Όταν ο Αρχέλαος έφαγε ένα κουμπί
Ο συγχωρεμένος ο παππούς μου έλεγε στον καθένα μας τουλάχιστον 10 φορές την ημέρα:
«Τα μάτια σου 14″
Ποιος ξέρει τι περίεργο του είχε λάχει στη ζωή του, πάντως ένιωθα ότι έτρεφε μια φοβία για τα πάντα.
Προχθές τον θυμήθηκα, όταν ο γιος μου κατάπιε ένα κουμπί. Για την ακρίβεια ένα κούμπωμα κουμπιού στο μέγεθος ενός δίλεπτου.
Ας τα πάρουμε από την αρχή:
ο μικρός έπαιζε στο δωμάτιο μας. Σε κάποια φάση σηκώνεται και αρπάζει μια βερμουδίτσα και αρχίζει να τη μασουλάει. Δεν βαριέσαι, σκέφτηκα, ας τη μασουλήσει.
Έλα μου όμως που η βερμουδίτσα αυτή είχε πάνω της ξεχασμένο κάτι που κανείς μας δεν είχε προσέξει: ένα μικρό πλαστικό σακουλάκι με ανταλλακτικά για το βασικό κούμπωμα!
Κάποια στιγμή λοιπόν τον ακούω να κάνει έναν περίεργο θόρυβο και σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου καταλαβαίνω πως κάτι έχει στο στόμα του και τον αρπάζω αμέσως και του κάνω την ειδική λαβή για να το βγάλει.
Μπίνγκο! Τσουπ, πέφτει ένα κουμπί!
Κάνω τον σταυρό μου, λέω στοn Μάνο πως πρέπει να ανάψουμε μια λαμπάδα, ένα κάτι, γιατί είχαμε Άγιο!
Έτσι όπως γελάει ο Αρχέλαος -χαμπάρι αυτός!- μετά την τούμπα που τον έφερα, παρατηρώ κάτι ακόμα στο στόμα του. Τσουπ, να ‘σου μια κόπιτσα. Όχι ρε φίλε… Κρύος ιδρώτας με έπιασε. Μα πού τα είχε βρει;;
Τον αρπάζω, τον ξαναγυρίζω ανάποδα και τον χτυπάω ελαφρά λες και ήταν πινιάτα και έψαχνα να βρω τι κρύβει μέσα της.
Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, βρήκα και άλλο θησαυρό: το άλλο μέρος της κόπιτσας (δεν ήταν μωρέ κόπιτσα, δεν ξέρω πώς τα λένε αυτά, σαν κλιπ που μπαίνει το ένα μέσα στο άλλο για να κουμπώσει)
Βρίσκομαι λοιπόν με ένα κουμπί και δύο κόπιτσες-κλιπς και ένα μωρό -από το στόμα του οποίου τα ψάρεψα- μέσα στην τρελή χαρά.
Πιάνω τη βερμουδίτσα να δω από πού στο καλό τα είχε ξηλώσει. Και τότε βλέπω το σακουλάκι των ανταλλακτικών σκισμένο. ΣΟΚ.
Αρχίζω να κατηγορώ εμένα, να κατηγορώ τη μαμά μου -η οποία του είχε πάρει τη βερμουδίτσα δώρο και είχε μεν βγάλει τα ταμπελάκια αλλά όχι τα ανταλλακτικά- να κατηγορώ τον μικρό που βάζει ότι βρει στο στόμα του, τέλος πάντων, ήμουν σε μια κατάσταση σοκ.
Τότε με έπιασε ένα άλλο άγχος: ΠΟΣΑ ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΑ ΕΙΧΕ ΜΕΣΑ ΤΟ ΣΑΚΟΥΛΙ;
Βάζω τη μαμά μου να πάρει τηλέφωνο στο μαγαζί απ’ όπου την αγόρασε και να ρωτήσει πόσα πραγματάκια είχε μέσα το σακούλι αυτής της βερμούδας.
Η απάντηση ήρθε λίγα λεπτά αργότερα.
ΤΕΣΣΕΡΑ
ΤΕΣΣΕΡΑ
ΤΕΣΣΕΡΑ
ΤΕΣΣΕΡΑ
Έκανα το χώρο άνω κάτω προσπαθώντας να βρω το τέταρτο εξάρτημα (το πίσω μέρος του κουμπιού). ΠΟΥΘΕΝΑ.
