Παιδιά τυχερά… με παππού και γιαγιά!
Με τον άντρα μου γνωριστήκαμε το 2004 και παντρευτήκαμε το 2009. Ένα από τα πρώτα πράγματα που μου «ξεκαθάρισε» όταν αποφασίσαμε να προχωρήσουμε σε γάμο ήταν οι απόψεις του για τα πεθερικά και τα σόγια. Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο ότι εκείνος έχει χάσει και τους δύο γονείς του και ότι είναι μοναχοπαίδι, αλλά αυτό που εξέφρασε ήταν ότι δεν θέλει πολλά πολλά, γιατί ονειρεύεται να κάνει μια όμορφη οικογένεια και όχι μια «τυπική ελληνική» που πιθανόν να καταλήξει… σε διαζύγιο.
Θέλοντας να προστατεύσουμε αυτό που δημιουργούσαμε, αποφασίσαμε (οκ, εκείνος αποφάσισε και εγώ ακολούθησα) πως θα έχουμε τις απαραίτητες σχέσεις και συναναστροφές με τους δικούς μου, βάζοντας όρια και κρατώντας ισορροπίες. Αποφασίσαμε πως θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας μόνοι μας και δε θα ζητήσουμε ποτέ βοήθεια, μιας και έτσι θα εξασφαλίζαμε πραγματική ανεξαρτησία. Γιατί από αυτά που έχουμε ακούσει και που προσωπικά έχω διαβάσει και εδώ στο eimaimama, αλλά και αλλού, οι πολύ «νιανιά» σχέσεις μόνο προβλήματα φέρνουν. Αν βάλεις τα πεθερικά ή άλλους μέσα στο σπίτι, τους δίνεις λόγο στη ζωή σου. Κι αν δέχεσαι οικονομική ή άλλη βοήθεια, τότε επίσης κινδυνεύεις να τους έχεις συμβουλάτορες που ορίζουν την κάθε σου κίνηση.
Δεν ξέρω αν πράξαμε σωστά ή λάθος, απλά λέω ότι αυτό το δρόμο ακολουθήσαμε εμείς.
Και εξακολουθώ να πιστεύω πως με αυτή την επιλογή ένα ζευγάρι εξασφαλίζει πολύ θετικά πράγματα και προλαμβάνει καταστάσεις. Δεν μπορώ όμως να μην εξετάσω τις σχέσεις με τους γονείς… όταν αυτοί γίνονται παππούδες και γιαγιάδες. Όταν δηλαδή έρχονται στην οικογένεια παιδιά, τα εγγόνια τους.
Πρόλαβα να ζήσω με τη γιαγιά μου μέχρι τα 11. Είμαι 34 και ακόμα δεν μπορώ να την ξεχάσω. Θυμάμαι το πρόσωπό της, τις εκφράσεις, τη μυρωδιά της. Θυμάμαι το μαύρο δερμάτινο πορτοφόλι με τα ψιλά για την εκκλησία, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο άφηνε τα κλειδιά να πέσουν σιγά σιγά στην τσέπη της όταν έμπαινε στο σπίτι, προκειμένου να μην ενοχλήσει.. Θυμάμαι τα πάντα, μου λείπει πολύ και ξέρω πως αν την είχα, θα ήταν ο άνθρωπος που θα ήξερε όλες μου τις σκέψεις. Γιατί η γιαγιά μου ήταν ο πιο γλυκός άνθρωπος που γνώρισα ποτέ. Και ο πιο ήρεμος. Και ο πιο υπομονετικός. Πέρασε απίστευτους πόνους για τους οποίους άργησε πολύ να μας μιλήσει. Όταν πια παραδέχτηκε πόσο υποφέρει, ο καρκίνος είχε εξαπλωθεί. Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό από εκείνη. Είχε μάθει να υπομένει για «να μη γίνει βάρος!».
