Η μαμά ρωτάει: Μήπως τον κακόμαθα;
Είμαι η μαμά Γ. και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας έναν προβληματισμό μου… Να μου πειτε και εσείς τη γνώμη σας…
Είμαι μαμά δυο αγοριών, ο ένας 5 χρονών και ο άλλος 11 μηνών. Και τα δυο μου παιδια τα μεγάλωσα με τον ίδιο τρόπο, απλά στο μωρό εφάρμοσα με περισσοτερο ζήλο και σε μεγαλύτερο βαθμό τις αρχές του attachment parenting (ανεμπόδιστο θηλασμό, σλινγκ, ύπνο μαζί αρκετές φορές, αγκαλιές χωρίς περιορισμό και όλα τα σχετικά….)
Και τώρα αναρωτιεμαι…. εκανα καλα;
Να σας εξηγησω γιατι το λέω αυτό…
Το μωρό είναι πλέον κολλημένο πάνω μου. Δεν πάει σε κανέναν άλλο εκτός από εμένα, τον μπαμπά του και λίγο στη μαμά μου… Δεν θέλει να μείνει με κανεναν άλλο ούτε λεπτό… Ηρεμεί μόνο με εμενα…. Γαντζώνεται πάνω μου και δεν με αφήνει… Μπιμπερό δεν δέχεται με τίποτα και αναρωτιεμαι τώρα που θέλω να αποθηλασω τι θα γίνει…. Κάθε πρωί που φεύγω για τη δουλεια κλαίει σπαραχτικά (από όταν έρθει η κοπέλα που τον κρατάει, πριν φύγω καν), αγκαλιά δεν τολμάει να τον πάρει άνθρωπος, ούτε καν άτομα που γνωρίζει π.χ. ο μπαμπας μου, που τον βλέπει κάθε μέρα.
Όλο αυτό λοιπόν, με έχει κουρασει τοοοοσο πολύ… και ενώ στην αρχή καμάρωνα που είμασταν αυτοκόλλητοι, τώρα κουράστηκα που δεν μπορώ να κάνω βήμα χωρίς αυτόν….
Ο πρώτος μου γιος, παρόλο που θήλασε και αυτός ένα χρόνο, ήταν εντελώς ανεξάρτητος.
Φταίω εγώ που τον «κακόμαθα» όπως μου λένε; Εχει τρομάξει με κάτι και δεν εμπιστευεται τους ανθρώπους; Ή απλά κάθε παιδί είναι διαφορετικό;;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Όλα τα παιδάκια είναι διαφορετικά μεταξύ τους, ακόμα κ αυτά που μεγαλώνουν στην ίδια οικογένεια, με τους ίδιους γονείς, με τους ίδιους κανόνες, με τον ίδιο τρόπο μεγαλώματος, με τα ίδια ερεθίσματα, με τις ίδιες λαμβάνουσες κ έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται. Όντως το παιδάκι σου είναι μικρό ακόμα κ ίσως θέλει τον χρόνο του κ ίσως θέλεις κ λίγο περισσότερο χρόνο απ' ότι χρειάστηκε το μεγαλύτερο σου παιδάκι. Γι' αυτό δώστου τον χρόνο που χρειάζεται κ κάνε λίγο υπομονή όσο κουρασμένη κ αν είσαι, το οποίο είναι πολύ κατανοητό βέβαια. Συμφωνώ με αυτό που σου έγραψε η effie πολύ. Δοκίμασε κάτι τέτοιο σαν το παράδειγμα που σου έδασε κ μπορεί σιγά σιγά να δεις μια διαφορά.
Πήγαινα στο διπλανό δωμάτιο και εκλαιγε που δεν με έβλεπε, κτλ. Ρωτώντας τον παιδιατρο για αυτη την συμπεριφορά μου είπε ότι σε αυτη την ηλικία έτσι ακριβώς είναι με την μαμα. Όντως μετα απο 2 μήνες, τώρα είναι 18 μηνών, έγινε πιο ανεξάρτητος και σε λογικά πλαίσια "μαμακιας". Δεν έχει σχέση ουτε ο θηλασμος, ουτε όλα όσα ανεφερες. Και τον θηλασα, και ακόμα κοιμάται στο κρεβάτι μας, και πολλές φορές του κάνω τα χατηρια ενώ δεν πρέπει. Ρωτα και τον παιδιατρο να δεις τι θα σου πει.