Ω ρε φίλε, το κατάπιε…
Και αν πάθει κάτι;
Ακολουθούν μερικά λεπτά, όπου ο Μάνος είναι άσπρος σαν πανί, κρατάει αγκαλιά τον μικρό και τον κοιτάζει έτοιμος να τα μπήξει, το μωρό κλασικά χασκογελάεΙ, εγώ προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη και αναζητώ ακτινολόγο απόγευμα Τετάρτης στη Χαλκιδική. Κλάφτα. Πιο εύκολα θα έβρισκα χρυσό εκείνη την ώρα παρά ακτινολόγο.
Έχουμε δυο γιατρούς εδώ στην παρέα, ο ένας είναι ακτινολόγος -ΦΙΟΥ!!- και μας καθησυχάζει.
Μπαίνω και σε δύο ιατρικά sites που εμπιστεύομαι και διαβάζω ότι εφόσον δεν βλέπω το παιδί να δυσανασχετεί, να μη μπορεί να αναπνεύσει, να είναΙ ανόρεκτο, να έχει πυρετό και εφόσον αυτό που κατάπιε δεν είναι αιχμηρό ή τοξικό, κατά πάσα πιθανότητα όλα καλά και θα το βρούμε σε 1-5 μέρες στα… κακά. Όπως διάβασα κάπου, αν κατάφερε να το καταπιεί, τότε θα καταφέρει να το κάνει και… κακά!
Τις επόμενες 24 ώρες τον παρακολουθώ σαν γεράκι. Αναπνέει; Τρώει; Γιατί κλαίει; Μήπως δεν νιώθει καλά; Πνίγεται; Θα ζήσει; (ναι, πέρασα και φάσεις εσωτερικής υστερίας). Το παιδί μια χαρά εν τω μεταξύ.
Α! Είχαμε βέβαια και το ερώτημα: το έφαγε ή δεν το έφαγε τελικά; Μήπως τζάμπα αγχωνόμασταν;
Μέχρι που πήραμε την απάντηση 27 ώρες μετά, στην τρίτη γεμάτη πάνα της ημέρας (το προηγούμενο βράδυ εν τω μεταξύ να προσπαθεί ο καημένος και να μην κάνει τίποτα… «Να δεις που το κουμπί θα φταίει» σκεφτόμουν).
Ανάμεσα στο μυρωδάτο περιεχόμενο ξεπρόβαλε καμαρωτό καμαρωτό… ΤΟ ΚΟΥΜΠΙ!! Αθικτο! Έτοιμο να τοποθετηθεί στη βερμούδα αν χρειαστεί που λέει ο λόγος! χοχοχοχο!
Ω Θεέ μου! Χάρηκα τόσο πολύ! Αν δεν κοιμόταν ο μικρός την ώρα της αλλαγής, θα τον είχα σηκώσει να τον χορέψω σε όλο το δωμάτιο.
Βρήκαμε το κουμπι-ι! Βρήκαμε το κουμπι-ι! Και δώστου χορός και γλέντια ο Μάνος, η Αθηνά και εγώ!
Κάπου εκεί πετάγεται η Αθηνά η οποία με ρώτησε:
– Μαμά, βρήκαμε το κουμπί;
– Ναι παιδί μου!
– Στα κακά;
– Ναι αγάπη μου!
– Αυτό που έφαγε το νινί;;;;
Ουπς! Έχει γούστο, σκέφτομαι… και ακολουθεί μία διδασκαλία εκ νέου στο τριχρονάκι ότι δεν βάζουμε παιχνίδια/κουμπιά/κτλ στο στόμα γιατί είναι επικίνδυνο μπλα μπλα μπλα. Όχι τίποτα, αλλά μπορεί να ήθελε και αυτή να ανακαλύψει τη χαρά του να… τρως κάτι και να το βρίσκεις την άλλη μέρα στα κακά σου! (γιουπι!!)
