Εμένα οι (μαμαδο-) φίλοι μου είναι…

Πριν γίνω μαμά είχα φίλους από συγκεκριμένο background, συνήθως συνάδελφοι, φίλοι συναδέλφων, συμμαθητές, συμφοιτητές, ακόμη και πρώην εργοδότες και πελάτες που γίναμε φίλοι μέσα από ωραίες συνεργασίες. Μόνο ένας από αυτούς ζεί στη γειτονιά μου και όλοι οι υπόλοιποι είναι διάσπαρτοι στα 4 σημεία του ορίζοντα της Αθήνας.

Ομως τον τελευταίο χρόνο περπατάω τους δρόμους της πάνω-κάτω με το καρότσι όσο δεν τους έχω περπατήσει στα 38 χρόνια που υπάρχω. Έτσι γνώρισα τους μαμαδο-φίλους μου, τους συμπαραστάτες στους προβληματισμούς, στην τρεχάλα, στο πήξιμο του να είσαι άνεργη μαμά κλεισμένη στο σπίτι και να μη χαλαρώνεις ποτέ από τις δουλειές και τις υποχρεώσεις που συνεπάγεται ένα αεικίνητο βρέφος-νήπιο-παιδί.

Έχω την τύχη να ζω σε έναν από τους μεγαλύτερους πεζόδρομους της Αθήνας -ναι, αυτόν με το «Ρεμάλι»- τίγκα στο πράσινο και στα περιφραγμένα σημεία που παίζουν εκατοντάδες παιδάκια όλων των ηλικιών. Και όλων των φυλών του Ισραήλ. Αυτες τις φυλές τις οποίες ποτέ δεν γνώρισα πιο πριν γιατί είχα σταματήσει να συχνάζω στη γειτονιά μου από τότε που τελείωσα το σχολείο, τότε που η Αθήνα είχε ελάχιστους μετανάστες

Μέχρι που ένα καρότσι έφερε το πρώτο «καλημέρα, πόσων μηνών είναι;» από μια ανύπαντρη μαμά Ελληνίδα. Η μαμά Ελληνίδα έκανε παρέα με μια μαμά Ρουμάνα παντρεμένη με έναν Αλβανό, η μαμά Ρουμάνα έκανε παρέα με μια άλλη μαμα Ρουμάνα παντρεμένη με Έλληνα, μετά μια ξεκάρφωτη μαμά Αλβανίδα μας πρότεινε να καθόμαστε σε ένα σημείο που έχει πολλά βρέφη για να βλέπει το παιδί μας και άλλα μωρά. Και η παρέα μεγαλώνει στο περιφραγμένο σημείο ο που μεγαλώνουν μαζί τα παιδάκια μας. Ένας παππούς Ελληνας με την εγγονή του και γύρω του παιδάκια πότε από την Ελλάδα, πότε από την Αίγυπτο, την Αλβανία, την Πολωνία, τη Ρουμανία, τη Γεωργία, την Κένυα, την Ινδία, την Κίνα. Τους μοιράζει μπισκότα και τα βάζει σε «τάξη». Οργανώνει ομαδικά παιχνίδια. Μετά ήρθαν στην παρέα μας μια μαμά μισή Ελληνίδα μιση Γαλλίδα… Μα όοοολες οι φυλές του Ισραήλ. Κοινό σημείο; Η Ελληνική γλώσσα. Καθε μαμά-μπαμπάς-παππούς-γιαγιά με την ιστορία του, με τις γνώσεις του.

Και δεν είναι μόνο αυτό το κοινό. Στην υποτυπώδη παιδική μας χαρά κάθε παιδάκι φέρνει το ποδηλατάκι του, τη μπάλα, τη ρόδα αγορασμένη από το περίπτερο, την κούκλα, τη σβούρα και τα άλλα ματζαφλάρια και όλα αυτά ειναι κοινά. Αλλάζουν χέρια όσο βρισκόμαστε στην «παιδική χαρά» και όταν όλοι γυρνάμε σπίτι ο καθένας παιρνει πίσω το παιχνίδι του για να το φέρει πάλι την άλλη μέρα. Τι να τον κάνεις τον οργανωμένο παιδότοπο όταν έχεις την κοινοκτημοσύνη; Οταν η κάθε μαμα-μπαμπας σου φυλάνε το καρότσι για να κόψεις χιλιόμετρα με το νήπιο που τρέχει πανω-κάτω κυνηγώντας μια μπάλα που κάπου τη βρήκε, όταν όλοι μοιράζονται τα μπισκότα, τα γιαουρτάκια, τα αξεσουάρ; Οταν ο μπαμπαδοφίλος σου κρατάει το διαολάκι σου μαζί με το δικό του για να πιείς λίγη μπύρα από αυτές που κέρασε την παρέα; Όταν συχνα πυκνά έρχονται πλανόδιοι ζογκλέρ και τα διασκεδάζουν;