Μην αγχώνεσαι, δεν είναι κακομαθημένο το μικράκι σου, απλά θέλει την μανούλα του. Προφανώς δεν είναι έτοιμος να σε αποχωριστεί. Καταλαβαίνω την κούρασή σου αλλά κάνε υπομονή. Όπως σου είπαν κάποιες μανούλες παραπάνω χαλάρωσε εσύ για να χαλαρώσει και το μωράκι σου. Και πίστεψε με πολύ σύντομα θα παρακαλάς να κοιμηθεί μαζί σου και δεν θα θέλει :( (Δεν μπορώ με τίποτα να πείσω την πεντάχρονη πλέον κόρη μου να κοιμηθεί ένα βράδυ μαζί μου :( )
δοκιμασε να τον δινεις σε καποιον αλλον ενω εισαι και συ διπλα του...εαν φοβασαι εσυ, το παιδι το αναγνωριζει και φοβαται με τη σειρα του κ εκεινο....κατσε σε ενα καναπε με την γιαγια διπλα σου, και μετα με την γιαγια διπλα του (δη. εκεινος στη μεση) και σιγα σιγα σηκω για λιγο και ξανακατσε πριν αρχισει να τσατιζεται....θελει χρονο....σκεψου πως ενα χρονο τον εμαθες διπλα σου, πως λοιπον εχεις την απαιτηση να σε ξεπερασει σε μια μερα???
Έτσι ακριβώς και η δική μου ιστορία με τα παιδιά μου. Οπως τα λες. Μετά που άρχισε η μικρή να μπουσουλάει πιο άνετα και να περπατάει κρατώντας βρήκα την ησυχία μου... :) περίπου στους 10 μήνες και δεν ξέρω το συνειρμό της αλλά άρχισε και να δέχεται να την πάρει αγκαλιά κ κάποιος άλλος εκτός από μένα, συμπεριλαμβανομενου και του ...μπαμπά του δυστυχου που ενώ τρελαινόταν απ' την χαρά της όταν τον έβλεπε σπάραζε στο κλάμα όταν του την έδινα!
Αυτό το θέμα με την κοπέλα που τον κραταει, μήπως δεν περνάει καλά μαζί της; Κοιταξε το.. Γνωστή μου είχε θέμα με την κοπέλα που της κρατούσε το παιδί, σαν σπιτέλεσμα ήταν ευερεθιστο, νευρικό και δεν εμπιστευοταν την αγκαλιά κανενος άλλου εκτος της μαμάς!
Μήπως είναι απλά η φάση της προσκόλλησης; Κι η κόρη μου πέρασε μια τέτοια φάση (και μας είχαν πρήξει ότι την κακομάθαμε και μας καταδυναστεύει μπλα μπλα μπλα...) Τώρα μια χαρά είναι, και σε άλλον κόσμο πάει και στις γιαγιάδες μένει και φεύγει μακρυά μας για να παίξει. Καλό κουράγιο σου εύχομαι και υπομονή... Πιστεύω ότι θα περάσει.
Κ εγω τα ιδια βιώνω...κ αναρωτιέμαι αν εχω κανει κατι λάθος!μιλωντας ομως με τον εαυτό μου κ με τον σύζυγο μου παντα καταλήγω οτι ειναι θεμα χαρακτήρα του καθε μωρου!