Στις 27αυτές ώρες το τι ιστορίες μου είπαν ανθρωποι για πράγματα που είχαν φάει οι ίδιοι, τα παιδιά τους, τα αδέρφια τους, δεν περιγράφεται… Εγώ σύμφωνα με τη μαμά μου είχα φάει μια… χριστουγεννιάτικη μπάλα! Τη δάγκωσα, την έσπασα και μασούλησα κάποια κομματάκια. Πολύ ψηλά στις προτιμήσεις έπαιζαν οι μπίλιες και τα κέρματα.
Όπως έλεγε και ο παππούς μου λοιπόν…
τα μάτια σας ΔΕΚΑΤΕΣΣΕΡΑ!
Εγώ με τούτο τον μικρό θα τα έχω δεκαπέντε, γιατί πραγματικά δεν τον προλαβαίνω τον άτιμο!
Τέλος καλό, όλα καλά, αλλά ναι θα το ομολογήσω… Μπορεί να μην το έδειξα, αλλά ΧΕΣΤΗΚΑ από το φόβο μου -σόρρυ για τη λέξη, αλλά όσες το ζήσατε -και θα είστε φαντάζομαι πολλές- καταλαβαίνετε.
ΠΡΟΣΟΧΗ! Αν κάτι ειναι αιχμηρό ή τοξικό (ιδιαίτερη προσοχή και στις μπαταριούλες ρολογιού, παιδιά!!), τρέχουμε ΑΜΕΣΩΣ στο νοσοκομείο. Το ίδιο κάνουμε και αν το παιδί δείχνει να δυσκολεύεται να αναπνεύσει, αν ανεβάσει πυρετό, αν είναι ανόρεκτο, αν είναι υποτονικό… Μάνες είμαστε, θα καταλάβουμε πότε κάτι πάει πραγματικά ΣΤΡΑΒΑ…
Προσοχή και στα ρημαδο-σακολουάκια των ρούχων…
Ουφ… ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΤΑ ΠΑΝΔΕΙΝΑ ΩΣ ΑΓΟΡΟΜΑΝΑ… ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΣΠΡΙΣΟΥΝ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΜΟΥ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥΣ… ΔΕΝ ΘΕΛΩ!
(Χωρίς πλάκα, ΤΡΕΜΩ τη μέρα που θα περπατήσει, σας το έχω ξαναπεί. Ομορφε μου άγγελε, γίνε λίγο πιο φρόνιμος, σε ικετεύω!!)
Ο Σταύρος και το εικοσαλεπτο !στην αρχή νομιζα οτι ήταν πενηνταλεπτο αλλά δυο μέρες μετά στα κακά και μετά απο ποολλαααα φυστικια βγήκε το εικοσαλεπτο ελαφρώς πρασινοπο.....ουφ!
Φιλενάδα, αυτό δεν ειναι τίποτα. Εμένα ο γιός μου 4 ετών (σήμερα ειναι 28) κατάπιε 1 μολυβένιο βαρίδι (αυτά τα στρογγυλά για το ψάρεμα). Ειμασταν στις Σπέτσες, όπου ακτινολογικό ούτε για δείγμα. Πάμε με το δελφίνι στην Υδρα, βγάζουμε ακτινογραφία, τό βλέπουμε ( ο μικρός χοροπήδαγε και την έδειχνε καμαρώνωντας) και μου λένε να πάτε αμέσως στο Παίδων γιατί το μολύβι δεν κάνει να μένει μέσα του. Πάμε στο Παίδων και τι μας λένε: Δυστυχώς το σχετικό μηχάνημα το έχουμε δώσει για σέρβις. Να πάτε δίπλα στο Αγλαία Κυριακού. Πάμε κι εκεί και μας λένε οι αθεόφοβοι τά ίδια. Βάζω τα κλάματα εγώ. Με πλησιάζει μία κυρία και μου λέει: Δώσε στο παιδί βραστή πατάτα και θα το βγάλει φυσικά χωρίς να το ταλαιπωρήσεις. Ε λοιπόν τό έκανα και πράγματι σε λίγες ώρες ο μικρός τό έβγαλε κι άρχισε να τρέχει πάνω-κάτω στο διάδρομο του Νοσοκομείου, φωνάζωντας! ΤΟ ΕΚΑΝΑΑΑΑ! Τώρα τα θυμάμαι και γελάω, αλλά τότε είχα περάσει μεγάλη λαχτάρα.
