Τι ακούω η μάνα;

Ήμουν ανέκαθεν ακουστικός τύπος. Από νήπιο αναγνώριζα τον ήχο που έκανε το χειρόφρενο του αυτοκινήτου μας ή τα κλειδιά του πατέρα μου – που τα κρεμούσε στη ζώνη του με εκείνο το γάντζο, ξέρεις!-  κι ήξερα πως έρχεται στο σπίτι πολύ πριν φτάσει στην πόρτα. Καταλάβαινα τα τραγούδια στο ράδιο από την πρώτη νότα. Αργότερα, γύριζα από το σχολείο και «ήξερα το μάθημα», επειδή απλώς το άκουγα από τη δασκάλα. Όταν οι φίλοι μου στις «δύσκολες» σκηνές των θρίλερ έκλειναν τα μάτια τους, εγώ έκλεινα… τα αφτιά μου!!! Για να μη σου πω πόσους πόντους συν  έπαιρνε ένας υποψήφιος μνηστήρας αν είχε κι ωραία φωνή…

Όπως καταλαβαίνεις, με απασχολεί λίίίίίίγο παραπάνω το θέμα της αισθητικής καλλιέργειας του παιδιού μου, όσον αφορά τη μουσική. Και για να γίνω πιο σαφής, δεν εννοώ πως θα το στείλω ντε και καλά στο ωδείο να μάθει νότες, σολφέζ κι αρμονία. Θέλω όμως να έχει τη δυνατότητα της επιλογής. Τι εννοώ…
   
Πριν μερικές εβδομάδες, το λοιπόν, κι ενώ σουλατσάριζα αμέριμνη κι απροετοίμαστη γι’ αυτό που θα ακολουθούσε σε ένα εμπορικό, ακούω για 1.098ή φορά (για εκείνη την εβδομάδα) το hit «Είναι μια καμήλα» σε live performance βεβαίως-βέβαιως, με το bebe κοινό να παραληρεί από κάτω! 

Δε σου κάνω πλάκα, με έπιασε κρίση Π Α Ν Ι Κ Ο Υ! Έφυγα τροχάδην, με δυσκολία στην αναπνοή και τάση υστερικής τσιρίδας, κλείστηκα κακήν κακώς στο αυτοκίνητο κι έβαλα στη διαπασών και στο repeat το Byzantine Meditation για να συνέλθω!  
  
Πριν με πάρεις με τις πέτρες («Έπαιζαν και τα κλαρίνα στο χωριό σου chill out και ambient, βρε ψώνιο;«), να εξηγηθώ. Δε σνομπάρω κανένα -μα κανένα- είδος μουσικής. Έχω κάποιες μουσικές σπουδές που μου επιτρέπουν να εκτιμήσω τον Μπαχ, τον Μότσαρτ, τον Βάγκνερ και τον Τσαϊκόφσκι και μ’ αρέσει να τους ακούω, αλλά -μεταξύ μας- με αυτά κέφι δεν κάνεις! Και το λαϊκό μου και το νησιώτικό μου και το κλαρίνο μου και τη ροκιά μου και το mainstream pop-house-electronic-soul-funk-disco-reggae-latin-r ‘n b μου(ο κατάλογος είναι πραγματικά ατελείωτος!)

Έχω έναν παίδαρο 11 μηνών, που μπορεί τα δαχτυλάκια να τα πήρε από τον μπαμπά, αλλά το «αφτί», μάλλον  το πήρε από τη μαμά. Ήδη μιμείται ήχους: εκτός από της γάτας, του σκύλου, της αγελάδας, της κότας κι άλλων δημοφιλών ζώων, του κλιματιστικού, της καφετιέρας, του ατμοσίδερου, του πλυντηρίου πιάτων και ρούχων κλπ. Όποτε παίζουμε κουκλοθέατρο, ποτέ δεν κοιτάζει την κούκλα, αλλά τη μαμά που βγάζει περίεργους, νέους ήχους. Ξεχωρίζει τον ήχο από τα κλειδιά του μπαμπά και ξέρει ότι επέστρεψε από τη δουλειά, πολύ πριν ανοίξει την πόρτα. Αναγνωρίζει τα τραγουδάκια του από την πρώτη νότα.

Δεν έχω τίποτα με τα Ζουζούνια, τον Gummy Bear και τους Mazoo and the zoo. Κι εγώ τα βάζω στο παιδί μου και ξεσαλώνουμε μαζί. Και, ναι, θέλω το παιδί μου να διασκεδάζει με αυτά που διασκεδάζουν τα περισσότερα παιδιά, ΑΛΛΑ θέλω να έχει πιο ευρύ φάσμα παιδικών ακουσμάτων. Αρκετά με την πλύση εγκεφάλου στους παιδότοπους και την τηλεόραση.

Πριν μου πεις λοιπόν πως είναι μικρό ακόμα και πως θα ακούσω το cd των Ζουζουνιών 27 φορές από τον Πειραιά μέχρι την Αθήνα σε κανένα-δυο χρόνια, μήπως έχεις να μου προτείνεις και κάτι άλλο; 
 
Παραθέτω κάποιες δικές μου προτάσεις κι ανυπομονώ να διαβάσω και τις δικές σας!  

– Τραγουδάκια Γάλακτος, Μουσική: Μέλπω Χαλκουτσάκη. Στίχοι: Αλκηστη Χαλικιά 

– Ο τεμπέλης δράκος & Η επιστροφή του τεμπέλη δράκου του Γιώργου Χατζηπιερή

– Λάχανα και χάχανα του Τάσου Ιωαννίδη

– Rockabye Baby (διασκευές γνωστών ροκ και μη συγκροτημάτων σε ορχηστρικά νανουρίσματα-Αγαπώ Bob Marley!)

– Στρουμφάκια

– Δοκιμάστε και το babyradio.gr αν βρίσκεστε on line! 
                                         

ΑΙΜΑ – ΤΙΜΗ- ΜΠΕΜΠΕ ΛΙΛΗ

Σας φιλώ !

Bάσω