Ας μάθουμε να λέμε όχι!

Γεια σας μανούλες. Ώρα να μοιραστώ μαζί σας την δική μου ιστορία. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Με τον καλό μου αντρούλη είμαστε μαζί 10 χρόνια. Μεγάλος έρωτας…. Γνωριστήκαμε στη σχολή που σπουδάζαμε και οι δυο και από εκείνη τη μέρα σχεδόν είμαστε μαζί.

Μετά από 5 χρόνια σχέσης, σε ηλικία 25 χρονών εγώ και 27 ο άντρας μου, αποφασίσαμε να παντρευτούμε. Λίγες μέρες πριν το γάμο μας κράτησα και το πρώτο μας θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Η χαρά μας τεράστια. Πραγματικά πετάγαμε στα σύννεφα. Θυμάμαι παίρναμε όλο τον κόσμο και το ανακοινώναμε. Δυστυχώς όμως η χαρά μας δεν κράτησε και τόσο πολύ, αφού μετά από λίγες μέρες, στην 7η εβδομάδα κύησης, απέβαλα. Δύσκολες στιγμές. Σχεδόν κατέρρευσα μπορώ να πω. Ευτυχώς όμως δεν υπήρχε κάποιο πρόβλημα, όπως με διαβεβαίωνε ο γιατρός μου και μετά από 2-3 μήνες θα μπορούσα να ξαναμείνω αν ήθελα έγκυος.

Έτσι και έγινε. Πολύ διστακτικά βέβαια, εξαιτίας του φόβου, αλλά ναι, ήμουν και πάλι έγκυος. Πολύ άγχος στην αρχή να πάνε όλα καλά. Επειδή δεν ήθελα να μου θυμίζει τίποτα την παλιά μου εμπειρία, άλλαξα γιατρό και πήγα σε μία γυναικολόγο που μου σύστησε μία φίλη. Ήθελα να είναι σε δημόσιο νοσοκομείο για ιδεολογικούς λόγους. Από την πρώτη επίσκεψη μπορώ να πω ότι μου ενέπνευσε εμπιστοσύνη, αλλά δεν με κέρδισε στην προσωπική μας επαφή. Ήταν ψυχρή, απρόσωπη και -συγνώμη για την έκφραση- λιγάκι σκύλα. Αλλά εγώ εκεί, τη θεωρούσα σωστή ως επιστήμονα και δε σκέφτηκα ούτε στιγμή να την αλλάξω.

Ο καιρός πέρναγε, η εγκυμοσύνη μου πήγαινε μια χαρά, αν και το μωρό ήταν πάντα μεγάλο και η γιατρός μου το παρουσίαζε ως πρόβλημα. Μετά τον 6ο μήνα άρχισαν κάποια προβληματάκια, αφού παρουσίασα υψηλή πίεση και ζάχαρο. Η γιατρός κάθε φορά που πήγαινα για υπέρηχο σχεδόν με κατσάδιαζε και με έκανε να νιώθω άσχημα, λες και έφταιγα εγώ που το μωρό έπαιρνε πολύ βάρος. Εμένα με είχε πεθάνει με δίαιτες και με άγχωνε συνέχεια για την κατάσταση μου. Μια καλή κουβέντα δεν άκουσα από το στόμα της. Αλλά εγώ το θύμα εκεί… να επιμένω στο ότι είναι καλή επιστήμονας και να κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Λες και δεν υπάρχουν άλλοι καλοί γιατροί.

Τέλος πάντων, είναι 4/5/10 και έχω ΠΗΤ 11/5/10 και πάω να κάνω τον υπέρηχο μου στη γιατρό. Η γιατρός βγάζει το μωρό 4,500kg.

«Αύριο μπαίνεις» μου λέει.

«Επιτέλους» είπα από μέσα μου εγώ, να δω το κοριτσάκι μου και να βγω από την εγκυμοσύνη που είχε πλέον αρχίσει να με κουράζει πολύ.

