Όταν ο Αρχέλαος έφαγε ένα κουμπί

Ο συγχωρεμένος ο παππούς μου έλεγε στον καθένα μας τουλάχιστον 10 φορές την ημέρα:

«Τα μάτια σου 14″

Ποιος ξέρει τι περίεργο του είχε λάχει στη ζωή του, πάντως ένιωθα ότι έτρεφε μια φοβία για τα πάντα.

Προχθές τον θυμήθηκα, όταν ο γιος μου κατάπιε ένα κουμπί. Για την ακρίβεια ένα κούμπωμα κουμπιού στο μέγεθος ενός δίλεπτου.

Ας τα πάρουμε από την αρχή:

ο μικρός έπαιζε στο δωμάτιο μας. Σε κάποια φάση σηκώνεται και αρπάζει μια βερμουδίτσα και αρχίζει να τη μασουλάει. Δεν βαριέσαι, σκέφτηκα, ας τη μασουλήσει.

Έλα μου όμως που η βερμουδίτσα αυτή είχε πάνω της ξεχασμένο κάτι που κανείς μας δεν είχε προσέξει: ένα μικρό πλαστικό σακουλάκι με ανταλλακτικά για το βασικό κούμπωμα!

Κάποια στιγμή λοιπόν τον ακούω να κάνει έναν περίεργο θόρυβο και σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου καταλαβαίνω πως κάτι έχει στο στόμα του  και τον αρπάζω αμέσως και του κάνω την ειδική λαβή για να το βγάλει.

Μπίνγκο! Τσουπ, πέφτει ένα κουμπί!

Κάνω τον σταυρό μου, λέω στοn Μάνο πως πρέπει να ανάψουμε μια λαμπάδα, ένα κάτι, γιατί είχαμε Άγιο!

Έτσι όπως γελάει ο Αρχέλαος -χαμπάρι αυτός!- μετά την τούμπα που τον έφερα, παρατηρώ κάτι ακόμα στο στόμα του. Τσουπ, να ‘σου μια κόπιτσα. Όχι ρε φίλε… Κρύος ιδρώτας με έπιασε. Μα πού τα είχε βρει;;

Τον αρπάζω, τον ξαναγυρίζω ανάποδα και τον χτυπάω ελαφρά λες και ήταν πινιάτα και έψαχνα να βρω τι κρύβει μέσα της.

Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, βρήκα και άλλο θησαυρό: το άλλο μέρος της κόπιτσας (δεν ήταν μωρέ κόπιτσα, δεν ξέρω πώς τα λένε αυτά, σαν κλιπ που μπαίνει το ένα μέσα στο άλλο για να κουμπώσει)

Βρίσκομαι λοιπόν με ένα κουμπί και δύο κόπιτσες-κλιπς και ένα μωρό -από το στόμα του οποίου τα ψάρεψα- μέσα στην τρελή χαρά.

Πιάνω τη βερμουδίτσα να δω από πού στο καλό τα είχε ξηλώσει. Και τότε βλέπω το σακουλάκι των ανταλλακτικών σκισμένο. ΣΟΚ.

Αρχίζω να κατηγορώ εμένα, να κατηγορώ τη μαμά μου -η οποία του είχε πάρει τη βερμουδίτσα δώρο και είχε μεν βγάλει τα ταμπελάκια αλλά όχι τα ανταλλακτικά- να κατηγορώ τον μικρό που βάζει ότι βρει στο στόμα του, τέλος πάντων, ήμουν σε μια κατάσταση σοκ.

Τότε με έπιασε ένα άλλο άγχος: ΠΟΣΑ ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΑ ΕΙΧΕ ΜΕΣΑ ΤΟ ΣΑΚΟΥΛΙ;

Βάζω τη μαμά μου να πάρει τηλέφωνο στο μαγαζί απ’ όπου την αγόρασε και να ρωτήσει πόσα πραγματάκια είχε μέσα το σακούλι αυτής της βερμούδας.

Η απάντηση ήρθε λίγα λεπτά αργότερα.

ΤΕΣΣΕΡΑ

ΤΕΣΣΕΡΑ

ΤΕΣΣΕΡΑ

ΤΕΣΣΕΡΑ

Έκανα το χώρο άνω κάτω προσπαθώντας να βρω το τέταρτο εξάρτημα (το πίσω μέρος του κουμπιού). ΠΟΥΘΕΝΑ.

Ω ρε φίλε, το κατάπιε…

Και αν πάθει κάτι;

Ακολουθούν μερικά λεπτά, όπου ο Μάνος είναι άσπρος σαν πανί, κρατάει αγκαλιά τον μικρό και τον κοιτάζει έτοιμος να τα μπήξει, το μωρό κλασικά χασκογελάεΙ, εγώ προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη και αναζητώ ακτινολόγο απόγευμα Τετάρτης στη Χαλκιδική. Κλάφτα. Πιο εύκολα θα έβρισκα χρυσό εκείνη την ώρα παρά ακτινολόγο.

Έχουμε δυο γιατρούς εδώ στην παρέα, ο ένας είναι ακτινολόγος -ΦΙΟΥ!!- και μας καθησυχάζει.