διορθωση ημερομηνιας λογω κεκτημενης ταχυτητας... 1964
θα σας +ω μια ιστορια. Η ιστορια αυτη εχει να κανει με την γλυκεια μου μαμα. η μαμα μου 49 χρονια πριν για τριτη φορα μανουλα στην ζωη της με ενα βρεφος στην αγκαλια 8 μηνων και 2 μωροπαιδια να την κρατανε απο την φουστα κατεβηκε απο το χωριο της 6 χιλλιομετρα μακρια απο τον πιο κοντινο κεντρικο δρομο. ιδρωτας φοβου και απελπισιας στο μετωπο της, τα 2 μικρα να κλαινε χιλλιοταλαιπωρημενα απο το γρηγορο περπατημα και την αποσταση και το βρεφακι στην αγκαλια της να καιγετε....... φτανει λοιπον στον κεντρικο επιτελους και μην εχωντας το μυαλο καθαρο πεταγετε στην μεση του δρομου με αποπειρα να σταματησει ενα διερχομενο φορτηγο. το καταφερε. ο οδηγος εντρομος κατεβαινει και η μαμα μου πεφτει στα ποδια του αγνωστου θεου της και τον παρακαλαει να την παει στο νοσοκομειο. ο οδηγος συμφωνει, δεν ηταν και τυφλος ο ανθρωπος εβλεπε οτι το μωρο αρχιζε να αφριζει απο το στομα, φορτωνει τα κουτσουβελα και την μητερα μου και ξεκιναει πανικοβλητος με την κορνα να μην σταματαει λεπτο... 25 χιλλιομετρα περιπου πιο μακρια η μητερα μου παραδιδει το βρεφος στους νοσοκομους με την ελπιδα οτι εκεινοι θα το σωσουν. ο ενας απο αυτους την ρωταει τι επαθε το παιδι... δεν ξερω , απανταει η μητερα μου, αρχισε ξαφνικα σπασμους και πυρετο... ΔΕΝ ΞΕΡΩΩΩΩΩΩΩ, να ουρλιαζει κλαιγοντας... τα μικρα κλαινε και αυτα! τηνν απομακρυνουν, παιρνουν το παιδι και αρχιζουν τις εξετασεις.. το 1961 τα μεσα λιγοστα , δεν υπηρχαν μηχανηματα και οι γιατροι εμπειρικα βγαζαν τα αποτελεσματα. ο πυρετος αναιβαινει, δεν πεφτει με οτι και να εκαναν. το ειχαν τυλιξει σε σεντονια βρεγμενα και παγω γυρω γυρω.. αυτο μονο προλαβε να δει απο το μωρο της. μετα την απομακρυναν. της συνεστισαν να ηρεμησει και αν μπορει να θυμηθει... για καλη της τυχη την πλησιαζει ενας ειδικευομενος τοτε γιατρος. την ρωταει την μαγικη ερωτηση.. εχετε ματακι στην κουνια του παιδιου;; εκεινη απαντα καταφατικα. πρεπει να μαθουμε αν ειναι ακομα στην κουνια ή λειπει. πανω στην απελπισια της και μην εχοντας τι αλλο να κανει παιρνει ενα ταξι, κατεβαζει τα μικρα στην αδερφη του πατερα μου που ζει στην πολη και συνεχιζει για το χωριο. ο πατερας μου εκεινο το διαστημα ηταν στην αθηνα για μια ακομα ενχειριση στοο ποδι του μπας και καταφερει να το σωσει τελικα.. τραυμα που αφησαν πισω τους οι γερμανοι Φτανει στο σπιτι, ψαχνει την κουνια και τοτε συνειδητοποιει οτι το ματακι ολοκληρο κοσμημα, ματακι μαζι με παραμανα ηταν μεσα στο παιδι της. Γρηγορα παλι πισω για να ειδοποιησει τους γιατρους. οΟ ειδικευομενος γιατρος ηταν γιγουρος για την απαντηση πριν καν η μητερα μου να του το πει. οταν του το πε της εξηγησε οτι δεν μπορουσε εκεινος να κανει πολλα πραγματα καθοτι ειδικευομενος ακομα αλλα θα μιλουσε στον ανωτερο του ιατρο και μαζι θα επαιρναν το ρισκο. η μητερα μου οπως καταλαβαινουμε ολες μας στην απελπισια...