Μαμά… ακροβάτης!
Εκτός από το σκηνικό της κακιασμένης μάνας που πέτυχα στις τουαλέτες του εμπορικού, σήμερα μου έλαχε και το άλλο.
Επιστρέφω σπίτι. Παρκάρω. Η Αθηνά έχει αποκοιμηθεί στο αυτοκίνητο. Ο Αρχέλαος είναι μισοξύπνιος. Έχω μαζί μου καρότσι και μάρσιπο. Και σακούλες (όχι πολλές ευτυχώς).
Βγάζω καρότσι. Βάζω σακούλες στη θέση κάτω από το κάθισμα. Συνειδητοποιώ ότι στο πορτ μπαγκάζ έχουν ξεμείνει 3 μεταλλικές ράβδοι απο το παρκοκρέβατο. Σκέφτομαι η σοφή να τις πάρω και αυτές.
Βάζω την Αθηνά κοιμισμένη στο καρότσι (πόσο καιρό έχω να τη δω σε καρότσι! Θεέ μου, πόσο μεγάλη μου φάνηκε!).
Βγάζω Αρχέλαο, τον βάζω στο σλινγκ.
Πάω να ανεβάσω το καρότσι στο πεζοδρόμιο, φεύγουν οι ράβδοι που είχα βάλει στη θήκη κάτω από τη θέση και πέφτουν στο δρόμο.
Περνάει μια κοπέλα σε εκείνη τη φάση, με βλέπει, συνεχίζει. Φτου, κάτσε να σκύψω.
Βάζω φρένο στο καρότσι, κρατάω με το ένα χέρι τον Αρχέλαο, σκύβω και μαζεύω ένα ένα τα μεταλλικά.
Τα κρατάω στο ένα χέρι και ανεβάζω το καρότσι στο πεζοδρόμιο. (Θα μου πείτε «Τι τα ‘θελες και δεν τα άφηνες;» Στο μεταξύ είχα κλειδώσει το αυτοκίνητο και είχα ρίξει τα κλειδιά στο χάος της τσάντας, αφήστε με…)
Έλα όμως που είναι το πιο κουλό πεζοδρόμιο του Παγκρατίου! Γενικά στο Παγκράτι σκίζουν τα πεζοδρόμιά μας, τι να σας λέω! Στο συγκεκριμένο όμως, λίγο πριν το φανάρι έχει δυο κολώνες (βασικά, νομίζω πως η μία είναι το φανάρι και η άλλη μια πινακίδα), οι οποίες κάνουν το πέρασμα ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΣΤΕΝΟ απ’ ότι είναι το ΗΔΗ ΠΟΛΥ ΣΤΕΝΟ ΛΟΓΩ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΩΝ κομμάτι εκείνο του πεζοδρομίου.
Πρέπει λοιπόν να κατεβάσω το καρότσι στο δρόμο, να ρίξω δυο ροδιές στην άσφαλτο και να το ξανανεβάσω από τη διάβαση.
Έλα όμως που στο σημείο εκείνο υπάρχει κάτι σαν μίνι-χαντάκι και δεν μπορείς ούτε σκέτο καρότσι να κατεβάσεις εύκολα, πόσο μάλλον με μωρό στο μάρσιπο, 13κιλο στο καρότσι και 3 ελαφριές μεν, αλλά πιάνουν-χώρο ράβδους.
Κολλάνε λοιπόν οι μπροστινές ρόδες στο «χαντάκι» και να μην μπορώ να τις ξεκολλήσω.
Στο σημείο αυτό περνα τη διάβαση από απέναντι ένας νεαρός.
Λέω «Μισή ντροπή δική μου, μισή δική του».
Τον φωνάζω
– Σας παρακαλώ, μπορείτε να με βοηθήσετε;
Πιτσιρικάς, με μια μπάλα μπάσκετ στα χέρια, πού να ξέρει από καρότσια…
Φυσικά έρχεται, να ‘ναι καλά, αλλά προκύπτει το θέμα μπάλα-μπάσκετ-στα-χέρια.
Πάει να την ακουμπησει στο πεζοδρόμιο και φυσικά γλιστράει (μπάλα ντε!)
– Λοιπόν, άστην, θα τη στηρίζω εγω με το πόδι, εσύ σήκωσε απλά λίγο τις μπροστινές ρόδες να ξεκολλήσουν.
Και είμαι λοιπόν, με Αρχέλαο στο σλινγκ, ράβδους στη μασχάλη, παλάμες στο καρότσι και δεξί πόδι πάνω στην μπάλα!
Όχι, μπορείτε να με κάνετε εικόνα; Μπορείτε;
Βοηθά το παλικάρι, ξεκολλάνε οι ρόδες, τσουλάει το καρότσι, τον ευχαριστώ θερμά και πριν πάρω δρόμο, βλέπω τα σταματημένα αυτοκίνητα στο φανάρι και όλοι να με κοιτάνε με χαμόγελο, όχι κοροϊδευτικό, αλλα συμπονετικό, ίσως και θαυμασμού.