Αυτοί οι λόγοι που περιγράφεις είναι η αιτία που είμαι αντίθετη με το ap!!! (Ξέρω ξέρω θα πέσετε να με φάτε) Εγώ έχω ένα παιδί (22 μηνών τώρα) που δεν στερήθηκε την αγκαλιά, αλλά που δεν κοιμήθηκε ποτέ μαζί μου (ούτε και θέλει δηλαδή), που κάθεται για ώρα στο καρότσι της η στο πάρκο της την ώρα που κάνω δουλειές, υπάκουο και πάρα πολύ βολικό. Κάθεται με όποιον την αφήσεις (εννοείται σε λογικά πλαίσια), είναι απίστευτα ανεξάρτητη και κοινωνική. Έκανες όμως ότι θεωρούσες πως ειναι καλύτερο για το παιδί σου και αυτό είναι πολύ καλό. Προσπάθησε σταδιακά να κάνεις το παιδί να καταλάβει πως είναι ασφαλής στην αγκαλιά της γιαγιάς και του παππού και πως δεν έχει να φοβηθεί κάτι όταν δεν είναι στην αγκαλιά σου. Πως θα το κάνεις αυτό; Με υπομονή! Ίσως κάποια που το έχει κάνει να σε βοηθήσει... Σου εύχομαι σε κάθε περίπτωση καλή τύχη και υπομονή. ;)
Μαίρη μου, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου! Το ΑΡ μου φαίνεται σαν μια νέα μόδα, τα πάντα θέλουν μέτρο. Όχι βέβαια να στερείς στο παιδί την αγκαλιά σου, αλλά όχι και να το έχεις αυτοκόλλητο! Το κυριότερο είναι να ακούς το ένστικτό σου, οι μόδες έρχονται και παρέρχονται (όπως και το Cry It Out, το οποίο θεωρώ απαράδεκτο!!!) και οπωσδήποτε καλό είναι να αποφεύγουμε τα άκρα... Μέτρον άριστον!
Καλά, το cry it out το θεωρώ εντελώς διεστραμμένο! Απορώ ποιος κομπογιαννίτης το επινόησε! Οκ, το a.p. ίσως είναι λίγο over the top.. Αλλά το άλλο είναι δράμα.. Τι να πεις μόδες της εποχής!
Μην αμφισβητείς τις μεθόδους σου επειδή είσαι μπουχτισμένη. Ούτε να αισθάνεσαι τύψεις γι’ αυτό. Άνθρωπος είσαι. Το μωρό σου περνάει μια φάση πιστεύω. Δεν νομίζω ότι το «πρόβλημά» του οφείλεται στο attachment parenting που εφάρμοσες, αλλά στην κλασική φάση που περνάνε πολλά μωρά σε κάποια φάση της βρεφικής ζωής τους με έντονο άγχος αποχωρισμού και έντονη προσκόλληση στη μητέρα τους! Είναι μια φάση και θα περάσει. Κάνε υπομονή και μην κατηγορείς τον εαυτό σου. Επίσης νομίζω ότι δεν σε βοηθάει να συγκρίνεις τα δυο παιδιά σου μεταξύ τους γιατί σίγουρα θα βρεις διαφορές. Δεν είναι όλα τα παιδάκια ίδια. Anyway, είμαι βέβαιη ότι το παιδάκι δεν είναι κακομαθημένο. Απλώς περνάει μια φάση..
αν σε βοηθαει κι εγω οπως λενε μωρο με το που εβλεπα ανθρωπο εκλαιγα. και απο διπλα να ηθελα να περασω εκλαιγα μεχρι να φυγει απο μπροστα! πηγαινα μονο στη μαμα μου και σε ενα θειο που ειχα δει με καλο ματι πουθενα αλλου! κι επειδη και μεγαλη δεν μπορω να με αγγιζουν και να φιλανε ουτε καν η αδερφη μου και οι γονεις μου ποσο μαλλον οι ξενοι, υποθετω οτι ειναι στο παιδι. δεν θα γινεται τιποτα απλα μεγαλωνοντας θα το λενε ολοι στριμμενο σαν κι εμενα! :p
