Η μαμά τελικά φοβάται (λίγο)

Το εχω γράψει εκατοντάδες φορές… Μπορεί και περισσότερες. Αρκετές πάντως για να με κράξετε ότι γράφω όλο τα ιδια και τα ίδια. Όμως, δεν μασάω και το ξαναλέω: δεν με είχα φανταστεί μάνα. Για την ακρίβεια, μόλις τόλμησα να το σκεφτώ και να φλερτάρω με την ιδέα, τσουπ, έμεινα έγκυος στην Αθηνά (από παιδί εν τω μεταξύ είχα την (ψευδ)αίσθηση ότι θα δυσκολευόμουν να κάνω παιδιά. Τελικά άκυρο και ευχαριστώ το Θεό για αυτό, γιατί μετά από τόσες υπέροχες μαμάδες που έχω γνωρίσει και συνομιλήσει, τολμώ να φανταστώ πόσο μα πόσο δύσκολο είναι να θέλεις και να μην σου έρχεται)

Στο θέμα μας: αν και δεν το είχα φανταστεί λοιπόν, η μητρότητα ήρθε και γέμισε όλο μου το είναι σε χρόνο dt. Από μικρή ήμουν καλή σε πολλά πράγματα, όμως είχα και έχω ένα κουσούρι: βαριέμαι εύκολα. Ε το να είμαι μαμά είναι κάτι που όχι μόνο λατρεύω, αλλά δεν «βαριέμαι» στιγμή, ακόμα και στις δυσκολότερες μέρες. Και θελω να πιστεύω ότι το κάνω καλά. Οδηγίες σαφώς δεν υπάρχουν, όμως -οπως έχω ΕΠΙΣΗΣ ξαναπεί- ακολουθώ το ένστικτό μου, τις παιδικές μου αναμνήσεις και τα ίδια μου τα παιδιά. 

Ακούω και βλεπω τα παιδιά μου. Αυτά μου δείχνουν το δρόμο.

Κάποια στιγμή, είχα γράψει για το πόσο ατρόμητη με εκανε η μητρότητα. Γράψτε άκυρο. Έχω λίγο καιρό που φοβάμαι.

Καταρχάς, το ότι έκανα παιδιά με έκανε να φοβάμαι το θάνατο. Όχι των άλλων -αυτόν τον φοβόμουν ούτως ή άλλως- αλλά και τον δικό μου. Βασικά δεν με φοβίζει ο θάνατος ο ίδιος, όσο το μετά από αυτόν. Τρελαίνομαι που είμαι μαμά και αύριο μεθαύριο θα έρθει ένα από τα παιδιά μου κλαμμένο να με ρωτήσει «Γιατι πεθαίνουμε και πού πάμε μετά;» και εγώ δεν θα έχω τι να του πω. Τέτοια αγωνία για το ποιοι είμαστε, πού παμε, γιατί υπάρχουμε δεν την είχα ούτε στα πιτσιρικάτα μου. 

Έπειτα φοβαμαι τους ανθρώπους. Γιατί τώρα τους μαθαίνω. Καλέ, εγώ ζούσα σε άλλο σύμπαν μέχρι να γίνω μάνα. Νόμιζα ότι η κουτσομπόλα ανακατωστρα της γειτονιάς που μεγάλωσα ήταν μόνο μια και άντε άλλες δέκα να υπήρχαν παραδίπλα. Το ίδιο και ο κακός τύπος που ούτε τα χνώτα του δεν γούσταρε ή η άλλη η μάνα που ούρλιαζε και έδερνε κάθε μεσημέρι το παιδί της. Πίστευα οτι οι άνθρωποι που με ευκολία ρίχνουν κατάρες ή πληγώνουν τους άλλους ή (συμπληρώστε ότι κακό θέλετε) ήταν λίγοι. ΠΟΛΥ λίγοι. Και όλοι οι υπόλοιποι ήταν καλοί. Με τα χούγια τους και αυτοί, δεν λέω, αλλά ok, νορμάλ χαρακτήρες. 

Τώρα που σερφαρουμε όλοι στο ιντερνετ και το παίζουμε και καμπόσοι με μεγαλύτερη ευκολία, βλέπω παντού γύρω μου και την κατίνα και τον κακιασμένο και την σκυλα. Όχι έναν και δύο. Χίλιους δεκα δυο. Έχω περάσει πολλές ώρες τις μαμαδο-ζωής μου προσπαθώντας να καταλάβω «ΓΙΑΤΙ ΦΕΡΟΝΤΑΙ ΕΤΣΙ;«. Δεν το χωράει ο νους μου. Και δεν ξέρω πώς να προετοιμάσω τα παιδιά μου για όλους αυτούς τους χαρακτήρες εκεί έξω: ούτε να τα τρομοκρατησω θελω, ούτε όμως να τα μεγαλώσω σαν την Κάντυ Κάντυ -αν και είχε τραβήξει και αυτή η δόλια… Αχχχ

Με φοβίζουν οι άνθρωποι σας λέω.

