Ποτέ δεν θα αλλάξει και το ξέρω.
Ειμαι η Αννα.
Το θεμα μου… κλασσικο. Ειμαι παντρεμενη εδώ και 3 1/2 χρονια και εχω ενα κοριτσακι 2 ετων. Ο αντρας μου παντα οταν γινεται κατι, δεν καθεται να το συζητησει, ο κοσμος να χαλασει. Εχω φτασει σε σημειο απο τη στεναχωρια μου να λιποθυμω…
Τους 3 τελευταιους μηνες η υπομονη μου εξαντληθηκε και δεν του δινω σημασια. Το προβλημα μας δεν ειναι ουσιαστικο, ειναι οτι παντα βαριεται, μιλαει απαξιωτικα, δεν ειναι τρυφερος παρα μονο οταν θελει, δεν ξερει τι του φταιει… Ευτυχως στη μικρη μπροστα δεν τσακωνομαστε, αλλα δεν ξερω και τι να κανω, εχω βαρεθει αυτη τη συμπεριφορα και ολη μερα να γκρινιαζει χωρις λογο και χωρις να συζηταει βεβαια για τιποτα.
Θα μου πειτε «Δεν το εβλεπες;«
Οχι, γιατι δεν ηταν ετσι πριν γεννησω. Και δεν ειναι θεμα οικονομικο, ειμαστε καλα δοξα τω Θεω.
Εχουν αγανακτησει ακομα κοι γονεις και ο αδερφος του και του κανουν αρκετες παρατηρησεις. Και η ζωη μου ειναι ολη σε ενα σπιτι μεσα, πρεπει πρωτα να κανουμε αυτα που θελει αυτος και μετα αν θελω κατι εγω, κατεβαζει μουτρα μεχρι το πατωμα. Και μιλαμε για μια βολτα ας πουμε στη μαμα μου, μη φανταστειτε καφεδες και τετοια, αυτα δεν υπαρχουν.
Ευτυχως εχω τη κορη μου και μου δινει δυναμη…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Με κάλυψε απολύτως η Νατασα. Επίσης συμφωνώ και με την κοπέλα που μίλησε για τη θρησκεία. Έχω δύο παιδάκια κα ι έναν άντρα που τον νοιάζει μόνο ο εαυτός του. Χαδια αγκαλιες κλπ δεν υπαρχουν, μονο οταν θελει σεξ... και τοτε εγω δεν μπορω να το δεχθω. Περασα 2 μαρτυρικα χρονια με δουλεια σπιτι παιδια και ο,τι μπορεις να φανταστεις περναγε και περναει απο το χερι μου. Να σημειωσω οτι δεν εχω καμια βοηθεια, σε μια πολη χωρις γονεις ή συγγενεις.. Μίλησα με τον πνευματικό μου και πραγματι εκεινη την περιοδο μου εδωσε πολυ δυναμη για να προσπαθησω για την οικογενεια μου και να μην τα βροντηξω. Ο γαμος δεν είναι ρομαντική κομεντι, είναι αγώνας και θελει καθημερινη προσπάθεια.. Προσπαθησα με χαμογελο και υποχωρήσεις να είμαι όσο το δυνατόν πιο ήπια και γλυκιά και προσευχήθηκα πολύ να μου δίνει ο Θεός δύναμη, και μου την εδινε! Και ήμουν ευτχισμένη και ας παρατησα τελικα τη δουλεια μου για να αφιερωθω σε ολες τις οικογενειακες υποχρεωσεις. Είναι όμως και περίοδοι που λυγίζω και πέφτω... Και κουράζομαι να προσπαθώ... Και περνάω από τη φάση της στενοχώριας στη φάση της αδιαφορίας... Και τελικα γινομαστε απλοι συγκάτοικοι. Σε μια τετοια φαση είμαι τώρα που σου γράφω... Νιώθω ΜΟΝΗ ΜΟΥ εγώ και τα 2 μου παιδιά. Στην αντίπερα όχθη είναι ένας συζυγος που το μονο που τον νοιαζει ειναι ο εαυτός του.. Δεν πειράζει όμως... ξέρω πως θα ξανασηκωθω γιατι εμεις οι γυναικες έχουμε τεράστια δύναμη μεσα μας, να κινήσουμε το σύμπαν όλο.. και ξέρω πως θα βρω τη δυναμη να χαμογελάσω ξανά και να ξαναπροσπαθήσω..μέχρι να κουραστώ πάλι... Αξίζει όμως να θυσιάζομαι και τα παιδιά μου να έχουν και τους δύο γονείς. Αξίζει να αγωνίζομαι για τον γάμο που κι ΕΓΩ αποφάσισα με τον άνθρωπο που ΕΓΩ διάλεξα. και προπάντων για τα παιδάκια μου που λατρεύουν τον μπαμπά τους... Ο Γάμος είναι αγώνας και καθημερινή άσκηση... ΥΓ Τα λεω για να τα ακουω κι εγω..
