Τι βλέπουν τα παιδιά και τι εμείς όταν κοιτάμε κάτι;

γράφει ο Γιάννης Καφάτος

www.u–hoo.gr/gianniskafatos

Λοιπόν η απάντηση στο ερώτημα είναι απλή, απλούστατη και λιτή: εντελώς διαφορετικά πράγματα.

Πρέπει λοιπόν ως μπαμπάς και ως μαμά να είμαστε ανοιχτοί όταν ακούμε το παιδί μας να περιγράφει κάτι εντελώς διαφορετικό από εμάς όταν βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο και κυρίως να μη νομίζουμε ότι το παιδί λέει τα δικά του ή ότι οργιάζει η φαντασία του. Αν ακούμε τι μας λένε τα παιδιά μας θα έχουμε πολύ καλύτερη σχέση μαζί τους, θα έχουμε λιγότερες τριβές στην καθημερινότητα, θα ωριμάσουμε εμείς και θα μεγαλώσουν πιο σωστά κι αυτά.

Αυτά τα “συμβουλευτικά” σας τα λέω εκ προοιμίου και με πλήρη επίγνωση ότι με αφορούν προσωπικά – δεν είναι “μάθημα”.

Επίσης “αυτά” τα ξέρουμε, τα λέμε τα κουβεντιάζουμε κλπ όμως ακούστε πώς τα βίωσα και πλέον τα κατάλαβα τόσο καλά όσο δεν παίρνει.

Πήγα την κόρη μου στην πρόβα της παράστασης της ρυθμικής στο στάδιο του Tae Kwon Do κι επειδή λόγω δουλειάς δεν θα ήμουν στην παράσταση… με την άδεια της προπονήτριας κάθησα στις κερκίδες μαζί με κάποιους άλλους γονείς να παρακολουθήσουμε.

Η Μαρίνα μου όταν μπήκε στο στάδιο, την είδα, ψιλομαγκώθηκε. Στο ζέσταμα που έκαναν τα παιδιά η Μαρίνα ξεστράτισε κι ανέβηκε στην κερκίδα και μου είπε: μπαμπά είναι πολύ μαύρα εδώ, φοβάμαι.

– Βρε Μαρινάκι μου, τι μαύρα μου λες; Κοίτα είναι άσπρη η οροφή, μπορντό οι καρέκλες, μαύρα τα κάγκελα, εκρού η μοκέτα που θα κάνετε την παράσταση, γκρίζο δάπεδο, α, έχει και κάτι μαύρες κουρτίνες …

Eκείνη την ώρα η προπονήτρια την φώναξε, της έδωσα ένα φιλί και πήγε κάτω κι αρχισε το πρόγραμμά της με το πρόσωπο όμως στραβωμένο. Φαινόταν! 

Στην πρώτη παύση τσουπ ήρθε και βεντουζώθηκε απάνω μου και μου ξανάπε: είναι μαύρα εδώ, φοβάμαι, δε μ’ αρέσει. 

– Μαρίνα μου δεν είναι μαύρα, κοίτα, τι φοβάσαι; Εγώ είμαι εδώ και σε προσέχω, η προπονήτριά σου σε φωνάζει, δεν μπορείς ν’ αφήσεις την ομάδα σου τώρα και να μην κάνεις πρόβα …

Και σιγά σιγά την έδιωξα από πάνω μου και την οδήγησα στη σκάλα και με στραβωμένη μούρη ξαναπήγε στο ταπί.

Μην σας τα πολυλογώ, η προπόνηση τέλειωσε με τη Μαρίνα στραβωμένη. 

Κατέβηκα από την κερκίδα και πήγα εκεί που η Μαρίνα θα άλλαζε και θα έβαζε τα παπούτσια της κι επειδή κόλλησε το φερμουάρ στο σακιδιάκι της με φώναξε κοντά της, δίπλα στο ταπί, δίπλα δηλαδή από εκεί που η Μαρίνα τα έβλεπε όλα μαύρα και φοβόταν.

Α, ξέχασα να σας πω ότι όλα αυτά συνέβαιναν στις 3 το καταμεσήμερο με τον ήλιο ντάλα.

Όταν γονάτισα λοιπόν και γύρισα προς τις κερκίδες, εκεί δηλαδή που κοιτούσε το παιδί αποκαλύφθηκαν όλα! 

Είχε δίκιο. Το παιδί έβλεπε μια μαυρίλα! Για τον απλό λόγο ότι πίσω από τις κερκίδες ο ήλιος έπεφτε μέσα στο στάδιο και η αντηλιά δεν της επέτρεπε να μας βλέπει και η πλευρά εκείνη ήταν σκοτεινή, μαύρη.

Δεν την πίστευα όταν μου έλεγε είναι μαύρα και φοβάμαι. Νόμιζα ότι “χαϊδεύεται”. 

Το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να κατέβω στο ύψος της, να δω τι βλέπει, και να την αγκαλιάσω.

Το έκανα μετά, και της ζήτησα συγνώμη.

Μετά της εξήγησα το φαινόμενο, της έδειξα και με τη φωτογραφική μηχανή τι γίνεται όταν τραβήξεις φωτό κόντρα στο φως, της είπα με όλους τους τρόπους ότι είχε δίκιο ότι έβλεπε μαύρα κι εγώ έκανα λάθος αλλά, από την άλλη, δεν είχε να φοβάται τίποτα.

Το κατάλαβε και την άλλη μέρα στην παράσταση έσκισε, χωρίς να φοβάται τίποτα. Ελπίζω να με σκεφτόταν λίγο, εγώ ήμουν στη δουλειά και μόνο το δίλεπτο της παράστασής της σκεφτόμουν! Όταν επέστρεψα σπίτι και την έιδα έλαμπε! Ήταν πολύ ωραία μου είπε. Και δε φοβήθηκα τίποτα! ΄Ασε που δεν ήταν μαύρα, είχε πολλά φώτα και είχε πέσει ο ήλιος!