Τι μαμά είμαι;
Γενικά προσπαθώ να είμαι δημοκρατική. Να εξηγώ, να επαναλαμβάνω, να δείχνω υπομονή.
Είναι αλήθεια πως εγώ που είχα υπομονή -100, τώρα έχω +100. Έχω εντυπωσιάσει τον εαυτό μου πολλές φορές με το πόσο υπομονετικός άνθρωπος έγινα, από τότε που έγινα μαμά!
Δεν έχω παράπονο από το παιδί μου! Αλοίμονο άλλωστε, τι παράπονο να έχω από ένα τρίχρονο;! Είναι συνεργάσιμη, ομιλητικότατη, η χαρά της ζωής!!…. ΟΚ είναι και λίγο Βουγιουκλάκη με το δάκρυ μερικές φορές…! Αλλά είναι ΠΑΙΔΙ! Και της δίνω όλα τα δικαιολογητικά του κόσμου!
Πιάνω τον εαυτό μου κάποιες ώρες όμως (όχι όλες τις μέρες) να ακούω την λέξη «μαμά» και να ανεβαίνουν τα κοντέρ! Μπορεί και να την ακούω και 600 φορές την μέρα! Φαντάζομαι όλες μας… ειδικά όσες είμαστε σπίτι και δεν εργαζόμαστε εκτός σπιτιού! Και είναι πάντα μόλις έχω κάτσει να ξεκουραστώ 2 λεπτά ή να κάνω κάτι που επείγει στον υπολογιστή!
Και την μαλώνω… και με κοιτάει με εκείνο το ύφος του κουταβιού που μου σκίζει την καρδιά! Τι έκανε άλλωστε… μαμά είπε!!!
Γιατί;
Γιατί δεν μπορώ να συγκρατήσω την φωνή μου καμιά φορά και την υψώνω και το μετανοιώνω σε χρόνο dt;
Αφού το παιδί με κοιτάει σαν εξωγήινη κάθε φορά που το κάνω!
Γιατί δεν μπορώ να συγκρατηθώ; Ευτυχώς δεν το κάνω συχνά… μην αρχίσετε τις «διδαχές», δεν θα το αντέξω…
Παλιότερα (π.Μ.ε.=προ μαμάς εποχή) και αν ήμουν δεινόσαυρος, θα λεγόμουν σίγουρα Τσιριδόσαυρος ο Σπαστικός!
Ξέρω πως τα σημαντικά προβλήματα είναι μόνο αυτά της υγείας…. έλα όμως που λυγίζω και από τα «ασήμαντα» κάποιες φορές!
Άραγε τι μαμά είμαι;
Τι απωθημένο θα αφήσω στο λουλούδι μου; Θα αφήσω; Θα γιατρεύεται; Θα με σιχτιρίζει όταν μεγαλώσει;
Υπερβολική; Το πιο πιθανό!
Μακάρι να υπήρχε μαμαδόμετρο όμως και να μπορούσε να μου πει πόσο καλή μαμά είμαι!
Όχι για επιβεβαίωση, όχι! Για να ξέρω πόσο καλά μεγαλώνω το σπλάχνο μου και τι σηκώνει βελτίωση!
Αχ τόσα μηχανήματα έχουν βγάλει… δεν μπορούν να βγάλουν ένα και για μαμάδες; Ένα manual έστω!!!
Εσείς; Αναρωτιέστε; Ή μόνο εγώ την παθαίνω αυτή την εμπλοκή;
σας φιλώ γλυκά στην μούρη
μαμά Σοφία
—
Η Σοφία είναι μαμάς της Μαρκέλλας, τις περιπέτειες της οποίας μπορείτε να διαβάζετε στο www.μαρκέλλα.gr
Mπορείτε όμως να την εμπιστευτείτε για κάθε είδους εκτύπωση και όχι μόνο: Mama’s Prints!!
