Γέννησα το ίδιο μωρό και με τους δύο τρόπους!

Γεια σας μανούλες! Διαβάζω καιρό τις ιστορίες και ήθελα να γράψω κι εγώ την δικιά μου. Η αλήθεια είναι ότι τελευταία αποφεύγω να διαβάζω πολλές ιστορίες τοκετών, γιατί με τους δύσκολους κλαίω πολύ γιατί ταυτίζομαι και με τους εύκολους πάλι κλαίω γιατί με πιάνει το παράπονο γιατί o δικός μου κατέληξε έτσι και ταλαιπωρήθηκε το παιδάκι μου…

Γιατί εγώ γέννησα το μωρό μου και με τους δύο τρόπους, και δεν το είδα όταν ήρθε στον κόσμο, δεν το είδα καν την ίδια μέρα, ούτε την επόμενη, το μόνο που είδα ήταν μια φωτογραφία ενός μωρού παραμορφωμένου, σχεδόν κακοποιημένου και στην αγκαλιά μου το πήρα τρεις μέρες μετά… Όχι δεν είμαι αχάριστη, είμαι ευτυχισμένη που τώρα το μωρό μου είναι καλά κι ευχαριστώ κάθε μέρα τον Θεό γι’ αυτό, όμως δεν μπορώ να πάψω να στεναχωριέμαι για τον τρόπο που γεννήθηκε τελικά, και δεν περνάει μέρα που να μην με βασανίζουν οι σκέψεις αυτές…

Ονειρευόμουν πάρα πολύ καιρό τη γέννα μου και τελικά τώρα την σκέφτομαι σαν εφιάλτη!

Όμως για να γίνω κατανοητή θα πρέπει να πιάσω την ιστορία από την αρχή… Από την πολύ αρχή…

(Ξέρω πως το κείμενο που ακολουθεί είναι τεράστιο και ίσως κουραστείτε για να φτάσετε ως το τέλος, όμως πιστέψτε με, δεν είναι ούτε το ένα δέκατο από αυτό που θα μπορούσε να είναι…)

Προσπαθούσα για περίπου δυόμιση χρόνια να κάνω ένα παιδάκι. Στην αρχή της προσπάθειας είχα μια αποβολή και μετά τίποτα. Λόγω πολυκυστικών δεν είχα σταθερό κύκλο οπότε κάθε μήνα η αγωνία γιγαντωνόταν από την τεράστια καθυστέρηση (15, 20 μέρες). Και δώστου κάθε μήνα τεστ και χοριακες (εναλλάξ, να μην πλήττουμε κιόλας!). Πολύ άγχος, πολλά νεύρα, πολύ κλάμα, πολλή ανυπομονησία, όλα στο μέγιστο… Κάθε γυναίκα που έχει περάσει κάτι ανάλογο (και μόνο!) καταλαβαίνει! Και κάθε τόσο με έπαιρνε το παράπονο και σκεφτόμουν το μωρό που είχα χάσει…

Ώσπου έμαθα ότι πάσχω από ένα αυτοανοσο νόσημα (συστηματικός ερυθηματωδης λύκος) και αποφάσισα να ψαχτώ περισσότερο μήπως και αυτό ή η θεραπεία που έπρεπε να ακολουθήσω επηρέαζε την γονιμότητα μου. Πήγα σε έναν κορυφαίο γιατρό σε θέματα υπογονιμοτητας και έκανα όλες τις απαραίτητες εξετάσεις και ήταν όλα καλά. Κανένα πρόβλημα, πέρα από τις πολυκυστικές που λόγω της αστάθειας του κύκλου ήταν δύσκολο να συλλάβω και αυτό το άτιμο το καταραμένο άγχος. Και ο λύκος δημιουργεί υπογονιμοτητα.

Ξεκίνησα να παίρνω glucoplus, μου το πρότεινε o γιατρός γιατί βοηθάει στις πολυκυστικες και να περιμένουμε. Και πάλι τιιιποτα!! Μετά από 4 μήνες που είχαν επιτέλους ολοκληρωθεί οι εξετάσεις, μου πρότεινε να κάνουμε για αρχή μια πρόκληση ωορρηξίας (είχα κάνει και παλιότερα με άλλο γιατρό αλλά δεν είχε πετύχει) και μετά βλέπουμε…

Δευτέρα 21 Μαΐου φεύγω από το ιατρείο με τα χαρτιά με τις οδηγίες στο χέρι και ένα συναίσθημα που πηγαινοερχόταν από το άγχος στην ανακούφιση. Επιτέλους κάτι θα γινόταν, κι αν δεν πετύχαινε αυτό θα κάναμε σπερματέγχυση, κι αν δεν έπιανε ούτε κι αυτό… εξωσωματική. Ήμουν αποφασισμένη, δεν άντεχα να περιμένω άλλο, κόντευε να με τρελάνει αυτή η αναμονή και η αγωνία κάθε μήνα ξανά και ξανά!

Παράλληλα ήταν και η περίοδος που έπρεπε να κάνω το τεστ Παπανικολάου, οπότε κανένα μήνα πριν είχα κλείσει ραντεβού σε έναν άλλο γιατρό για τις 23 Μαΐου (παραμονή των γενεθλίων μου). Την ώρα που κατευθυνόμουν προς την γνωστή καρέκλα, o γιατρός με ρωτάει το κλασικό «τελευταία περίοδος;«

«8 Απριλίου» του λέω. «έχεις πολύ μεγάλη καθυστέρηση, μήπως είσαι έγκυος;» απόρησε με το δίκιο του o άνθρωπος. Του εξηγώ ότι αυτό είναι σύνηθες φαινόμενο καθώς επίσης ότι λίγες μέρες πριν (στις 10 μέρες καθυστέρησης) έχω κάνει Ρredictor και είχε βγει αρνητικό. Επέμεινε λοιπόν εκείνος «Καμιά φορά αυτά δεν είναι αξιόπιστα, θέλεις καλού κακού να κάνουμε έναν υπέρηχο (κολπικό) να δούμε τι συμβαίνει; Μόνο που μετά δεν μπορούμε να κάνουμε το τεστ.«

«Ωχου…Θα πρέπει να ξαναέρχομαι για το τεστ, που να τρέχω τώρα!» σκέφτομαι εγώ αλλά έχω και αυτή την ελπίδα, την γνωστή, αυτή που πεθαίνει πάντα τελευταία και τελικά συμφωνώ να κάνω τον υπέρηχο.

