Μήπως ήρθε η στιγμή να αγαπήσεις επιτέλους τον εαυτό σου;
Σε λίγες μέρες κλείνω τα 33. Είναι πολύ σημαντικά τα φετινά μου γενέθλια, καθώς νιώθω ότι κλείνω όχι απλά ένα κεφάλαιο, αλλά ένα ολόκληρο βιβλίο ζωής. Αυτό που ξεκινά δεν θα είναι απλά ένα βιβλίο με νέες περιπέτειες, θα είναι κυρίως ένα βιβλίο στο οποίο η πρωταγωνίστρια (ΕΓΩ!) θα είναι ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος απ’ ότι ήταν στα προηγούμενα. Διαφορετικός προς το καλύτερο, αυτό είναι το μόνο σίγουρο!
Αποφάσισα να κρατήσω ανεξίτηλη την ανάμνηση της τρίτης (και κατά πάσα πιθανότητα τελευταίας) εγκυμοσύνης μου μέσω μιας ξεχωριστής φωτογράφισης. Μιας και αυτή είναι η πιο δυνατή μου εμπειρία εγκυμοσύνης και ταυτόχρονα είμαι και εγώ δυνατότερη και πιο ισορροπημένη από ποτέ, θέλησα να έχω ένα ενθύμιο αυτού του σημαντικότατου σημείου της ζωής μου.
Και καθώς ο παλιός μου φίλος και εξαιρετικός φωτογράφος Nick Sachos με φωτογράφιζε, πέρασαν χίλιες σκέψεις από το μυαλό μου, μια από τις οποίες ήταν “Γιατί δεν έκανα μια δώρο στον εαυτό μου μια φωτογράφιση όταν ήμουν 20 κάτι; Γιατί δεν κράτησα ζωντανή την ανάμνηση της πιτσιρίκας Ολίβιας;”
Η απάντηση δεν με πολυπαίδεψε. Σήμερα πια ξέρω καλά το λόγο. Πέρασα τα νεανικά μου χρόνια γεμάτη κόμπλεξ. Aν και όλοι θα έπαιρναν όρκο ότι η αυτοπεποίθηση ήταν ένα από τα δυνατά μου χαρτιά, το μέσα μου είχε διαφορετική άποψη. Πίστευε ότι χρειαζόμουν βελτίωση. ΠΟΛΛΗ βελτίωση. Αντί να κυκλοφορώ περήφανη τη νιότη μου, αντί να χαίρομαι για την υπέροχη λάμψη που μόνο το δέρμα της νεότητας έχει, αντί να αναγνωρίζω την ομορφιά των νεανικών μου χαρακτηριστικών, αντί να απολαμβάνω το θαυμασμό που λάμβανα, εγώ βασάνιζα τον εαυτό μου με αφαγία, τακούνια, μακιγιάζ, μα κυρίως με τη μη αναγνώριση του πόσο αληθινά όμορφη ήμουν…
Ακολούθησε με αν θες και στο Facebook
Γιατί το κάνουμε αυτό οι γυναίκες; Τι είναι αυτό που τελικά με τόση μανία κυνηγάμε και ποτέ δεν βρίσκουμε; Ποιον θέλουμε να ικανοποιήσουμε με όλη αυτή την υπερπροσπάθεια της αψεγάδιαστης τελειότητας; Όταν στεκόμαστε μπροστά σε έναν καθρέφτη, ποιος να είναι ο αληθινός λόγος που σμίγουμε με στεναχώρια τα φρύδια μας; Γιατί τελικά κάνουμε τα πάντα για να αρέσουμε στους άλλους και δεν προσπαθούμε απλά να κάνουμε τα πάντα για να αρέσουμε βασικά στον εαυτό μας;
Να αρέσουμε στους άλλους… Ας μείνουμε μόνο στους αντρες. Από πού να το πιάσω; Ο ένας θέλει κυριλάτο ντύσιμο, ο άλλος σε προτιμά αθλητική. Ο ενας λατρεύει τα ξανθά μαλλιά, ο άλλος τα βρίσκει φτηνά. Ο ένας κοιτάει το στήθος και ο άλλος τον κώλο. Ο ένας λατρεύει τα βαμμένα νύχια και ο άλλος τα σιχαίνεται, έχει λέει, ψυχολογικό (true story). Kαι εσύ, ωραία μου κυρία, προσπαθείς να προσαρμοστείς στα γούστα του καθενός, όπως αλλωστε κάνεις και με κάθε τι άλλο περα απο την εμφάνιση…
Χαίρομαι που στα 33 μου μπορώ να πω πια ότι ΛΑΤΡΕΥΩ τον εαυτό μου… Οτι περιφέρω περήφανη το σώμα μου, ότι φοράω τα ρούχα που γουστάρω, ότι δεν με νοιάζει αν οι εγκυμοσύνες άφησαν ανεξίτηλες ραγάδες στην κοιλιά μου, γιατί τις λατρεύω! Τις λατρεύω και δεν μπορώ, ούτε θέλω να τις εξαφανίσω… Οπότε δεν θα ντραπώ για αυτές, το αντίθετο!
Χαίρομαι που στα 33 μου έμαθα να σέβομαι αληθινά το σώμα μου… Και απολαμβάνω να το κρατώ ΥΓΙΕΣ (άρα και όμορφο) και όχι απλά ΟΜΟΡΦΟ (και κατά πάσα πιθανότητα όχι υγιές).
Χαίρομαι που στα 33 μου ξέρω πια καλά πόσο άρρηκτα συνδεδεμένα είναι το σώμα και η ψυχή μας: αν δεν φροντίσεις το ένα, θα ζοριστεί σίγουρα και το άλλο.
