Πρωτάκι

Φέτος το κορίτσι μου πηγαίνει πρώτη Δημοτικού και εχώ έχω μείνει άφωνη με τις επιδόσεις της. Χαμογελάω στη σκέψη πως κάποτε αγχωνόμουν σαν τρελή για το πότε τελικά θα μιλήσει και το αν θα καταφέρει να μάθει να γράφει, αν θα τα βρει σκούρα… Πόσα «αν» άδικα… Αλλά έτσι είναι, όταν είσαι πρωτομανούλα, τα άγχη είναι πιο μεγάλα…

Πριν το καταλάβουμε, έφτασε το καλοκαίρι. Και το Αθηνάκι μου διαβάζει βιβλία, γράφει γράμματα, κάνει πράξεις και «νιώθει» την ορθογραφία των λέξεων. Έχει φίλες, έχει χόμπι, έχει άποψη, έχει απαιτήσεις. Και εγώ έχω πια συμβιβαστεί πως ο χρόνος πάντα θα τρέχει με τρελή ταχύτητα. Και πως πριν καλά καλά το καταλάβω, θα φτάσει η μέρα που το ατρόμητο, καλόκαρδο κορίτσι μου θα τελειώνει το σχολείο…