Τα πεθερικά μου με χρησιμοποιούν!
Το ονομα μου ειναι Αννα και θελω να μοιραστω μαζι σας την ιστορια μου για να ακουσω γνωμες απο γυναικες πιο εμπειρες απο μενα.
Ειμαι 25 χρονων, γεννηθηκα και ζω στην επαρχια και ειμαι αισθητικος. Ειμαι μαζι με τον συντροφο μου 6 χρονια και το προβλημα ξεκιναει οταν μετα απο 1 χρονο σχεσης με πηγε να με γνωρισει στην οικογενεια του.
Δεν με καλοδεχτηκαν, ειχαν πολυ κρυα συμπεριφορα. Μετα απο καιρο μου αποκαλυψε οτι δεν με θελουν οι γονεις του επειδη πιστευουν οτι ειμαι κατωτερη τους. Εδω να σας πω οτι καταγομαστε και οι δυο απο το ιδιο χωριο, απλως οι γονεις του ζουσαν λογω δουλειας στην κοντινοτερη πολη. Γυρισαν πισω στο χωριο οταν συνταξιοδοτηθηκαν. Ειναι και οι δυο αποφοιτοι πανεπιστημιου οπως και ο συντροφος μου, οικονομικα ειναι σχετικα καλα. Οι γονεις μου απο την αλλη δεν εχουν σπουδασει, εχουν δικη τους επιχειρηση και ειναι παρα πολυ καλα οικονομικα. Εχω 3 αδερφους οι οποιοι δουλευουν στην οικογενειακη μας επιχειρηση μαζι με τους γονεις μου.
Οι γονεις του λοιπον δεν με ηθελαν γιατι ειμαι αμορφωτη οπως ελεγαν και οτι του αξιζει κοπελα απο καλυτερη οικογενεια.
Καπως ετσι κυλησαν αλλα 4 χρονια στα οποια δεν ειχαμε καμια απολυτως επαφη και μαθαινα συνεχεια οτι εκαναν διαφορα κακοπροαιρετα σχολια για μενα και την οικογενεια μου. Πριν ενα χρονο ο συντροφος μου μου εκανε προταση γαμου την οποια και δεχθηκα ομως αποφασισαμε να ζησουμε λιγο μαζι πριν φτασουμε στο γαμο. Οι δικοι του προσπαθησαν να του αλλαξουν γνωμη (για την ακριβεια του ειπαν οτι περιμεναν οτι θα με ειχε βαρεθει ηδη τοσα χρονια και θα με παρατουσε…) αφου ομως δεν καταφεραν να του αλλαξουν γνωμη το δεχθηκαν με τα μουτρα στο πατωμα.
Ετσι αρραβωνιαστηκαμε και αρχισαμε να σκεφτομαστε που θα μεινουμε.
Οι γονεις του εκαναν τους κινεζους. Τοτε μας ειπαν οι γονεις μου οτι μου δινουν ενα διαμερισμα που εχουν να ζησουμε εκει για να μην σπαταλαμε τα λεφτα μας στα ενοικια. Και σα να μην εφτανε αυτο μου το επιπλωσαν κιολας και μου ψωνισαν ΤΑ ΠΑΝΤΑ για το σπιτι, απο πιατα ποτηρια μεχρι κουβερτες σεντονια χαλια κουρτινες και οτι αλλο βαζετε με το μυαλο σας. Τα πεθερικα μου αφαντα, δεν εχουν βαλει στο σπιτι μας ουτε ενα ευρω. Δεν μας εχουν παρει ουτε ενα δωρο ηρθαν στο σπιτι μας πρωτη φορα επισκεψη με αδεια χερια!
