Μαμά δεν φτάνω…

….Δεν είμαι αρκετή, δεν προλαβαίνω, δεν γίνεται, δεν υπάρχει: αν ήμουν τρεις ή τέσσερες και πάλι θα μιλάγαμε για φόρτο. Όχι εργασίας, μια και δεν εργάζομαι με την παλιά παραδοσιακή έννοια. Για φόρτο πραγμάτων που πηδάνε τη μέρα και τη νύχτα μου ασταμάτητα χωρίς τα παρελκόμενα (του πήδου)…

γράφει η Μανίνα Ζουμπουλάκη

Τι σκατά κάνω; Όχι στο 24άωρο (που είναι χαμένη υπόθεση) αλλά στη βδομάδα μου μέσα, τι σκατά κάνω; Προσπαθώ να εξηγήσω σε φίλο στο τηλέφωνο και λέω «αααα» και «εεεε» χωρίς να γεμίζω τα κενά ανάμεσα. Ρε μπας και δεν κάνω τίποτε; Ή όλα όσα (κάνω, λέμε) δεν έχουνε αποτέλεσμα; 

Ξεκινάω ανάποδα γιατί δεν υπάρχει πιο βαρετό πράγμα από το να διαβάζεις/ακούς το πρόγραμμα μιας μαμάς: μπάνιο παιδιών, κρεβάτι, παραμύθι, τραγούδι, ύπνος. Πλυντήριο και κανα τηλεφώνημα που ξέμεινε από τη μέρα ενώ ξεχωρίζω κάλτσες/σιδερώνω/γουατέβα.

Κατά τις 11-11.30 κάθομαι ΝΑ ΓΡΑΨΩ που όμως μη φανταστείτε θεία επιφοίτηση, πώς να έρθει η ρημάδα; Μετά από τρείς ώρες στο πάρκο; Μετά από οτιδήποτε έχει σκάσει μέσα στη μέρα; Το ΝΑ ΓΡΑΨΩ είναι…. βασικά να απαντήσω στα μέηλ μου (νουβό! Βουνό ήθελα να πώ). Μετά μία πρόταση για ταινία μεγάλου/μικρού/αδιάφορου μήκους που συζητήσαμε χθες μεσημέρι με σκηνοθέτη και παραγωγό, ναι ναι λεφτά δεν υπάρχουν αλλά μήπως καταθέσουμε κάπου το σενάριο και μας δώσουνε το κάτι-τις; Αρα να είναι το σενάριο φιλικό προς τον ξένο; Γιατί ο ντόπιος δεν έχει να δώσει ούτε θρούμπα; Και… εντάξει, μη γράψω ολόκληρο σενάριο, μια πρόταση, 2-5 σελίδες. Ένα pitch μισής σελίδας. Ένα τίτλο, κάτι. Πρόταση για casting; Πόσο να πάρει, δύο ωρίτσες; Τρείς; Πέντε, επειδή πρέπει να κρεμάσω και κάτι παλιοπουκάμισα; 

Μετά… ένα σκετσάκι για φίλο που θέλει να το σκηνοθετήσει (ακόμα δεν έχω καταλάβει που, μια και δεν υπάρχει τίποτα, αλλά φίλος είναι, κάνω ό,τι καλύτερο). Ένας μονόλογος για φίλη ηθοποιό που της πάει γάντι αλλά (άκου τώρα) δεν τον γουστάρει στο τέλος, τζάμπα γράφω – θα το γράψω όμως ολόκληρο γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Η Μέρυλ Στρηπ λέει είναι άνεργη αυτές τις μέρες. Όλα είναι του τύπου «μωρέ δε γράφεις ένα – ;» και γράφεις. 

Για το οτιδήποτε γράφω, θα πάρω λεφτά – ΑΝ πάρω – μετά από τέσσερις με έξι ή δώδεκα μήνες. 

Στο μεταξύ πρέπει να φάμε οικογενειακώς και μαγειρεύω κάτι από το τίποτα. Ευτυχώς είχα εκπαιδευτεί ως φοιτήτρια αλλά μερικές φορές χάνω, έφτιαξα πχ paella χωρίς ρύζι ή γεμιστό κοτόπουλο χωρίς  κοτόπουλο. 

Γράφω ως τις δύο-τρείς το πρωί διάφορα ασυνάρτητα. Κοιμάμαι συνήθως χάλια – κάποιο παιδί ξυπνάει στις πέντε και μετά στις επτά, κάποτε συμβαίνει να μη ξυπνήσει κανένας κι αισθάνομαι φρεσκαδούρα αλλά είναι σπάνιο, και πάλι καλά που συμβαίνει.

Μετά… υπάρχουν χύμα υποχρεώσεις που τις σπέρνω μέσα στη βδομάδα: υπηρεσίες, διακανονισμοί, ταμεία, ιατρεία, ουρές με μπουκαλάκια νερού στην τσάντα και κλαψοτέτοιο ύφος σε ταμεία/γκισέ, πρακτικές ανοησίες σε τράπεζες που τις αφήνω τελευταία στιγμή, πράγματα που τρώνε τα πρωινά σου σα λιμασμένα Pacman, χρατς-χτρατς-χτρατς μέχρι να κλαφτείς στην ταμία έφτασε μεσημέρι και κλείνουνε. Κιόλας; 