«Και όμως να το! Είσαι 6 εβδομάδων! Συγχαρητήρια!» τον ακούω να λέει και νομίζω ότι με δουλεύει! Ούτε ξέρω πόσες φορές τον ρώτησα τον άνθρωπο αν μου λέει αλήθεια! Έκλαιγα και γελούσα ταυτόχρονα και η καρδιά μου κόντευε να σπάσει! Ακολούθησα τον γιατρό από τον υπέρηχο πίσω στο γραφείο σαν υπνωτισμένη! Συνέχιζα να γελάω και να κλαίω! Τα μάτια μου συνάντησαν τα μάτια του άντρα μου που περίμενε έξω από το γραφείο του γιατρού.

«Τι έγινε;» με ρώτησε.

«Έλα μέσα!» του χαμογέλασα.

«Είσαι έγκυος!» κατάλαβε αμέσως! Πού στο καλό το κατάλαβε, δεν ξέρω! Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια μπορεί και να αναβόσβηνε καμιά φωτεινή επιγραφή πάνω απ’ το κεφάλι μου!!

Αμέσως ενημέρωσα τον άλλο γιατρό που με παρακολουθούσε o οποίος μου είπε να κάνω μια β χοριακη και μια εξέταση προγεστερόνης. Καλές βγήκαν, και τις επαναλάμβανα κάθε 2 μέρες ως που πήγα και με είδε. Κάναμε υπέρηχο και ακούσαμε την καρδούλα του… Μαγικό! Νομίζω πάλι έκλαιγα και γελούσα ταυτόχρονα! Δεν μπορούσα να το πιστέψω ή φοβόμουν να το πιστέψω… Μου είπε ότι θα έπρεπε να προσέχω το πρώτο τρίμηνο κι ότι λόγω του προβλήματος μου είχα μεγάλη πιθανότητα αποβολής (70% μου αποκάλυψε αφού έκλεισα τον 3ο μήνα και πέρασε o κίνδυνος!).

Αλλά και μετά η εγκυμοσύνη μου ήταν υψηλού κινδύνου γιατί λόγω του λύκου ήταν επικίνδυνο να ανεβάσω πίεση (εγώ η υποτασική!) και να πάθω προεκλαμψια.

Μόλις έκλεισα τον 3o μήνα o γιατρός μου είπε ότι προχωράμε καλά και αφού η κατάσταση μου δεν ήταν πια τόσο κρίσιμη δεν υπήρχε λόγος να με παρακολουθεί πια εκείνος, αφού αυτός αναλαμβάνει μόνο πολύ σοβαρές περιπτώσεις. Αμέσως πήγα σε έναν άλλο γιατρό. (Ναι, άλλαξα πολλούς γιατρούς ώσπου να καταλήξω!) Κοντολογίς προσεχα πάρα πολύ τα πάντα, και φοβόμουν, έτρεμα, παρόλα αυτά όμως είχα μια υπέροχη εγκυμοσύνη ως το τέλος. Είχα πάρει λίγα κιλά, πρόσεχα την διατροφή μου (λέμε τώρα, όταν μπορούσα να συγκρατηθώ!), οι μόνες ενοχλήσεις που είχα ήταν κάτι πονάκια και ζαλάδες. Ευτυχώς συνέχιζα να είμαι υποτασική προς το φυσιολογικό κι έτσι δεν κινδύνευα! Και ο λύκος άφαντος! Ως δια μαγείας, ήμουν μια χαρά, δεν είχα κανένα σύμπτωμα! Όπως έλεγα χαρακτηριστικά, με γιάτρεψε το παιδάκι μου!

O γιατρός μου άψογος, έδειχνε πολύ ενδιαφέρον και με πρόσεχε παραπάνω λόγω του προβλήματος μου. Από τον 8o μήνα ξεκίνησε να με παρακολουθεί κάθε εβδομάδα και τις τελευταίες εβδομάδες κάθε μέρα. Να σημειώσω εδώ ότι ήταν σε δημόσιο νοσοκομείο και δεν του έδωσα ούτε ένα ευρώ! Είχα επιλέξει το δημόσιο νοσοκομείο γιατί τα ιδιωτικά δεν έχουν εντατική νεογνών… Λες και ήξερα…

Είχα πει στον γιατρό μου ότι θέλω να γεννήσω φυσιολογικά, εκτός φυσικά αν υπάρξει κίνδυνος.. Εκείνος μου είχε πει ότι θέλει να γεννήσω εύκολα, αν δει ότι έχω δύσκολο τοκετό, δεν θα το ρισκάρει, θα μου κάνει καισαρική. Την ίδια οδηγία είχε δώσει και ο ορθοπεδικός μου γιατί έχω και κοίλη στη μέση (έτοιμη για απόσυρση!).

Είχα ΠΗΤ 14/1/2013. Ως τότε τίποτα, μόνο δύο-τρεις μέρες πριν είχε μαλακώσει λίιιιιγο ο τράχηλος και διαστολή 1 κι αυτή με το ζόρι κι εμείς κάναμε πάρτι από την χαρά μας! Μας ρωτούσαν «τι κάνετε;«

«Μαλάκωσε ο τράχηλος» απαντούσαμε! Και τα στοιχήματα έπεφταν βροχή, αύριο θα γεννήσεις, όχι μεθαύριο θα γεννήσεις! Όλοι βιαζόταν εκτός από εμένα! Ήμουν πολύ αγχωμένη αλλά και απολάμβανα όλη την περίοδο της εγκυμοσύνης!

Στις 14/1 λοιπόν το πρωί πήγα για να με δει. Τις τελευταίες μέρες πήγαινα κάθε μέρα για καρδιοτοκογράφημα γιατί o μπέμπης μου είχε γίνει λίγο τεμπέλης και δεν τον άκουγα πολύ έντονα κι αυτό είχε ανησυχήσει τον γιατρό. Όλα καλά ήταν, απλά με τόσο στρίμωγμα εκεί μέσα που να βρει χώρο να χορέψει κι αυτό! Εκείνο το πρωί λοιπόν μου είπε o γιατρός ότι αποφάσισαν μαζί με τον καθηγητή να μου κάνουν πρόκληση τοκετού για να μην ταλαιπωρηθώ άλλο, αφού ήμουν περίπτωση υψηλού κινδύνου. Χάρηκα, έτρεμα, όλα μαζί! Πήγα σπίτι να ετοιμαστώ και στις 7 το απόγευμα ήμουν και πάλι εκεί.