Μπαινουμε λοιπον στο σπιτι και μετα απο λιγους μηνες μενει ανεργος ο συντροφος μου. Του προσφερει δουλεια ο πατερας μου. Μετα απο συζητηση δεχτηκε να παει αφου οτι εβρισκε στον τομεα του ηταν με πολυ λιγα χρηματα. Δουλευει λοιπον τον τελευταιο καιρο στην οικογενειακη επιχειρηση, οι γονεις μου δεν τον ξεχωρισαν παιρνει οσα παιρνουν και τα αδερφια μου (1.200 ευρω το μηνα)
Απο τοτε αλλαξε και η συμπεριφορα των γονιων του. Οταν με βλεπουν ειναι ολο χαμογελα αγκαλιες και γλυκες. Εκει που η πεθερα μου δεν μου εριχνε δευτερη ματια πλεον φτασαμε στο σημειο να μου λεει οτι με εχει σαν κορη της και οτι ειμαι η καλυτερη νυφη που θα μπορουσε να εχει! Εχω μαθει διαφορα ομως και εχω τρελαθει. Γυρνανε στον κοσμο και λενε περηφανα πως πλεον ο γιος τους εχει δικη του δουλεια, οτι ειναι και αυτος αφεντικο, πως πρεπει να βγουν οι γονεις μου στην συνταξη τωρα πια για να κληρονομησουμε εμεις…. Πηρα αυτοκινητο με δικα μου χρηματα και εμαθα οτι ειπαν στους συγγενεις τους οτι μου το πηρε ο γιος τους και οτι με εχει στα ωπα ωπα!
Με τον συντροφο μου τα εχω συζητησει ολα, στεναχωριεται πολυ ομως φυσικα οι δικοι του δεν παραδεχονται ποτε πως εχουν πει τιποτα. Ετσι το μονο που μου λεει ειναι να μην ασχολουμαι μαζι τους να μην τους δινω σημασια και να δινω βαση μονο στην οικογενεια μας και στο σπιτι μας.
Εχουμε αρχισει να συζηταμε για γαμο και να βαλουμε μπροστα για κανενα παιδακι σιγα σιγα και εγω δεν εχω διαθεση για τιποτα. Δεν τους θελω αυτους τους ανθρωπους κοντα μου. Με χρησιμοποιουν, κανουν φιγουρα με ξενες πλατες. Δεν μας εχουν βοηθησει σε τιποτα απολυτως. Μια φορα ζητησα απο την πεθερα μου να μου μαγειρεψει κατι γιατι δεν προλαβαινα και μου ειπε οτι δεν μπορει γιατι της ποναει η μεση! Ενω η μανα μου με βοηθαει και στο σπιτι και σε οτι της ζητησω οχι δεν εχω ακουσει ποτε.
Δεν εχω την παραμικρη βοηθεια σε τιποτα απο αυτους. Ειναι λες και δεν υπαρχουν στην ζωη μας, λες και δεν ειναι γονεις του αλλα τιποτα μακρινοι συγγενεις. Ερχονται τρωνε πινουν και εξαφανιζονται. Ουτε καν ενα δωρο για το σπιτι δεν μας εχουν παρει. Τιποτα απολυτως. Οσες φορες τους ανεφερε κατι ο γιος τους του λενε οτι δεν μπορουν να μας βοηθησουν οτι δεν εχουν, οτι ζοριζονται… η πεθερα μου ομως παιρνει γυναικα να της καθαριζει το σπιτι, που την χανεις που την βρισκεις ολο για ψωνια παει και καθε τρεις και λιγο ταξιδακια πηγενουν κατα τα αλλα ζοριζονται…
Δεν θελω να ειμαι κακια ουτε παραλογη, καταλαβαινω οτι ειναι η οικογενεια του και πως τους αγαπαει και τους θελει στην ζωη του και αλλωστε ζουμε ολοι πολυ κοντα. Οσο σκεφτομαι ομως οτι θα ζησω μια ζωη με αυτους τους ανθρωπους κοντα μου μου ‘ρχεται τρελα. Δεν τους αντεχω. Τους βλεπω και μου ανεβαινει το αιμα στο κεφαλι. Ειμαι μονιμως μεσα στα νευρα και δεν μπορω να χαρω τιποτα. Πως θα κανω οικογενεια ετσι; Ουτε τον γαμο μου δεν εχω διαθεση να οργανωσω. Εχουν αρχισει ηδη να πετανε υπονοουμενα για το ονομα του παιδιου και δεν ειμαι καν εγκυος! Μια μερα μαλιστα μου πεταξε η πεθερα μου οτι οταν κανω παιδι να μην σταματησω να δουλευω να της το αφησω να μου το μεγαλωσει αυτη!
