Μαμά σε δίαιτα (17 κιλά μείον)

Ακόμα δεν σε έπεισα να ξεκινήσεις δίαιτα;

ΑΔΥΝΑΤΙΖΟΝΤΑΣ,…

– βρίσκεις επιτέλους ρούχα σε ΟΛΑ (σχεδόν) τα μαγαζιά

– έχεις τη χαρά του να πεις ξανά «Μου φέρνετε μικρότερο νούμερο, παρακαλώ;»

– χωράς στα παλιά σου ρούχα

– ακόμα και αν δεν έχεις φτάσει στον τελικό στόχο, νιώθεις ήδη θεά

– περπατάς καλύτερα, κοιμάσαι καλύτερα

– δεν σε πονάει το σώμα σου κάθε λίγο και λιγάκι

– μαθαίνεις μέρα με τη μέρα να σέβεσαι όλο και περισσότερο το σώμα σου (τοσο κόπο έκανες!) και έτσι το σκέφτεσαι διπλά και τριπλά πριν το ρίξεις πάλι στις σοκολάτες

– θυμάσαι την απόλαυση του να τρως βραστά χόρτα με μπόλικο λεμόνι, δαμάσκηνα, παγωμένο γιαούρτι και άλλα ωραία που τόσο καιρό άφηνες στην άκρη για το χατίρι καποιου πιο… παχυντικού

– αρχίζεις να λάμπεις ξανά!

Είμαι πια στα κιλά που ήμουν αφού γέννησα την κόρη μου (μετά ξαναπάχυνα, μην τα ξαναλέω, μην τα ξαναθυμάμαι) και έχω δρόμο ακόμα, αλλά έχω περάσει για τα καλά τα μισά της διαδρομής! Κάθε μέρα που κοιτάζω τον εαυτό μου στο καθρέφτη, του δίνω την υπόσχεση να τον φροντίζω και να τον αγαπώ και να μην τον ξαναφήσω να γίνει θύμα της κακιάς διατροφής (γιατί δεν μου έφταιγε η ποσότητα -αυτή ποτέ δεν ήταν αμάν μεγάλη- μου έφταιγε η ποιότητα).

Ναι, μου λείπει ένα κομμάτι πίτσα και καμιά φορά ονειρεύομαι ένα ζουμερό μπέργκερ. Όμως το απολαμβάνεις δυο φορές περισσότερο, όταν δεν το τρως συνέχεια, έτσι δεν είναι;

Μακάρι να καταφέρω να το διατηρήσω. Άλλωστε, όταν τρέφονται οι γονείς σωστά, τρέφονται και τα παιδιά σωστά. Γιατί όπως και να το δούμε, είναι ειρωνεία να μασαμπουκώνεις εσύ το σάντουιτς και την καρμπονάρα και να έχεις απαίτηση από αυτά να τρώνε το μπρόκολο και το ψαράκι το πλακί. Ε;

Λοιπόν, ακόμα να ξεκινήσετε και εσείς;