Πάνω από μια θερμοκοιτίδα ανακαλύπτεις τη λεπτή γραμμή ζωής και θανάτου

Από μικρή ερωτευμένη με τον σύζυγο μου, χωρίς καμιά σημασία από εκείνον. Τότε τίποτα δεν έδειχνε ότι 19 χρόνια μετά θα βρισκόμασταν ξανά… Μετά απο 2 χρόνια αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε για το θαύμα του Θεού και σχετικά γρήγορα έμεινα έγκυος, Τρελαθήκαμε από την χαρά μας που Θεός μας χάριζε το θαύμα του με τις πρώτες προσπάθειες.

Οι πρώτοι υπέρηχοι, όλα τέλεια, αγοράκι! Θυμάμαι τον γιατρό να λέει «Έχετε ένα υγιέστατο, ζωηρό αγοράκι!«

Μεχρι τον 6 μήνα τίποτα δεν κατάλαβα, ούτε ζαλάδες, ούτε εμετούς, ούτε είχα φουσκώσει ιδιαίτερα. Όλα πηγαίναν κατευχην και είχαμε αρχίσει να ψάχνουμε το δωμάτιο του πρίγκιπα μας. Τιποτα δεν μας ένοιαζε, μόνο το μωράκι μας. Απλα μερικές φορές, όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει….

Ενα μεσημέρι στην 24η εβδομάδα εγκυμοσύνης, ετοιμαζόμουν για δουλεια. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες: ενας καβγάς με συγγενή, μια κίνηση να με χτυπησει, μπηκε μπροστά η μαμα μου, χτύπησε εκείνη, αστυνομία, λίγο αιμα, ένιωθα το μωρακι μου να μαζεύεται… Τηλεφωνο στο γυναικολόγο μου.

«Πήγαινε σε ενα εφημερεύον να δουμε πως ειναι το παιδι, μην ταράζεσαι, ηρέμησε«

Πηγαίνοντας στο πρώτο εφημερεύον, με εξέτασε εκει ενας εκπαιδευόμενος, θυμάμαι ακόμα τα λογια του «Κοίτα να σου πω, στον υπέρηχο φαίνεται οτι όλα ειναι καλαν αλλά ολο αυτον η ταραχή σου μπορεί να στο βγάλει μεσα στον επόμενο μήνα. Να προσεχείς και ξάπλωσε. Απο εμενα εισαι οκ«

Πέρασαν 15 ημερες με πόνους. Στην αρχη ηταν υποφερτοί και ανα 12ωρο και ο γιατρος μου πότε να μου λεει «Πήγαινε στο πρώτο εφημερεύον» (όπου ήμουν τοσο άτυχη που παντα εφημέρευε το ιδιο νοσοκομείο και πάντα ήμουν… καλα» και πότε «Παρε δυο Buscopan και ξάπλωσε, δεν ειναι τιποτα απο την ιδεα σου είναι«

Οι πονοι ομως γινονταν ολο και πιο συχνοί. Στις 23 Δεκεμβρίου πονούσα ανα 2 λεπτα. Ο γιατρος μου δεν σήκωνε το τηλεφωνο, στο πρωτο εφημερεύον πάλι, ευτυχώς για εμενα εφημέρευε το κρατικό Νικαίας (το αναφέρω γιατι το αξίζουν) και οχι το άλλο που πετύχαινα παντα. Ενας γιατρος σοβαρος και μετρημένος με εξέτασε, τον ρώτησα αν ειχα αποκόλληση λογω του αιματος και μου εξήγησε οσο πιο γλυκά μπορούσε οτι αποκολληση στον 6ο δεν υπάρχει, υπάρχει γέννα.

Ξαναπαιρνω το γιατρό μου

«Κ. Ταδε, ετσι και ετσι, εχω πρόωρες συσπάσεις, θα μου κάνουν εισαγωγή«

«Καλα, μην τρομάζεις δεν ειναι τιποτα. Αν κανεις διαστολή, παρε με να μεταφερθείς στην κλινική» (ιδιωτικό νοσοκομείο ειχα αποφασίσει)

Αυτο ήταν, νευρίασα τοσο πολύ! Τον ένοιαζε μονο να γεννήσω στην κλινική και δεν εχω καταλάβει ακομα και τωρα την επιλογη μου… Με αυτον τον γιατρο θα γεννούσα στον καναπε μου με 2 Buscopan…

Moυ κανουν εισαγωγή με πρόωρες συσπάσεις ανα 2 λεπτα, φαρμακα, ορους, πανω απο το κεφαλι μου ολοι, γιατροι, μαίες, νοσοκόμες… Απίστευτο, δεν πιστευα στα ματια μου οτι ενα κρατικό νοσοκομειο θα με πρόσεχε τοσο πολυ… Δεν ειχα κανει διαστολή, ετσι προσπαθήσαν να σταματήσουν τις συσπάσεις. Μάταιο, ειχε χαθεί πολύτιμος χρονος τοσο καιρο με τα Buscopan. Oι πρόωρες συσπασεις σταματάνε με φάρμακα στην αρχη τους και oι υπερηχοι που μου έκαναν δεν τις δείχνουν, υπάρχει μηχάνημα ειδικό για τι συσπάσεις, κατι που δεν ειχε σκεφτεί κανεις να μου βάλει εκει στο αλλο νοσοκομείο που πήγαινα με πονους…

«Σκοπος ειναι να φτάσεις στις 34 εβδομάδες, θα μείνεις οσο χρειαστεί, αρκει να μην κάνεις διαστολή» ελεγε οσο πιο γλυκα μπορούσε ο γιατρος που με ειχε αναλαβει.

