Να συγκρίνουμε τα παιδιά μας;
Η σκέψη της παιδο-σύγκρισης μου ήρθε πρώτη φορά ξεκάθαρα (γιατί κάτι φλασιές τις είχα φάει και παλιότερα) όταν μια αγαπημένη μου έγκυος φίλη με πήρε έντρομη τηλέφωνο να μου πει ότι η τιμή της αυχενικής της διαφάνειας δεν ήταν τόσο καλή όσο μιας γνωστής της. (Για όσους δεν γνωρίζετε η τιμή αυχενικής διαφάνειας σου δίνει την πιθανότητα του να πάσχει το έμβρυο από σύνδρομο Down)
Η πιθανότητα της φίλης μου που λέτε, βγήκε πολύ πολύ μικρή. Όμως, της γνωστής της βγήκε ακόμα μικρότερη, με αποτέλεσμα η φίλη μου να αρχίσει να αναρωτιέται μήπως η δικιά της (τιμή) δεν είναι τελικά καλή και το μωρό της έχει πρόβλημα.
Σας μπέρδεψα; Τα πράγματα είναι απλά: μιλάμε για συγκρίσεις ανάμεσα στα παιδιά. Συγκρίσεις που ξεκινούν από τον καιρό της εγκυμοσύνης ακόμα, όταν τα παιδιά μας είναι έμβρυα.
«Τι βάρος είχε το μωρό σου στον υπέρηχο του τάδε μήνα;«
«2 κιλά και 400 γραμμάρια!«
«Αχ εμένα ήταν μόνο 2 κιλά… Λες να υπάρχει πρόβλημα;«
(Ντριιιιιν στον γυναικολόγο, αγωνία, αγωνία, αγωνία!)
και προχωράει…
«Πόσες φορές την ημέρα θηλάζεις;«
«Βασικά θηλάζω όλη μέρα!!! Είμαι συνέχεια με το στήθος έξω! Εσύ;«
«Εεεε, εγώ θηλάζω 6-7 φορές..«
«Μια σύμβουλος θηλασμού μου είπε ότι τα μωρά πρέπει να θηλάζουν όλη μέρα,
γιατί μπλα μπλα μπλα«
και προχωράει…
«Η Μαίρη μας έβγαλε το πρώτο της δοντάκι!!!!!«
«Αχ, εμένα ο δικός μου δεν έβγαλε ακόμα και είναι και δυο μήνες μεγαλύτερος…«
«Έλα ρε μην στεναχωριέσαι…«
«Δεν στεναχωριέμαι,
γιατί μου είπαν ότι αν το μωρό τα βγάλει νωρίς,
τότε τα δόντια δεν θα είναι καλά!«
και προχωράει…
«Είπε μπα-μπα!!!«
«Αααααχ, μπράβο ρε συ!«
«Βασικά είπε μπαμπαμπαμπαμπα, αλλά εμείς το πήραμε για μπαμπά!«
(και ακολουθεί τρελή ανησυχία, «Εμάς γιατί δεν μιλάει;;; Μήπως έχει κάτι;«)
και προχωράει…
«Η Νικολέττα πήρε 10 εκατοστά σε x χρόνο! Θα γίνει πολύ ψηλή, μας είπε ο γιατρός!«
«Αχ εμένα πήρε τα μισά!
Έχω ακούσει, βέβαια, ότι τα κορίτσια που ψηλώνουν γρήγορα,
στην εφηβεία μένουν στάσιμα!«
και προχωράει…
«Πήραμε ελέγχους!!! Ο Δημήτρης πήρε 19.8!«
«Ααα, μπράβο σας!! Εμείς βγάλαμε 18.4, αλλά ξέρεις πώς είναι το σχολείο μας…
Πολύ αυστηρό! Τα 19αρια τα βάζουν με το σταγονόμετρο!«
(και ακολουθεί κήρυγμα: «Με πήρε η Σούλα και ο Δημήτρης έβγαλε 19.8… Λίγο περισσότερο να διάβαζες βρε πουλάκι μου… Λίγο περισσότερο!! Αφού είσαι πιο έξυπνος, μπορείς, δεν μπορείς;«)
και προχωράει…
«Η Νίκη μας παντρεύεται!!!! 20 Ιουνίου ο γάμος, θα έρθετε, ε;«
«Μα φυσικά! Ααααχ, άντε να βρει και η δικιά μου επιτέλους ένα καλό παιδί!«
(και ακολουθεί: «Να σου πω και ένα νέο; Η Νίκη παντρεύεται! Ναι, η Νίκη. Που ούτε την ομορφιά σου έχει, ούτε τα πτυχία σου, ούτε 4 ξένες γλώσσες ξέρει! Να δούμε εσύ πότε θα συμμαζευτείς!«)
Ναι, ναι, το ξέρω, τα παρουσίασα κωμικοτραγικά, όμως πείτε μου… Απέχουν πολύ από την πραγματικότητα;
Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί οι περισσότεροι γονείς δεν είναι με τίποτα απόλυτα ευχαριστημένοι; Μα γιατί υπάρχουν οι… συγκρίσεις! Και ο χορός των συγκρίσεων είναι τόσο… λικνιστικός που πρέπει να καταβάλεις μεγάλη προσπάθεια για να μην τον χορέψεις.
Ελάτε, πείτε μου… Μια δυο φορές το έχετε πάθει και εσείς σίγουρα… Ίσως γιατί το παιδί σας είναι ελαφρύτερο, βαρύτερο, κοντύτερο, ψηλότερο, φαλακρότερο, ατσουμπαλότερο, επιθετικότερο, πιο ήσυχο (αααααα, η λίστα δεν τελειώνει ποτέ!!!) από το παιδί κάποιου άλλου…
Ίσως γιατί ακόμα και αν δεν θέλετε να συγκρίνετε, κάποιοι θέλουν να συγκρίνουν και με εσάς, χωρίς… εσάς!
Ίσως γιατί οι δικοί σας γονείς σας συνέκριναν τότε με τα παιδιά κάποιων άλλων γονιών…
Πραγματικά η παιδο-σύγκριση είναι ότι χειρότερο μπορεί να κάνει ένας γονιός στο παιδί του… Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ο μέσος ψυχολόγος, θα σου πει μόλις αράξεις στον άνετο καναπέ του για να λύσεις τα χ,ψ κόμπλεξ σου, «Μιλήστε μου για τα παιδικά σας χρόνια… Ποια ήταν η σχέση σας με τους γονείς σας;; Τι προσδοκίες είχαν από εσάς;«
Ααααα, εγώ το αποφάσισα. Αυτοχαστουκίστηκα νοερώς και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην υποκύψω ποτέ σε παιδο-σύγκριση. Για το καλό το δικό μου, αλλά κυρίως, για το καλό του παιδιού μου!
Τι λέτε; Θα με ακολουθήσετε;
Καλό βράδυ!
Και ναι, υπόσχομαι να επανέλθω με μεγαλύτερη ανάλυση!
Ολίβια
Aαααααχχχχχχχ ποσο δίκιο έχεις.Είναι πραγματικά πολύ έυκολο να πέσεις σε αυτό το λούκι και κυρίως όταν γίνεσαι μανούλα για πρώτη φορά.Νομίζω πως οι άλλοι σε παρασέρνουν σε αυτό.Μάλλον επειδή ο κόσμος έχει την ανάγκη όχι μόνο να επιδεικνύεται αλλά και να κρυφοκοιτάζει στη ζωη του διπλανού του.