Εχω αρχισει να σκεφτομαι μεχρι και να χωρισω για να γλιτωσω. Ειναι ομως πολυ αδικο γιατι με τον συντροφο μου δεν εχουμε ιδιαιτερα προβληματα στην σχεση μας.
Μανουλες μου γλυκες, ζηταω την συμβουλη σας συμφωνα με την εμπειρια σας. Πιστευετε οτι ειναι εφικτη μια ηρεμη ζωη και θα συνηθισω τα πεθερικα καποια στιγμη ή θα ειναι ολη μου η ζωη ετσι και εγω μονιμως μεσα στα νευρα;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Κορίτσι φταίει και ο άντρας σου που δεν τους έχει βάλει στη θέση τους κι αν δε το κάνει τώρα δε θα το κάνει ποτέ. Όπως επίσης κατά τη γνώμη μου πρέπει να τους τα πεις κι εσύ ένα χεράκι, ότι δηλαδή ξέρεις αυτά που λένε, πως πρέπει να αποκαταστήσουν την αλήθεια στον περίγυρο τους και πως αν δεν το κάνουν θα το κάνεις εσύ. Επίσης αν ξανά ακούσεις ότι έχουν πει κουβέντα, να μην ξανά πατήσουν σπίτι σου. Πίστεψέ με οι άνθρωποι σε εκτιμούν περισσότερο όταν μιλάς και στην τελική δεν έχεις να ντραπείς για κάτι. Και στον άντρα σου πρέπει να πεις τις σκέψεις σου, ότι δηλαδή έχεις σκεφτεί μέχρι και χωρισμό γιατί δεν αντέχεις άλλο. Όσο για το όνομα τι να πω; ούτε καν να βγάλεις αυτούς τους ανθρώπους αλλά τους γονείς σου, που σας έχουν τόσο πολύ βοηθήσει ή όποιο άλλο όνομα σου αρέσει. Και μην φοβάσαι, ευτυχώς έχεις υπέροχους γονείς που σε στηρίζουν, έχεις ένα σπίτι, μην αγχώνεσαι
Το έχω ξαναδεί τ έργο ........!
Που θα πάει κάποια στιγμή θα πεθάνουν!!!! ? Εντάξει αστειάκι!!! ^_^ Πάντως εσύ για καλό κ για κακό κάνε μια συμφωνία με τον άντρα σου ν μην βάλετε στα παιδιά σας τα ονόματα του!!! Έτσι για να πάρεις τ αίμα σου πίσω! Για τ γαμωτο
Η σχέση με το σύζυγό σου είναι που μετράει. Δεν μπορείς να τους αλλάξεις. Σκέψου να είχες τέλεια πεθερικά κι έναν απαράδεκτο σύζυγο... Μην περιμένεις να σου δώσουν πράγματα που δεν διαθέτουν(καλοσύνη, ειλικρίνεια, ευγένεια...) Ζήσε τη ζωή σου και μην αναλώνεσαι με τις βλακείες τους! Μίλησε ειλικρινά στον άντρα σου και πες του πώς αισθάνεσαι. Αποφασίστε από κοινού για τη στάση σας από δω και πέρα. Και μην συγκρίνεις τη συμπεριφορά τους με αυτή των γονιών σου.
