Τα διδυμάκια μου και εγώ, μια υπέροχη ομάδα!

Νομίζω αγαπημένες ότι ήρθε η στιγμή εκτός από συνταγές να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία της ζωής μου. Από την ηλικία των 17-18, τότε λοιπόν που ερωτοχτυπήθηκα για πρώτη φορά, με εξιτάριζε η δημιουργία οικογένειας. Ήθελα να παντρευτώ και να γίνω μανούλα νέα! Τα χρόνια βέβαια πέρασαν και τον Φεβρουάριο του 2009, στα 29 μου, ήρθε η ώρα να ανέβω τα σκαλιά της εκκλησίας.

4 μήνες αργότερα μένω έγκυος! Η ευτυχία μου στο αποκορύφωμα της αν και ήδη υπήρχαν γκρίζα συννεφάκια στην σχέση. Φτάνει η ώρα για τον πρώτο υπέρηχο. Μπαίνω στο εξεταστήριο και περιμένω με αγωνία τον γιατρό!

Ξαφνικά λοιπόν την ώρα του υπερήχου ακούω τον γιατρό να μου λέει «Τέλεια!!! Είναι δυο οι σάκοι… έχουμε δίδυμα!!«

Νομίζω ότι εκείνη την στιγμή ένιωσα ζαλάδα. Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Τρόμαξα!!

«Μα πως θα μεγαλώσουν μέσα μου δυο μωρά; Τι θα κάνω; Δεν θα τα καταφέρω! Μαμά μουυυυυ«

Μετά το αρχικό σοκ και όταν άρχισα να συνειδητοποιώ το θαύμα που ζούσα μετρούσα τις μέρες μια μια για να έρθει η στιγμή που θα τα έσφιγγα στην αγκαλιά μου!

Η εγκυμοσύνη μου δύσκολη αρκετά. Με πολλές ψιλοαιμορραγίες μέχρι τον 4ο μήνα και με μια τεράστια στον 5ο όπου ήμουν σίγουρη ότι κάτι κακό είχε συμβεί. Ευτυχώς όμως όλα καλά! Απλά τα ζουζούνια όντας ζωηρά από την κοιλιά της μανούλας μου έσπασαν κάποια αγγειάκια γι’ αυτό και το τόσο πολύ αίμα.

O χρόνος κύλισε σιγά σιγά, βάρυνα και από τον 6ο μήνα καθηλώθηκα σε ένα καναπέ γιατί πια δεν μπορούσα να κουβαλήσω ούτε τον εαυτό μου. Οι μοναδικές έξοδοι που είχα ήταν κάθε 15 μέρες μετ’ εμποδίων και βασάνων για να κάνω υπέρηχο.

Είναι 26/1/2010 βρίσκομαι στις 34+1 εβδομάδες κύησης και στις 11 το πρωί έχω ραντεβού για ντόπλερ. Όλα καλά!! Τα μικρά μου ζουζούνια έχουν ξεπεράσει τα 2 κιλά το καθένα και από την κατάσταση του τραχήλου βλέπει ότι έχω 2 εβδομάδες ακόμα μέχρι να γεννήσω.

Γυρνάω σπίτι και κάποια στιγμή ενώ είμαι στην τουαλέτα βλέπω μια κουκκίδα αίμα στο χαρτί σαν μύτη από καρφίτσα… σοκ! Λέω δεν μπορεί αφού πριν 2 ώρες ήμουν στον γυναικολόγο. Τον παίρνω αμέσως τηλέφωνο και μου λέει «μην ανησυχείς μπορεί από το ντόπλερ, αλλά άμα ξαναδείς πάρε με αμέσως«

Βρε, λέω, δεν πάω να κάνω ένα μπανάκι τουλάχιστον να είμαι καθαρή άμα μου τύχει κάτι απρόσμενο; Ούτε καν σκέφτηκα εκείνη την στιγμή ότι είναι νωρίς για να γεννήσω!! Οι ώρες περνάνε, βραδιάζει παραγγέλνω μια τεράστια πίτσα η λαίμαργη και θρονιάζομαι στον καναπέ να δω desperate housewives. Μόλις τέλειωσε λοιπόν, είχε πάει και 1:30 τα ξημερώματα, αποφάσισα να σηκωθώ να πάω τουαλέτα και να κάνω μια προσπάθεια να κοιμηθώ.