Δεν ξέρω να απαντήσω αν τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με τους παππούδες και τις γιαγιάδες ή αν πρέπει να τα φυλάει γυναίκα ή να πηγαίνουν νωρίς στον παιδικό σταθμό. Ξέρω όμως ότι τα παιδιά έχουν να πάρουν πολλά από μια γιαγιά και έναν παππού (όταν αυτοί έχουν μεν στραβά, αλλά είναι τουλάχιστον ισορροπημένοι). Σίγουρα τη διαπαιδαγώγηση πρέπει να έχουν οι γονείς. Τα όρια πρέπει να τα βάζουν εκείνοι. Ο παππούς και η γιαγιά δεν έχουν αυτό το ρόλο. Ο παππούς και η γιαγιά είναι λογικό να «κακομαθαίνουν». Ο παππούς και η γιαγιά δεν τρέχουν στους δικούς μας ρυθμούς. Έχουν μια ηρεμία και μια γαλήνη που βοηθά πολύ τα παιδιά. Δεν πειράζει αν δεν κρατήσουν τα σωστά γεύματα και δώσουν λίγα μπισκότα πριν το φαγητό, ούτε αν δεν τηρήσουν το «μισή ώρα τηλεόραση»… γιατί ο παππούς και η γιαγιά θα πουν τις πιο όμορφες ιστορίες, θα αγκαλιάσουν ζεστά, θα ακούσουν με υπομονή και θα γελάσουν με τα πιο «άχαρα» παιδικά αστεία. Ο παππούς και η γιαγιά θα ξαναγίνουν παιδιά για τα εγγόνια τους κι αυτό είναι αξία ανεκτίμητη!
μαμά Ματίνα
—
Η Ματίνα Γώγου-Καρύδα είναι μαμά δυο κοριτσιών
και ασχολείται και με το… διαδικτιακό της παιδάκι gamoi.com,
το πιο χρήσιμο πόρταλ για εσάς που ετοιμάζετε γάμο ή βάπτιση!
Δυστυχώς οι παππουδογιαγιαδες δεν είναι όπως ήταν οι δικοί μου τουλάχιστον.. Εγώ τους έχω κάθε μέρα λόγω του ότι μένουν δίπλα και φυσικό είναι να έχουν επιρροή στο παιδί μας. Είναι υπερπροστατευτικοι και αυτό δεν είναι καλό γιατί το παιδί πλέον φοβάται πολύ πολλά πράγματα.. Δεν θέλει να παίζει με άλλα παιδάκια θέλει με μεγάλους. Δεν το αφήνουν σε χλωρο κλαρι. Περπατάει και πάνε από πίσω και την κρατάνε για να μην πέσει. Όσες φορές και να το πω ότι δεν είναι καλό αυτό για το παιδί τόσες με γράφουν.. Δεν λέω να τους έχουμε μακριά αλλά και το κάθε μέρα δεν είναι καλό..
Συμφωνώ με την Τουλα σε όλα!Τα δικά μου έχουν όχι μονο τους παππούδες αλλά και τους προ παππούδες και είναι πολύ τυχερά γιατί ο καθένας τους μαθαινει διαφορετικά πραγματα και βλέπω οτι περνάνε πολύ ωραια.!
ΜΟΥ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΤΟ ΟΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥΣ ΠΑΠΠΟΥΔΟΓΙΑΓΙΑΔΕΣ......!!!!!!!!ΔΗΛΑΔΗ ΚΡΑΤΑΜΕ ΕΞΩ ΑΠ΄ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΠΡΩΤΑ ΑΠ'ΟΛΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠ'ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ ΤΟΝ "ΠΑΤΕΡΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΝΑ ΜΑΣ??????" Η΄ΑΚΟΜΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΜΕ ΚΟΝΤΑ, ΑΝ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΕΜΕΙΣ ΘΕΛΟΥΜΕ?????ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΟΝΕΙΣ...?????ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΤΟ ΒΡΙΣΚΩ ΠΑΡΑΛΟΓΟ.ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΔΕΝ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ....ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΝΑΝΕ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΔΩΣΩ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ ΟΣΗ ΑΓΑΠΗ ΠΗΡΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ...ΕΠΙΣΗΣ ΞΕΡΩ ΚΑΙ ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΟΤΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΑΝΕ ΚΑΙ ΠΟΝΑΝΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΠΛΕΟΝ, ΠΑΡΑ ΕΜΕΝΑ.....ΜΠΟΡΕΙ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΜΕ ΛΙΓΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ΑΛΛΑ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΩ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ...!!!!!ΑΦΗΣΤΕ ΚΟΝΤΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΧΑΡΙΣΟΥΝ ΑΓΑΠΗ,ΑΓΚΑΛΙΕΣ, ΧΑΔΙΑ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑ.....ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΤΡΟΦΗ ΓΙ'ΑΥΤΑ...!!!!!!
