκυμοσύνη σε μια σχέση που είχε τελειώσει ήταν, απλά η συνέχεια ήταν λίγο διαφορετική… Ρωτήσατε γιατί δεν το είπα αμέσως και έχετε δίκιο, αλλά σκεφτείτε αν είχατε μια τέτοιου είδους σχέση που οι δεσμεύσεις ήταν κόκκινο πανί και είχατε χωρίσει κιόλας 2 μήνες σχεδόν με τον άλλο να μη δίνει σημεία ζωής, τι θα κάνατε; Να πήγαινες να τον βρεις, θα μου πείτε αλλά δεν πήγα δυστυχώς ή ευτυχώς… Φοβήθηκα, κόλλησα, θεώρησα πως το μόνο που θα μου πει είναι να μην το κρατήσω… δεν ξέρω. Θεώρησα ότι αφού αυτός είχε φύγει και με είχε ξεχάσει μάλλον δεν υπήρχε λόγος… Μπορεί η καθεμιά σας να με κρίνει όπως θέλει.

Από την Μεγάλη Τρίτη που σας έστειλα το mail λοιπόν, η ζωή μου έχει αλλάξει τόσο δραματικά πολύ… Σας έστειλα την ιστορία μου έχοντας ήδη πάρει την απόφασή μου, μάλλον γιατί μετά από μια συζήτηση με τη μητέρα μου για πρώτη φορά στη ζωή μου, δεν περίμενα ούτε λεπτό, δεν σκέφτηκα παραπάνω, δεν ανάλυσα και το έκανα.

Πήρα τον φίλο του τηλέφωνο και μου έδωσε το δικό του νούμερο… και τον πήρα…

(Προσπάθησα να σας γράψω αναλυτικά τι έγινε αλλά μου πήρε 4 σελίδες, έτσι αποφάσισα να παραθέσω απλά τα γεγονότα σε περίληψη)

Του έκλεισα ραντεβού σε ένα πιο απόμερο μέρος να βρεθούμε για καφέ για να μου πει τα νέα του… Είδα έναν άνθρωπο πολύ χαρούμενο με τη δουλειά και τη ζωή του, σχέση δεν είχε, μόλις χώρισε, μου είπε και ζούσε -σαν φοιτητής να το πω- μια πολύ ωραία περίοδο.

Κορίτσια, του το είπα, το πως δεν χρειάζεται να σας το πω γιατί δεν ήταν ρομαντικό ή δραματικό, απλά το είπα, άσχετα αν εκείνη την ώρα δεν μπορούσα να αναπνεύσω από το άγχος και αμέσως πρότεινα τη λύση του DNA αν δεν με πιστεύει και φυσικά πως δεν έχω καμία μα καμία απαίτηση, ούτε για αναγνώριση, ούτε για τίποτα (είχα συμβουλευτεί το δικηγόρο μου και του το είπα για να μη νομίζει πως θέλω να τον εγκλωβίσω)

Αρχικά αφού νόμιζα ότι θα πάθει έμφραγμα στα 35, όταν συνήλθε με κατηγόρησε για όλα όσα έφταιγα αλλά και δεν έφταιγα. Για πολλή ώρα ένιωσα φτηνή, απαίσια, όπως θέλετε πείτε το. Αποφάσισα ότι δεν χρειάζεται να ακούω άλλο τις προσβολές του (αφού δεν είχε σκοπό να κάνουμε διάλογο) και έφυγα αφήνοντας πάω στο τραπέζι τη φώτο του μικρού για να τον δει. Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να εμφανιστεί ξανά και δεν το έκανε για 3 μέρες περίπου, ώσπου με πήρε τηλέφωνο και ήθελε να περάσει από το σπίτι για να δει το μικρό. Δέχτηκα με πολλή επιφύλαξη γιατί δεν ήξερα τι θα συμβεί, αλλά εκείνος ήρθε, εμένα με αγνόησε κοίταξε για λίγα λεπτά το παιδί και έφυγε.

Δεν είμαι αναίσθητη ή βολεμένη και εγωίστρια, έχω περάσει πολλά κι εγώ και τόσα χρόνια ζούσα με τύψεις που δεν το είπα, τώρα ζω την αγωνία για το τι θα γίνει. Τα πιο πολλά βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ… Αποφάσισα λοιπόν να το αφήσω πάνω του, εγώ ότι έπρεπε να πω το είπα και αν ήθελε εκείνος θα το συνέχιζε. Άλλωστε σύντομα θα έφευγε όπως και έκανε..

Δεν με ξαναπήρε τηλέφωνο. Η μόνη επαφή που είχε ήταν ένα μήνυμα που μου έστειλε πριν φύγει στο κινητό. Σας το γράφω όπως ακριβώς το έλαβα

»Σήμερα φεύγω. Είμαι σοκαρισμένος και μπερδεμένος και για όλα φταις εσύ. Δεν ξέρω αν θέλω ποτέ να γίνω πατέρας αλλά αν έχω ένα παιδί πρέπει να το ξέρω. χρειάζομαι χρόνο. Τον Ιούλιο που θα έρθω πρέπει να τα βάλουμε όλα κάτω»

Από εδώ  και πέρα τι θα γίνει μόνο ο Θεός το ξέρει.. Ίσως αποφασίσει ότι δεν θέλει να γίνει πατέρας και θα είναι σεβαστό, μπορεί να θέλει να προσπαθήσει και αυτό θα το σεβαστώ. Εύχομαι το δεύτερο..