Νομίζω ότι σου έχει γίνει εμμονή. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί νιώθεις μέσα σου αυτήν την ανάγκη ότι πρέπει τα πεθερικά σου να σε βοηθάνε. Κ σε τι πρέπει να σε βοηθάνε ακριβώς; Παιδί/ά δεν έχετε ακόμα άρα δεν έχετε καμία άμεση ανάγκη από βοήθεια. Ίσως, δεν ξέρω υπόθεση κάνω, να νιώθεις τύψεις που οι γονείς σου σας βοήθησαν τόσο πολύ να φτιάξετε. Δεν χρειάζεται όμως γιατί οι γονείς σου το έκαναν επειδή το ήθελαν κ από αγάπη για εσένα κ είμαι σίγουρη όπως όλοι οι γονείς δεν ζητάνε κάτι πίσω ως ανταμοιβή για την βοήθεια που σου πρόσφεραν. Ίσως πιστεύεις ότι αν κ τα πεθερικά σου σε βοηθήσουν ότι μετά θα νιώσεις καλύτερα απέναντι στους γονείς σου. Δεν χρειάζεται να νιώθεις έτσι. Επίσης τι τους θέλεις πάνω στο κεφάλι σου; Οι περισσότερες νύφες θέλουν τα πεθερικά τους μακριά ακόμα κ όταν έχουν καλά πεθερικά. Όταν κάνεις την δική σου οικογένεια την στηρίζεις στις δικές σου δυνάμεις κ στις δικές σου πλάτες, όχι σε άλλων. Όταν κάνεις δική σου οικογένεια φεύγεις από την οικογένεια που γεννήθηκες κ από την οικογένεια του αντρός σου. Είστε ξεχωριστή οικογένεια τώρα κ έτσι πρέπει να είστε. Φυσικά κ θέλεις κοντά σου τους γονείς του όπως κ τους δικούς σου αλλά δεν τους έχεις ανάγκη για να ζήσεις την ζωή σου με τον σύντροφο σου. Ξεκαθάρισε τι είναι αυτό που πραγματικά θέλεις, τι είναι αυτό που σε κάνει να νιώθεις έτσι, ποίος είναι ο πραγματικός λόγος που δεν σε αφήνει να ξεκινήσεις την οικογένεια σου, γιατί νομίζω ότι όλα τα άλλα (αυτά που έγραψες δηλαδή) είναι δικαιολογίες. Κάτι άλλο υπάρχει, κάτι που κρύβεται, που σε εμποδίζει να προχωρήσεις με τον σύντροφο σου. Παρόλα αυτά αν όντως είναι αυτό το πρόβλημα σου τότε σκέψου το καλά πριν προχωρήσεις. Ζυγιασε τα θετικά με τα αρνητικά. Τον σύντροφο σου τον αγαπάς; Τον αγαπάς τόσο πολύ για να κάνεις αυτόν τον συμβιβασμό ώστε να προχωρήσεις μαζί του; Έπειτα μίλα του κ μίλα κ στους γονείς του, μιλήστε τους μαζί. Με τον διάλογο κ με καλή καρδιά όλα λύνονται. Καλή τύχη!
Κορίτσι μου αν τον αγαπάς και σου συμπεριφέρεται όμορφα και ωραία και βέβαια δεν υποθηκε από τον ίδιο το παραμικρό για κληρονομιά και να τους υποστηρίζει, τότε κάτσε μαζί του και παιξτο με τους γονείς του τρελιτσα όπως το παίζουν κι αυτοί. Να ξεκινήσω ότι αφού έχεις τις πλάτες του άντρα σου τότε όλα γίνονται. Πουλακι μου για το όνομα και όλα τα άλλα όπως και την δουλειά λέγε εσύ Ναι και πράξεις αλλιώς όπως θέλεις εσύ και ο άντρας σου. Κάποια στιγμή να δεις θα κουραστούν να ασχολούνται και θα σταματήσουν. Ετοιμάσου κιόλας για τον γάμο ότι δεν θα δεις από μεριά τους δεκαρα τσακιστή αλλά θα θέλουν να έχουν τον λόγο πως να το κανεις Και ποιους να καλέσεις. Εκεί πετάς ένα ωραίο "όποιος πληρώνει έχει και λόγο να μιλησει". Να δεις θα εξαφανιστούν από την ντροπή
Δεν είναι κανένας υποχρεωμένος να μας κάνει τον σπονσορα όταν αποφασίζουμε να ανοίγουμε το δικό μας σπίτι.Οι γονείς σου εφόσον το θέλουν και δεν τους ενοχλεί καλά κάνουν οι γονείς του που δε θέλουν δεν είναι αναγκασμένοι να βάλουν το χερι στην τσέπη γιατί εσύ νομίζεις πως όλος ο ντουνιάς είναι υποχρεωμένος να σε βοηθήσει να αφήσεις το σπιτικό σου...για λόγους ευγένειας θα μπορούσαν βέβαια και αυτά να σας κάνουν ένα δώρο αλλά αφού δε θέλουν καλύτερα που διαχωρίζουν τη θέση τους.Μάλλον όμως νιώθεις πως σε εκμεταλλεύεται ο γιος και όχι οι γονείς οπότε .....