Τελειο κείμενο. Αχ..μου ρθαν δάκρυ α στα μάτια γιατί θυμηθικα τους δικούς μου παππού και γιαγιά που τους έχω σαν γονείς. Τους λατρεύω. Μεγαλωσα μαζί τους και ναι είναι τέλεια να τους έχεις. Έχεις διπλό στήριγμα. Με στενοχωρεί το γεγονός που τα παιδιά μου δεν το βιώνουν αυτο γιατί είναι μακριά και από τις δύο πλευρές.
Καλησπέρα μαμά Ματίνα!Συμφωνώ μαζί σου και πιο πολύ με τον άντρα σου και αυτά που είχε πει εξαρχής.Είμαι και εγώ μοναχοπαίδι και έχω χάσει από μικρή τον έναν γονιό.Έχω μεγαλώσει με ησυχία χωρίς πολλά πολλά με σόγια και τα λοιπά.Τον άντρα μου όταν τον γνώρισα ήταν ένα παλικάρι που είχε φύγει μακριά από το χωριό του για ένα καλύτερο μέλλον.Οπότε καθώς ενωθήκαμε είμαστε μόνοι.Πακέτο οι τρεις μας με τον γιο μας.Στις γιορτές πηγαίνουμε επίσκεψη στο χωριό των πεθερικών να περάσουμε λίγες οικογενειακές στιγμές και να χαρεί το παιδί συγγενείς και φύση και πιο συχνά πηγαίνουμε επισκέψεις στη μαμά μου που μένει πιο κοντά.ΠΟΛΥ σπάνια αφήνουμε το παιδί στη μαμά μου για να βγούμε οι δυο μας.Δεν θα άντεχα να ζω με τη μαμά ή την πεθερά μου.Δεν μπορώ με τίποτα να μοιραστώ το ρόλο της νοικοκυράς στο σπίτι μου.Τα όρια είναι πολύ σημαντικά για μένα,έτσι με δίδαξε από μικρή η δική μου μαμά.Φυσικά είναι ο καθένας όπως μάθει γι'αυτό και οι απόψεις απ΄ότι βλέπω διίστανται.Παν μέτρον άριστον για όλα!
Οι παππουδογιαγιάδες είναι το παν. Εγώ τους θέλω στη ζωή μας με τα στραβά και τ' ανάποδά τους. Είναι αυτοί που μας κοροϊδεύουν όταν κάνουμε σαν υστερικά και αγχωνόμαστε για τα πάντα. Είναι η ήρεμη δυναμη και η γλυκειά αγάπη που χρειάζεται το παιδί μας. Και ειναι αυτοί που το κρατάνε όταν τα νευρακια μας τσαταλιάζουν από το τι θα προλάβουμε πρώτο ή απλά για να ρίξουμε ένα ξενυχτάκι να ξελαμπικάρουμε. Και δεν πα να λένε ότι οπισθοδρομικές χαζομάρες θέλουν, εμείς τους εμπιστευόμαστε γιατί αγαπούν το παιδί μας. Σε παππουδογιαγιάδες λέμε ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ!!!