Δεν έχει "θα αλλάξει" ή "δε θα αλλάξει". Κανείς δεν αλλάζει, και δεν μπορούμε να περιμένουμε απ'τους άλλους να "αλλάξουν" για να έχουμε τη σχέση που εμείς θέλουμε. Ο άλλος είναι αυτός που είναι. Αν έτσι όπως είναι μπορεί η σχέση να "δουλέψει" και να βρισκόμαστε μέσα σε αυτή χωρίς να μας "καταπίνει", τότε εντάξει. Εάν όχι, τότε μάλλον πρέπει να κοιτάξουμε βαθειά μέσα μας και να δούμε τι υπάρχει λάθος, πρώτα από εμάς και μετά από τον άλλον. Όμως μην περιμένουμε να μας αγαπήσει κάποιος, αν πρώτα δεν αγαπήσουμε εμείς τον εαυτό μας. Τα λέω όλα αυτά γιατί πριν κάποια χρόνια ήμουν κι εγώ σε αυτή τη θέση, και κλεινόμουνα στον εαυτό μου, και κατηγορούσα εμένα για τα πάντα, και έκλαιγα και χτυπιόμουνα. Δεν έβλεπα, όμως, ότι έχανα σιγά-σιγά τον εαυτό μου και αυτό που είμαι στην πραγματικότητα, για μία σχέση που στην ουσία με καταπλάκωνε και για έναν άνθρωπο που φανερά δεν ήταν στη θέση να δεχτεί αυτά που είχα να του δώσω. Κι όσο μέναμε μαζί μεγάλωνε η απόσταση (ειρωνικό, ε?), κι όσο μεγάλωνε η απόσταση μεγάλωνε η θλίψη, κι όσο μεγάλωνε η θλίψη μεγάλωνε και η οργή από μέρους μου κι όλα πηγαίνανε αλυσιδωτά. Μέχρι που μια μέρα έφυγε. Γιατί πάντα έτσι γίνεται. Και μετά από 2 χρόνια συνειδητοποίησα πόσο καλά έκανε, γιατί εγώ ποτέ δε θα έβρισκα το θάρρος να το κάνω. Όσο κι αν λένε ότι παρατησε την οικογένειά του και ήταν δειλός (που, ναι, από δειλία έφυγε, αυτό είναι αλήθεια), ουσιαστικά όμως μου έκανε τεράστια χάρη, γιατί μόνο έτσι κατάφερα και ξαναβρήκα τον εαυτό μου και ξαναέγινα ο ζωντανός άνθρωπος που ήμουν, και ξαναέδωσα στον εαυτό μου ευκαιρίες που τις αξίζω, μα πάνω απ'όλα ξαναέμαθα να με αγαπάω, ώστε να μπορούν να με αγαπάνε και οι υπόλοιποι (κι όπως θα πρόσεξες δεν ανέφερα πουθενά τα δύο μας κοριτσάκια, κι αυτό γιατί δεν έχουν να κάνουν τίποτα σε όλο αυτό, και το θεωρώ και άδικο να χρησιμοποιούμε τα παιδιά ως δικαιολογία ότι μένουμε σε μία σχέση για το καλό τους: αυτά είναι δικαιολογίες για να κρύψουμε το δικό μας φόβο και τις ανασφάλειές μας). Και θα σου πω και το άλλο, όλα γίνονται. Μα όλα. Τίποτα δεν είναι δύσκολο και ακατόρθωτο. Για όλα υπάρχει πάντα μία λύση. Αρκεί να μάθουμε να σεβόμαστε και να αγαπάμε τον εαυτό μας και να του δίνουμε αυτά που του αξίζουν κι όχι αυτά που θέλουν κάποιοι να μας δίνουν έτσι αυθαίρετα. Αρκετά με τις γυναίκες-θύματα.
Αλλαξε ΕΣΥ. Γινε πιο δυναμική, πάρε αποφάσεις. Θες να πας στη μαμα σου, πήγαινε, θες να πας για καφέ, πήγαινε. Πραττε όπως είσαι στην πραγματικότητα, μονη, μαζί με το μωρακι σου. Μπορει έτσι να ξυπνησει... Μπορει επίσης να κανεις και εσυ κάτι λάθος. Μήπως είσαι κολημενη με το παιδι και δεν δίνεις "χώρο" σε αυτόν? μήπως παραμελεις τον εαυτό σου? πολλα τα "μήπως". Καμμια φορα κοιτάμε τα λάθη μονο του αλλου και περνάμε στο ντούκου τα δικα μας. Κανε πράγματα να δείξεις ότι υπαρχεις και εσυ και οτι δεν είσαι κάποια οικοσυσκευη!
