Ο μικρός αγωνιστής μου!

Διαβαζω καιρο τωρα τις ιστοριες σας και τα πολυ ευστοχα αρθρα σας. Ηθελα λοιπον, με τη σειρα μου, να «καταθεσω» τη δικη μας ιστορια που… καθε φορα που τη διηγουμαι ειναι σα να τη ζω ξανα λεπτο προς λεπτο!

Ειναι 08/09/08 και ειναι η τελευταια ημερομηνια που ειχα για να γεννησω. Εχω κλεισμενο ραντεβου στις 6.30 πμ και παω να γεννησω με προκληση. Ειχε προηγηθει μια υπεροχη εγκυμοσυνη και συνοδευοταν παντα απο πολυ καλες εξετασεις, υπερηχους κλπ κλπ.

Με τον αντρα μου στο πλευρο μου και αποφασισμενο να ειναι μεσα στη γεννα και με μενα ανενδοτη να κανω επισκληριδιο, διοτι ηθελα «να το ζησω», ξεκινα η διαδικασια της προκλησης. Με συνδεουν στον καρδιοτοκογραφο οπου ακουγοταν η καρδουλα του μωρου μου, ο γιατρος μου εκει (πριν παω καν εγω στο μαιευτηριο), ολα μια χαρα… Ξεκινουν οι πονοι… Αρχιζουν να γινονται πιο δυνατοι και πιο συχνοι… Εγω τσιμουδια, δεν καταλαβαινα τιποτα, εσφιγγα μονο το χερι του αντρα μου καθε που ερχοταν και ο γιατρος μου σχολιαζε χαριτολογωντας «Τη βλεπεις; Ποναει οσο δε φανταζεσαι τωρα και δε βγαζει αχνα…»

Η διαστολη μεγαλωνε, το μωρο δεν κατεβαινε..

Αρχισαν να μπαινοβγαινουν η προισταμενη μαια, δυο αλλες βοηθοι, ο γιατρος μου και γω εκει να περιμενω ποτε θα παρω το γιο μου αγκαλια και να ΠΟΝΑΩ…

Μου σπασανε τα νερα με ενα «καλαμακι» και ενιωσα να βγαινουν τα σωθικα μου και ξαφνικα ενα τεραστιο βαρος και οι πονοι ακομα χειροτεροι… Η προισταμενη μαια προτεινε καισαρικη και γρηγορα. Το μωρο δεν κατεβαινε και αρχισα να τους βλεπω θορυβημενους απαντες… Καποια στιγμη βγαινει για λιγο ο γιατρος μου εξω (ετσι κι αλλιως ολοι περιμεναμε να κατεβει το μωρο) και μας λεει οτι οι σφυγμοι στον καρδιοτοκογραφο που ακουγαμε δεν πρεπει να πεσουν κατω απο 100… Σε δευτερολεπτα οι σφυγμοι του μωρου επεφταν δραματικα. Μπηκαν 10 ατομα στο δωματιο, μου κανανε επισκληριδιο, αρχισαν να με γυρνανε δεξια-αριστερα, μου βαλανε οξυγονο, οι σφυγμοι του μωρου μου ειχαν πεσει στους 28, εγω ζουσα εναν εφιαλτη και δεν ενιωθα, δεν ακουγα, δεν καταλαβαινα τιποτα, το μονο που θυμαμαι ειναι πως ετρεμα σαν το ψαρι απο φοβο, οχι για μενα, για το παιδι μου… Ετρεμα ανεξελεγκτα, ετρεμα και προσευχομουν… Ο αντρας μου ηταν ασπρος σαν το πανι.. Ακουω το γιατρο μου να του λεει: «Αρη, δεν προλαβαινουμε, παμε χειρουργειο«.

Σε δευτερολεπτα ειμαι στο χειρουργειο, μου δενουν χερια ποδια και τους ακουω να φωναζουν οτι ξεκινανε. Πανε να με «κοψουν» και με ρωτουν Αισθανεσαι κατι;; Και απαντω: Ναι τα παντα!! Δεν με ειχε πιασει η επισκληριδιος….

Συνεχιζουν να φωναζουν… Δεν προλαβαινουμε, κοιμηστε την! Αυτο ηταν. Μου εβαλαν τη μασκα στο προσωπο και μετα σιωπη… Σκοταδι…

Ξυπναω στην ανανηψη και ο υπεροχος γιατρος μου (που τον χιλιοευχαριστω που ηταν εκει) μου κρατα το χερι και μου λεει: εκανες εναν παιδαρο 54 ποντους και 3,750 κιλα! Εκανες εναν Αγωνιστη!

Ο Αγωνιστης μου, που αυτη τη στιγμη ειναι 5 χρονων και ειναι ενα υπεροχο αντρακι, ειχε διπλη περιτυλιξη και το χερακι του ηταν αναμεσα στο λωρο και στο λαιμο του. Εσπρωχνε το λωρο με το χερακι του για να μην πνιγει και γεννηθηκε με μια πολυ βαθια αμυχη στο μαγουλο του γιατι οπως εσπρωχνε το λωρο με τη γροθια του, τα νυχακια του μπαιναν στο δερμα του.

Μεχρι και σημερα θυμαμαι καθε δευτερολεπτο. Μεχρι και σημερα οταν το διηγουμαι βουρκωνω, μεχρι και σημερα οταν σκεφτομαι τι θα μπορουσε να συμβει τρεμω… Επειτα κοιταζω τα υπεροχα πρασινα ματια τους (εχω δυο υπεροχα αγορια… τρια μαλλον, μην αδικω το μεγαλο μου αγορι, τον αντρα μου) και ηρεμω.. και δοξαζω το θεο για τους τρεις υπεροχους αντρες που μου εκανε δωρο!

μαμά Βιβή

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com