Αγαπημένη μου Άννα, ο καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει, η αλήθεια ποια είναι; Αυτήν κράτα και προχώρα στη ζωή σου. Μέσα στο σπιτικό σου είσαι εσύ και ο άντρας σου, είστε εντάξει μεταξύ σας; Αγαπιέστε; Αν ναι, τότε κλείσε αυτιά και μάτια και ζήσε τη ζωή σου. Η ζωή μας είναι πάαααρα πολύ μικρή για να ασχολιόμαστε και να χαλιόμαστε με το τι λένε οι γύρω μας!!! Όταν έρχεται η κόρη μου και μου λέει ¨Μαμά, ο Χρήστος στο σχολείο μου είπε ότι είμαι χαζή ¨ της απαντάω "Είσαι; Δεν είσαι άρα μην του δίνεις σημασία". Ο χωρισμός δεν είναι λύση, και αν στο μέλλον συναντήσεις άλλους που θα λένε για σένα μονίμως θα φεύγεις?? Εκτός αν τα συναισθήματά σου για αυτόν τον άνθρωπο έχουν τελειώσει. Μήπως τον απομυθοποιείς σιγά σιγά? Σε κάθε περίπτωση και προτού μπείτε σε διαδικασία να κάνετε παιδάκι αυτά τα θέματα θα πρέπει να έχουν λυθεί.... Ένα παιδί δεν λύνει τις διαφορές! Σου εύχομαι το καλύτερο..!
Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ότι μετα απο 6 χρόνια σχέσης και αφου είσαι μικρή σε ηλικία μάλλον βαρέθηκες λίγο και αναρωτίεσαι μήπως κανεις άλλη σχέση καλυτερη ίσως...Αν είσαι σίγουρη οτι αυτος είναι ο ανθρωπος σου μην τον αφήσεις για τα πεθερικά...να μπορεί βεβαια να βάλει όρια κ αυτός οπου χρειάζεται κ ναμην τους αφήνει να αλλωνίζουν μεσα στη σχεση σας.Ο αρραβωνιαστικός σου δεν τους υπολογισε κ έκανε αυτον τον αρραβωνα οταν δεν σε ήθελαν, πραγμα που ίσως δειχνει οτι εχει την πυγμη να τους βαλει στη θεση τους αν χρειαστεί, απο την αλλη θεωρω οτι εσυ εχεις το προβλημα που τους αφηνεις να σε επηρρεασουν τοσο απο αυτα που λενε παραεξω..Αν ήμουν εγω στη θεση σου αν ημουν καλα με τον ανθρωπο μου θα έκανα ακριβως αυτο θα εθετα όρια κ απο κει κ περα ας ελεγαν οτι ήθελαν αν δε με επηρρεαζαν αμεσα στο σπιτι μου μεσα.Απο τους απεξω καποιοι θα τους πιστεψουν κ καποιο οχι απο αυτο θα κριθει η σχεση σας;Οπως κ να χει σας ευχομαι το καλυτερο...
Εισαι τυχερη!!! Τι τους θες παιδιμου μεσα στα ποδια σου; αλλες θα αναβαν καντηλι καθε μερα εαν ειχαν την τυχη τη δικια σου!!!!