Σηκώνομαι η καλή σου και πλατς πάνε τα νερά!!! Οιμε γεννάωωωωω! Για να μην τα πολυλογώ φτάνουμε στο μαιευτήριο και μόλις τους είπα ότι είμαι στις 34+2 με δίδυμα μέ άρπαξαν με έβαλαν σε ένα φορείο και με πήγαν απευθείας στο χειρουργείο. Με ετοίμασαν, μου έκαναν την επισκληρίδιο και απλά περίμενα να φτάσει ο γιατρός μου.

Είχα τρομάξει… από το μυαλό μου άρχισαν να περνούν μόνο κακά πράγματα… «Και αν τα μωρά μου δεν είναι καλά;» Ξαφνικά λοιπόν πάνω στην τρομάρα μου ακούω την αναισθησιολόγο να μου λέει «Έχετε φάει κάτι;» Μπουχαχαχα μια ολόκληρη πίτσα, της λέω. Που να ήξερα ότι θα γεννήσω!

Φτάνει ο γιατρός μου αλαφιασμένος και η καισαρική αρχίζει. Στις 05:00 έρχεται στον κόσμο ο Νικόλας μου 2460 και 48 πόντους και στις 05:01 ο Χρήστος μου 2400 και 46 πόντους!

Τα παιδιά μου είναι καλά!! Κλαίω με λυγμούς από την χαρά μου αλλά και από το ξέσπασμα όλου αυτού του στρεσαρίσματος για το αν θα είναι καλά ή όχι. Ακολουθεί νέο σοκ.

«Τα μωρά σας θα πρέπει να μπουν στην ΜΕΝΝ, γιατί ναι μεν γεννήθηκαν με πολύ καλό βάρος, αλλά είναι πολύ πρόωρα«

Οι πρώτες μέρες ήταν εφιαλτικές. Να πονάω από το χειρουργείο και να ανεβοκατεβαίνω πρωί και απόγευμα σε κάθε επισκεπτήριο της μονάδας. Ψυχολογικά ένα ράκος… να είμαι σε ένα δωμάτιο 6κλινο,να πηγαινοέρχονται όλα τα μωράκια στις μανούλες τους και εγώ απλά να κοιτάω.

Βγήκα από το μαιευτήριο 3 μέρες μετά και κάθε μέρα για μια εβδομάδα έβγαζα γάλα με το θήλαστρο και το πήγαινα στα παιδιά μου. Περίμενα πως και πως να ακούσω αυτό το «Αύριο θα τα πάρετε στο σπίτι«. Και ναι επιτέλους. Μετά από 7 μέρες νοσηλείας στην ΜΕΝΝ ήρθε η ώρα να πάμε σπίτι μας!!

Κάθε αρχή και δύσκολη. Ζορίστηκα αρκετά με δυο μωρά αλλά ευτυχώς γρήγορα μπήκαμε σε κάποιους ρυθμούς. Είχα μεγάλη βοήθεια και από τον μπαμπά τους και από τους γονείς μου. Τα μικρά μου για καλή μου τύχη από 2 μηνών κοιμόντουσταν 9-8 το πρωί! Ο χρόνος πέρασε, περπατήσαμε, μιλήσαμε, γίναμε ολόκληρα αντράκια!

Και φτάνει η ώρα του διαζυγίου. Δύσκολες καταστάσεις. Σε φθείρουν ψυχολογικά όσο και αν το αναζητάς! Έπρεπε πλέον να μεγαλώσω μόνη μου τα παιδιά μου. Άνεργη…. Δοξάζω τον Θεό που έχω δυο γονείς που με βοηθάνε στα πάντα! Έχουν περάσει 2 χρόνια από τότε. Οι οικονομικές και εργασιακές συνθήκες παραμένουν ίδιες, αλλά είμαστε καλά! Είμαστε ένα καταπληκτικό team τα τρία μας, με τα καλά μας και τα κακά μας!!

Είμαι η Όλγα και είμαι καλά!

Σας φιλώ!!!

[divider]

Η Όλγα Μπενοπούλου είναι μαμά! Τα δίδυμα «ταλιμπανάκια» της είναι ο Νικόλας και ο Χρήστος!

Σπούδασε γραφιστική αλλα το πάθος της ήταν και είναι η μαγειρική.

Καταναλώνει αμέτρητες ώρες στην κουζίνα ετοιμάζοντας αλμυρές και γλυκές λιχουδιές, ενώ τα τελευταία 2 χρόνια διατηρεί τον δικό της ιντερνετικό τσελεμεντέ, το Olga’s Cuisine!