Καρδιοτοκογραφημα, εισιτήριο και πήγα στην κλινική περιμένοντας να με βάλουν σε δωμάτιο… Αμ δε! Δεν υπήρχε χώρος πουθενά εκείνο το βράδυ οπότε θα μου έβαζαν ένα κρεβάτι στον διάδρομο! Έξαλλη εγώ! Ήθελα να φύγω και ακόμα μετανιώνω που δεν το έκανα, αφού πριν τις 7 το πρωί δεν μου έκαναν τίποτα άρα θα μπορούσα να πάω μια και καλή το πρωί. Τελικά έμεινα όλη τη νύχτα άυπνη, εγώ πότε να στριφογυρίζω στο κρεβάτι πότε να κόβω βόλτες στον διάδρομο μπας και βοηθήσει αυτό και ξεκινήσει από μόνος του o τοκετός, κι o άντρας μου στην καρέκλα.

Ούτε ένα δευτερόλεπτο δεν έκλεισαν τα μάτια μου! Στραβά ξεκινήσαμε… Το μόνο θετικό ήταν ότι η διαστολή πήγε στο 2 και άρχισα να έχω την ελπίδα ότι μπορεί και να γεννήσω από μόνη μου χωρίς παρεμβάσεις στη φύση… Και με την ελπίδα έμεινα!

Το πρωί η κατάσταση ήταν η ίδια οπότε μου έβαλαν το φάρμακο (ένα κορδόνι, κολπικά), πήγα επιτέλους και σε δωμάτιο και περιμέεεεενουμε… Προσπαθούσα να κοιμηθώ λίγο αλλά μάταια! Ως το βράδυ καμία αντίδραση! Ούτε πόνος, ούτε διαστολή, ούτε τίποτα που να δείχνει ότι έρχεται o τοκετός!

Το επόμενο πρωί γύρω στις 10 μου έβαλαν ένα άλλο φάρμακο (χαπάκι αυτή τη φορά, πάλι κολπικά) και περιμέεεενουμε… Εκείνη τη νύχτα πρέπει να κοιμήθηκα κανένα μισάωρο (μεγάλο κατόρθωμα μετά από 48 ώρες αϋπνίας!). Γύρω στη 1 το μεσημέρι έρχεται ο γιατρός μου και μου λέει ότι θα πάει για λίγο στο σπίτι του να ξεκουραστεί και θα ξαναέρθει αργότερα, αν εν τω μεταξύ γίνει οτιδήποτε να τον ειδοποιήσουμε. Αμέσως μετά αρχίζω να έχω μικρές ενοχλήσεις και ξαφνικά ξεκινούν δυνατοί πόνοι κάθε 2,3 λεπτά. Τέτοια χαρά που πονούσα δεν περίμενα ποτέ ότι θα είχα!! Πάμε στον καρδιοτοκογραφο έρχεται η γιατρός που εφημέρευε και μου λέει να έχω υπομονή γιατί μπορεί και να μη γεννήσω εκείνη την ημέρα, κι ήταν ακόμη μεσημέρι!

«Δηλαδή θα πονάω έτσι μέχρι αύριο;;;» Κι ενώ ως εκείνη την ώρα είχα πολύ ανεβασμένο ηθικό και ήμουν αποφασισμένη να αντέξω, ξαφνικά με έπιασε πανικός στην ιδέα και έλεγα ότι δεν θα αντέξω τόσες ώρες τόσους πόνους! Παρόλα αυτά πονούσα σιωπηλά, έσφιγγα μια το χέρι του άντρα μου, μια το χέρι της μαμάς μου και σιγά σιγά άρχισα να συνηθίζω τις ανάσες και να μου βγαίνουν πιο αυθόρμητα.

Η διαστολή ακόμη 2! Ειδοποιούμε τον γιατρό o οποίος ήταν ήδη ενήμερος και πηγαίνουμε στο μαιευτήριο, τα γνωστά ρόμπα, καρδιοτοκογραφος, ξύρισμα, κλύσμα και μπάνιο. Μόλις βγήκα από το μπάνιο με πήρε η μαία και πήγαμε στην αίθουσα τοκετού. Ξαπλώνω, βάζει το χέρι να δει την διαστολή (έλεος πια μ’ αυτό το χέρι τόσες μέρες!!) και την βλέπω ξαφνιασμένη.

«Πόσο σου είπα πριν λίγο ότι είχες διαστολή;» με ρωτάει κι εγώ θέλω να την κλωτσήσω από την αγωνία μου! Παρόλα αυτά κρατιέμαι και της απαντώ «Δύο«

«Θέλεις να σου πω πόσο έχεις τώρα;«

«εσύ τι λες, να μη θέλω;; ααα δεν θα τη γλιτώσεις την κλωτσιά και είμαι και σε ευνοϊκή στάση!» σκέφτομαι αλλά και πάλι κρατιέμαι και ρωτάω με γουρλωμένα ματιά «πόσο;;«

«οχτώ!!!» λέει και δεν το πιστεύω! Αμέσως πήρα κουράγιο γιατί ήξερα ότι τελείωνε και σε λίγο θα είχα το μωρό μου στην αγκαλιά μου! Εκείνη την στιγμή έπαψαν να με πειράζουν οι πόνοι, όλα τα άντεχα! Ξαφνικά μάλλον έχανε παλμούς το μωρό και μου έβαλαν μια μάσκα με οξυγόνο και ακούω τη μαία να λέει «θα της κάνω ρήξη να δω αν είναι κεχρωσμένα» και αμέσως μετά «ναι είναι, ενημέρωσε τον γιατρό της!«.