εκλαιγε την μια, ουρλιαζε τηνν αλλη, κατηγορουσε τον εαυτο της και ειχε φτασει σε παραληρημα. μην εχοντας τι αλλο να κανει κλειστηκε στο εκκλησακι του νοσοκομειου και παρακαλεσε τον αγιο νεκταριο να βοηθησει το παιδι της..εκλαιγε και παρακαλουσε... παρακαλουσε και ουρλιαζε απο πονο. πονο που μονο μια μανα μπορει να νιωσει.... εμεινε εκει ολο το βραδυ.. οι γιατροι δεν της ειπαν ποτε τι εκαναν ή τουλαχιστον στο μυαλο της αυτο το σημειο ειναι θολο... το επομενο πρωι που την εψαχναν την βρηκαν στο εκκλησακι. Το μονο που θυμαται οτι της ειπαν ειναι: το παιδι σου θα ζησει! μολις απελευθερωθηκε απο αυτο που καταπιε. την πηγαν σε κατασταση σοκ ακομα να της δειξουν το μωρο.. κοιμοταν σαν τιποτα να μην εχει συμβει.. ο πυρετος ειχε υποχωρησει και του εδιναν φαρμακα κεθε λιγες ωρες.. Ο ¨αγγελος¨ της την πλησιασε ξανα! παρε να εχεις μαζι σου αυτο που πηγε να ξεκανει το παιδι σου, της ειπε.. οι προσευχες σου ακουστηκαν.. οτι και αν εκανες επιασε τοπο και της εδωσε ενα χαρτινο βαθυ πιατακι απο αυτα που εχουν τα εργαλεια μεσα οι γιατροι με μια οξειδωμενη οσο δεν παει αλλο ΑΝΟΙΚΤΗ παραμανα και ενα ματοχαντρο. ολο αυτο της ειπε , ετσι ανοικτο οπως το βλεπεις διαπερασε ολο τον οργνισμο του παιδιου σου ... ΟΛΟΝ.. χωρις να τον πειραξει πουθενα! αυτο ειναι θαυμα... αυτο δεν γινεταιι. δεν μπορει να γινει να λεει και να ξαναλεει ο γιατρος. κρατησαν τον μικρο για μια εβδομαδα μεσα και τον παρακολουθουσαν.. ολα πηγαν καλα! Η μητερα μου πηρε το μαθημα της, ο αγιος το ταμα του και ο αδερφος μου την ζωη του πισω!!!! Δεν θα δωσω συμβουλες σε καμια μαμα. καθε μια παντα κανει το καλυτερο για το παιδι της. μοναχα θα ευχηθω να μην περασει καμια μανα τους πονους της δικης μου μανας! ποτε και για τιποτα! υγεια και πανω απο ολα υγεια στα σπιτια ολων μας!!!
Κοριτσια να μεινετε ψυχραιμες εκεινη την ωρα που περνετε χαμπαρι οτι εχουν βάλει ξένο σωμα στο στομα τους γιατι αλλιως δεν θα τα βοηθήσετε. Εμένα η μικρή μου 22/5 εβαλε στο στομα της φην τάπα που κλείνει τις μπαταριες σε ρολοι χειρός. Αυτη οπως εκατσε σφηνωσε και της έκλεισε τη δίοδο να περνάει αερας να πνίγεται και να μην βγαινει τιποτα με κανένα χειρισμό νοσηλεύτρια παιδιατρικής εγω σημειωτέων. Τελικα με κινδυνο να το χασω το παιδι μου εβαλα το χερι παρακαλω μην το κανετε μπορει να σπρωξετε πιο μεσα το αντικείμενο και νσ πνιγει το παιδι, και το έβγαλα κι ας γεμησαμε αιματα απο το στομα και τις αμυγδαλλες της. Οι γιατροι στην κλινικη που δουλεύω απορησαν από την ψυχραιμία μου και μου εδιναν συγχαρητήρια οτι έδωσα για δευτερη φορα ζωη στο παιδι μου εγω χεστηκα για τα συγχαρητήρια ετρεμα και εσφιγγα το παιδι μου οι τυψεις οτι δεν ειδα οτι έσπασε το ρολόι και σγινσν ολα αυτα ακομα με καίνε κοριτσια προσοχη μεγάλη. Ομως συμβαίνουν κι αυτα και στις καλύτερες οικογένειες!