Στις 26 Δεκεμβρίου ξημερώματα εκανα διαστολη, δεν υπήρχε επιστροφή, γεννούσα. Δεν μπορέσαμε να κρατήσουμε τον Άγγελο μου άλλο στην κοιλιά μου… Ειχα αιμορραγία και διαστολή 7 αλλα μεσα στους πονους μου, υπήρχε η αγωνια στα πρόσωπα ολων.

Το μωρο;

Εγω;

Ηταν πολύ μικρος, να χαρείς ή να κλάψεις; Τι; Μονο ο Θεος μπορεί να σου δώσει δυναμη και ηταν εκει…

Ολα πηγαν καλα, γεννησα με καισαρική τελικα για να μην πιεστει ο μικρουλης. Μεσα στην νάρκωση οταν βυθιζόμουν, ακουσα το κλαμα του. Γεννήθηκε 1140 και ο αγωνας της ζωης του ξεκινά απο τις πρωτες αναπνοές του…

Ανεπνεε μονος του, μεταφέρθηκε στην ΜΕΝΝ στο ιδιο νοσοκομειο κατευθείαν και μπήκε στο ρινικό για να μην κουράζει τα ανώριμα πνευμονάκια του… Τον ειδα την αλλη μερα, σηκώθηκα κατευθείαν, αλλα δεν με αφήσαν να παω να τον δω. Οταν τον ειδα πρώτη φορά, νομιζα οτι αυτο ηταν, καταρρέω. Ενα μικρο κορμακι σε μια θερμοκοιτίδα να παλεύει για τη ζωη του, πως θα αντεπεξέλθει ενα μωρακι τοσο μικρο; Η πρωτη σκεψη και η αγωνια, το κλαμα που δεν σταματούσε… Το πως ένιωσα οταν ήμουν στο νοσοκομειο, δεν υπαρχουν λογια να το περιγράψεις. Περίμενα πως και πως το επισκεπτήριο για τον δω. Απαγορευόταν να του πιάσω ακομα και το χερι, φοβόντουσαν τις λοιμοξεις απο μικρόβια και ηταν σε καραντίνα ολες οι μανουλες με τα μωρακια τους διπλα να τα ταιζουν, να τα αλλάζουν, να τα παιρνουν αγκαλιά και εγω άδεια…

Έφυγα με αδεια χερια και με προσευχη στο μεγαλοδύναμο να στείλει ολους τους αγγέλους τους να προσέχουν το αγγελουδάκι τους… 3 μηνες αγωνιας, χαρας, λυπης, ξανα χαρας, ανακοπές, χειρουργείο και το αγγελουδι μου να δίνει την μια μαχη πισω απο την αλλη και να βγαίνει νικητής μαζι με τους αγγελους που τον προσεχαν καθε στιγμη! Οι γιατροι, το προσωπικό, καταπληκτικοί ανθρωποι, κανουν ακομα και αυτα που δεν μπορουν για να σωσουν ολα τα παιδακια. Καταπληκτική και η ψυχολογος που δεν έλειψε στιγμη απο διπλα μας.

Εκει πανω απο μια θερμοκοιτίδα ανακαλύπτεις ποσο λεπτη ειναι αυτη η αορατη γραμμή ζωης και θανάτου, ανακαλύπτεις οτι υπαρχει Θεος, βλέπεις θαυματα και παιρνεις δυναμη, απίστευτη δυναμη να συνεχίζεις, να ελπιζεις οτι ολα θα πανε καλα.

3 μηνες μετα είμαστε σπιτι μας και μεγαλώνουμε. Eίμαστε 5 μηνων και διορθωμένoι 2 μηνών. Ειμαστε 4400 και εχουμε μικρα προβληματάκια λογω προωρότητας.

Ειμαι ευγνωμων στον Θεο που μου χάρισε τον μαχητή μου και ευχαριστώ την μοναδα ΜΕΝΝ στο γενικό κρατικό Νικαίας που πλέον νιώθω οτι ειναι οικογενεια μου… Ο θεος να εχει καλα εσας και τις οικογενειες σας. ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΑΤΕ ΤΟ ΣΠΛΑΧΝΟ ΜΟΥ..

Σας κουρασα, μα σας ευχαριστώ που με ακούσατε. Δυναμη, πιστη στην μανουλες με πρόωρο τοκετο και ολα θα πανε καλα… Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΛΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ…

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com και εμείς θα τη δημοσιεύσουμε!