Μπαίνω και σε δύο ιατρικά sites που εμπιστεύομαι και διαβάζω ότι εφόσον δεν βλέπω το παιδί να δυσανασχετεί, να μη μπορεί να αναπνεύσει, να είναΙ ανόρεκτο, να έχει πυρετό και εφόσον αυτό που κατάπιε δεν είναι αιχμηρό ή τοξικό, κατά πάσα πιθανότητα όλα καλά και θα το βρούμε σε 1-5 μέρες στα… κακά. Όπως διάβασα κάπου, αν κατάφερε να το καταπιεί, τότε θα καταφέρει να το κάνει και… κακά!

Τις επόμενες 24 ώρες τον παρακολουθώ σαν γεράκι. Αναπνέει; Τρώει; Γιατί κλαίει; Μήπως δεν νιώθει καλά; Πνίγεται; Θα ζήσει; (ναι, πέρασα και φάσεις εσωτερικής υστερίας). Το παιδί μια χαρά εν τω μεταξύ.

Α! Είχαμε βέβαια και το ερώτημα: το έφαγε ή δεν το έφαγε τελικά; Μήπως τζάμπα αγχωνόμασταν;

Μέχρι που πήραμε την απάντηση 27 ώρες μετά, στην τρίτη γεμάτη πάνα της ημέρας (το προηγούμενο βράδυ εν τω μεταξύ να προσπαθεί ο καημένος και να μην κάνει τίποτα… «Να δεις που το κουμπί θα φταίει» σκεφτόμουν).

Ανάμεσα στο μυρωδάτο περιεχόμενο ξεπρόβαλε καμαρωτό καμαρωτό… ΤΟ ΚΟΥΜΠΙ!! Αθικτο! Έτοιμο να τοποθετηθεί στη βερμούδα αν χρειαστεί που λέει ο λόγος! χοχοχοχο!

Ω Θεέ μου! Χάρηκα τόσο πολύ! Αν δεν κοιμόταν ο μικρός την ώρα της αλλαγής, θα τον είχα σηκώσει να τον χορέψω σε όλο το δωμάτιο.

Βρήκαμε το κουμπι-ι! Βρήκαμε το κουμπι-ι! Και δώστου χορός και γλέντια ο Μάνος, η Αθηνά και εγώ!

Κάπου εκεί πετάγεται η Αθηνά η οποία με ρώτησε:

– Μαμά, βρήκαμε το κουμπί;

– Ναι παιδί μου!

– Στα κακά;

– Ναι αγάπη μου!

– Αυτό που έφαγε το νινί;;;;

Ουπς! Έχει γούστο, σκέφτομαι… και ακολουθεί μία διδασκαλία εκ νέου στο τριχρονάκι ότι δεν βάζουμε παιχνίδια/κουμπιά/κτλ στο στόμα γιατί είναι επικίνδυνο μπλα μπλα μπλα. Όχι τίποτα, αλλά μπορεί να ήθελε και αυτή να ανακαλύψει τη χαρά του να… τρως κάτι και να το βρίσκεις την άλλη μέρα στα κακά σου! (γιουπι!!)

Στις 27αυτές ώρες το τι ιστορίες μου είπαν ανθρωποι για πράγματα που είχαν φάει οι ίδιοι, τα παιδιά τους, τα αδέρφια τους, δεν περιγράφεται… Εγώ σύμφωνα με τη μαμά μου είχα φάει μια… χριστουγεννιάτικη μπάλα! Τη δάγκωσα, την έσπασα και μασούλησα κάποια κομματάκια. Πολύ ψηλά στις προτιμήσεις έπαιζαν οι μπίλιες και τα κέρματα.

Όπως έλεγε και ο παππούς μου λοιπόν…

τα μάτια σας ΔΕΚΑΤΕΣΣΕΡΑ!

Εγώ με τούτο τον μικρό θα τα έχω δεκαπέντε, γιατί πραγματικά δεν τον προλαβαίνω τον άτιμο! 

Τέλος καλό, όλα καλά, αλλά ναι θα το ομολογήσω… Μπορεί να μην το έδειξα, αλλά ΧΕΣΤΗΚΑ από το φόβο μου -σόρρυ για τη λέξη, αλλά όσες το ζήσατε -και θα είστε φαντάζομαι πολλές- καταλαβαίνετε.

ΠΡΟΣΟΧΗ! Αν κάτι ειναι αιχμηρό ή τοξικό (ιδιαίτερη προσοχή και στις μπαταριούλες ρολογιού, παιδιά!!), τρέχουμε ΑΜΕΣΩΣ στο νοσοκομείο. Το ίδιο κάνουμε και αν το παιδί δείχνει να δυσκολεύεται να αναπνεύσει, αν ανεβάσει πυρετό, αν είναι ανόρεκτο, αν είναι υποτονικό… Μάνες είμαστε, θα καταλάβουμε πότε κάτι πάει πραγματικά ΣΤΡΑΒΑ…

Προσοχή και στα ρημαδο-σακολουάκια των ρούχων…

Ουφ… ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΤΑ ΠΑΝΔΕΙΝΑ ΩΣ ΑΓΟΡΟΜΑΝΑ… ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΣΠΡΙΣΟΥΝ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΜΟΥ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥΣ… ΔΕΝ ΘΕΛΩ!

(Χωρίς πλάκα, ΤΡΕΜΩ τη μέρα που θα περπατήσει, σας το έχω ξαναπεί. Ομορφε μου άγγελε, γίνε λίγο πιο φρόνιμος, σε ικετεύω!!)