Εκεί άρχισα να παγώνω.. Είχα διαβάσει ότι αν το μωρό κάνει κακά μέσα στην μήτρα αυτό σημαίνει ότι υποφέρει. Από εκείνη την στιγμή μια ερώτηση είχε κολλήσει στα χείλη μου κάθε που σταματούσα τις ανάσες: «είναι καλά το μωρό μου;» Τότε εμφανίστηκε o γιατρός μου, και είπε ότι πάει να συνεννοηθεί με τους νεογνολογους και ξαναεξαφανιστηκε. Αυτό ήταν και το τεράστιο λάθος του και το μόνο που του καταλογίζω! Πραγματικά δεν ξέρω πόση ώρα έλειψε, δεν είχα συναίσθηση του χρόνου εκείνη την στιγμή αλλά εμένα μου φάνηκε αιώνας γιατί τελικά τα επόμενα λεπτά που ακολούθησαν ήταν κρίσιμα…

Κάποια στιγμή ξεκινούν να μου λένε να σπρώχνω κι εγώ αναθάρρησα ξανά γιατί πίστεψα ότι τελειώνουμε… Έσπρωχνα ουρλιάζοντας και περίμενα την μαγική στιγμή. Την ίδια ώρα απ’ έξω είχε μαζευτεί κόσμος, συγγενείς και φίλοι, παρόλο που όλοι πίστευαν ότι θα αργήσω πάρα πολύ να γεννήσω. Κάποια στιγμή o άντρας μου ζητάει να μπει μέσα. Σε όλη την εγκυμοσύνη τον είχα πριξει τον καημένο να μπει μέσα γιατί τον ήθελα συνέχεια κοντά μου όπως ήταν και τους 9 μήνες. Εκείνος δεν ήθελε κι έλεγε θα δούμε. Τελικά το αποφάσισε! Το λέει στη μαία κι εκείνη του λέει “ Τώρα; τι να μπεις και καθόλου, έχει τέλεια διαστολή και εξωθεί!”

“Δηλαδή σε λίγο θα γίνω πατέρας;;”

Είχε χαζέψει απ’ τη χαρά του! Το ίδιο και οι υπόλοιποι που ήταν εκεί, χαρές πανηγύρια χαμός! Και με το δίκιο τους. Από εκεί που πίστευαν ότι θα γεννήσω την άλλη μέρα, ξαφνικά μαθαίνουν ότι γεννάω από λεπτό σε λεπτό. Αχ πόσο ωραία και εύκολη γέννα θα είχα… Από την ώρα που ξεκίνησαν οι πόνοι είχαν περάσει 2-3 ώρες περίπου.

Τελικά τον αφήνουν να μπει μέσα για λίγο να με δει. Εκείνη την στιγμή μέσα υπήρχε μια αναστάτωση. Ένιωθα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά γι’ αυτό και μόλις άκουσα ότι ερχόταν είπα να μην τον αφήσουν να μπει μέσα. Ένας Θεός ξέρει πόσο τον είχα ανάγκη να είναι δίπλα μου, όμως φοβήθηκα για το πως θα αντιδρούσε μ’ αυτά που γινόταν, δεν ήθελα να ανησυχήσει. Και τελικά είχα δίκιο, ευτυχώς που δεν μπήκε γιατί αυτά που ακολούθησαν θα τον έκαναν να χάσει την ψυχραιμία του στα σίγουρα και φοβόμουν την αντίδραση του… Εκείνος δεν ήξερε γιατί τον έδιωξα και βγήκε έξω έξαλλος! Με το δίκιο του! Σου λέει, τόσους μήνες μου κάνεις πόλεμο να μπω μέσα και να μπω μέσα και τώρα που το πήρα απόφαση με διώχνεις;!

Ενώ εγώ λοιπόν έσπρωχνα ακούω κάποια στιγμή να λένε οι μαίες με την ειδικευόμενη γιατρό:

–Τι είναι αυτό;

–Πιγούνι; Στόμα;

Και μετά σ’ εμένα:

–Μπράβο κορίτσι μου συνέχισε, τα πας πολύ καλά! Σπρώξε!

Και μετά ξανά μεταξύ τους:

–Ναι είναι πιγούνι! Έρχεται με το πρόσωπο!

–Πάρε γρήγορα τον …τάδε (είπε το όνομα του διευθυντή της γυναικολογικής που βρισκόταν στο νοσοκομείο)

Εγώ ρωτάω ξεψυχισμένα τι συμβαίνει και αν είναι καλά το μωρό μου και να ζητάω τον γιατρό μου. Παράλληλα να εξακολουθούν να μου λένε να σπρώχνω!

«Θα της κάνω περινεοτομη.» να λέει η γιατρός «Θα προσπαθήσω να το γυρίσω.» να λέει η μαία και να βάζει το χέρι της. Κάπου εκεί εμφανίζεται o γιατρός μου φωνάζοντας έξαλλος «τι σας είπα εγώ; Τι σας είπα; γιατί σπάσατε το κρεβάτι; Γρήγορα στο χειρουργείο! τρέξτε!«

Εκ των υστέρων έμαθα ότι είχε δώσει εντολή να γεννήσω στο χειρουργείο, είτε φυσιολογικά είτε με καισαρική για να μην χαθεί πολύτιμος χρόνος στην μεταφορά σε περίπτωση που κάτι πήγαινε στραβά… Βέβαια άλλα φοβόταν και άλλα προέκυψαν τελικά! Με βάζουν στο φορείο και το αρπάζει o ίδιος από μπροστά κι έσπρωχναν o μαίες από πίσω χωρίς να τον προλαβαίνουν τόσο πολύ που έτρεχε και το φορείο να χτυπάει δεξιά κι αριστερά. Μου έλεγαν τώρα να κρατηθώ και να μη σπρώχνω, πως να μην σπρώχνω που γινόταν από μόνο του! Φτάνουμε επιτέλους στο χειρουργείο και θυμάμαι μια γυναικεία φωνή να με ρωτάει πότε έφαγα και πότε ήπια τελευταία φορά, εγώ της απαντούσα ψύχραιμα, μια άλλη φωνή να λέει «έλα, άστα τώρα αυτά» και τον γιατρό μου να φωνάζει «κοιμήστε, κοιμήστε!«.

Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι η μάσκα που είδα να έρχεται προς το πρόσωπο μου κι ακόμα νιώθω την υφή από το σφουγγαράκι που είχε γύρω γύρω. Το επόμενο που θυμάμαι είναι όταν ξύπνησα που νόμιζα ότι ακόμα περιμένω για να γεννήσω και άρχισα να νευριάζω γιατί καθυστερούμε. Κρύωνα και διψούσα πάρα πολύ. Ρώτησα τι γίνεται και τότε ήρθε o γιατρός μου παγωμένος, σαν βρεγμένη γάτα και μου είπε ότι γέννησα κι ότι το μωρό ταλαιπωρήθηκε λίγο. Ήμουν πολύ ζαλισμένη ακόμα από τη νάρκωση, μετά βίας κρατούσα τα ματιά μου ανοιχτά και δεν θυμάμαι λεπτομέρειες (όπως και για πολλές μέρες) μόνο που θυμάμαι ότι του είπα με παράπονο «γιατρέ δεν έπρεπε να μ’ αφήσεις!» κι εκείνος μόνο που δεν έκλαιγε.

