Όταν ο «άνθρωπός σου» γίνεται ξένος…
Μια ακόμη ιστορία ανάμεσα στις πολλές. Μια μητέρα δυο μικρών παιδιών, ενός αγοριού και ενός κοριτσιού, που πήρε την απόφαση εδώ και λίγο καιρό να χωρίσει.
Με λένε Τζίνα και η ιστορία μου μπορεί να ακουστεί κοινότυπη, ίσως όμως αφυπνίσει και κάποιες συνειδήσεις που στο όνομα της της «ελληνικής οικογένειας» του καθωσπρεπισμού, του «τι θα πει ο κόσμος» εθελοτυφλούν και κρατούν γάμους για χρόνια «στη φορμόλη».
Θεωρώ πως το ιδανικότερο είναι, όταν πλέον ο βίος μέσα στο σπίτι γίνεται αβίωτος, οι γονείς, αν όχι και οι δυο από κοινού, έστω ο ένας, πρέπει να παίρνει την απόφαση να φύγει. Οικονομικοί λόγοι, πολύ σημαντικοί στις μέρες μας, θεωρούνται τροχοπέδη προς αυτή την απόφαση. Μακροχόνια ωστόσο, τα ωφέλη είναι πολλαπλάσια για τα παιδιά αλλά και για τους ίδιους τους πρώην συζύγους. Η ανακούφιση, η αποχή από περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας (λεκτική, ψυχολογική, ή -ακόμη χειρότερα-σωματική) συνάμα με το συναίσθημα της θλίψης είναι ένα πρώτο στάδιο που όλα τα χωρισμένα ζευγάρια και τα παιδιά τους, λίγο ως πολύ, θα περάσουν. Αυτό που πρωτεύει είναι η καλή ψυχική υγεία των παιδιών, η αίσθηση πως χωρίζοντας οι γονείς τους δεν χάνει τον έναν από τους δυο, η όσο το δυνατό καλή συνεργασία μεταξύ των συζύγων, παρά τα όποια εμπόδια ή τρικλοποδιές μπορεί ο ένας να βάλει στον άλλον, ειδικά στον πρώτο καιρό του χωρισμού όπου επικρατεί ο θυμός και η οργή.
Δεν έχει και τόση σημασία ποιος «την έκανε» πρώτος. Σημασία έχει πως κανένα ζευγάρι δεν παντρεύτηκε για να χωρίσει, και για να φτάσει σε αυτό το σημείο προφανώς ευθύνονται και οι δυο, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο. Όταν η «συνεργασία» του γάμου τελειώνει, καλό θα είναι οι γονείς να έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους πως για το υπόλοιπο της ζωής τους θα συνεχίσουν να παραμένουν γονείς, και θα πρέπει, έστω και αναγκαστικά, να προσπαθούν, όχι να γίνουν φίλοι, αλλά συνεργάτες.
Για να μπορέσουν να μεγαλώσουν υγιή και ευτυχισμένα παιδιά, παιδιά μιας άλλης μορφής οικογένειας που όσο περνά ο καιρός αυξάνεται ο αριθμός της και στην Ελλάδα, παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών που τίποτα δεν υστερούν, παρά τα στερεότυπα που ακόμη υπάρχουν, από εκείνα των πυρηνικών οικογενειών. Τουναντίον, έχουν πολλά να διδάξουν σε παιδιά «δύσκολων οικογενειών» που πολλές φορές στην προσευχή τους εύχονται να χωρίσουν οι γονείς τους για να βρούνε τα ίδια την ηρεμία και την ισορροπία τους.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Τι να πω κι εγώ... δεν είμαι χωρισμένη αλλά σχεδόν ΟΛΕΣ οι φίλες μου είναι!!! τραγικό... το πρόβλημα έχω διαπιστώσει ξεκινάει όταν ο λόγος που παντρεύεσαι είναι γιατί ή έτυχε, ή ήσουν σε ηλικία γάμου και από παντού άκουγες ''άντε και στα δικά σου΄'', ή παντρεύτηκε η κολλητή και ένοιωσες μόνη, ή δεν έχω δουλειά κάτσε να βρω ένα κορόιδο... σπάνια παντρεύεσαι γιατί δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς τον άλλο... γιατί αν έχεις νοιώσει αυτό το συναίσθημα ΔΕΝ ΧΩΡΙΖΕΙΣ.... αν έχεις αγαπήσει κάποιον δεν τον ΞΕΑΓΑΠΑΣ πώς θα γίνει δηλαδή.... αγαπάς την παρουσία του, τα παιδιά του, τη μυρωδιά του.. και κάνεις τα πάντα για να κρατήσεις την οικογένειά σου... όχι δεν είναι αλήθεια ότι κάνεις τα πάντα όταν έχεις 3 παιδιά ή 2 ή και 1 ακόμα και λες θα χωρίσω.... γιατί το λες εσύ φίλη μου δεν το λέει αυτός για να μην έχεις επιλογή!!!! η επιλογή σου είναι από την στιγμή που έχεις τρια παιδιά και είναι τα παιδιά σου που με τόσο αγάπη έφερες στο κόσμο να κάνεις τα ΠΑΝΤΑ μα τα ΠΑΝΤΑ για να κρατήσεις αυτή την οικογένεια ζωντανή.... μείνε κι εσύ ζωντανή όπως έμεινε και η μητέρα σου για να σε μεγαλώσει, βρες ενδιαφέροντα, εξέλιξε τον εαυτό σου, άσε την γκρίνια και τη μιζέρια, διάβασε, και αγάπησε πάλι ΠΡΩΤΑ τον εαυτό σου και μετά τον σύντροφό σου όπως τότε που σου χάριζε αυτά τα παιδιά, ζήτα βοήθεια από έναν ψυχολόγο, έναν οικογενειακό σύμβουλο, μια αδελφή ή φίλη πραγματική, κάνε τα ΠΑΝΤΑ. Οι άντρες είναι σαν τα παιδιά μας νομίζουν ότι έχουν μεγαλώσει αλλά κατά βάθος είναι κι αυτοί παιδιά θέλουν καθοδήγηση από μόνοι τους δεν κάνουν τίποτα, όταν εσύ εξελιχθείς θα σε ακολουθήσει. Άσε τους εγωισμούς του στυλ θα κάνω κι εγώ τώρα τη ζωή μου, θα ζήσω, και την καραμέλα αν είμαι εγώ καλά θα είναι και τα παιδιά μου και δες λίγο στο μέλλον όταν κλείσει η πόρτα σου και έχεις μείνει σπίτι με τα παιδιά σου χωρίς τον πατέρα τους, δες αυτή η θλίψη στα μάτια τους και το ανεπλήρωτο κενό που θα σε μαχαιρώνει πάντα στη καρδιά όταν δεν θα μπορείς να γυρίσεις το χρόνο πίσω να τα κάνεις όλα αλλιώς.... Δεν είναι λοιπόν η ζωή σου, είναι η ζωή τους που έχει μεγαλύτερη σημασία και εκτός αν ο λόγος που χωρίζεις είναι η βία, δεν υπάρχει δεν αντέχω, αντέχεις όπως άντεξες τη γέννα, απλώς δεν το ξέρεις ακόμα....
Ζω με έναν σύζυγο που αδιαφορεί πλήρως και για μένα και για το παιδι. Ο μόνιμος λόγος των τσακωμών μας είναι το γιατί δεν θέλει να ασχοληθεί μαζί του. Θεωρεί ότι επειδή αυτός δουλεύει κι εγώ όχι πρέπει να μην κάνει τίποτα άλλο. Το παιδί επανηλλημένα προσπαθεί να του τραβήξει την προσοχή, αυτός αδιαφορεί και στο τέλος αρχιζει ο μικρος να κάνει ζημιες για να τον προσέξει. Η αντίδραση του είναι απο φωνές μέχρι και χειρότερα. Για να το πάει κάπου (χριστούγεννα και πάσχα) πρέπει να προσπαθώ και να παρακαλάω δυο εβδομάδες. Κι ούτε απο οικονομικής πλευράς καλύπτει τις ανάγκες του παιδιου ή τις δικές μου. Δεν μπορώ καν να συζητ'ησω μαζί του. Η που αδιαφορεί για ότι λέω, ή που φωνάζει και τσιρίζει, γεγονός με αρνητικές επιπτώσεις στο παιδι. Ως απάντηση σε αυτούς που αναφέρουν παραπάνω ότι πρέπει να κάνεις παμπολες προσπάθειες να σωσεις το γάμο σου θέτω το ερώτημα: ένας τέτοιος πατέρας τι προσφέρει στο παιδί του; Την χαρά να τον απορρίπτει καθημερινά; Καλύτερα δεν θα ήταν χωρίς αυτόν;
σαν παιδι θυμαμαι και γω να παρακαλαω την μητερα μου να χωρισει χαλια κατασταση συμφωνω σε αυτα που γραφει το αρθρο