Όταν έχεις ένα τρίχρονο και ένα μωρό, είναι σχεδόν αναπόφευκτο να μην θέλει το τρίχρονο πολλές φορές να μιμηθεί το μωρό και εξίσου αναπόφευκτο να μην ξεστομίσεις την τρομερή και ατάκα «Μα εσύ είσαι μεγάλη!«
Αφού ξεπεράσαμε τις πάνες, το ενδιαφέρον για τα αλεσμένα, την ξαφνική επιθυμία να κάτσει ξανά σε καρεκλάκι φαγητού, σήμερα θυμηθήκαμε την πιπίλα. Την οποία πιπίλα η κόρη μας έχει να χρησιμοποιήσει από 5 ή 6 μηνών (στην πορεία ανακάλυψε το δάχτυλο, πάει και αυτό ευτυχώς)
Μαμά θέλω πιπίλα, μαμά θέλω πιπίλα, μαμά θέλω πιπίλα (ροζ κιόλας, να τα λέμε όλα)
Κάπου στο 20ο «Μαμά θέλω πιπίλα«, η μαμά είπε αυτό που κάθε μέρα υπενθύμιζε στον εαυτό της να μην πει
«Η πιπίλα είναι για μωρά. Εσύ είσαι μεγάλη«
Σιωπή.
Και ύστερα από λίγο ένα αποφασιστικό «Δεν είμαι μεγάλη. Είμαι μικρούλα, μαμά. Μικρούλα» και μου έδειξε με τα δυο της δαχτυλάκια το μέγεθος της Τοσοδούλας.
Φυσικά και είναι μικρούλα. Ώρες ώρες το ξεχνώ. Είναι που έχει αρχίσει και τις περίεργες απορίες (από το τι είναι η… σερβιέτα -τι της λες τώρα;- μέχρι το πού πάνε τα τσίσα :P), είναι που δίπλα στο μωρό (αν και αρκετά ζουμπουρλούδικος) μου μοιάζει μεγάλο κορίτσι, είναι που τη βλέπω μέρα με τη μέρα να γίνεται πιο ανεξάρτητη, ε κάπου κάπου πρέπει να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι είναι μόλις τριών ετών. ΤΡΙΩΝ.
Ναι, είναι μικρούλα. Να θυμηθώ να μην το ξεχνώ και να μην ξεχάσω να θυμηθώ ότι είναι μεγάλη, όταν πια θα έχει όντως μεγαλώσει!
Είμαι η μαμά της Αθηνάς, του Αρχέλαου και του Άγγελου. Λατρεύω τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Όπως άλλωστε λατρεύω το να είμαι μαμά! Σπούδασα Ιατρική, ασχολήθηκα από νωρίς με τη μουσική, το γράψιμο και ένα σωρό άλλα πράγματα ώσπου με κέρδισε τελικά το internet που συνδυάζει τα πάντα! Ευχαριστώ που διαβάζετε το Είμαι Μαμά! Κατά κάποιο τρόπο, παιδάκι μου είναι και αυτό! :)
εμένα η "μεγάλη" ειναι 4,5 ετων και η "μικρή" ειναι 7,5 μηνών... Μια μέρα αφησε ο αντρας μου τη μεγάλη να προσέχει τη μικρή. (για 5 λεπτα) Και η μικρή έπεσε στο πλαι και αρχισε να κλαιει... (μιλάμε στο πάτωμα, πάνω στα παζλ απο αφρελεξ..) Ο αντρας μου μάλωσε τη μεγάλη που δεν είχε το νου της. Κι εγω "μάλωσα" τον άντρα μου. Του εξήγησα οτι δεν ήταν εκεινη υπευθυνη! Δεν μπορεις να αφησεις υπευθυνο ενα παιδι 4 χρονων... Εκείνος ήταν ο υπευθυνος και η Μαριέλα απλά τον βοηθούσε.... όσο για τα "μπεμπεδίσματα", εμένα η μεγάλη δεν εκοψε ποτέ το μπιμπερό για το γάλα.... ούτε οταν ημουν εγκυος, ούτε τωρα...
Περίπου τα ίδια κι εμείς αν κι ο δικός μου "μεγάλος" ( 3 χρονών) βιάζεται να μεγαλώσει κι αν τον πεις μικρό νευριάζει! Όποτε τον συμφέρει όμως το παίζει μικρούλης! Χαχαχα!