Να θυμάμαι: ΔΕΝ είναι μεγάλη

Όταν έχεις ένα τρίχρονο και ένα μωρό, είναι σχεδόν αναπόφευκτο να μην θέλει το τρίχρονο πολλές φορές να μιμηθεί το μωρό και εξίσου αναπόφευκτο να μην ξεστομίσεις την τρομερή και ατάκα «Μα εσύ είσαι μεγάλη!«

Αφού ξεπεράσαμε τις πάνες, το ενδιαφέρον για τα αλεσμένα, την ξαφνική επιθυμία να κάτσει ξανά σε καρεκλάκι φαγητού, σήμερα θυμηθήκαμε την πιπίλα. Την οποία πιπίλα η κόρη μας έχει να χρησιμοποιήσει από 5 ή 6 μηνών (στην πορεία ανακάλυψε το δάχτυλο, πάει και αυτό ευτυχώς)

Μαμά θέλω πιπίλα, μαμά θέλω πιπίλα, μαμά θέλω πιπίλα (ροζ κιόλας, να τα λέμε όλα)

Κάπου στο 20ο «Μαμά θέλω πιπίλα«, η μαμά είπε αυτό που κάθε μέρα υπενθύμιζε στον εαυτό της να μην πει

«Η πιπίλα είναι για μωρά. Εσύ είσαι μεγάλη«

Σιωπή.

Και ύστερα από λίγο ένα αποφασιστικό «Δεν είμαι μεγάλη. Είμαι μικρούλα, μαμά. Μικρούλα» και μου έδειξε με τα δυο της δαχτυλάκια το μέγεθος της Τοσοδούλας.

Φυσικά και είναι μικρούλα. Ώρες ώρες το ξεχνώ. Είναι που έχει αρχίσει και τις περίεργες απορίες (από το τι είναι η… σερβιέτα -τι της λες τώρα;- μέχρι το πού πάνε τα τσίσα :P), είναι που δίπλα στο μωρό (αν και αρκετά ζουμπουρλούδικος) μου μοιάζει μεγάλο κορίτσι, είναι που τη βλέπω μέρα με τη μέρα να γίνεται πιο ανεξάρτητη, ε κάπου κάπου πρέπει να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι είναι μόλις τριών ετών. ΤΡΙΩΝ. 

Ναι, είναι μικρούλα. Να θυμηθώ να μην το ξεχνώ και να μην ξεχάσω να θυμηθώ ότι είναι μεγάλη, όταν πια θα έχει όντως μεγαλώσει!