ΕΧΩ ΜΩΡΟ 7,5 ΜΗΝΩΝ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΚΟΛΛΑΕΙ ΜΕ ΜΕΝΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΗΛΑΣΑ....ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΥΝΙΑ ΤΟΥ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΟΜΩΣ ΔΩΜΑΤΙΟ ΚΑΙ ΟΠΟΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΠΩΣ ΘΕΛΕΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΓΚΑΛΙΑ ΚΑΙ ΧΑΔΙΑ ΔΕΝ ΔΙΣΤΑΖΩ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΓΚΑΛΙΑ.ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ Η ΚΟΥΡΑΣΗ ΑΛΛΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΚΑΝΩ ΥΠΟΜΟΝΗ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΕΞΗΓΗΣΩ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΠΩΣ ΜΠΠΟΡΕΙ ΝΑΝΑΙ ΑΣΦΑΛΕΣ ΚΑΙ ΜΑΚΡΙΑ ΜΟΥ.ΟΣΟ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΝΑΜΑΤΕ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥΣ ΘΕΩΡΩ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΘΑΡΘΕΙ Η ΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΤΑΘΕΙ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ....ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ Η ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΦΕΥΓΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΑΝΑΡΧΕΤΑΙ,ΑΠΛΑ ΑΠΟΛΑΥΣΕ ΤΟ
σαν παιδί είναι διαφορετικός.. ''κακοέμαθες'' το παιδί? Γιατί? Επειδή του πρόφερες την ασφάλεια που είχε ανάγκη? Πιστεύω ότι είναι φάση και πολύ γρήγορα θα ανεξαρτητοποιηθεί. Περίπου στον χρόνο είναι η μεγαλύτερη προσκόλληση. Εξάλλου ο θηλασμός και το co-sleeping δημιουργεί πιο ανεξάρτητα παιδιά. Νιώθοντας ασφαλή μπορούν πιο εύκολα να ανοίξουν τα ΄΄φτερά'' τους. Σε κανά 6μηνο θα ήθελα να μας ξαναπείς τι συμβαίνει.. Είμαι σίγουρη ότι θα δεις μεγάλη διαφορά.. Απλώς προσπάθησε να δεχτείς αυτή τη φάση γιατί όσο αγχώνεσαι που δεν πάει σε άλλη αγκαλιά το μωράκι σου νιώθει και όντως δεν πηγαίνει.. Ευχαριστήσου αυτή την περίοδο γιατί σε πολύ λίγα χρόνια θα σου λείπει! Πολλά φιλιά και να χαίρεσαι τα παιδάκια σου!!
Είναι ακόμα πολύ μικρό το μωρό για να είναι ανεξάρτητο και απολύτως φυσιολογικό να θέλει μόνο τη μαμα του. Τα οφέλη του ap θα τα ζήσεις αργότερα και τότε όλοι θα αναρωτιουνται πως είναι τόσο ανεξαρτητος. Σίγουρα ομως και το κάθε παιδί είναι διαφορετικό
να σου ζησουν! το καθε παιδι ειναι οντως διαφορετικό, εχει τη δικη του προσωπικότητα, τα δικα του βιώματα, έχει άλλη θέση μεσα στην οικογένεια, άλλη προσοχή λαμβάνει το πρώτο παιδί, άλλη το δεύτερο, άλλη το τρίτο (και εννοω την προσοχή/χρόνο, όχι την αγάπη που λαμβάνει) αλλιώς βιώνει το άγχος αποχωρισμού το κάθε παιδι (κ εσεις ειστε ηδη μεσα σ'αυτο το πλαίσιο κ θέλετε λιγους μηνες μεχρι να βγειτε απ'αυτο). Κατανοώ την κουραση σου (κ ας έχω μονο ένα παιδακι) και θεωρω απολύτως φυσιολογικά αυτα που νιώθεις και τις σκέψεις που κάνεις (ποσο μάλλον που έχεις και ενα παιδι ακομα σε ηλικια που θέλει επισης χρόνο ποιοτικό μαζί σου, καθως κ εχεις και σπιτι/συζυγο/προσωπικό χρονο να χωρέσεις μεσα στο 24ωρο σου) Πιστεύω οτι δεν το κακομαθες καθολου το παιδι σου, μια χαρα ανταποκρίνεσαι στις αναγκες του, απλα βρες χρονο να απολαμβάνεται μαζι πραγματα που θα σε ξεκουραζουν ή θα σε διασκεδάζουν κ σενα.. Κ υπάρχει η πιθανοτητα κάτι να τον φοβίζει και να μην μπορει ακομα να στο δειξει...