Τι να πω κι εγώ... δεν είμαι χωρισμένη αλλά σχεδόν ΟΛΕΣ οι φίλες μου είναι!!! τραγικό... το πρόβλημα έχω διαπιστώσει ξεκινάει όταν ο λόγος που παντρεύεσαι είναι γιατί ή έτυχε, ή ήσουν σε ηλικία γάμου και από παντού άκουγες ''άντε και στα δικά σου΄'', ή παντρεύτηκε η κολλητή και ένοιωσες μόνη, ή δεν έχω δουλειά κάτσε να βρω ένα κορόιδο... σπάνια παντρεύεσαι γιατί δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς τον άλλο... γιατί αν έχεις νοιώσει αυτό το συναίσθημα ΔΕΝ ΧΩΡΙΖΕΙΣ.... αν έχεις αγαπήσει κάποιον δεν τον ΞΕΑΓΑΠΑΣ πώς θα γίνει δηλαδή.... αγαπάς την παρουσία του, τα παιδιά του, τη μυρωδιά του.. και κάνεις τα πάντα για να κρατήσεις την οικογένειά σου... όχι δεν είναι αλήθεια ότι κάνεις τα πάντα όταν έχεις 3 παιδιά ή 2 ή και 1 ακόμα και λες θα χωρίσω.... γιατί το λες εσύ φίλη μου δεν το λέει αυτός για να μην έχεις επιλογή!!!! η επιλογή σου είναι από την στιγμή που έχεις τρια παιδιά και είναι τα παιδιά σου που με τόσο αγάπη έφερες στο κόσμο να κάνεις τα ΠΑΝΤΑ μα τα ΠΑΝΤΑ για να κρατήσεις αυτή την οικογένεια ζωντανή.... μείνε κι εσύ ζωντανή όπως έμεινε και η μητέρα σου για να σε μεγαλώσει, βρες ενδιαφέροντα, εξέλιξε τον εαυτό σου, άσε την γκρίνια και τη μιζέρια, διάβασε, και αγάπησε πάλι ΠΡΩΤΑ τον εαυτό σου και μετά τον σύντροφό σου όπως τότε που σου χάριζε αυτά τα παιδιά, ζήτα βοήθεια από έναν ψυχολόγο, έναν οικογενειακό σύμβουλο, μια αδελφή ή φίλη πραγματική, κάνε τα ΠΑΝΤΑ. Οι άντρες είναι σαν τα παιδιά μας νομίζουν ότι έχουν μεγαλώσει αλλά κατά βάθος είναι κι αυτοί παιδιά θέλουν καθοδήγηση από μόνοι τους δεν κάνουν τίποτα, όταν εσύ εξελιχθείς θα σε ακολουθήσει. Άσε τους εγωισμούς του στυλ θα κάνω κι εγώ τώρα τη ζωή μου, θα ζήσω, και την καραμέλα αν είμαι εγώ καλά θα είναι και τα παιδιά μου και δες λίγο στο μέλλον όταν κλείσει η πόρτα σου και έχεις μείνει σπίτι με τα παιδιά σου χωρίς τον πατέρα τους, δες αυτή η θλίψη στα μάτια τους και το ανεπλήρωτο κενό που θα σε μαχαιρώνει πάντα στη καρδιά όταν δεν θα μπορείς να γυρίσεις το χρόνο πίσω να τα κάνεις όλα αλλιώς.... Δεν είναι λοιπόν η ζωή σου, είναι η ζωή τους που έχει μεγαλύτερη σημασία και εκτός αν ο λόγος που χωρίζεις είναι η βία, δεν υπάρχει δεν αντέχω, αντέχεις όπως άντεξες τη γέννα, απλώς δεν το ξέρεις ακόμα....

σαν παιδι θυμαμαι και γω να παρακαλαω την μητερα μου να χωρισει χαλια κατασταση συμφωνω σε αυτα που γραφει το αρθρο