Μετά ρωτούσα συνέχεια για το μωρό μου και άκουγα λόγια μασημένα. Έμεινα πάλι μόνη και προσπαθούσα να συνέλθω και να συνειδητοποιήσω τι έχει συμβεί. Κάποια στιγμή ήρθε κοντά μου μια οικογενειακή φίλη που ήταν γιατρός και την άφησαν να μπει να με δει. Μου έκανε πολύ καλό που την είδα και με ηρέμησε λίγο. Μετά από λίγο με έβγαλαν έξω και είδα από μακριά τον άντρα μου και τους γονείς μου και χαμογέλασα. Ήρθαν και με φίλησαν χαμογελώντας και θυμάμαι τον άντρα μου να μου λέει «Μου έκανες έναν μπεμπαρο! Σ’ ευχαριστώ!«. Βγαίνοντας θυμάμαι μια μαία να λέει έκπληκτη «όλοι αυτοί για σένα είναι;;» και είδα τον κόσμο που είχε μαζευτεί! Πέρασα ανάμεσα τους με το φορείο και χαμογελούσα ζαλισμένη…

…Πάμε τώρα στο τι συνέβη στην πραγματικότητα… Όλα τα παρακάτω εγώ τα μάθαινα σταδιακά μέρες μετά κι ακόμα έχω κενά και όλο ρωτάω…

Όπως είπαμε, οι απέξω μόλις έμαθαν ότι εξωθώ χοροπηδούσαν απ’ τη χαρά τους. Μετά από λίγο βγήκε o γιατρός μου αναστατωμένος και βιαστικός και τους είπε ότι μάλλον θα κάνω καισαρική, αλλά μπορεί και να την γλιτώσω. Κάπου εκεί τους κόπηκε η χαρά… Αμέσως μετά είδαν τον διευθυντή της κλινικής να τρέχει πανικόβλητος και να μπαίνει στο χειρουργείο, αυτό ήταν το δεύτερο ανησυχητικό σημάδι. Λίγη ώρα μετά βγήκε η μαία και τους είπε ότι γέννησα αλλά χωρίς να κρατάει το μωρό όπως συνηθίζεται, το τρίτο ανησυχητικό σημάδι… Τους είπε ότι είναι καλά αλλά επειδή ταλαιπωρήθηκε κι έχουν πρηστεί τα χειλάκια του, το έχουν πάρει οι νεογνολογοι να το ζεστάνουν… (τρομερή δικαιολογία!).

Λίγο αργότερα βγήκε o γιατρός μου κάνοντας τον σταυρό του και λέγοντας χαρακτηριστικά «θα ανάψω λαμπάδα!«. Εξήγησε ότι μου έκανε επείγουσα καισαρική γιατί το παιδί ερχόταν με το πρόσωπο. Ότι είναι υγιέστατο άλλα έχουν πρηστεί λίγο τα χειλάκια του. Μετά από λίγο φώναξαν τον άντρα μου οι νεογνολογοι για να δει το μωρό κι εκείνος έτρεξε, χωρίς να καταλαβαίνει που πάει. Του είπαν να βάλει μια ρόμπα, να απολυμάνει τα χέρια του για να μπει μέσα. Μετά βγήκε μια γιατρός και του είπε ότι είναι στην θερμοκοιτίδα κι όταν εκείνος απόρησε γιατί, αφού είναι τελειομηνο και το βάρος του πολύ καλό, τον ρώτησε με σοβαρό ύφος «Δεν είστε ενήμερος για την κατάσταση;» κι εκείνος είπε ότι του είχαν πει.

«Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα, το παιδί ζορίστηκε παρά πολύ, δεν ανέπνεε όταν βγήκε, είναι λίγο παραμορφωμένο να μην σας τρομάξει αυτό, χρειάστηκε να το υποστηρίξουμε μηχανικά για να αναπνεύσει, το έχουμε βάλει μέσα σε μια γυάλα με οξυγόνο που όλο αυτό είναι μέσα σε μια θερμοκοιτίδα για να μπορεί να αναπνεύσει καλύτερα, και τα πρώτα εικοσιτετράωρα είναι πολύ κρίσιμα και ίσως χρειαστεί να το διασωληνωσουμε…«

Κάπου εκεί ζαλίστηκε… Είχε πάει όλο χαρά να δει το παιδί του που του είχαν πει ότι ήταν υγιέστατο. Τελικά μπήκε να το δει και τρόμαξε… Πλήρως παραμορφωμένο… Πρησμένο όλο του το πρόσωπο, μελανιασμένο, σχεδόν μαύρο. Κάποια στιγμή άνοιξε τα ματάκια του και τον είδε κι άρχισε να κλαίει. Έκλαιγαν και οι δύο μαζί… Μετά βγήκε έξω και ξέσπασε… Ηρέμησε λίγο και έφυγε. Μετά από μισή ώρα ξαναμπήκε και το μωρό είχε ήδη βελτιωθεί λίγο. Τότε το έβγαλε και φωτογραφίες για να έχει κάτι να μου δείξει. Έκλαιγε πάλι. Ένας άλλος γιατρός του έδωσε λίγο κουράγιο λέγοντας του ότι το παιδί είναι τελειόμηνο και θα βελτιωθεί σύντομα, ότι ήδη είναι καλύτερα και του έδωσε ένα τηλέφωνο να τον πάρει το βράδυ να του πει νεότερα. Όντως στις 11 το βράδυ τον πήρε κι εκείνος του είπε ότι είναι ήδη πολύ καλύτερα και του έχουν βγάλει σχεδόν το οξυγόνο. Του είπε ότι αυτή η καλυτέρευση κανονικά ήθελε πολλά εικοσιτετράωρα για να γίνει κι όμως συνέβη τόσο γρήγορα.

