Και όμως! Τα πεθερικά μου άλλαξαν!

Γνώρισα τον άντρα μου όταν ήμουν 24 χρονών.. Στην αρχή ήταν όλα τέλεια.. Γνώρισα τους γονείς του μια μόνο φορά.. Άρχισαν να με βρίζουν χωρίς λόγο και αιτία..  Δεν μου είχαν δώσει περιθώριο να με γνωρίσουν καλύτερα…

Ο άντρας μου είναι υιοθετημένος και νόμιζαν πως εγώ ήθελα να τους φάω την περιουσία… Και νόμιζαν πως εγώ είμαι αγραμματη, ότι δεν είχα πάει σχολείο και ότι κοίταζα μόνο την περιουσία του…. Εγώ ούτε λόγο γι’ αυτά, ούτε ήξερα τι έχει και τι δεν έχει, δεν είχα ρωτήσει, δεν με ένοιαζε! Το μόνο που με ένοιαζε ήταν ότι βρήκα έναν άνθρωπο και με καταλαβαινει, να με νιώθει και να είμαστε ευτυχισμένοι….

Μετά από 4 χρόνια σχέσης αποφασίσαμε να αρραβωνιαστουμε… Και όπως έγινε… Τους είπε να έρθουν, ούτε λόγος! Δεν ήρθαν ποτέ… Συνέχιζαν να με βρίζουν…. Με πολύ άσχημους χαρακτηρισμους….

Πηγαίναμε διακοπές και ψάχνανε σε ποιο ξενοδοχείο μέναμε και η πεθερά μου μας έκανε ρεζίλι, ρώταγε πόσο πληρώνουμε και διάφορα τέτοια… Έπαιρνε τη μαμά μου και της έλεγε «Την αφήνεις να πηγαίνει να κάνει όργια..!»  Μιλάμε για λόγια, πολλά λόγια…. Ενώ εγώ δεν τους είχα βρίσει πότε, δεν είχα πει κουβέντα πότε για εκείνους…. Είπα πως κάποια στιγμή θα τους περάσει….

Ερχόταν σπίτι μου μου έκανε φασαρίες, χαμός μιλάμε..

Κάποια στιγμή μένω έγκυος, αποφασίσαμε να παντρευτούμε -μετά από 3 χρόνια αρραβώνα να σημειώσω. Παντρεύομαστε, κάνουμε έναν υπέροχο γάμο και βάπτιση μαζί…. Πήγε από το σπίτι και τους είπε βέβαια να τον συνοδέψουν, ούτε λόγος πάλι..  Δεν ήρθαν ούτε στο γάμο του….

Μετά από 4 μήνες περίπου του γάμου μας καθόμουν και τάιζα το μικρό…. Το θυμάμαι σαν σήμερα…. Χτυπάει το τηλέφωνο μου και ήταν ο άντρας μου, με ρωτάει τι κάνω και του λέω ότι ταϊζω το μωρό.

«Εντάξει» μου λέει «θα έχεις επισκέψεις….»

«Ποιους;»

«Τους γονείς μου!»

«Αποκλείεται, δεν θέλω φασαρίες και καβγάδες μπροστά στο μωρό μου…»

«Αν σου πουν το οτιδήποτε η σε προσβάλουν, διώχτους!»

«Καλά, ελπίζω να μη μας ακούσει η γειτονιά και γίνουμε ρεζίλι….»

Δεν προλαβαίνω να κλείσω, τους βλέπω από κάτω από το σπίτι μου να ψάχνουν το κουδούνι…. Βγαίνω στο μπαλκόνι και τους φωνάζω «Σας ανοίγω! Στον πρώτο!»

Ανοίγω την πόρτα  με το μωρό αγκαλιά..  Και τι έγινε, δεν μπορείτε να φανταστείτε….

Με φιλάνε, μου ζητάνε συγνώμη…  Και έκατσα στο σπίτι και έπαιζαν με το μωρό σας να μην είχε γίνει τίποτα πότε…. Ούτε κουβέντα….

«Κορίτσι μου» με ανεβάζουν, «αγάπη μου» με κατεβάζουν…. Με παίρνουν τηλέφωνο κάθε μέρα να δουν τι κάνω..  Μου λέει «Πήρα για να σε ακούσω…!»  Τέτοια αλλαγή ούτε στα όνειρα μου…. Τι να πω!

Έχουν περάσει 3 χρόνια τώρα και είναι όλα τέλεια…. Μας έδωσαν και σπίτι για να μην είμαστε στα ενοίκια…  Πιο πολύ μιλάνε μαζί μου πάρα με το παιδί τους…. Τι να πω…. Πάντως εγώ δεν τους έχω αναφέρει τίποτα…. Και η αλήθεια είναι ότι τους αγαπώ…. Και να τους έχει ο θεός καλά…!

Εντάξει, γονείς είναι, κάποια στιγμή όλοι κάνουμε λάθη… Για το μόνο που στεναχωριεμαι είναι ότι έχασαν τις χαρές του παιδιού τους…

Τέλος καλά όλα καλά…. Σαν τα παραμύθια…!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com