Εγώ δεν θα πω ότι δεν είσαι η μόνη που αισθάνεσαι έτσι, είναι προφανές ότι είμαστε πολλές... Ήθελα να πω πώς έχω καταλήξει εγώ να το χειρίζομαι τις (ολοένα λιγότερες ελπίζω) φορές που αντιδρώ υπερβολικά. Μόλις ηρεμήσω λίγο (δεν παίρνει και πολύ, μόλις δω το φοβισμένο μουτράκι του) του μιλάω και του εξηγώ. Του ζητώ συγγνώμη αρχικά και ξεκαθαρίζω ότι δεν είναι καλό να φωνάζουμε, του εξηγώ ότι είμαι πολύ κουρασμένη και για αυτό δεν μπόρεσα να μιλήσω πιο ήρεμα και τέλος, επειδή συνήθως κάποια σκανταλιά έχει κάνει για να βάλω τις φωνές, του λέω ότι δεν ήταν σωστό και είχα δίκιο που του έκανα παρατήρηση, αλλα έπρεπε να την κάνω ήρεμα. Ο μικρός μου είναι 2,5, αλλά μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία απο όταν ήταν αρκετά μικροτερος. Έχω καταλήξει ότι βοηθάει. Ηρεμούμε και οι δύο πιο γρήγορα και εγώ το σκέφτομαι περισσότερο πριβ βάλω τις φωνές.
Η μαμά που ανησυχεί για το τι μαμά είναι, μπορεί μόνο καλύτερη να γίνεται και φυσικά η καλύτερη του κόσμου για τα παιδάκια της! Εκείνες που τα κάνουν "όλα τέλεια" ....εκείνες με φοβίζουν..... :/
Πόσο δίκιο εχεις...
I plan to give you love , nurturing and just enough dysfunction to make you funny . Ελπίζω και εγώ να μην ξεπερνώ αυτό το όριο !! Γιατί λίγες φωνές θα τις ρίξουμε , και θα ουρλιάξουμε , και στο καπάκι θα γελάσουμε . Ε , πολύ θέλει το παιδί ?? Θα δείξει η ιστορία τι παιδιά θα βγούν και τι παράπονα θα έχουν , γιατί θα έχουν , τέλειος δεν είναι κανείς . Και σίγουρα όχι εγώ η τρελή .
εγω στη ζωη μου ειμαι τρομερα ηρεμος και υπομονετικος ανθρωπος ισως σε σημειο εκνευριστικο.αλλα αυτο που λες το παθαινω που και που με τα αγορια μου και μετα συεναχωριεμαι και κλαιω.ιδιαιτερα οταν ειμαι πολυ κουρασμενη η με κακο υπνο τοτε το φαινομενο αυτο ειναι ποιο εντονο!!το ειχα συζητησει καποτε με μια πελατησα μου που ειναι δραματοθεραπευτρεια και μου ειπε πολυ απλα: τι βαλιτσα κουβαλας κοριτσι μου,εισαι ενα απο τα 30 βιβλια που θα διαβασει το παιδι σου!!και απο τοτε σκευτηκα πως δεν μπορω να ζω με αυτες τις σκεψεις γιατι μενω πισω και ανακυκλωνω καταστασεις.προσπαθω να μην μου συμβαινει συχνα και οταν συμβαινει σε εντονο βαθμο ζήταω συγνωμη απο τα παιδια μου και ζητω την κατανοηση τους.
Μια από τα ίδια κι εγώ. Είναι απόλυτα φυσιολογικό, όπως τα παιδάκια μας δεν είναι όλες τους τις στιγμές αγγελούδια, έτσι κι εμείς δεν είμαστε όλες μας τις στιγμές superμαμάδες! :-)
Σας ευχαριστώ όλες! Γίνεται λιγότερο βασανιστικό όταν ξέρεις πως δεν το παθαίνεις μόνο εσύ!
ΑΠΛΑ ΑΝΑΚΟΥΦΙΖΟΜΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Η ΜΟΝΗ.....
Εισαι μια κανονικη μαμα! Με τα χαμογελα, τις αγκαλιες, τα φιλια, τις φωνες και τους τσακωμους! Αςκαταλαβουμε επιτελους οτι οι σουπερ ηρωες ειναι μονο στα κινουμενα σχεδια. Εμεις ειμαστε απλα ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
ένα θα σου πω...ΠΟΣΟ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ!!!!!!!!!!!