Δώσε χρόνο στη σχέση σας! Άσε τη μικρή στη μαμά σου και πάτε διακοπές με πολλή θάλασσα, βόλτες, φαγητό και εννοείται τρελό σεξ! Το έχετε ανάγκη!
Εγώ θα σου έλεγα να σκεφτείς πολλές φορές πριν πάρεις μία απόφαση.. Εγλω αντιμετώπιζα την ίδια αδιάφορη κατάσταση δέκα χρόνια. Πολλές φορες είπα ότι θα φύγω και κάθε φορά δεν έφευγα γιατί μεσολαβο΄θσε η ίδια αλλαγή του άνδρα μου (προσωρινή πάντα - ποτέ δεν κράτησε περισσότερο από δύο μήνες). Κάποια στιγμή, μετά τη γέννηση της κόρης μου, γνώρισα κάποιον που τον έρωτεύτηκα πάρα πολύ κι έκανα παράλληλη σχέση. Όμως όταν ερωτεύεσαι δε μπορείς να μοιράζεσαι, κι έτσι τα βρόντηξα όλα και αποφάσισα να ζήσω τον έρωτα που πίστευα ότι μου άξιζε μετά από τόση μα τόση αδιαφορία. Όταν όμως ο έρωτας έγινε καθημερινότητα δεν κατάφερε να λειτουργήσει. Δύο χρόνια μετά, έχω ήδη πάρει διαζύγιο, μένω με την κόρη μου μόνη στο εξωτερικό. Δε μετανιώνω που έζησα εκείνη τη σχέση, ήταν απίστευτο συναίσθημα. Όμως λυπάμαι που η κόρη μου δεν βλέπει τον μπαμπά της σε καμία σχολική παράσταση, Που ποτέ δεν την περιμένει ο μπαμπάς στην πόρτα του σχολείου το μεσημέρι, Επίσης, τα λειτουργικά προβλήματα που αντιμετωπίζω είναι τεράστια κι ενοοώ τα οικονομικά κατά βάση και τα πρακτικα (ποιος θα κρατήσει την μικρή για να πάω στη δουλειά, στο γιατρό κλπ). Δεν μπορεί κανείς να σε οδηγήσει. Όμως αν ήξερα πόσο μπαστούνια θα ήταν όλα μετά, μπορεί να έκανα περισσότερη υπομονή. Δεν μπορώ να στο πω με βεβαιότητα μιας και παρόλο που ο άντρας μου θέλει να γυρίσουμε πίσω εγώ φοβάμαι να το κάνω. Δεν γράφω ποτέ σε posts αλλά ένιωσα κάτι με το μηνυμά σου.. Άν είχε βρεθεί κάποιος σοβαρός άνθρωπος να μου πεί τι θα βρω στην αντίπερα όχθη, μπορεί η κόρη μου να είχε τον μπαμπά της σήμερα κοντά και εγώ να είχα βρει μια λιγότερο επίπονη λύση για όλους μας. Εμένα όλοι μου τα παρουσίαζαν cool, θα ήρεμίσεις, θα είναι καλύτερα η μικρή να μεγαλώνει σε ένα ευτυχισμένο περιβάλλον (με τη μαμά ευτυχισμένη) κλπ... Κανείς όμως δε μπορεί να γεμίσει το κενό του πατέρα για το παιδί και για σένα - αυτός ο άντρας με είδε να γεννάω, ποιος άλλος μπορεί να νιώσει περισσότερο τον πόνο μου? Σίγουρα μπορεί να υπάρχουν αρκετές γυναίκες που ζήσανε το κι εμείς καλύτερα μετά το διαζύγιο - πολύ θα ήθελα να ήξερα πραγματικά μία από αυτές.. Όμως στην άλλη πλευρά μπορεί να βρεθείς πολύ πιο μόνη από την αδιαφόρη ενδοοικογενειακή σχέση που έχεις, Να προσέχεις και να πράξεις ότι νομίζεις ότι είναι καλύτερο για σένα και την μικρή σου,
