Τώρα εγώ γέννησα;

Η ώρα του τοκετού είναι κάτι που αγχώνει όλες τις μέλλουσες μανούλες, έτσι και εγώ σκεφτόμουν πως θα αντιδράσω εκείνη τη στιγμή. Και ενώ καθόλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ήμουν μέσα στο άγχος ως δια μαγείας την ημέρα του τοκετού ήμουν τόσο ήρεμη που και εγώ η ίδια απορούσα με τον εαυτό μου.

Να διευκρινήσω ότι πήγα προγραμματισμένα στο μαιευτήριο, μιας και το σποράκι μου είχε βολευτεί στην κοιλιτσα και δεν ήθελε να βγει με τίποτα (μεταξύ μας ούτε εγώ θα ήθελα με τόσο κρύο που εκανε).

Φτάνουμε στο μαιευτήριο πρωί πρωί και μαζί μας ήρθαν οι οικογένειες μας (μια χαρούμενη ατμόσφαιρα) και την ώρα που με φωνάζουν για να με ετοιμάσουν, σηκώνεται η αδερφή του άντρα μου και μου λέει: Έτσι θα υποδεχτείς τον ανήψιο μου; Θα σε μακιγιαρω για να είσαι όμορφη…. και φτάνω στην αίθουσα τοκετού κυρία. Έρχεται και ο καλός μου και ξεκινάμε τη διαδικασία της πρόκλησης.

Περνάει η ώρα, περιμένω να νιώσω πονάκια, τίποτα εγώ. Έρχεται η μαία, έχουμε καιρό ακόμη μου λέει. Και ξαφνικά λέω στο σύζυγο μου δεν πας να πιεις κανα καφέ, να κοιμηθώ λιγάκι γιατί νύσταξα.

Η αλήθεια είναι ότι μια ωριτσα κοιμήθηκα.

Έρχεται ο γιατρός μου διαστολή ένα…. μετά δυο…. τρία…. τέσσερα. Να κάνουμε την επισκληρίδειο; Όχι καλε ακόμη δεν πονάω, λεω η έξυπνη, δεν προλαβαίνει να φύγει από την αίθουσα, φωνάζω τη μαία και της ζητάω να μου κάνουν την επισκληρίδιο άμεσα.

Μετά απο λίγη ώρα ηρεμώ και εκεί που καθόμασταν λέω στο σύζυγο δώσε μου το τηλέφωνο να κάνω βιντεοκλήση με την αδερφή μου και την ανηψια μου, να τους δω λιγάκι… Μπαίνανε οι μαίες στην αίθουσα και απορούσαν μαζί μου.

Κάποια στιγμή οι συσπάσεις γίνανε πιο συχνές και έντονες, με ρωτάει η μαία «Πως νιώθεις;»

«Καλά» της απαντάω.

«Αισθάνεσαι κάτι;«

«Νομίζω πως θέλω να πάω τουαλέτα…«

Και ξαφνικά αρχίζει να ετοιμάζει τα ιατρικά εργαλεία, σε λίγα λεπτά έρχεται ο γιατρός και οι υπόλοιπες μαίες, σπρώξε μου λένε… Σπρώχνω μια…. δυο…. τρεις…. παίρνω μια ανάσα, λέω στον εαυτό μου μάζεψε όσες δυνάμεις έχεις και σπρωξε και εκεί που ετοιμάζομαι να σπρώξω, μου δείχνει ο γιατρός το αγγελάκι μου. Το κοιτούσα και ρωτούσα «Τώρα εγώ γέννησα;«

Αφού στην αίθουσα ανάνηψης όταν ήρθε να με δει ο γιατρός, το πρώτο πράγμα που του είπα είναι οτι είμαι έτοιμη και για το δεύτερο. Εκείνη τη στιγμή οι δυο μανούλες που ήταν μαζί μου στην αίθουσα με κοιτούσαν σαν εξωγήινη και λέω στον εαυτό μου «Σταματα, θα σε περάσουν για τρελή!«

Έκτοτε δε ξαναμίλησα ….?

Άννα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com