Μεγάλωσα εξ' ολοκλήρου με την Γιαγιά και τον Παππού μου μέχρι που πήγα Δημοτικό κι έτσι με πήραν οι γονείς μου στο σπίτι τους. Πέρασα υπέροχα μαζί τους και ορισμένες φορές αισθάνομαι πως τους αγαπάω περισσότερο κι απ' τους ίδιους μου τους γονείς!!! Την Γιαγιά μου την έχασα πρόσφατα κι ο πόνος είναι μεγάλος. Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με την Γιαγιά και τον Παππού αλλά με μέτρο. Πρέπει να τα κακομάθουν, αυτός είναι ο ρόλος τους!!! Εμείς δεν τους έχουμε κοντά μας και λείπουν απ' τα παιδιά μου. Όταν τους έχουμε κοντά κάνουν σαν τρελά!!! Μετά βέβαια τρέχουμε για να ξαναμπούμε σε πρόγραμμα αλλά δεν πειράζει γιατί αξίζει όσο τίποτα!!!
Μεγαλωσα με την γιαγια μου, γιατι η μητερα μου επρεπε να εργαστει και για τα προς το ζην...Την θεωρω ανεκτιμητη την παρουσια της στην ζωη μου, αλλα και της μητερας μου!Ουδεις αψεγαδιαστος...ως γονεας.Υπηρξαν γονεις μας πριν γινουν παππουδογιαγιαδες των παιδιων μας, αν δεν τους θεωρουμε καταλληλους για τα παιδια μας, αρα δεν εκτιμαμε εμας τους ιδιους σαν ανθρωπους αφου αυτοι μας αναθρεψανε...Θεωρω απαραιτητη την παρουσια και την συμμετοχη τους στην ανατροφη και στην ισορροπημενη πνευματικη-ψυχικη αναπτυξη του παιδιου.Οσο αφορα για την υπερβολικη παρεμβατικοτητα και κριτικη διαθεση τους,καθε ενας μας ξερει πως να βαλει τον γονιο του στην θεση του...χωρις απειλες και προσβολες.
δεν ειχα την τυχη να μεγαλωσω με παπουδες κ γιαγιαδες, οι 2 ειχαν φυγει πριν γεννηθω εγω κ οι αλλοι δυο εφυγαν οταν ημουν πολυ μικρη.. ακουγα παντα γυρω μου ιστοριες απο τα αλλα παιδακια, ακομα κ τωρα κ απ'τον αντρα μου, με την γιαγια κ τον παππου στο χωριο τα καλοκαιρια, να τα παιρνουν απ'το σχολειο, να τα πηγαινουν στις διαφορες δρσαστηριοτητες τους κ γω παντα με τη μαμα η τον μπαμπα.. περασα κ απο φαση που τους κατηγορουσα οτι αργησαν να με κανουν κ ετσι μεγαλωσαν οι παππουδες κ εφυγαν... ζηλευα που τα αλλα παιδια ειχαν παντα μια αγκαλια ανοιχτη οταν μαλωναν με τους γονεις τους, ειχαν παντα εναν ωμο να ακουμπησουν, παντα καποιον να ακουσει τι ειχαν να πουν... μου λειπουν ακομα κ αν δεν τους εζησα ποτε... στο παιδι μου δε θα επιτρεψω να συμβει αυτο! παρ'ολο που δεν εχω κ την τεραστια βοηθεια κ απ'τους γονεις μου κ απ'τα πεθερικα μου φροντιζω να βλεπουν συνεχεια το παιδι! φροντιζω να βγαζω αρκετες φωτογραφιες κ βιντεο σε διαφορες φασεις μαζι τους! δεν το κανω γι'αυτους τοσο οσο για το παιδι να'χει να θυμαται, να μη του λειψουν κ οταν φυγουν... θεωρω τοσο σκληρους κ ακαρδους αυτους που απομακρυνουν τα παιδια απ'τους παππουδες κ συνηθως για εναν ηλιθιο εγωισμο επειδη δε συμορφωνονται με κατι... μα κανεις ετσι κακο στο παιδι σου.. γιατι? γιατι να του προσφερεις τοσα υλικα αγαθα για να το κανεις ευτυχισμενο κ δε του προσφερεις την μεγαλυτερη αγκαλια του κοσμου? του παππου κ της γιαγιας......
