Το παραλήρημα ενός χαζομπαμπά

Το μυαλό μου έλεγε: ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ!

Η καρδιά μου όμως είχε άλλη γνώμη και μάλιστα ισχυρότερη: «Κααααντο! Μην χάααασεις την ευκαιρία αυτής της χαράς!»

Και φυσικά το ’κανα.

Προχθες η Ολίβια «μάλωσε» την Αθηνά, επειδή την κοροϊδευε και δεν κοιμόταν για βράδυ.

Εγω έβλεπα Γιώργο Κουρή σε παραλλήρημα… (επίτηδες το γράφω με δυο «λ», ίσως να χρειαζόταν και τρία) καθισμένος στον μπαρουτοκαπνισμένο καναπέ μου.

Η Αθηνά ήρθε τρέχοντας και κλαψουρίζοντας: «μπαμπααααα μου!» κατευθείαν στην αγκαλιά μου… Δεν το ΄χε ξανακάνει… να ‘ρθει δλδ για προστασία επειδή κάτι δεν της άρεσε…. Και έτσι με αιφνιδίασε.

Σκαρφαλωσε (όπως σκαρφαλώνουν τα παιδιά και σου παίρνουν τη ψυχή), κούρνιασε (όπως κουρνιάζουν τα παιδιά), με αγκάλιασε από τον λαιμό και άρχισε το κλάμα (μούφα).

– Τι έχεις αγάπη μου;

– Η μαμάαααααααααα….

Το μυαλό μου τσίριξε:

ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ!

Είμαι παιδιοθεν επηρρεπής στα μη-σωστά και στις αιφνιδιαστικές ηδονές της ζωής… Δεν πιστεύω να πιστεύει κανείς πατέρας ότι δεν είναι θεία ηδονή να κουρνιάσει στην αγκαλιά του  η κόρη του (για οποιονδήποτε λόγο).

ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ!

Αγκάλιασα το κορμάκι της και της χάίδεψα την πλατούλα.

« Μπαμπάαααα μου (αυτό το «μου» πήρε τη λογική και την ποδοπάτησε) δε θέλωωωωω νάνι!»

– Καλά δεν πειράζει αγάπη μου.

(ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ!!!)

Της έδωσα ένα σβουρηχτό φιλί.

Γουργουρησε ευχαριστημένη και νικήτρια.

Ήταν λάθος μου;

Φυ-σι-κά!

Με αιφνιδίασε λέμεεεε…

Καλάαααα…. Ο,τι δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια. Βαράτε με κι ας κλαίω ήμουν.

Η Ολιβ πέρασε πίσω από τον καναπέ και είδε κόρη και μπαμπά σφιχταγκαλιασμένους.

– Μμμμμμ… μπράβο. Πολύ ωραία… μουρμουρησε και πήγε στον υπολογιστή της .

Για να δορθώσω λιγάκι την κατάσταση άρχισα τα πούστικα:

– Γλυκειά μου, ή μαμά είχε δίκιο… τέτοια ώρα πρέπει να κοιμάσαι…

– Ναι, μπαμπά μου… και μου χάϊδεψε τα μούσια. Ο Κουρής είχε γουρλώσει τα μάτια.

Δεν υπάρχει άνθρωπος σ’ αυτόν τον πλανήτη που δεν του ’χω πει ΟΧΙ. Πλην αυτού εδώ του πλάσματος: της Αθηνάς.  (Ο Αρχέλαος δεν λέει: «θέλω» ακόμα… οπότε θα σας οω όταν έρθει η ώρα) Δεν υπάρχει κάτι που να μου ’χει πει, ζητήσει, απαιτήσει, θελήσει, παρακαλέσει και να της το ’χω αρνηθεί.

Μην αρχίσετε όλες από κάτω να σκούζετε θριαμβευτικά:

«Είσαι χαζομπαμπάς, Μάνο!»

Τι λε ρε παιδί μου! Σφραγισμένο γράμμα διαβάζετε.

Φυσικά και είμαι χαζομπαμπάς.

Από τη στιγμή που ΄ρθε ο γιόκας σπίτι και είδα την Αθηνά να ασπρίζει, απ’ αυτό το άγνωστο συναίσθημα που την κατέκλυσε… το αδυνατο ακριδάκι, έγινε ένα με  μένα.  ΕΝΑ…

Σε δυο λεπτά η μικρή είχε (φυσικά) κοιμηθεί στην αγκαλιά μου. Την πήγα στο κρεββάτι της.

Πλησίασα την Ολιβ που ψιλο-έβραζε.

– Συγγνώμη… δεν θα επαναληφθεί… ήταν όμως υπεράνω των δυνάμεων μου.

Με κοίταξε μισογελαστή-μισοθυμωμένη.

– Η αλήθεια είναι ότι έλιωσα όταν ήρθε στην αγκαλιά μου.

– Καλά… Ασε με τώρα έχω δουλειά….

Επέστρεψα στον καναπέ μου. Ο Γιώργος Κουρής  συνέχιζε ακάθεκτος.ο οίστρος τον είχε πιάσει από το σβέρκο και τον ταρακαουνούσε πάνω στην καρέκλα του.. Ο συναδελφος μου Σωτήρης Ξενάκης, που είναι εξαιρετικός άνθρωπος και καλός δημοσιογράφος. Δεν ξέφυγε ποτέ… παρέμεινε μέχρι τέλους αξιοπρεπής  και βράχος.

Τι λέγαμε…. ααααα ναι…. για την Αθηνούλα….

Σας υπόσχομαι ότι δεν θα το ξανακάνω.

Δηλαδη θα προσπαθήσω…

Δεν είμαι δα super ήρωας…

Ενας απλός χαζομπαμπάς είμαι.

Μάνος

Υ.Γ. Σας άρεσε το καινούργιο layout του eimaimama;