Ο μεγάλος μου γιός θέλει να έρθει από εξωτερικό για καλοκαίρι αλλά δεν βρίσκουμε εισιτήρια, γίνεται χαμός, επιστρέφουν οι φοιτητές με τρέλα και δεν υπάρχει τίποτα κάτω από 500 ευρώ. 500 ευρώ!!!! Με χιλιάδες θαυμαστικά. Τον ψήνω στο Skype μπάς και κάτσει εκεί, αλλά πρέπει να έρθει το άτομο, να πάει οδοντογιατρό/τράπεζα/κάτιακόμαπουξεχνάωαλλάείναιφριχτάσημαντικό, και πώς; Κανένας δεν βγάζει σήμερα 500 ευρώ από τίποτα και μία κυρία που της έγραψα κατάλογο για τα μπιζού της (ντοντ άσκ) ακόμα δεν έχει μιλήσει για λεφτά από τον Νοέμβριο του ΄12, που έλεγα να της ζητήσω 500 ευρώ αλλά μάλλον θα τα πάρει το Κάρμα της. Αν ήμουν πιο ΝΝΝΝΝ, πιο τζόρας, πιο μαχητικό νούμερο, θα είχα απαιτήσει και εισπράξει το 500άρικο και θα έφερνα με άνεση το γιό μου στην Ελλάδα.  Αει στο διάολο πιά….

Το ξέχασα, κάνω μαθήματα Δευτέρες και Τετάρτες «πώς να γράψεις» σε γκρουπάκια που οργανώνω με βάση «ποιοι φαίνονται συμπαθητικά παιδιά», διορθώνω κείμενα, διαβάζω χειρόγραφα και «πρώτα draft μυθιστορημάτων» ασταμάτητα. Δεν ξέρω πότε. Αλλά οι μαθητές μου γράφουν ΤΟΣΟ ΚΑΛΑ που ψάχνω τρόπους να τους βοηθήσω, μερικές φορές μένω ξύπνια όλη νύχτα όχι επειδή ξυπνάει κάποιο παιδί αλλά επειδή κάποιος/α μαθητής/τρια έγραψε ένα συ-γκλο-νι-στικ-κό κείμενο. Θα έπρεπε να γράφει ήδη βιβλίο! Σε περιοδικά, σε εφημερίδες, σε μπλογκ, σε οτιδήποτε – αλλά βασικά, θα έπρεπε να γράφει βιβλίο.   

Το οποίο βιβλίο… είναι σε χειμέρια νάρκη αν δεν έχει πεθάνει εντελώς, το να λες σε κάποιον σήμερα «πρέπει να γράψεις βιβλίο!» είναι θεόκουλο γιατί και να γράψει και να εκδοθεί, οι πιθανότητες να πουλήσει είναι ελάχιστες και ακόμα πιο ελάχιστες οι πιθανότητες να εισπράξει χρήματα. 

Το πηρούνι μου έχει ένα στραβό δόντι, προσπαθώ να το ισιώσω. Στραβώνω και άλλο δόντι. Φακ. 

Περνάω από τους γονείς μου ένα με δύο μεσημέρια την εβδομάδα: ο μπαμπάς μου δεν βλέπει κι η μαμά μου δεν θυμάται αλλά λέω δόξα σοι ο θεός που υπάρχουν… και δεν ξέρω, δεν ξέρω, θα έπρεπε να μείνω εδώ τον Αύγουστο να βοηθάω απλώς τα παιδιά μου θέλουνε θάλασσα και τους φίλους τους και όχι γιαγιάδες-παππούδες, τα παιδιά θέλουνε συνεχές σέρβις χωρίς να σε μοιράζονται με άλλους. 

Σέρβις είπα: σουπερ-μάρκετ για γάλατα μακράς διαρκείας που χώνω στο ψυγείο και τα πίνουμε με τρέλα μια μέρα αφού λήξουν. Κωλόχαρτα χιλιόμετρα και χιλιόμετρα, πάς κι έρχεσαι όλη τη γή οκτώ φορές το χρόνο και σου περισσεύει κωλόχαρτο να πάς μέχρι Λάρισα άμα λάχει.

Εξτραδάκια όπως μίτινγκ σε εταιρείες παραγωγής που όμως δεν παράγουν πιά, με σκηνοθέτες και άλλους καλλιτέχνες που δεν καλλιτεχνίζουν πιά. Συναντήσεις με άτομα που θέλουν να τους γράψω κάτι…. αλλά δεν πληρώνουν πιά, οπότε δεν τους γράφω ή τους γράφω, ανάλογα πόσο κορόιδο με πιάνουν.   

Και ο γιός μου είναι ακόμα στο εξωτερικό. 

Υπάρχουν highlights  βέβαια: τα παιδιά σκαρφαλώνουν στην μεγάλη τσουλήθρα στο πάρκο από αυτό το παλούκι που δεν ξέρω πώς το λένε και είναι σα να εκπαιδεύονται για pole dancing, φωνάζω «μπράβο, μπράβο!» πολύ χαρούμενη πράγματι, γιατί ως τώρα τα ανέβαζα εγώ κι είναι από 20 κιλά έκαστο ζωή να΄χουνε, επίσης έπιασαν ψείρες αλλά το περάσαμε στο ντούκου με ΣΟΥΟΥΟΥΠΕΡ σαμπουάν που δουλεύει με την πρώτη ( “Apaisyl anti poux” αν ενδιαφέρεται καμία).

Γελάμε με μία φίλη στο τηλέφωνο λέγοντας μπούρδες. Με άλλη φίλη συνεχίζουμε τις μπούρδες και πάλι γελάμε – λίγο, γιατί είμαστε ψόφιες, χαρά στο κέφι μας. 

Και ξέχασα να αδειάσω το πλυντήριο, να απλώσω τα ρούχα που τώρα θέλουνε ρεπετέ γιατί μυρίζουνε τυρί Προβηγκίας, είναι ήδη μεσάνυχτα άρα πρέπει να αρχίσω να γράφω. Τι; Ότι να΄ναι, εδώ που φτάσαμε, το θέμα είναι να προλάβω να το τελειώσω πριν ξημερωθώ…