Πρωί-πρωί πάμε στο δημόσιο νοσοκομείο που εφημέρευε κιόλας. Για πότε μπήκα, πότε πάρθηκε η απόφαση να κάνω καισαρική, πότε μου την έκαναν, δεν πήρα χαμπάρι. Το σοκ ήταν τόσο μεγάλο. Εγώ η δόλια πήγαινα με πολύ πιο ρομαντική και ευαίσθητη ψυχολογία, γεμάτη ανυπομονησία και ενθουσιασμό και όλα αυτά καταστράφηκαν μπαίνοντας στο χειρουργείο. Θυμάμαι έκλαιγα και σκεφτόμουν ότι δε θα κάνω άλλο παιδί. Δε θέλω να ξαναζήσω αυτό που ζω τώρα. Έπαθα πραγματικό σοκ από την όλη κατάσταση.

Η γιατρός μου απλά διεκπαιρεωτική. Καμιά επαφή μαζί μου. Δε νομίζω να μου ευχήθηκε καν να μου ζήσει, αλλά εκείνη τη στιγμή λίγο με ένοιαζε. Ειχα δει τα ματάκια της στρουμπουλίτσας μου και όλα τα άλλα μου φαίνονταν λίγα. 4260kg η μικρούλα μου και όλα καλά.

Η κατάσταση στο μαιευτήριο χάλια. Απλά να αναφέρω ότι έμεινα στην ανάνηψη για πάνω από 24 ώρες, επειδή δεν υπήρχε δωμάτιο να με πάνε. Δεν μπορούσα να δω το μωράκι μου αυτές τις ώρες και ούτε να έχω συνοδό όσο βρίσκομαι εκεί.

Από την πρώτη μέρα που γέννησα σκεφτόμουν την επόμενη πιθανή εγκυμοσύνη και πως θα βρω τη δύναμη να κάνω πάλι αυτό το πράγμα. Μου είχε φανεί το πιο άγριο γεγονός που είχα ζήσει. Όσο πέρναγε ο καιρός και όλοι με ρωτούσαν αν θα κάνω δεύτερο, εγώ αγχωνόμουν ακόμα περισσότερο.

Όμως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και συνειδητοποίησα ότι η μικρή μου που είχε φτάσει 2 χρονών και 3 μηνών, πρέπει να αποκτήσει αδερφάκι. Το συζητήσαμε και αρκετά με τον αντρούλη μου και τον επόμενο μήνα τσουκ να το και το επόμενο θετικό μας τεστ.

Βρίσκομαι σε αναζήτηση άλλου γιατρού, όχι επειδή έχω βάλει μυαλό και έχω απορρίψει τη δική μου, απλά επειδή είναι άρρωστη και δεν αναλαμβάνει εγκυμοσύνες. Μου συστήνουν 2-3 πάλι σε δημόσιο νοσοκομείο, γιατί έχω και το κόλλημα μου, αλλά κανένας δε με ικανοποιεί. Καταλήγω σε έναν πιο κοντά πλέον σε αυτό που ζητούσα σε αυτή την εγκυμοσύνη και πάω να κάνω τον πρώτο μου υπέρηχο.

Ενθουσιασμός για αυτή την εγκυμοσύνη… λυπάμαι που το λέω, αλλά κανένας. Δεν το είχα ξεπεράσει το σοκ της προηγούμενης εμπειρίας.

Ξαπλώνω για να κάνω τον υπέρηχο και εκεί συμβαίνει το μαγικό με το που ακουμπάει στην κοιλιά μου τη συσκευούλα, βλέπω δυο σποράκια μέσα σε δυο μαύρες κοιλίδες.

