Ανακαλύψτε το Aikidο… και όχι μόνο για τα παιδιά σας!

γράφει ο Γιάννης Καφάτος

www.u–hoo.gr/gianniskafatos

Είμαστε όλοι οι γονείς στη φάση που τρέχουμε από γιορτή και παραστάσεις σε αγγλικά, ρυθμικές, τα παιδιά μας “εξετάζονται” για το τέλος της σεζόν, κάνουν αγώνες κλπ κλπ κλπ.

Δε σου κρύβω ότι πολλά λόγω κακού προγραμματισμού διαρκούν πολλές ώρες και με κάνουν να βαριέμαι …

Στις εξετάσεις του γιου μου στο Aikido για την επόμενη ζώνη, είχαμε μια ανακοίνωση από τον δάσκαλο που αποτέλεσε μεγάλη έκπληξη για μας τους γονείς.

Είπε ο δάσκαλος: στο επόμενο μάθημα, οι γονείς να φορέστε μια φορμίτσα κι ένα t-shirt και θα μπείτε μαζί με τα παιδιά σας στο τατάμι (το χώρο της προπόνησης).

Οι γονείς γελάσαμε μεταξύ μας και είπαμε “ωχ”, τα παιδιά είπαν “θα σας δείξουμε πώς δέρνουν” ή κάτι τέτοιο και ο δάσκαλος είπε: έτσι θα καταλαβέτε τι έκαναν ένα χρόνο τα παιδιά σας αλλά όχι μόνο, χαμογέλασε μας αποχαιρέτησε και μετά από δύο μέρες με το ίδιο χαμόγελο μας υποδέχτηκε στη σχολή.

Βγάλαμε σαγιονάρες, και παπούτσια και σε λίγο ξεκινήσαμε το ζέσταμα με ασκήσεις που όλοι έχουμε κάνει, αν όχι σε κάποιο γυμναστήριο σίγουρα στη γυμναστική του σχολείου.

Μετά μάθαμε κάνουμε βήματα και να φωνάζοντας να κάνουμε ότι χτυπάμε κάτι που βρίσκεται μπροστά μας.

Ο δάσκαλος, προς μεγάλη ικανοποίηση των παιδιών μας, μας “μάλωσε” λέγοντας ότι σπίτι αν τα παιδιά κάνουν μια διαολιά φωνάζετε περισσότερο… 

Συνετιστήκαμε και βγάλαμε από μέσα μας τον αέρα φωνάζοντας δυνατά. Αυτός ήταν ο σκοπός της άσκησης. 

Τα παιδιά γελούσαν, και μας παρακολουθούσαν όπως μια ολόκληρη χρονιά κάναμε εμείς, όμως αυτά στην ιδιότυπη αυτή προπόνηση ήταν δίπλα μας και κάναμε τις ασκήσεις παρέα!

Μετά μάθαμε την πρώτη τεχνική: να αποφεύγουμε κάποιον που μας επιτίθεται με ένα απλό βήμα και να τον αφήνουμε με τον θυμό και την επιθετικότητα του να “φεύγει”. 

Δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται αλλά ούτε και δύσκολο. Θέλει συγκέντρωση, όπως όλα τα πράγματα στη ζωή.

Μετά αρχίσαμε να κάνουμε τις πρώτες λαβές. Εκεί το μάθημα έλεγε ότι όταν κάποιος μας επιτετθεί δεν έχει αξία να τον κοντράρουμε, αλλά να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμή του … εναντίον του. Αυτό απαιτεί συγκέντρωση, όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, και χαλάρωση ώστε να ελέγχουμε το σώμα μας και στη συνέχεια το σώμα του άλλου. 

Αυτό είναι εξίσου λίγο πιο σύνθετο και στο άκουσμα και στην πρακτική εξάσκησή του. 

Όταν όμως το καταλάβεις τότε νιώθεις πολύ δυνατός να αντιμετωπίσεις ο,τιδήποτε!

Εμείς οι μεγάλοι έχουμε μάθει στρεβλά να αντιδρούμε πρώτα και μετά τα υπόλοιπα. 

Στο Aikido αυτό μαθαίνουν τα παιδιά μας. Πριν τις στρεβλώσεις που έχουμε υποστεί εμείς: να είναι συγκεντρωμένα, σε ετοιμότητα, να ελέγχουν ό,τι τους επιτίθεται και να είναι κύριοι του εαυτού τους.

Μαθαίνουν δηλαδή κάτι παραπάνω από μια πολεμική τέχνη, εκτός βέβαια αν παραδεχτούμε ότι το Ζειν είναι η απόλυτη μορφή πολεμικής τέχνης!

Είμαι πολύ τυχερός που ο Αντώνης μου, έχει δάσκαλο τον κύριο Άνταμ Αντάμσκι. Είναι Δάσκαλος που μαθαίνει στα παιδιά μας πολύ περισσότερα από τεχνικές aikido! Και μας υποσχέθηκε ότι “αν είστε καλά μεγάλα παιδιά – γονείς, μια φορά το μήνα από το Σεπτέμβριο θα μας κάνει μάθημα σαν αυτό το “εορταστικό” γιατί καλό είναι να χαλαρώσετε!!!»

Αν θέλετε πληροφορίες για το Aikido σας προτείνω μια βόλτα από το www.aikidokobukan.gr