Κάνω και εγω μια μικρή υπόκλιση (τα μαγουλα ψιλοκόκκινα από ντροπή), ρίχνω και ένα χαμόγελο και φεύγω.
Έχω μάθει πια να κινούμαι πολύ εύκολα μόνη με τα δυο παιδιά, όμως δεν μπορώ να πω ότι έχω συνηθίσει την ΚΑΤΑΝΤΙΑ μας. Τα παρκαρισμένα όπου να ‘ναι, τα κατεστραμμένα πεζοδρόμια κίνδυνος-θάνατος (σε κάποια σημεία τους μάλιστα γλιστρούν επικίνδυνα), τις λακούβες…
Έχω ορκιστεί στον εαυτό μου ότι τα παιδιά μου θα χορταίνουν εικόνες και βόλτες, όμως κάτι τέτοιες στιγμές κατανοώ πραγματικά όσους λένε «Πού να κουβαλιόμαστε τώρα; Καλά είναι και στο σπίτι»
Ειδικα το συγκεκριμένο πεζοδρόμιο, ειλικρινά… μια μέρα ΠΡΕΠΕΙ να το φωτογραφίσω…
Και τα δύο σκηνικά την ίδια μέρα σου έτυχαν; παίξε Τζόκερ! (να γελάσουμε με τα χάλια μας και λίγο)
Και που να δοκιμάσεις και ΜΜΜ. Δε χωράς να μπεις. Περιμένεις το επόμενο και πάντα είναι και αυτό γεμάτο. Και το καλύτερο το συνάντησα σε σταθμό του ΗΣΑΠ. Μια φορά βρέθηκα στο Μοναστηράκι, όπου περπάτησα από Σύνταγμα που είχα δουλειά για να μη χρειαστεί να πάρω μετρό ΚΑΙ τρένο (οι μετεπιβιβάσεις είναι άστα να πάνε όταν έχεις μεγάλο καρότσι). Πάω να βάλω μέσα στο τρένο το διπλό καρότσι και συνειδητοποιώ για πρώτη φορά πως το "mind the gap" που λένε είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ gap. Έπρεπε το καρότσι να μπει σηκωτό. Με κοίταζαν οι μέσα και δεν έκαναν τίποτα. Έχω καταλάβει πως αυτό δεν το κάνουν από κακία, αλλά γιατί δε συνειδητοποιούν κάποιες φορές ότι όντως θέλεις βοήθεια. Οπότε, βάζω το χέρι στην πόρτα για να μην κλείσει και λέω "και τώρα πως θα μπω βρε παιδιά?". Σηκώθηκαν όλοι να βάλουν μέσα το καρότσι. Αλλά όλοι. 8 άτομα ήρθαν αμέσως να βοηθήσουν. Το ίδιο παθαίνω κι εγώ με τις γιαγιάδες. Ενώ όπου βρίσκομαι κυριολεκτικά σκανάρω το χώρο να δω αν υπάρχει μαμά ή έγκυος που θέλει βοήθεια, οι γιαγιάδες περνάνε απαρατήρητες από τα μάτια μου. Τις βλέπω σαν εικόνα, αλλά δε δίνει σήμα αυτόματα ο εγκέφαλος να μου πει ότι δυσκολεύονται κάπου. Ενώ με τις μαμάδες μου είναι πανεύκολο. Από μορφασμό και μόνο που θα κάνει κάποια μπορώ να καταλάβω αν θέλει βοήθεια. Φαντάζομαι ότι κάπως έτσι λειτουργεί και για τους άλλους που δεν έχουν παιδιά ή έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που κουβάλαγαν μωρά.
Και τώρα επιβάλλουν την επιβίβαση από την μπροστινή πόρτα. Πώς θα μπει το παιδικό καρότσι ή το αναπηρικό αμαξίδιο από την μπροστινή πόρτα του λεωφορείου το σκέφτηκε κανείς;
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΜΕ ΤΑ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΟΝΕΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ. ΠΟΥ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΣΟΥ...ΑΣΕ ΓΕΝΙΚΑ ΘΕΛΕΙ ΠΟΛΥ,ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΙΔΙΚΑ ΜΕ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΦΟΡΤΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΜΕ ΤΕΤΟΙΑ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΑ. ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΑΡΚΕΙ.(ΕΙΔΕΣ ΠΟΥ ΚΟΛΗΣΑΝ ΟΙ ΡΟΔΕΣ,ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΤΟ ΠΑΛΙΚΑΡΙ) ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΩ
Σε δύο σημεία έμεινα, στην κατάντια όπως είπες των πεζοδρομίων αλλά κυρίως στην κοπέλα που πέρασε και δεν σε βοήθησε.
Άλλη μια Παγκρατιωτισα εδώ η οποία είναι εγκατέστημενη στην Κύπρο. Όταν ερχόμαστε σε παππού γιαγιά μου βγαίνει η ψυχή με πεζοδρόμια, χαντάκια κλπ.