Πόσο σε νιώθω... πολλές εμπλοκές! Σε σκυλί αρχικά και μετά σε παιδί... όση υπομονή κ να έχεις μερικές φορές ξεφεύγεις! Είναι ανθρώπινο... στόχος είναι να αυξάνουμε την αντοχή μας λιγο ακόμα κάθε φορά! Φίλη και συνονόματη κουράγιο!
φυσικά και ΔΕΝ είσαι η μόνη!!!εγώ να δεις, που μια φορά το μήνα, λες και σεληνιάζομαι ένα πράμα, θα βάλω μια φωνηηηηή!!και τις περισσότερες φορές είναι χωρίς λόγο, όταν δεν έχει κάνει τόοοοσοοο σημαντικό -γιατί στα σημαντικά και επικίνδυνα θα εξη΄γησω 500 φορές!!!τριών χρόνων μπόμπιρας με ενέργεια απίστευτη, που όταν γυρίσω από τη δουλειά και θέλω να ξεκουραστώ δεν με αφήνει!!και μια φορά το μήνα σπάω!!και να συο οι τύψεις μετά και οι ερινύες!!! δεν νομίζω, ή μάλλον ελπίζω, ότι αυτό το ξέσπασμα δεν βλάπτει τα καμάρια σας!!πάντως, το μαμαδόμετρο΄είναι πολύ καλή ιδέα!!!!!
Ανακουφίζομαι που δεν είμαι η μόνη που αντιδρώ στο 500στό "μαμά" και στο όταν τα παιδιά μου κάνουν κάτι απρεπές παρ'όλους τους χίλιους μύριους επεξηγηματικούς και ήρεμους τρόπους που έχω χρησιμοποιήσει πριν για να εξηγήσω τι είναι και τι δεν είναι σωστό! Χρειάζεται πολλή δουλειά με τον εαυτό μας και άπειρη υπομονή για να αποφύγουμε τις φωνές αλλά είμαστε άνθρωποι και έχουμε αδυναμίες! Εγώ προσωπικά αισθάνομαι πολύ κουρασμένη σωματικά και πνευματικά γιατί ενώ προσπαθώ συνεχώς να τα έχω όλα τακτοποιημένα και να ασχολούμαι με τα μικρά, δεν τα καταφέρνω όσο θα ήθελα! Πόσες φορές πια να μαζέψεις το χάος του σπιτιού (τα μικρά μου είναι 2,5 χρονών και 16 μηνών), να διδάξεις τι είναι σωστό και τι όχι, να είσαι σωστή στις συζυγικές, επαγγελματικές, μαμαδίστικες υποχρεώσεις και να διατηρείσαι και 24 ώρες το 24ωρο ήρεμη και άνετη; Απλά δε γίνεται! Ωστόσο οι παιδικές ψυχούλες είναι ευαίσθητες και δε θα πρέπει να είμαστε υπερβολικές απέναντι στα παιδιά μας. Όχι φυσικά και το αντίθετο! Πρέπει να βρούμε τη χρυσή τομή γιατί θέλουμε ήρεμα και ισορροπημένα παιδιά και όχι μελλοντικούς νευρωτικούς ενήλικες.
"Εσείς; Αναρωτιέστε; Ή μόνο εγώ την παθαίνω αυτή την εμπλοκή;" Συνέχεια αναρωτιέμαι, γιατί πολλές φορές ξινίζει η μούρη μου από τη βαρεμάρα όταν έχω να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις του μικρού. Και καμιά φορά τον κοιτάω και του λέω ειρωνικά για τον εαυτό μου: "μπράάάάάβο παιδι μου, από μαμά ...πρόκοψες!"
Α και κάτι άλλο ! Να ρε κορίτσια ειναι υπερβολή αν βάλεις τις φωνές που σου γεμίζει το Σπιτι με κομματάκια χαρτί υγείας μετά από 5 ώρες γενικό καθαρισμό ή ρίχνει το χυμό στο καναπέ; Ωραία μπορείς και να μιλήσεις με το παιδί, Αλλα και μετά από τόση κούραση κάπου δικαιολογεισαι. Ασε που αν δεν λεσ τίποτα να μπαινει και κανα οριο, σελίγο θα γίνει ένα κακομαθημενο πλάσμα που δε θα μπορεί να εκτιμήσει τον κόπο του αλλου....