Προσπάθησα μέσα στη ζάλη μου να περιγράψω στον άντρα μου και στη μαμά μου που έμειναν κοντά μου τη νύχτα, τι είχε συμβεί. O άντρας μου μου έδειξε μια φωτογραφία που είχε τραβήξει το μωρό μας μέσα στην θερμοκοιτίδα με μια γυάλα οξυγόνου να σκεπάζει το κεφαλάκι του χωρίς να φαίνεται καθαρά το πρόσωπο του. Αυτό ήταν ότι είδα από το μωρό μου την ημέρα που το γέννησα… Ακόμα απορώ πώς άντεξα άλλα μάλλον βοήθησαν η νάρκωση και το σοκ που με κράτησαν σε μια θολή κατάσταση τις πρώτες μέρες. Δεν θυμάμαι και πολλά, όσο και να προσπαθώ έχω τεράστια κενά, και σε γεγονότα και σε συναισθήματα. Μόνο πόνους θυμάμαι…ατέλειωτους πόνους! Ο γιατρός μου εξήγησε λίγες μέρες μετά που υπέφερα, ότι πονάω περισσότερο από ότι συνηθίζεται γιατί έχω πολύ μεγαλύτερη τομή εσωτερικά και περισσότερα ράμματα. Φαντάζομαι λόγω του ότι το μωρό είχε κατέβει παρά πολύ. Κάποιος άλλος μου είπε ότι όταν άνοιξαν την κοιλιά δεν το έβρισκαν τόσο κάτω που ήταν!

Μου είπαν ότι με τον καθετήρα δεν μπορώ να μπω μέσα στη μονάδα για να δω το μωρό μου και ότι αν σηκωνόμουν θα μου τον έβγαζαν. Προσπάθησα λοιπόν, με όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει πολύ πριν κλείσω εικοσιτετράωρο, και σηκώθηκα, περπάτησα κι ας μην με κρατούσαν τα πόδια μου. Ζαλίστηκα, τρεμόπαιξαν τα μάτια μου έτοιμη να λιποθυμήσω, όμως κρατήθηκα. Μου είπαν ότι ήμουν τρομακτικά άσπρη! Έχανα πολύ αίμα στην αρχή και o αιματοκρίτης μου είχε πέσει στο 22 κι η αιμοσφαιρίνη στο 8. Οριακά γλίτωσα την μετάγγιση, μόνο σίδηρο μου πέρασαν ενδοφλέβια. Σηκωνόμουν συχνά, καθόμουν στην καρέκλα και προσπαθούσα να νιώσω καλύτερα για να πάω στο μωρό μου. Ήθελα να τον δω, δεν άντεχα!

O άντρας μου μου είπε ότι έκανε εμετούς την πρώτη μέρα και δεν μπορούσε να φάει και του είχαν βάλει ένα σωληνάκι από τη μύτη. Αχ το μωράκι μου!

Τελικά δύο μέρες μετά μου είπαν πώς μπορώ να πάω στις 6 το απόγευμα που ήταν το επισκεπτήριο. Έφεραν ένα καροτσάκι, ήταν αδύνατον να περπατήσω τόσο πολύ, και πήγαμε με τον άντρα μου. Αφήσαμε το καροτσάκι και τον οροστάτη έξω, δεν επιτρέπονται μέσα στη μονάδα, και σχεδόν πέταξα για να πάω κοντά του! Δεν πίστευα αυτό που έβλεπα… Έκλαιγα και χαμογελούσα, είχα παγώσει. O άντρας μου μου έλεγε να του μιλήσω όμως δεν μου έβγαιναν λέξεις… Ήμουν τόσο μουδιασμένη… Το παιδάκι μου ήταν αυτό! Γιατί να ταλαιπωρηθεί τόσο! Είχε πληγές στο πρόσωπο και ήταν ακόμη λίγο πρησμένος. Ήθελα τόσο πολύ να το πάρω στην αγκαλιά μου, να με νιώσει να τον φιλήσω, όμως δεν μπορούσα, μόνο το κοιτούσα μέσα σε ένα γυάλινο κουτί… Το μωρό μου! Κοίταζα τον άντρα μου που τον χάιδευε από το παραθυράκι που είχε βάλει το χέρι του, εγώ δεν επιτρεπόταν να βάλω το δικό μου, είχα και στα δύο φλεβοκαθετηρες. Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει! Αυτά είναι τα λίγα που θυμάμαι από την πρώτη μας συνάντηση…

Την επόμενη ημέρα το στήθος μου ήταν πολύ πρησμένο, το γάλα είχε κατέβει για τα καλά, κάτι έπρεπε να κάνω. Ρώτησα τις μαίες και μου είπαν να βγάλω το γάλα με το θήλαστρο και να ρωτήσω αν μπορώ να τους το πάω στην μονάδα για να του το δώσουν. Χάρηκα πολύ γιατί ήξερα πόσο καλό θα του έκανε το πρώτο γάλα μου. Στις 12 λοιπόν που ήταν η ενημέρωση των γιατρών ,πήγα περπατώντας, ρώτησα μια γιατρό και μου είπε να πάω στις 3 που ήταν το επόμενο γεύμα να δοκιμάσω να τον θηλασω μήπως και φάει. Δεν πίστευα στα αφτιά μου!! Θα έπαιρνα το μωρό μου στην αγκαλιά μου!! Πέρασα τις επόμενες τρεις ώρες μετρώντας τα λεπτά! Εκεί ήταν κι άλλες 3 μαμάδες που είχαν πάει να ταΐσουν τα μωρά τους, άλλες με μπουκάλι, άλλες με θηλασμό.

Κάθισα στον ειδικό χώρο και μια μαία μου τον έφερε τυλιγμένο σε ένα σεντονακι.. Τι μαγική στιγμή! Πήρα στην αγκαλιά μου τον πρίγκιπα μου!! Με κοίταξε μέσα στα μάτια σαν να με περίμενε κι εγώ στενοχωριόμουν που δεν ήμουν κοντά του νωρίτερα! Στο χεράκι του είχε κι εκείνος φλεβοκαθετηρα και στο ποδαράκι του ένα καλώδιο με έναν αισθητήρα. Το παιδάκι μου… Τόσο μικρά τα χεράκια του και να του τα τρυπάνε…Ούτε κι από αυτή, την πρώτη μας αγκαλιά θυμάμαι πολλά… Δεν ξέρω πώς γίνεται άλλα το μυαλό μου ήταν σε μεγάλη σύγχυση και τις πιο έντονες στιγμές δεν τις έχει συγκρατήσει…

Έπιασε αμέσως το στήθος και έφαγε χωρίς κόπο! Συγκινήθηκα τόσο πολύ! Πόση ανάγκη είχε αυτό το μωράκι από τη μανούλα του, τόσες μέρες δεν έτρωγε από το μπουκάλι έκανε εμετούς και παρόλα αυτά έφαγε αμέσως από το στήθος, και είχα διαβάσει τόσες φορές πόσο δύσκολο μπορεί να είναι! Εκείνος όμως δεν δυσκολεύτηκε καθόλου! Τόσο απλά, τόσο φυσικά! Δεν ήθελα να τον αφήσω από την αγκαλιά μου, άλλα φοβόμουν μήπως του κάνω κακό να τον κρατάω έξω από την θερμοκοιτίδα του. Τον έδωσα στη μαία με την υπόσχεση ότι θα ήμουν ξανά κοντά του στις 6 μαζί με τον μπαμπά του! (μόνο τότε επιτρεπόταν να μπει ο μπαμπάς) Η μαία μου είπε ότι αν δεν κάνει εμετό θα τον ξαναταΐσω. Και δεν έκανε o πρίγκιπας μου!!