Επειδή στη δουλειά μου βλέπω τόσο ανθρώπους μεγαλωμένους από δύσκολους γονείς που είχαν δύσκολους γάμους, όσο και παντρεμένους ανθρώπους ταλαιπωρημένους που δεν έχουν χωρίσει λόγω παιδιών έχω καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα θα τα ονομάσω προσωπικά, όπως είναι άλλωστε πάντα οι γνώμες των ανθρώπων. α) Το μοντέλο της σχέσης των γονιών επηρεάζει το παιδί και τις σχέσεις που κάνει. Δηλαδή τα παιδιά που μεγαλώνουν από γονείς που ζουν συμβατικά μεταξύ τους είναι πολύ πιθανό πέρα από τα υπόλοιπα προβλήματα που θα έχουν να αναπτύξουν και τα ίδια προβληματικές σχέσεις. β) Το μοντέλο ζωής και συμπεριφοράς του γονιού επηρεάζει το μοντέλο συμπεριφοράς των παιδιών. Δηλαδή η στάση μένω σε έναν γάμο για τα παιδιά μου επειδή έχω υποχρέωση να τους παρέχω οικογένεια, δημιουργεί στα παιδιά ενοχή, επειδή ο γονιός δεν είναι ευτυχισμένος για τον ίδιο. Αλλά μέσα σε μία οικογένεια που η σχέση του ζευγαριού είναι δυσλειτουργική κανείς δεν είναι ευτυχισμένος ούτε τα παιδιά. Τα παιδιά αναπτύσσουν θυμό και ενοχή καθόλου καλά εφόδια για τις δικές τους επιλογές και για την προσωπική τους ανάπτυξη. γ) Πιστεύω πως όταν ένα ζευγάρι έχει προβλήματα σχέσης έχει πρώτα χρέος στον εαυτό του να προσπαθήσει να τα λύσει και κατόπιν απέναντι στα παιδιά. Καθώς πρώτο χρέος ενός ανθρώπου ή ζεύγους είναι να είναι όσο το δυνατόν πιο υγιής και ευτυχισμένος. Το χρέος για τα παιδιά έρχεται αμέσως μετά, υγιείς και ευτυχισμένοι γονείς μεγαλώνουν υγιή και ευτυχισμένα παιδιά. Θλιμμένοι, θυμωμένοι και καταπιεσμένοι γονείς μεγαλώνουν αποπροσανατολισμένα παιδιά. Μακάρι να ήταν πάντα εύκολο να λυθούν τα προβλήματα των γάμων ή των σχέσεων αλλά η κλινική μου εμπειρία μου λέει ότι αυτό δεν συμβαίνει πάντα είτε γιατί ο ένας εκ των δύο ή και οι δύο δεν θέλουν είτε γιατί ο ένας εκ των δύο ή και οι δύο έχει σοβαρά προσωπικά προβλήματα που δυσχεραίνουν τη σχέση. Σε αυτές τις περιπτώσεις πιστεύω ότι τα παιδιά μετά από το διαζύγιο μεγαλώνουν καλύτερα όταν τουλάχιστον ο ένας εκ των δύο γονιών ή φυσικά και οι δύο έχουν την ωριμότητα να σταθούν δίπλα στα παιδιά τους ισορροπημένοι και υγιείς.

Καλημέρα... Μετά από 18 χρόνια γάμου και 3 παιδιά, αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στις πρώτες υπογραφές του διαζυγίου... Και μην ακούσω σχόλια του τύπου "πρέπει να προσπαθήσεις κι άλλο για τα παιδιά" και τέτοια... Για να φτάσει κάποια μάνα να αποφασίσει για διαζύγιο σημαίνει ότι έκανε όλες τις δυνατές προσπάθειες πρώτα... Και τελικά τί είναι καλύτερο για τα παιδιά? Ποιος θα το κρίνει αυτό? Όταν κάθε φορά που ξεκινάει καποιος καβγάς αυτά προσπαθούν να κάνουν ότι χαζομάρα τους έρχετε για να ασχοληθούμε εκείνη την ώρα με κάτι άλλο... όταν η 16χρονη κόρη μου λέει: δεν χωρίζετε επιτέλους να ησυχάσουμε λίγο εδώ μέσα? Κανείς δεν φτάνει στο διαζύγιο όταν έχει παιδιά "ελαφρα την καρδία" είναι τόσα πολλά που περνούν από το μυαλό μου... όμως τελικά καταλήγω πάντα στο ίδιο ... για να είμαι καλή μάνα πρέπει να είμαι μια ήρεμη μάνα και με υπομονή και αγάπη... πώς τα κάνεις αυτά όταν μόλις βλέπεις τον άλλο σου έρχεται να τον πνίξεις? Δεν γίνεται... είμαι 38 χρονών και πρέπει να βρω το δρόμο μου, την ηρεμία μου και να προσπαθήσω να σταθώ στα πόδια μου... Μόνο τότε θα μπορέσω να είμαι το στήριγμα που χρειάζονται τα παιδιά μου.. Και δεν μπορώ να ακούω τόσο εύκολα να κατακρίνουν τους χωρισμένους... Κάποιος λόγος θα υπάρχει βρε παιδιά!!