Επρεπε να με δειτε να ταρακουναω το μωρουλι μου, 4 μηνω,ν μια απ τη μια και μια απ την αλλη για να βγουν απο τα αυτια του οι χαντρουλες που του ειχε χωσει η "μεγαλη" μου. Κι οταν της ειπα οτι δεν βαζουμε τιποτα στ αυτια μας, μου λεει "η μαμουλα γιατι βαζει;"
KORITSIA ΚΙ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΤΡΩΕΙ ΧΩΜΑΤΑ...ΤΟΝ ΜΑΛΩΝΩ ΑΛΛΑ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΗ ΕΙΜΑΙ....
Ολίβια σου έχω πει και παλαιότερα πόσο βοηθάς με τέτοια κείμενά σου...αφού διαβάσαμε όλα τα σχόλια, γελάσαμε πολύ, πολύ όμως, πάμε να μαζέψουμε ότι βρούμε μπροστά μας, από το χάνζαπλάστ στο μπούτι του μικρού μετά το σημερινό του εμβόλιο (κουφό έτσι;), τα κουμπάκια, τα κέρματα, τα ματόχαντρα δώρα γιαγιάδων της κούνιας και ότι άλλο. Ευχαριστούμε λοιπόν και πάλι όλες όσες μοιραστήκατε τις εμπειρίες σας.
εμενα εφαγε ενα κομματι πλαστικο απο συσκευασια καλαμακι σε παιδικο χυμο , που το βρηκε δεν ξερω, μαλλον η μεγαλη το εριξε κατω....και χθες πηγε σε μια γλαστρα και εφαγε χωμα...και το εβγαζα απο το στομα του και αυτος γελουσε....ελεος!!! δεν προλαβαινω να σκουπιζω και να μαζευω αυτα που σκορπανε και τα 2 στο πατωμα....σκεφτομαι το baby φιμωτρο....θα ειχε αραγε επιτυχια?? (μην με φατε, χιουμορ κανω) επισης σκεφτομαι, αφου εγω δεν τον προλαβαινω...τι θα κανω απο σεπτεμβρη που γυρναω στην δουλεια και θα τον φυλαει η πεθερα μου που δεν βλεπει την τυφλα της??
Βρεθήκαμε στο παιδων 8 μέρες για ενα αποστημα στο φαρυγγα της μικρής μου 3 ετών τότε,αφου πήγαν όλα καλά και το όγδοο βραδυ θα ξημερωνε επιτελους την επιστροφη στο νησί μας,φερνουν ενα περιστατικό με μπαταρια απο πιεσόμετρο,3,5 χρονων.....δεν θα σας πω τη νυχτα αυτου του μωρου ....εφιαλτικη και να μη μπορουν να το χειρουργησουν γιατι ηταν φαγωμενο...@@@ καιγοταν το μωρακι...την εξελιξη δεν τη ξερω ,μετα 10 μερες εστειλα τη μητερα μου να το επισκεφθει το ειχαν σε ειδικο θαλαμο δεν ηξεραν ομως τιποτα οι γονεις για την εξελιξη....η κορη μου που φυσικα ειπαμε τα παντα για το τι ειχε το παιδακι δεν πλησιασε ποτε της τιποτα επικινδυνο, ελα ομως που πριν δυο χρονια προστεθηκε στην οικογενεια μας το δευτερο αντρικο της φυλο και μαθαμε τι σημαινει αγορακι!!!!!!!!!!!!!!!!Μεγαλη προσοχη μανουλες οχι 14 ,114 πρέπει να είναι τα ματια μας και σιγουρα ζηταμε και βοηθεια δεν ειμαστε υπερανθρωποι!!!