Κατερίνα έχεις οδηγηθεί σε σχεδόν απλοικές καταστάσεις, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μην ξεχνάς ότι είναι άνθρωποι με τα καλά τους και τα στραβά τους, και πολλές φορές είτε δεν μπορούν έιτε δεν θέλουν να συμμετέχουν στο μεγάλωμα των εγγονιών τους, και σίγουρα δεν μπορείς να τους κατακρίνεις γι αυτό. Πάντως σίγουρα εάν είναι να πηγαίνεις Κυριακάτικη επίσκεψη με τα παιδιά σου και να βλέπεις την δυσφορία τους γιατί τους χαλάς την μανέστρα καλύτερα αυτοί στο σπίτι τους και εσύ στο δικό σου, ενώ από την άλλη δεν είναι λίγες οι φωνές ηλικιωμένων που διαμαρτύρονται γιατί δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να μεγαλώνουν μόνο εγγόνια, γιατί τα βλαστάρια τους θεωρούν ότι το σπίτι των γονέων τους είναι .. ( γκαράζι να πούμε τες ).. για τα παιδιά τους. Επειδή πιστεύω πως οι καιροί δημιουργούν τα πρότυπα θεωρώ ότι η γιαγια και ο παππούς που αφιερωνόταν στα παιδιά του έχει περάσει ανεπιστρεπτί, αυτό δεν σημαίνει πως δεν αγαπάνε τα εγγόνια τους απλά ας δεχθούμε όμως ότι είναι λίγο περισστεροι ουδέτεροι από την έκδοση που είχαμε μάθει μέχρι τώρα!!
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου...άντε βέβαια να το εξηγήσεις αυτό πχ στον άνδρα μου που παίρναει κόσκινο κάθε κουβεντα της μάνας μου λες και με 2απογευματα την εβδομάδα θα καταστραφεί η μικρη επειδή πχ. Την παρακάλεσε η γιαγιά να πιει το γαλα(ενώ εμείς οι γονείς της δεν την πιέζουμε και της δίνουμε την επιλογή αφού της εξηγήσουμε γιατί πρέπει να το πιει)....δεν εξηγείται δυστυχώς.....κι κλασσικά βρίσκομαι στην μέση....
Συγκινηθηκα κ αισθανθηκα ασχημα που εχω θυμωσει στη μαμα μου επειδη κακομαθαινει τη μικρη, ξεχνοντας ποσο με κακομαθαινε η δικη μου γιαγιουλα...
Ειδικά για τα παιδιά που πηγαίνουν παιδικό σταθμό, προνήπιο, νηπιαγωγείο.... κ.λπ. οι παπουδογιαγιάδες ειναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΙ.... Σκεφτείτε το λίγο... το 'σχολείο' βάζει όρια, εμείς βάζουμε όρια.... ποιος θα τους δείξει πως να ξεπερνούν τα όρια; να κάνουν μικρές παραβάσεις; Και με όλα τα υπόλοιπα που περιέγραψε η μαμά Ματίνα στο κείμενο... Αν και δεν έχω την τύχη να 'κρατάω μακριά' τα πεθερικά ή την μάνα μου... εν τούτοις δεν μου κρατάνε το παιδί και κάθε φορά που βρίσκεται μαζί τους (κι εμείς μαζί) γίνεται... ΑΛΛΟ παιδί.... (κι εμείς τρέχουμε να μαζέψουμε τα αμάζευτα χαχαχαχα)... ΤΟΥΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ!
Πολυ συγκινητικό το κείμενό σου! πράγματι έτσι είναι, δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο να θυμάται κανείς από τους παππούδες και τις γιαγιάδες στα παιδικά του χρόνια. Τυχερά τα παιδάκια που τους έχουν!