Το απόγευμα πήγαμε μαζί με τον μπαμπά του και τον πήρε κι εκείνος αγκαλιά. Φοβόταν να τον πιάσει, δεν ήξερε πώς να τον κρατήσει, ήταν αστείο! Άλλα και τόσο συγκινητικό! Τελικά να μην τα πολυλογώ πήγαινα κάθε μέρα από τις 9 το πρωί ως τις 9 το βράδυ κάθε τρεις ώρες και τον θήλαζα! Μόλις έφτανα στην μονάδα από την πόρτα αναγνώριζα το κλάμα του. Ανάμεσα σε τόσα μωράκια εγώ αναγνώριζα το δικό μου μωράκι! Αλήθεια! Στην αρχή νόμιζα ότι είναι ιδέα μου άλλα το τσέκαρα!

Εγώ όση ώρα ήμουν μαζί του ήμουν περδίκι, πετούσα! Δεν με ένοιαζε τίποτα, δεν πονούσα πουθενά! Όταν έφευγα από εκεί δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου! Στην πραγματικότητα είχα αφόρητους πόνους.

Οι μέρες περνούσαν κι εγώ δεν είχα ενεργηθεί και η κοιλιά μου είχε γεμίσει αέρα! Είχε γίνει πέτρα και σε συνδυασμό με τα ράμματα εσωτερικά και εξωτερικά, η κάθε μου κίνηση ήταν απίστευτα οδυνηρή. Δεν μπορούσα καν να σηκωθώ από το κρεβάτι χωρίς βοήθεια, δεν μπορούσα να αλλάξω πλευρό, δεν άντεχα να με ακουμπήσει κανείς! Τις νύχτες δεν κοιμόμουν συνολικά μια ώρα ως που έφυγα από το νοσοκομείο. Επίσης είχαν πρηστεί τα χέρια μου από τους φλεβοκαθετηρες και πονούσαν κι αυτά παρά πολύ. Όμως, δεν ξέρω πώς γινόταν, έπαιρνα το μωρό στην αγκαλιά μου, το στήριζα επάνω στην κοιλιά μου, καθόμουν σε μια χαμηλή πολυθρόνα, και δεν με ένοιαζε τίποτα, δεν ένιωθα κανέναν πόνο! Μόνο τις υπόλοιπες ώρες υπέφερα! Κάθε νύχτα έκλαιγα από τους πόνους. Μου έκαναν το ένα κλύσμα πάνω στο άλλο άλλα δεν γινόταν τίποτα!

Λόγω αυτού έμεινα 8 μέρες στο νοσοκομείο μετά τη γέννα, και αφού επιτέλους λειτούργησε το έντερο μου έφυγα. Το μωρό μου έμεινε 4 μέρες παραπάνω. Εκείνες τις ημέρες εγώ πήγαινα από το πρωί στις 8.30 ως το βράδυ στις 22.00 και τον τάιζα κάθε τρεις ώρες. Στα ενδιάμεσα περιφερόμουν στους διαδρόμους του νοσοκομείου, τη μισή μέρα με την μαμά μου, την άλλη μισή με τον άντρα μου. Το σπίτι μου ήταν μακριά για να πηγαινοέρχομαι κι έτσι εμένα εκεί όλη την ημέρα. Μεταξύ των άλλων με είχε πιάσει και η μέση μου και δεν μπορούσα να περπατήσω, κούτσαινα για αρκετό καιρό… Είχα απίστευτη ανάγκη από ξεκούραση, από ύπνο, όμως μπροστά στην ανάγκη που είχα για το μωρό μου και κυρίως μπροστά στην ανάγκη που είχε το μωρό μου από τη μανούλα του, αυτά δεν είχαν καμία σημασία!

Από την ημέρα που τον θήλασα για πρώτη φορά είχε θεαματική βελτίωση και δεν μπορούσα να του στερήσω ούτε ένα γεύμα! Έτρωγε και μετά για όση ώρα τον κρατούσα για να ρευτεί με κοίταζε μέσα στα μάτια ευχαριστημένος και χαμογελούσε! Αυτό το βλέμμα του δεν θα το ξεχάσω ποτέ! Αντί να χάσει βάρος τις πρώτες ημέρες όπως συνηθίζεται, εκείνος όλο έπαιρνε! Του άλλαξα και πάνα κάνα δυο φορές και το απολάμβανε, ενώ όταν τον άλλαζαν οι μαίες έκλαιγε! Με πολύ βαριά καρδιά τον άφηνα κάθε φορά κι έφευγα… Περιμέναμε με αγωνία να μας πουν πότε θα τον πάρουμε στο σπίτι. Έπρεπε να πάρει την αντιβίωση τουλάχιστον 10 μέρες και παράλληλα περιμέναμε να βγουν και να γνωματευτουν διάφορες εξετάσεις. Πολλή αναμονή!

Τελικά τον πήραμε στο σπίτι μας 12 ημερών. Γεννήθηκε 3290 γρ. και 54 πόντους και στο σπίτι τον πήραμε περίπου 4 κιλά. Ήμασταν (και είμαστε ακόμα!) πολύ φοβισμένοι! Με το παραμικρό περίεργο που θα δούμε να κάνει τρομάζουμε πάρα πολύ, μην πάθει κάτι… Γίναμε ΠΟΛΥ υποχόνδριοι και υπερβολικοί και τώρα πια 6 μήνες μετά προσπαθούμε να ηρεμήσουμε λίγο και να γίνουμε φυσιολογικοί κι έχουμε κάνει μεγάλα βήματα… Κάποιοι μας παρεξηγούν, όμως δεν μπορούν να καταλάβουν… Κανένας δεν είδε το μωρό μας έτσι όπως το είδαμε εμείς… Όταν βλέπεις το μωράκι σου, μια σταλιά μωράκι, μέσα σε ένα γυάλινο κουτί να το τρυπανε σε χεράκια και ποδαράκια, τρέμεις μην ξαναπάει εκεί! Δεν το δέχεται εύκολα το μυαλό σου και μετά κάνεις υπερβολές από φόβο κι αγωνία!