«Γιατί εσύ είσαι καλη και οι άλλοι είναι σκάρτοι;«

Καταρχάς μην τρελαίνεστε. Δεν λέω ότι είμαι εγώ και όλοι οι άλλοι. Είναι όμως ΠΟΛΛΟΙ αυτοί οι άλλοι -κάποιοι μάλιστα τωρα με διαβάζουν- και εγώ δεν τα είχα υπολογίσει έτσι. Σε ήρεμο πέλαγος αρμένιζα, ντιπ ζώον ήμουν… Πιανόμουν -και πιάνομαι!- κότσος πανεύκολα, χαλάω τη ζαχαρένια μου γιατί οι άλλοι είναι σκατόψυχοι, δεν το χωράει ο νους μου σας λέω…

Και ναι λοιπον… ταραν ταραν… είμαι καλή. Καλή όπως το πρόβατο. Θα ήθελα να ήμουν καλή, αλλά οχι οπως το πρόβατο. Βρε παιδιά, όλοι έχουμε αντιπάθειες, όλοι έχουμε πει ψέματα, όλοι έχουμε κανει κάποια βλακεία, έχουμε πληγώσει κάποιον. Εδώ μιλάμε για ανθρωπους που αυτά τα έχουν για ορεκτικό. 

(κάπου εδώ το χάνω η μάνα, οπότε συνεχιζω… δεν γίνονται αυτές οι κουβέντες σε δεκα προτάσεις)

Μα ο μεγαλύτερος φόβος μου… Μην πληγώσω την ψυχή τους… Γιατί και ο σκατόψυχος και η σκύλα που δέρνει το παιδί της και ο κακιασμένος, όλοι -αν όχι όλοι, άντε στη συντριπτική τους πλειοψηφία- κάτι από τα παιδικά τους χρόνια κουβαλάνε στην ψυχή τους. Κάποιο αγκαθάκι.

Και τρέμω μήπως άθελά μου… μήπως κάτι κανω… Κάπως τα επηρεάσω και δεν τους βγει σε καλό… Δεν ξέρω αν με πιάνετε… Ουφ, βιβλίο θα ήθελα να γράψω μπας και ξεμπερδέψω και εγώ τις σκέψεις μου…

Τέταρτη φορά που γιορτάζω σήμερα!

Η Αθηνά μου έφερε καρτούλα και ο μπαμπάς μου πήρε λουλούδια. Ο Αρχέλαος χαιρόταν σαν να ήταν μια οποιαδήποτε άλλη μέρα.

Ξέρετε, τις προάλλες δεν ήμουν καλά. Ήμουν κουρασμένη, πονεμένη (α ρε παλιο-φρονιμήτη, θα έρθει η μέρα που θα σε ξεριζώσω), έβαλα τα κλάμματα.

Με είδε η μικρή.

Ξέρετε τι έκανε;

Πήγε και έβαλε σκούφο και κασκόλ και μου έκανε τον Καραγκιόζη να γελάσω.

Μάτωσε η ψυχή μου. Ποιο παιδί θέλει τη μάνα του να κλαίει;

Είναι δύσκολο να είσαι γονιός… Πώς να ισορροπήσεις, πώς να εξηγήσεις, πώς να προφυλάξεις…

Πίσω από τα χιλιάδες φιλάκια και τις εκατομμύρια αγκαλιές (και αντίστροφα), πίσω από τις πλαστελίνες και τα «Σ’ αγαπώ τοοοοοοόσο, μαμά μου» κρύβονται χίλιοι δύο γρίφοι.

Δεν την βλέπουν όλοι οι άνθρωποι με τον ιδιο τρόπο τη γονεϊκότητα. Είμαι σίγουρη για αυτό. Κάποιοι παραείναι χαλαροι. Άλλοι παραειναι αγχωτικοί.

Εγώ είμαι κάπου στα μισά, μα φλερτάρω συχνά πια με τα αγχωτικά. Όχι μην δεν φάει ή μη πεσει… Όχι… 

Σας είπα… Μήπως μου πληγωθεί. Από εμένα ή από τους τρίτους. 

Μα τι με έπιασε σήμερα;

Α στο καλό, σταματώ.

ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΆ, ΜΑΜΑΔΕΣ!!!!

Και του χρόνου να ‘μαστε εδώ ενωμένες να γιορτάζουμε παρέα!

Ολίβια