Στην ερώτηση τη μαμά είσαι.... Απαντήσω, κατα τη γνώμη μου Πολύ Καλή! Είσαι φυσιολογική, σε καταλαβαίνω, και τις τύψεις τις έχεις επειδή είσαι καλή μαμά. Ολες οι εργαζόμενες μητέρες τα ΙΔΙΑ περνάνε....
Έλα τώρα πες την αλήθεια δεν είσαι η Σοφια είσαι εγω...πες το να πάω στον ψυχίατρο και να του πω οτι έγραψα ενα κείμενο στο Ίντερνετ αλλα δεν θυμάμαι να το γράφω...μιλάμε αισθάνομαι οτι πρωταγωνιστών στην ταινια ´Στο μυαλο της Ευης Μαλκοβιτς´
Σοφία μου διαβασα αυτα που εγραψες και κλαιω...κλαίω από τύψεις γιατί κι εγώ το κάνω στο αγγελουδάκι μου. Ειναι 2 χρονών και πολλές φορές που τα νεύρα είναι σπασμένα της φωνάζω χωρίς λόγο και μετά το μετανοιώνω και κλαίω με λυγμούς! Σκέφτομαι ότι δεν θα με αγαπάει όπως τον μπαμπά της, δεν θα με θέλει επειδη της φωναζω...ειμαι εγκυος στο δευτερο παιδακι μου και δεν μπορω να την βγαζω συνεχεια βολτα, δεν αντεχω την ορθοστασια, δεν μπορω να την παω στην παιδικη χαρα και να την κυνηγαω και την πηγαινει ο αντρας μου.Κι εγω καθομαι σπιτι και σπαραζω στο κλαμα, τι σόι μαμα ειμαι που την μαλωνω χωρις λογο και που δεν μπορω να την παω μια βολτα...τα γραφω όλα αυτα κι εχω πλανταξει στο κλαμα....μήπως φταίει η εγκυμοσυνη για ολες αυτες τις σκεψεις;
Όλες το παθαίνουμε, γιατί είμαστε μαμάδες, σύζυγοι, νοικοκυρές, μαγείρισσες, κτλ κτλ κτλ. Η κούραση πολλές φορές εκφράζεται έτσι, δυστυχώς αλλά γίνεται. Μην αγχώνεσαι, απλά προσπάθησε, το ότι το καταλαβαίνεις είναι το πρώτο βήμα και το πιο σημαντικό. Και αν σου πει κάποια μαμά ότι δεν το κάνει ποτέ αυτό είναι σίγουρο ότι θα σου λέει ψέματα, μαμάδες ρομπότ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!
Πήρες τη σκέψη μου και την έκανες λέξεις. Δεν ξέρω τι να σου πω. Κι εμένα με πιάνουν τα διαόλια μου το 138ο μαμά κι ας περνώ τη μισή μου μέρα έξω από το σπίτι. Κι ας θέλουν να μου πουν κάτι που το επόμενο δευτερόλεπτο θα με κάνει να φουσκώσω από χαρά και υπερηφάνια. Και μετά τύψεις, συγγνώμες και ανάλυση στην ανάλυση για το πώς πρέπει να φερθώ την επόμενη φορά. Προσπαθώ κάθε στιγμή να κάνω το καλύτερο δυνατό μου. Όμως φαντάζομαι ότι παρόμοιες συμπεριφορές αντιμετωπίσαμε οι περισσότεροι κάποιες στιγμές από τους γονείς μας, εγώ τουλάχιστον ναι. Μεγαλώνω, είμαι σε θέση να ξεχωρίσω τέτοιες άτυχες στιγμές τους, τις αφήνω στην άκρη και δεν επιτρέπω να με καθορίσουν. Ελπίζω και οι κόρες μου να μπορέσουν να καταλάβουν μεγαλώνοντας πόσο τις αγαπάμε και προσπαθούμε γι' αυτές. Και ταυτόχρονα έχω στο νου μου κκάθε στιγμή ότι μπορώ και καλύτερα.