Κατά τα άλλα όμως, τα πράγματα κύλησαν πολύ ομαλά και φυσικά, όσον αφορά την φροντίδα του, την καθημερινότητα και την εξοικείωση μας μαζί του. Πάντα ένιωθα ότι ήμουν φτιαγμένη για να γίνω μανούλα και τελικά κάπως έτσι είναι. Οι μαίες στο νοσοκομείο μου έλεγαν ότι οι μανούλες έχουν ένστικτο και ξέρουν τι πρέπει να κάνουν και πώς, ή τι είναι σωστό και τι όχι. Πράγματι! Δεν πήρα καμία βοήθεια από κανέναν, μόνο διάβασα πάρα πολύ κι ακόμη διαβάζω, και τα κατάφερα όλα μόνη μου από την αρχή και είμαι πολύ υπερήφανη γι’ αυτό!

Είμαι πολύ υπερήφανη και για τον άντρα μου όμως! Υπόδειγμα τρυφερού χαζομπαμπα, τα κάνει όλα από την αρχή, μόνο που δεν θηλάζει! Χωρίς την βοήθεια και την στήριξη του δεν νομίζω να τα κατάφερνα σε τίποτα από όλα όσα πέρασα. Βράχος εκεί δίπλα μου να με κρατάει γερά! Σε όλη την εγκυμοσύνη με βοήθησε πάρα πολύ σε όλα τα επίπεδα, ψυχολογικά και πρακτικά άλλα και μετά η βοήθεια του ήταν ανεκτίμητη! 10 μέρες συνολικά που έμεινα στο νοσοκομείο δεν κουνήθηκε από κοντά μου, πάρα μόνο δύο μέρες που πήγε στην δουλειά. Μέρα νύχτα εκεί δίπλα μου, κοιμόταν σε μια πολυθρόνα, άντεχε τα κλάματα μου, με πρόσεχε, με φρόντιζε, μου έδινε κουράγιο, έπαιζε θέατρο για να μην στεναχωριέμαι κι ένιωθα την αγάπη του ακούραστη να με αγκαλιάζει! Και μετά για 40 μέρες περίπου που εγώ φλέρταρα με την επιλόχειο κατάθλιψη, έκανε υπομονή κι έδειχνε κατανόηση! Πόσο πολύ σ’ ευχαριστώ αγάπη μου για όλα αυτά!!!

Τελικά ναι, γέννησα και με τους δύο τρόπους το ίδιο μωρό και είχα ράμματα πάνω κάτω! Προσωπική προβολή στα ξαφνικά… 1 στις 600 γυναίκες γεννάει έτσι!

O διευθυντής της κλινικής που βοήθησε στη γέννα, μου είπε μια μέρα που τον συνάντησα σε έναν διάδρομο: «αφού την βγάλατε μην το πεις ούτε του παπά!«

Δεν θα πάψω ποτέ να αναρωτιέμαι τι έφταιξε και έγιναν έτσι τα πράγματα. Μπορεί πολλοί και πολλά, μπορεί και κανένας και τίποτα… Στην αρχή κατηγορούσα τους πάντες, τον γιατρό μου που καθυστέρησε να επιστρέψει, την ειδικευόμενη που συνέχισε να μου λέει να σπρώχνω ενώ είχε δει ότι το ερχόταν με το πρόσωπο, την μαία που έβαλε το χέρι της προσπαθώντας να το γυρίσει και γέμισε πληγές το προσωπάκι του, όλους μαζί που δεν ακολούθησαν τις οδηγίες του γιατρού μου, το φάρμακο που μου έβαλαν για την πρόκληση μήπως και υπήρχε περίπτωση να έχει σχέση στην εξέλιξη του τοκετού, το ότι είχαν δύο μέρες να μου κάνουν υπέρηχο… Τα πάντα! Τώρα πια δεν ξέρω τι από όλα αυτά ήταν λάθος και τι έγινε σωστά! Ελπίζω μόνο κάποια στιγμή να πάψω να νιώθω το στομάχι μου να γίνεται κόμπος όταν σκέφτομαι την γέννα… Όλοι μου λένε ότι δεν έχει σημασία τίποτα πια, ότι αφού τώρα είμαστε καλά να τα ξεχάσω όλα, και άλλα τέτοια, όμως πώς γίνεται; Δεν είναι εύκολο, αν σκεφτεί κανείς ότι προσπαθούσα για δυόμιση χρόνια να μείνω έγκυος, έχασα ένα μωρό, τελικά τα κατάφερα και έμεινα έγκυος, πέρασα μια εγκυμοσύνη μέσα στο φόβο και την αγωνία, πρόσεχα υπερβολικά τα πάντα, τα κατάφερα και έφτασα ως το τέλος και τελικά παραλίγο να χάσω το μωράκι μου έτσι…

Είμαι πολύ ευτυχισμένη που έχω το παιδάκι μου και τον άντρα μου και είμαστε καλά, όμως αυτό το αγκάθι πάντα υπάρχει μέσα μου κι ας μην το καταλαβαίνει κανείς! Είναι και σχετικά φρέσκο και ίσως περνώντας o καιρός να μαλακώσει λίγο, τι να πω…

Το σημαντικό είναι ότι έχω ένα υπέροχο μωράκι, πολύ πολύ χαμογελαστό και καλόβολο! Όλα τα σημάδια έφυγαν πολύ γρήγορα από το προσωπάκι του και είναι αντικειμενικά πανέμορφος! Δεν το λέω εγώ, η μάνα κουκουβάγια, το λέει όλος o κόσμος! Είναι πανέξυπνος, είναι 2 με 3 μήνες μπροστά από την ηλικία του σε όλα όσα κάνει, ούτε κι αυτό το λέω εγώ, το λέει o παιδίατρος! Όταν χαμογελάει φωτίζεται όλος o κόσμος, λάμπει το σύμπαν …και NAI αυτό το λέω εγώ!!!!!

Εύχομαι να είναι πάντα καλά o πρίγκιπας μας κι εμείς να είμαστε γεροί για να τον φροντίζουμε! Να είναι καλά όλα τα μωράκια του κόσμου και μακάρι κανένα μωράκι ποτέ να μην ταλαιπωρείται… Ούτε και οι μανούλες που τα φέρνουν στον κόσμο…

Μαμά Μαργαρίτα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com