Δυο μας!

– Να την παίρνεις για καμιά βόλτα οι δυο σας πού και πού.

– Ακόμα και να ζητάει από μόνη της να πάρουμε και το μωρό;

– Ακόμα και τότε. Τα παιδιά πολλές φορές λένε αυτό που θέλουμε να ακούσουμε. 

Αυτή η συζήτηση πριν λίγο καιρό με τη διευθύντρια ενός σχολείου με έκανε να κάνω ακόμα συχνότερες βόλτες με την Αθηνά «οι δυο μας». Με τη βοήθεια -άθελά του- του μικρού που έχει λίγο πολύ σταθερό ωράριο ύπνου μέσα στη μέρα, το σκάμε τα δυο μας για μικρές εξορμήσεις.

Πότε για τα ψώνια του σπιτιού, πότε για βιτρίνες, πότε σε παιδότοπο, πότε στο σούπερ μάρκετ για να πάρουμε υλικά για να μαγειρέψουμε μετά παρέα κάτι. Λάμπει το κοριτσάκι μου από χαρά. Όχι ότι δεν χαίρεται όταν είμαστε όλοι μαζί ή όταν πάει βόλτα με τον μπαμπά, όμως οι βόλτες με τη μαμά έχουν αλλη γεύση. Το θυμάμαι άλλωστε και εγώ από τα παιδικά μου χρόνια, πώς ανυπομονούσα να έρθουν εκείνα τα πρωινά του Σαββάτου που θα πηγαίναμε οι δυο μας με τη μαμά μου στην «αγορά» (κέντρο Θεσσαλονίκης)

Είναι οι στιγμές που μου φεύγει εντελώς ο ρόλος «μαμά μωρού», μιας και κάθε φορά παρατηρώ πόσο έχει μεγαλώσει το νηπιάκι μου. Είναι η συντροφίτσα μου η χαριτωμένη που σαν μεγάλη κοπέλα με βοηθά στα ψώνια, εκφέρει άποψη για το τι ρούχο θα πάρω, ζητάει από το σερβιτόρο να της φέρει κουτάλι και πηρούνι («μικρούλι!»), πηγαίνει στην τουαλέτα σαν μεγάλο κορίτσι (νέο χόμπι: να μελετάμε με προσοχή τι χρώμα… σαπούνι έχει η τουαλέτα του κάθε καταστήματος. Μαντέψτε! Όσες έχουν ΡΟΖ είναι οι αγαπημένες μας), μέχρι και καμιά μικρή τσαντούλα θα κουβαλήσει.

Και όταν γυρίζουμε σπίτι μας περιμένει ένα αγουροξυπνημένο φαγούτικο χαμόγελο, αυτό του Αρχέλαου και ο μπαμπάς που θα μας υποδεχτεί στην αγκαλιά του και η Αθηνά θα του πει όλα τα νέα!

Μέχρι πότε άραγε θα βγαίνουμε παρεούλα οι δυο μας;