Για σκέψου αν εκτός από μαμά....είσαι και εκπαιδευτικός και ακούς το Κυρία χίλιες φορές το δευτερόλεπτο...και μετά επιστρέφεις και ακούς το μαμά άλλες τόσες....χρήσιμη εφεύρεση οι ωτασπίδες τελικά : p
Είσαι μέσα στο μυαλό μου! Και φαντάσου οι μαθητές σου να είναι νηπιάκια ή πρωτάκια που το κυρία/μαμά/γιαγιά (γιατί και μαμά με λένε και γιαγιά) είναι x100!!! χαχαχα! Τελικά όμως όταν ηρεμείς το βράδυ, κατά βάθος σου αρέσει!!!
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧΧΧΧΧΧ....ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΑΝΟΙΞΕΣ...... ΟΧΙ ΔΕΝ ΠΑΘΑΙΝΕΙΣ ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΤΕΤΟΙΕΣ ΕΜΠΛΟΚΕΣ...ΤΙΣ ΠΑΘΑΙΝΩ Κ ΕΓΩ!!!! ΟΠΟΤΕ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΥΟ...ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΓΜΗΣ... :) ΟΤΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ΞΥΠΝΑΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΦΩΝΑΚΛΟΣΠΑΣΤΙΚΟ ΜΟΥ "ΕΓΩ" Κ ΑΡΧΙΖΩ ΚΑΙ ΓΚΑΡΙΖΩ ΣΑΝ ΚΑΤΙ ΓΑΙΔΟΥΡΑΚΙΑ (ΜΕ ΥΠΟΚΟΡΙΣΤΙΚΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΝΙΩΘΩ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΣΧΗΜΑ) ΚΑΙ ΦΩΝΑΖΩ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΣΧΕΔΟΝ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥΣ...ΔΗΛΑΔΗ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΙΛΙΟΠΕΝΤΑΚΟΣΙΟΣΤΟΕΝΝΑΤΟ "Μ Α Μ Α" ΠΟΥ ΑΚΟΥΩ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΑΦΟΣΙΩΘΩ ΣΕ ΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ Η ΓΙΑ ΤΑ ΔΕΚΑΔΕΣ ΚΟΜΑΤΑΚΙΑ ΧΑΡΤΙΟΥ ΥΓΕΙΑΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΩ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ 5ΩΡΗ ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ,ΤΟΝ ΧΥΜΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΩ ΠΑΣΑΛΕΙΜΕΝΟ ΠΑΝΩ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΑΚΙ ΤΟΥ ΣΑΛΟΝΙΟΥ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΑ ΑΣΗΜΑΝΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑΚΙΑ ΠΟΥ ΟΟΟΟΟΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΕΚΑΝΑ "ΕΓΩ" ΩΣ ΠΑΙΔΙ....ΤΩΡΑ ΤΑ ΚΑΤΑΚΡΙΝΩ ΠΟΥ ΤΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΙΑ ΜΟΥ (2,5 Κ 1,5 ΧΡΟΝΩΝ)ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΩ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΩΝΑΖΩ...ΚΑΙ ΑΜΕΣΩΣ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟ ΧΕΙΛΑΚΙ ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑΚΙΑ, ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥ ΛΕΣ Κ ΜΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΕΠΙΤΟΠΟΥ ΗΡΕΜΙΣΤΙΚΗ ΕΝΕΣΗ ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΩ Κ ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ ΓΙΑ ΤΟ "ΜΗΗΗΗΗΗΗ-ΤΙ ΕΚΑΝΕΕΕΕΕΕΕΕΣ??" ΠΟΥ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΝΤΕΣΙΜΠΕΛ ΦΩΝΑΞΑ ΠΡΙΝ ΔΥΟ ΛΕΠΤΑ Κ ΑΡΧΙΖΩ ΤΙΣ ΣΥΓΝΩΜΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΦΙΛΙΑ..........ΟΠΟΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΟΥ ΕΧΟΥΝ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΟΤΙ Η ΜΑΜΑ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΔΙΧΑΣΜΕΝΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ Κ ΛΙΓΟ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ!!!!!!!!!!!!!! ΚΑΙ ΚΑΘΟΜΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΜΕΤΑ Κ ΚΑΝΩ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ Κ ΛΕΩ....ΕΠΕΙΔΗ ΛΟΙΠΟΝ ΕΣΥ ΚΥΡΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΛΕΓΞΕΙΣ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΟΝΟ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ ΣΟΥ ΔΕΝ ΣΟΥ ΦΤΑΙΝΕ ΤΑ ΜΙΚΡΟΥΛΙΑ ΣΟΥ ...ΚΟΥΛΑΡΕΕΕΕΕΕΕ.....ΑΛΛΑ ΝΑ ΠΟΥ Κ ΠΑΛΙ ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ ΑΥΤΗ Η "ΠΕΙΡΑΓΜΕΝΗ" ΣΤΙΓΜΗ ΑΡΧΙΖΩ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΙΣ ΓΚΑΡΙΔΕΣ.........ΑΥΤΟ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟ ΜΑΜΑΔΟΜΕΤΡΟ ΑΝ ΤΟ ΒΡΕΙΣ ΣΤΕΙΛΤΟ ΚΑΙ ΣΕ ΕΜΕΝΑ ΕΤΣΙ??? ΘΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΥΥΥΥΥΥΥ ΧΡΗΣΙΜΟΟΟΟΟΟΟ....ΑΝ ΚΑΙ ΕΝΑ ΦΟΒΟ ΓΙΑ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΝ ΕΧΩ ..........ΑΥΤΑ!!!!! Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΔΕΙΝΕΙ ΦΩΤΙΣΗ!!!!!!!!
Σοφία δεν είσαι η μόνη. Μεγάλωσα με μια μανούλα φωνακλού! Φώναζε συνέχεια. Όταν φέρνω στο μυαλό μου την παιδική μου ηλικία, ένα από τα πρώτα πράγματα που θυμάμαι είναι οι φωνές της μαμάς μου και τα νεύρα της. Μέχρι που έγινα εγώ μαμά, δεν τα είχα κατανοήσει εντελώς. Αλλά τώρα έχω συμπεράνει ότι οι ανοχή της και οι αντοχές της δεν ήταν οι μεγαλύτερες! Αλλά και οι φωνές της δεν ήταν εντελώς αδικαιολόγητες... Το κακό είναι ότι και εγώ και η αδελφή μου γίναμε κι εμείς φωνακλούδες. Αν μας ακούσεις να μιλάμε, μερικές φορές μπορεί να νομίσεις ότι μαλώνουμε!!! :) Το άλλο κακό είναι ότι και εγώ φωνάζω στο παιδί μου (3 ετών) αρκετές φορές, παρόλλο που όταν το συγκρίνω με άλλα παιδάκια (τα ανήψια μου πχ.) βρίσκω ότι είναι το πιο ύσηχο και υπάκουο απ'όλα!!!! Ε, αυτό με κάνει να έχω διαρκώς τύψεις!!!!!!! Με τρώνε οι τύψεις. Δεν ξέρω αν μπορούμε να το κοντρολάρουμε. Πραγματικά. Πάντως εγώ όταν αρχίζει ο εκνευρισμός μου αρχίζω να σκέφτομαι ευχάριστα πράγματα (πχ. τη θάλασσα, ή τις τσάντες μου) και να επαναλαμβάνω μέσα μου πολλές φορές "μη φωνάζεις σαν τη μαμά"! Δεν πιάνει πάντα, αλλά το πάω σαν τους ανώνυμους εθισμένους. One day at a time!
μα μεσα στο μυαλό μου είσαι???? και γω παρκτρέπομαι καμιά φορά, και μετά κλαίω με μαύρο δάκρυ από τύψεις!!!! ειμαι καλή μαμά??? και γιατι δεν μπορω να τα κανω όλα τελεια, ωστε να μην παραπονιέται κανεις???? και επίσης αναρωτιέμαι γιατι δεν βγάζουν ενα χάπι για τις μαμαδες που να μην χρειαζονται βραδινό υπνο, να κανουν ολες τις δουλειες την νυχτα και το πρωι να ειναι μεσα στην τρελη χαρα και να μπορουν να παιξουν με τα παιδακια τους χωρις κουραση!!!! Το ξερω ειναι ''κουλο'' αυτο που σκεφτομαι... αλλα δεν μου φτανουν οι ωρες της μερας, θελω και της νυχτας!!!! Καλη υπομονη σε όλες μας!!!