Του λέω «Γιατρέ είναι αυτό που βλέπω;«

Μου απαντάει «δεν ξέρω τι βλέπεις εσύ, εγώ πάντως βλέπω μια μικρή αποκόλληση και δυο έμβρυα»

Τρελαθήκαμε από χαρά, κοιταζόμασταν με τον αντρούλη μου και δεν το πιστεύαμε. Σοκ και αυτή τη φορά αλλά καλό σοκ. Με θετική αύρα που σε κάνει να πετάς στα σύννεφα. Παίρνω τον καινούργιο μου γιατρό να του το πω, μιας και δεν έκανε εκείνος τον υπέρηχο και είχα πάει εξωτερικά να τον κάνω και μου απαντάει στο χαρούμενο μου νέο τόσο ψυχρά. Ήταν και το τελευταίο τηλεφώνημα που του έκανα. Άντε πάλι να ψάχνεις για γιατρό. Απλά πλέον έλεγα στον εαυτό μου ότι αυτή τη φορά θα το ζήσω όπως ήθελα εγώ.

Έτσι και έγινε εντελώς τυχαία πήγαμε για αυχενική διαφάνεια σε ένα γιατρό που πραγματικά μας κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Βγαίνοντας με μια φωνή είπαμε με τον καλό μου να μας αναλάβει εκείνος, παραβλέποντας το γεγονός ότι ήταν σε ιδιωτικό μαιευτήριο.

Όλα κύλησαν απρόσμενα καλά. Ούτε πίεση αυτή τη φορά, ούτε ζάχαρο. Τα αγόρια μας αναπτύσσονταν τέλεια και επιπλέον ο γιατρούλης μου να είναι τόσο υποστηρικτικός τόσο τρυφερός μαζί μας.

Όσο πλησίαζε ο καιρός για την καισαρική όλο και αγχωνόμουν, όλο και σκεφτόμουν την προηγούμενη και ένιωθα ότι δε θα τα καταφέρω και θα πάθω κρίση πανικού όταν μπω εκεί μέσα.

Αισίως φτάσαμε στην 37η εβδομάδα και στις 28/5/13 που είχαμε κανονίσει να μπω για καισαρική. Και εκεί έρχεται η μεγάλη αντίθεση με την πρώτη καισαρική. Ο γιατρούλης μου απλά απίστευτος. Καθ’ όλη τη διάρκεια της καισαρικής με είχε στο μυαλό του. Με εμψύχωνε, μου έλεγε αστεία για να με ξεαγχώσει και τα κατάφερε πολύ καλά. Μου εξηγούσε τι μου κάνουν και με έκανε να το ζήσω πραγματικά.

Στις 08:36 σκάει μύτη το ένα μου αγοράκι, 2450 και μετά από ένα λεπτάκι τσουκ να το και το άλλο, 2940. Χαρά απίστευτη, τα μωράκια μας τέλεια και εγώ σε καταπληκτική ψυχολογική κατάσταση. Βγαίνοντας από το χειρουργείο είπα στον άντρα μου που ήξερε το πόσο αγχωμένη ήμουν ότι με αυτό το γιατρό έκανα και άλλη καισαρική. Στο δωμάτιο με επισκεπτόταν δύο φορές τη μέρα. Μία φορά για να δει την τομή και μία αργά το απόγευμα για να μιλήσουμε και να πούμε τα «κουτσομπολιά» μας όπως μου έλεγε.

Πόσο έχω μετανιώσει τώρα πλέον που δεν άφησα την γιατρό και επέτρεψα τον εαυτό μου να ζει μέσα στο άγχος τόσο καιρό. Γι’ αυτό κορίτσια, δε μας αξίζει να μας καταστρέφουν την ομορφότερη στιγμή στη ζωή μας. Ας λέμε όχι και ας αναζητούμε κάποιον που να πληρεί όλες μας τις προϋποθέσεις. Δεν τους εμπιστευόμαστε μόνο τη ζωή των παιδιών μας και τη δικιά μας, αλλά πρέπει να τους απαιτούμε το έργο τους να ολοκληρώνει το όνειρο μας.

Σας φιλώ και να χαίρεστε όλες τα παιδάκια σας και τις οικογένειες σας

Μαμά Νίκη

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com