Αυτή είμαι λοιπόν στα 33 μου: μια γυναίκα που πέρασε από ένα σωρό στάδια εσωτερικά και εξωτερικά… Λιμοκτόνησα μέχρι λιποθυμίας, έγινα πετσί και κόκαλο, έγινα υπέρβαρη, έγινα κανονική, έβγαλα κυτταρίτιδα, εξαφάνισα κυτταρίτιδα, μεγάλωσα τρία παιδιά μέσα στο σώμα μου, έβαψα τα μαλλιά μου σε αμέτρητες αποχρώσεις, έβαλα στο πρόσωπό μου ένας Θεός ξέρει πόσες “μπογιές”. Ρούχα, παπούτσια, τσάντες, μαγιό, “αυτο με παχαινει”, “με αυτο εχω ψωμακια”. Σκέφτηκα να κάνω λιποαναρρόφηση, ανόρθωση, κοιλιοπλαστική. Πίστεψα πως θα μείνω για μια ζωή 90 κιλά. Πίστεψα ότι θα καταφέρω να αδυνατίσω. Αδυνάτισα. Υπέκυψα. Έπεσα. Σηκώθηκα.
Και σήμερα 8 μηνών έγκυος νιώθω πιο όμορφη από ποτέ.
Είμαι η Ολίβια, είμαι 33 ετών και είμαι αυτή που είμαι και είμαι κούκλα.
Εσύ που με διαβάζεις, θέλω να κάνεις αυτό το μεγάλο δώρο στον εαυτό σου. Θέλω να τον αγαπήσεις. Ξέρω, ξέρω, στο έχω πει 100αδες φορές και θα στο ξαναπώ. Ξεκίνα από το μέσα ή από το έξω σου. Ξεκίνα από κάπου!
Ξοδεύουμε τόση ενέργεια και τόσο κόπο για να μας αγαπήσουν οι άλλοι, ενώ το πρώτο που έχουμε να κάνουμε είναι να αγαπήσουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας. Και όταν μας αγαπήσουμε, τότε θα μας αγαπήσουν και όλοι αυτοί που ΑΞΙΖΕΙ να μας αγαπήσουν. Και θα μας αγαπήσουν αληθινά, γιατί θα τους ταιριάζει αληθινά αυτό που είμαστε.
Έχω υπάρξει θύμα μιας από τις χειρότερες και πιο ύπουλες μορφές βίας: της λεκτικής. Ήξερα ότι με έχω αληθινά αγαπήσει, όταν οι χαρακτηρισμοί-μαχαιριές που για πολλοστη φορα άκουσα απο συγκεκριμένο στόμα, δεν με επηρεάζαν πια ούτε για μισό δευτερόλεπτο. Οταν αγαπάς ουσιαστικά και αληθινά τον εαυτό σου, κανένας δεν μπορεί να σε ρίξει…
Αν κάτι θα ήθελα να μάθουν τα παιδιά μου από εμένα είναι για αρχή αυτό: να αγαπούν αληθινά τον εαυτό τους. Τόσο μέσα, όσο και έξω…
Πρωτοδημοσιεύτηκε στη FB Page μου Olivia Gavrili
Μπράβο Ολίβια!και σε όσες γυναίκες αισθάνονται το ίδιο...
Για άλλη μια φορά, ένα καταπληκτικό άρθρο γεμάτο ουσία! Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ τώρα στα 35, με δύο παιδάκια που μου γεμίζουν τις μέρες, την αγκαλιά και την καρδιά μου. Είναι θαυμάσιο το πόσο αλλάζει ο άνθρωπος με τον καιρό, ή μάλλον πόσο αλλάζει η ζωή τον άνθρωπο, το πόσο η πραγματικότητα προσγειώνει τον καθένα μας κάποια στιγμή και βλέπουμε την ουσία και το νόημα της ζωής. Έτσι τουλάχιστον το βιώνω προσωπικά (και εύχομαι έτσι να το ζει και ο καθένας κάποια στιγμή) και τώρα νιώθω να ζω αληθινά, ουσιαστικά, γεμάτα! Ολίβια, σου εύχομαι καλή ελευθερία και να γεμίσει το σπίτι και η αγκαλιά σου και με το τρίτο σου μωράκι!!! Ευτυχία, έτσι λέγεται όλο αυτό! ;-)
Χαιρομαι πολυ που εχεις βρει την ισορροπια, τη δυναμη και τη συμφιλιωση με τον εαυτο σου. Σε χαιρομαι και σου ευχομαι απο καρδιας καλη λευτερια και ολα να σου ερθουν ροδινα! Εμενα παντως ποτε μα ποτε δεν με ενδιεφερε η εμφανιση μου, ουτε τωρα, το μονο που εκτιμουσα ηταν η ψυχικη γαληνη η οποια απο τοτε που ηρθαν τα παιδια εχει χαθει ανεπιστρεπτι....
Ολιβια..... ολιβια φίλη όλων μας με έκανες να κλάψω μιλησες βαθιά μέσα μου εγώ πάντα είχα μείωση αυτοπεποίθησης δεν έχω ούτε κιλά τπτ είχα γτ είμαι κοντη κ χίλια δυο πού κάθε μέρα το μυαλό μου το φαντασιοπληκτο θα γινόταν όλο κ πιό καταστροφικό.εγω έχω ραγαδες στο ποπο κ λίγες στο εσωτερικό των ποδιών μου δε θέλω τη οαρσκισφε θέλω τα σορτσ δε θέλω τίποτα.θελω να νιώθω πολύ πολύ όμορφη να σαι καλά κ καλή λευτεριά σού εύχομαι σε ευχαριστώ πολύ.