Κορίτσι μου, παρόμοια έχω ζήσει στην οικογένειά μου και δεν είναι καθόλου εύκολες καταστάσεις... Το ιδανικό είναι να πιάσει ο άντρας σου να μιλήσει στους δικούς του, γιατί αυτά που θα πει το παιδί θα ξεχαστούν, αλλά αυτά που θα πει ο γαμπρός ή η νύφη δεν ξεχνιούνται ποτέ... Μεγάλο ρόλο παίζει η στάση του άντρα σου, αν δηλαδή έχει αρχίσει και τα πιστεύει κι ο ίδιος, τότε έχεις όντως πρόβλημα. Αν πάλι δεν τα πιστεύει καθόλου και δεν έχει πολλά-πολλά με τους δικούς του, τότε συζητήστε το και πάρτε σοβαρά απόφαση να αφήσετε αυτή τη συμπεριφορά έξω από τη σχέση σας. Δεν είναι εύκολο, θα πρέπει να είστε και οι δύο αποφασισμένοι -και, κατά προτίμηση, πριν έρθει ένα παιδάκι.. Όσο για τις "ατάκες" και τις "επισκέψεις με άδεια χέρια", αν το πάρετε και οι δυο απόφαση και τους αφήσετε απ' έξω, τότε σιγά-σιγά θα σας ενοχλούν λιγότερο. Το σίγουρο είναι ότι δεν έχει τόση σημασία το τί έρχεται στο δρόμο μας, αλλά το πώς το διαχειριζόμαστε. Σου εύχομαι τα καλύτερα!
ρε κοπελιά ..... αφου και ο άντρας σου τα βλέπει και τα καταλαβαίνει .....αφού βοήθεια έχεις απο την οικογένειά σου .....τι ψάχνεσαι ;;; ντε και καλά πρέπει να σε θέλουν , να σε βοηθάν , να ... να ..... εεε πάρτο απόφαση , υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι . τον αγαπάς ; είναι καλός μαζί σου ; κάνει για πατέρας ;;; κοίτα το σπίτι σου !!!
Κοριτσι είσαι από τις ατυχες που έχουν τέτοιά πεθερικά.Συζήτησε ακριβώς αυτά που αναφέρεις από πάνω στον άντρα σου. Κ να κόψεις το βήχα από την αρχή. Που σημαίνει ότι σπίτι μου θα έρχεστε οπότε θέλουμε εμείς κ όσο αφορά το μωρό το ίδιο. Αυτό βέβαια να το ξεκαθαρίσει ο μελλοντικός σύζυγος σου κ να είσαι μπροστά. Μη κάνεις βήμα πίσω. Καλό είναι βέβαια να τους πεις ότι έχεις ακούσει ότι δε λένε κ τα καλύτερα για σένα.
Νομιζω πως το κλιμα δεν σε σηκωνει.Αν δεν μπορουσες να φανταστεις την ζωη μακρια του δεν θα αναρωτιοσουν.Αν πραγματικα τον αγαπας συζητησε το μαζι του.Ισως σε βοηθησει. Ελπιζω οτι κ αν αποφασισεις να εχεις ως γνωμονα μονο την δικη σου ηρεμια κ ευτυχια.
Αχχχχχχχ σε καταλαβαινω...απολυτα.!Και γω πριν 2 μηνες εξαιτιας τους σε ψυχιατρο πηγα και μεχρι που σκεφτηκα να χωρισω για να γλιτωσω.Αλλα ο αντρας μου δε φταιει σε τιποτα.Ευτυχως φυγαμε εξωτερικο και θα ζησω φυσιολογικα.Δυστυχως ολα τα προβληματα έρχονται με τον ερχομο του μωρου.Απο τοτε με τρέλαναν.Για το ονομα,για τη φροντιδα για την πολυξερια τους.Υπομονη θελει και ορια απο την αρχη.Η δικη σου οικογενεια ειναι αυτη που ξεκινας τωρα και δε χωραει κανεις.Και φυσικα θελει την υποστηριξη του αντρα σου.Επισης αυτο με τους μορφωμενους ανθρώπους και τους διαχωρισμους δεν το καταλαβαινω...για μενα ειναι ρατσισμος και απαιδευσια!Αρα τζαμπα τα πτυχια πες τους!