Να ‘σουν μωρό για λίγο ακόμα…
Καθώς ο Αρχέλαος πλησιάζει ολοένα και περισσότερο στα πρώτα του γενέθλια, δεν σας κρύβω ότι με έχει πιάσει μια μελαγχολία. Όχι για τον καιρό που περνάει γρήγορα, ούτε γιατί δεν θέλω να τον δω μεγάλο (κατά βάθος ίσως και να ανυπομονώ να γίνει παιδάκι και αυτός σαν την Αθηνά).
Όμως να, σήμερα που ήμασταν οι δυο μας στο σπίτι το απόγευμα και τον γαργαλούσα και γέλαγε με εκείνο το φοβερό τρανταχτό γελάκι των μωρών και μου έδειχνε τα μισοφυτρωμένα δοντάκια του, του τσιμπούσα τις δίπλες στα μπουτάκια και στις μασχαλίτσες και αυτός μπουσουλούσε γρήγορα σαν λαγός να μου ξεφύγει, σκέφτηκα πόσο όμορφη είναι η περίοδος που περνά η μαμά με ένα φρατζολένιο μωρό στην αγκαλιά της…
Αυτή η αγάπη στο βλέμμα του μωρού… που δεν φεύγει στιγμή και ας αργείς να το ταΐσεις ή να το αλλάξεις… Ακόμα και κουρασμένη να είσαι, με λατρεία σε κοιτάει…
Αυτή η χαρά των πρώτων ανακαλύψεων, των πρώτων κατορθωμάτων, των πρώτων δοκιμών…
Μα πάνω απ’ όλα οι προαναφερθείσες διπλίτσες σε όλο το μπεμπεδο-σωματάκι… Μαζί με τη μωρο-μυρωδιά… Και τα μικρά μικρά πατούσια…
Ούτε που κατάλαβα πώς μεγάλωσε και αυτό μας το μωρό…
Θα ήθελα να κρατούσε λίγο ακόμα… Όχι πολύ, αλλά να… τόσο δα ακόμα λίγο, γιατί νιώθω για άλλη μια φορά πως δεν πρόλαβα να το χαρώ… Και ίσα που προλαβαίνω να χαρώ λίγο ακόμα, πριν το σώμα ψηλώσει και άλλο και γίνει η διπλίτσα άφαντη και η πατούσα πατουσάρα!
Καλησπέρα!Με κάθε ειλικρίνεια θα πω πως ανήκω στην κατηγορία μαμάς που δεν μου λείπουν οι μωρουδιακές στιγμές.Ούτε ονειρεύομαι πως και πως να τις ξαναζήσω.Τις έζησα!Ζω μόνο τις στιγμές που υπάρχουν τώρα.Πιθανόν στις περισσότερες ακούγομαι(διαβάζομαι)αναίσθητη αλλά πάντα στο επί το πλείστον υπάρχει και το διαφορετικό.
καιρος για το επόμενο νομίζω....χαχαχα!!
ΑΧΧΧ..ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΑΜΑΔΕΣ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΛΕΜΕ...ΝΑ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ! ΑΛΛΑ ΤΑ ΖΟΥΖΟΥΝΙΑ ΜΑΣ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΡΟΥΦΑΜΕ ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟ ΤΟΥΣ. ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΛΕΩ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΓΙΑΓΙΑΝΕΣ ΝΕΕΣ (ΜΗΝ ΠΑΝΤΡΕΥΤΟΥΝ ΚΟΝΤΑ 40!!) ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΝΙΩΣΟΥΜΕ ΤΗ ΜΩΡΟΥΔΙΛΑΑΑΑΑ!!ΑΝ ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΡΩΤΑ Ο ΘΕΟΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΟΥ ΖΟΥΖΟΥΝΑΚΙ..ΟΠΟΤΕ ΑΝ ΚΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΑ 40 ΕΙΜΑΙ ΜΙΚΡΗ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΩ ΓΙΑΓΙΑ..ΧΙΧΙΧΙΧΙ!! ΔΥΝΗΤΙΚΑ ΒΕΒΑΙΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΑΝ ΕΙΧΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙ ΝΩΡΙΣ,ΑΝ ΕΙΧΑ ΚΑΝΕΙ ΠΑΙΔΙ ΣΤΑ 20,ΑΝ..ΑΝ..ΑΝ..
Μα πως γἰνεται να αισθανὀμαστε ακριβὠς τα ιδια πρἀγματα; ἡδη σηκὠνεται και κἀνει βηματἀκια υποβασταζὀμενος..αλλἀ εγὠ καταβἀθος δεν θἐλω να περπατἠσει ακὀμα και να φευγει ὀποτε θἐλει απο την αγκαλιἀ μου!!Να τον κυνηγἀω και να μην τον ἐχω ὀποτε θἐλω να τον φιλἀω και να τον ζουπἀω!!Αλλἀ μετἀ σκἐφτομαι γερἀ να ναι και θα περἀσουμε απο ὀλα τα στἀδια..μπροστἀ ,το πἰσω δεν γυρνἀει !
πόσο σε νιώθω, τα παιδιά μου έχουν το ίδιο φύλλο με τα δικά σου και τις ίδιες ηλικίες και αισθάνομαι ακριβώς έτσι για τον παναγιωτάκη μου που σε λίγο (1 μήνα) θα σβήσει το πρώτο του κεράκι...αχ....