Νατάσα, νομίζω ότι η περίπτωσή σου είναι λίγο διαφορετική, γιατί έχεις την "ιδιαιτερότητα" να έχεις μετακομίσει στο εξωτερικό. Αυτό είναι λογικό να προσθέτει επιπλέον θέματα. Αν, όμως, ζούσες στην Ελλάδα, το παιδί θα έβλεπε τον μπαμπά του σε συχνή βάση και ενδεχομένως να είχες κάποιον να μοιραστείς τα βάρη. Εγώ είμαι χωρισμένη με δύο κοριτσάκια και μπορώ να σου πω ότι είμαι πολύ καλύτερα από τότε που ήμουν παντρεμένη, τα κορίτσια βλέπουν τον μπαμπά τους συνέχεια κι ευτυχώς διατηρούμε πολύ καλές και φιλικές σχέσεις (παρ'όλο που μπορώ να ομολογήσω ότι αυτό πολλές φορές θέλει πολύ μεγάλη προσπάθεια...). Ειλικρινά, αν με ρωτήσεις αν θα προτιμούσα να ήμουν ακόμη παντρεμένη με αυτόν τον άνθρωπο ή όπως είμαστε τώρα, θα σου απαντήσω σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα να γυρίσω πίσω. Οπότε, ορίστε, μόλις σου έδωσα το παράδειγμα μίας διαζευγμένης που είναι πολύ καλύτερα στην αντίπερα όχθη. Δε λέω ότι όλα είναι ρόδινα και "γιούπι, τι ωραία που περνάμε εδώ στην εξοχή!!!". Λέω, όμως, ότι σ'αυτήν την πλευρά της όχθης είναι πολύ καλύτερα από ότι ήταν στην απέναντι. Και για εμένα δεν υπάρχει τίποτα πιο μοναχικό, ψυχοφθόρο και θλιβερό απ'το να είμαστε σε μία αδιάφορη και ψυχικά εντελώς κούφια σχέση μόνο και μόνο... γιατί άραγε?
Σοφία, η ιστορια μου είναι ακριβως ιδια με της Νατασας με τη διαφορα οτι δεν εχω μετακομισει στο εξωτερικο.Τα προβλήματα ειναι ιδια και αυτο γιατι δεν υπαρχει απο πισω μου μια οικογενεια (τη δικη μου εννοω) που να μπορει να με στηριξει συναισθηματικα και ηθικα.Εχω ενα γιο 8 ετων και οι δικοι μου μετα το χωρισμο μου το μονο που μου προσφερουν ( ευτυχως Παναγία μου!) ειναι ενα πιατο φαει και στεγη. ( να σημειωσω ειμαι ανεργη και κανεις δεν το κραταει για να δουλεψω full time)Ο μικρος δεν βλεπει τον πατερα του παρα μονο Χριστουγεννα, Πασχα και το Καλοκαιρι γιατι αυτος οταν τα βροντηξα και εφυγα μετα απο 6 χρονια παντελους αδιαφοριας για ΜΕΝΑ, μετακομισε στο χωριο του και αναγκαστiκα βλεπει το παιδι οταν δεν εχει σχολειο.Εχουμε πολυ καλες σχεσεις για το παιδι, δεν εχουμε παρει διαζυγιο, ειμαστε 3 χρονια σε διασταση, αλλα οσο μόνη μου αισθανομουν στο γαμο μου αλλο τοσο μονη αισθανομαι και τωρα. Η αληθεια ειναι οτι ναι ειμαι πιο ηρεμη ψυχολογικα τωρα αλλα ακομα περμενω να ερθουν οι καλυτερες μερες για μενα.Παντως του γιου μου του λειπει πολυ ο μπαμπας του....
Νατάσα μου εγώ είμαι μία από αυτές που έζησαν καλά μετά το διαζύγιο. Πιστεύω πως η διαμονή σου στο εξωτερικό προκαλεί τα προβλήματα. Αν έμενες εδώ το παιδί σου θα έβλεπε τον πατέρα του. Αλλά ακόμη κι έτσι, θα σου έλεγα να προχωρήσεις στο εξής με τα δεδομένα που έχεις. Πίστεψε πιο πολύ στον εαυτό σου, κάνε πράγματα που αγαπάς, σκέψου θετικά. Ούτε εγώ είχα ή έχω καμία βοήθεια με το παιδί. Ο πατέρας του μένει στην επαρχία και δεν τον βλέπει παρά δύο φορές το μήνα ή σε διακοπές. Θα σε συμβούλευα να είσαι αισιόδοξη, να κάνεις νέες παρέες κι εύχομαι να ερωτευθείς ξανά. Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις και καλύτερα να βιώνουμε κάποιες φορές τη φουρτουνιασμένη θάλασσα, παρά να μένουμε ακίνητοι σε βαλτωμένες καταστάσεις...