Εμένα οι μαμαδοφίλοι μου είναι ευγενικοί, χαμογελαστοί, πρόθυμοι και είναι και αλβανοί και ρουμάνοι και έλληνες και γεωργιανοί… Εμένα οι μαμαδοφίλοι μου καλουν τα παιδάκια στο σπίτι τους με πολλά παιχνίδια για τα παιδάκια μας, ένα σωρο fingerfood και μπυρες για μας, και 3 ωρες περνουν χωρίς να τις καταλάβεις. Εμένα οι μαμαδοφίλοι μου είναι πότε μορφωμένοι με διδακτορικά και πτυχία (πλην όμως άνεργοι εδώ στην Ελλάδα), πότε μεροκαματιάρηδες χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση. Αλλά με παιδεία που έρχεται από το σπίτι τους. Και μέσα στη μιζέρια της, γι’ αυτούς τους ανθρώπους η Ελλάδα είναι ακόμη η Γη της Επαγγελίας. Δεν πτοούνται, δε μασάνε. Αυτοί οι άνθρωποι είναι το στήριγμά μου στην καθημερινότητα και στη ρουτίνα, στα οικονομικά προβλήματα. Εμένα οι μαμαδοφίλοι μου μου δίνουν κουράγιο με το παράδειγμά τους.

Και μετά έρχεται ένας γνωστός-γνωστή που δε ζει στη γειτονιά μου και ξυνίζει τα μούτρα οταν του λέω ποιοι είναι οι μαμαδοφίλοι μου.

«Ρε με Αλβανούς και Ρουμάνους κάνεις παρέα; Ωραία ανατροφή θα πάρει το παιδί σου. Θα ξεχάσει και τα ελληνικά του… Αλλά θα μάθει και αλβανικά χαχαχαχαχα«

«Αμα μεγαλώσει λίγο κάντην απ’ την Κυψέλη, δε λέει…«

Και που να πάω δηλαδή; 2-3 φορές έτυχε να πάω παιδική χαρά των Βορείων Προαστείων και είδα τσαμπουκάδες μεταξύ των μαμάδων που το μωρό της μίας πήρε το παιχνίδι του μωρού της άλλης. Στην «παιδική χαρά» μου απλά οι γονείς θα απασχολούσαν το παιδάκι τους με ένα άλλο παιχνίδι μέχρι το άλλο παιδάκι να βαρεθεί το δικό του.

Δε λέω, αυτά που συμβαίνουν στη δική μου γειτονιά μπορεί να συμβαίνουν και σε άλλες συνοικίες μεταξύ άλλων παιδιών, μεταξύ ελλήνων. Εμένα όμως μ αρέσει και με «βολεύει» η δική μου . Με μαθαίνει, με φτιάχνει σαν άνθρωπο και σαν μαμά. Διώχνει κάθε ρανίδα προκατάληψης, κατινιάς και γκετοποίησης που μπορεί να είχα μέσα μου. Ναι, υπάρχουν και μαφιόζοι, ναι υπάρχουν και εγκληματίες και παράνομοι και τα πάντα. Οι μαμαδοφίλοι μου όμως δεν είναι. Και είναι κρίμα να τους τσουβαλιάζουν οι υπόλοιποι Έλληνες μαζί με τους εγκληματίες. Είναι κρίμα οι έλληνες γνωστοί μου να ξυνίζουν τα μούτρα τους όταν ακούνε την καταγωγή των μαμαδοφίλων μου γιατί βλέπουν τη υπαρξή τους σαν κατάντια και όχι σαν ευκαιρία για γνωριμία και ανταλλαγή εμπειριών και νοοτροπιών.

Εγώ πάντως μέχρι να αναγκαστώ να μετακομίσω, μάλλον θα στείλω το παιδί μου σε δημόσιο σχολείο-παιδικό σταθμό μαζί με τα παιδιά των μαμαδοφίλων μου. Και προβλέπεται να γνωρίσει και άλλους, από άλλες χώρες. Γιατί πιστεύω οτι θα του κάνει καλό. Ετσι όπως μου έκανε κι εμένα. Κι αφήνω τους αλλους να σνομπάρουν τη γειτονιά μου σαν… υποβαθμισμένη.

μαμά Beatrice

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com