Το στενό διαδρομάκι

Είναι το στενό αυτό διαδρομάκι στο οποίο εγκλωβίζεσαι όταν το παιδί σου δεν είναι καλά. Μπροστά σου έχεις δύο πόρτες, μία από τη μια και μία από την άλλη πλευρά. Προσπαθείς να μαντέψεις ποια πόρτα θα ανοίξει για εσένα: αυτή των χαρμόσυνων ή αυτή των τραγικων μαντάτων.

Εκείνη την ώρα, είσαι εντελώς μόνος στο στενό αυτό διαδρομάκι. Οι τοίχοι του είναι διάφανοι και κανονικά μπορείς να δεις όλα όσα γίνονται γύρω σου, μα μόνο όταν πια ανοίξει μία από τις πόρτες, μπορείς να θυμηθείς τι στο καλό γινόταν όσο εσύ ήσουν εκεί. Θυμάσαι ανθρώπους να σε κοιτάζουν με συμπόνοια, άλλους να αγκαλιάζουν σφιχτά το παιδί τους και άλλους να είναι σκεπτικοί. 

Το ενδιαφέρον της ιστορίας είναι ότι εσύ ως μάνα το είχες δει φευγαλέα το σκηνικό να τρεμοπαίζει μπροστά στα μάτια σου καιρό πριν. Κάτι σε άγχωνε και σε τσίτωνε, όμως το απέδιδες στα παιχνίδια του μητρικού μυαλού, αυτού του υπεραγχωμένου.

Η στιγμή που τελικά κρατάς πια το σπλάχνο σου στην αγκαλιά σου -τα χέρια του σφιχτά γύρω από το λαιμό σου, τα φιλιά του ζουμερά πάνω στα μάγουλά σου- είναι μια νέα λύτρωση.

Όταν έχεις παιδιά, όλα τα δεδομένα αλλάζουν. Ναι, τη βάζω τη ζωή τους πάνω από τη δική μου. 

Το μισώ το στενό αυτό διαδρομάκι της μοναξιάς και του φόβου. Μισώ τη σκέψη του να ανοίξει η λάθος πόρτα. 

Θα ήταν υπέροχο να ήταν στο χέρι του καθενός μας να αποφύγει να το ζήσει. Μα δεν είναι… Μέρα νύχτα οι όροφοι γεμάτοι με τα βλαστάρια κάποιων. Όλοι λίγο πολύ με το ίδιο άγχος, τον ίδιο φόβο. 

Περιστέρια πετούν γύρω από τα μπαλκόνια. Η φτερωτή ελπίδα. Η ελπίδα σε κρατά στα πόδια σου σε εκείνο το διαδρομάκι. Ταΐζεις τα περιστέρια και τα ευχαριστείς που σου στέλνουν το καλό του σημάδι.

Τα χεράκια σφιχτά στο λαιμό σου. Πάει, πέρασε και αυτό. 

Υ.Γ. Χίλια ευχαριστώ στο προσωπικό του νοσοκομείου Παίδων «Η Αγία Σοφία». Είναι απίστευτη η προσφορά τους, ειδικά σε τέτοιους καιρούς δύσκολους που ακόμα και η υγεία των παιδιών μπαίνει σε δεύτερη μοίρα… Να ‘στε όλοι καλά!