Εγώ να δεις τι έπαθα... 8 μηνών ο μικρός, πάμε στην παιδίατρο και αφού του κανει το εμβόλιο , χωρίς κλάματα κιόλας, ξεκινάω να τον ντύνω για να φυγουμε... Κι εκεί, στα καλά καθούμενα αρχίζει να βήχει. Στραβοκατάπιε, λέω, απο τα πολλά σάλια... Πάω να του δώσω νερό και έχω ξεχάσει πρώτη φορά στα χρονικά να το πάρω μαζί μου!!!! Το επόμενο λεπτό το παιδί να πνίγεται, να μην μπορεί να αναπνεύσει κι εγώ να έχω τρελαθεί!!! Τον βουταει η γιατρός και χώνει το χέρι της στο στόμα του!!! Τι βρήκε;;; Το στρογγυλό τσιροτάκι απο το εμβόλιο!!! Το άρπαξε το άτομο και το έβαλε στο στόμα χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι και αυτό κόλλησε στη βάση της γλώσσας του! Δεν έχω ξανά φοβηθεί πιο πολύ στη ζωή μου.... Προσοχή λοιπόν στα μικροαντικείμενα!!!!!
Τέλος καλό όλα καλά! Αυτό το μόνιμο γιατί όμως δεν σε τρελαίνει;;;; Γιατί το αγόρασα, γιατί δεν το πρόσεξα, γιατί, γιατί, γιατί!!!! Και σου 'χω και καλύτερο!!! Η αδερφή μου μετά από "προτροπή" του γιατρού γιατί δεν βάζει θερμόμετρο στις κούκλες της (ήταν άρρωστη βλέπεις) σκαρφάλωσε και ΕΦΑΓΕ 2!!!! ΥΔΡΑΡΓΥΡΙΚΑ ΘΕΡΜΟΜΕΤΡΑ!!! Σοκ η μαμά μου!!! Τροχάδιν στην ΜΕΡΙΜΝΑ για παρακολούθηση κλπ κλπ κλπ. Όλα καλά μετά.... Εγώ;;;; Εγώ ήμουν καλύτερη!!! Εγλυψα φακελάκι του ΤΟΥΜΠΟΦΛΟ! Το στόμα μου και τα χείλη μου είχαν γεμίσει φούσκες. Τελικά είμαστε δύο κοπελάρες (χιχιχι λέμε τώρα) και έχουμε από δύο κόρες που μας βάζουν στην θέση της μαμάς μας! Φιλιά στα μωρουλίνια σου!!!
ομιοπαθουσα αλλα με πετραδακι προσφατα. ΤΕΛΟΣ ΚΑΛΟ ΟΛΑ ΚΑΛΑ. ουφ
nai pes mas gia th lavi se parakaloume axreiasth na nai......
Δεν θες να ξέρεις τι θα γίνει οταν περπατήσει... Γιατι κάτι μου θυμίζει
Eγώ έχω τρία αγοράκια!! Τα δύο, τεσσάρων χρονών και το τρίτο εχθές έκλεισε χρόνο... Καμμιά φορά δεν φταίνε τα παιδιά, αλλά οι μεγάλοι. Πριν 2 χρόνια περίπου, που πρωτοπήγαμε παιδικό σταθμό για πρώτη φορά και τα παιδιά ήταν κάθε τρεις και λίγο άρρωστα, είχα φέρει την πεθερά μου στο σπίτι να μου τα προσέχει, γιατί εγώ εργάζομαι. Πως της ήρθε της ευλογημένης και έβαλε το θερμόμετρο του υδραργύρου στο στόμα του παιδιού για να δει εαν θα του έδινε αντιπυρετικό, ενώ το έβλεπε ότι ψηνόταν, ποτέ δεν το κατάλαβα... Το παιδί, δάγκωσε το θερμόμετρο και κατάπιε μέρος ή όλο τον υδράργυρο και φοβόμασταν μήπως είχε καταπιεί και τα γυαλάκια, με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται... Καλά η πεθερά μου ήταν να την κλαίνε οι ρέγκες, να θέλει να πέσει να πεθάνει. (παρένθεση ότι στο ίδιο παιδί 3 μήνες νωρίτερα από καθαρή απροσεξία του παππού, ενώ τον είχα προειδοποιήσει, έπεσε πάνω στο γυμνό κορμάκι του, μεγάλη κούπα ζεματιστού ελληνικού καφέ. Ευτυχώς, δεν άφησε το παραμικρό σημάδι...) Βουτάω λοιπόν το παιδί και το πάω στο παίδων. Αυτό, να είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, λόγω της αρρώστιας του, κι εγώ να φοβάμαι τα χειρότερα... Μην του κάνει ζημιά στον οισοφάγο στα εντεράκια του και πάει λέγοντας... Μέχρι να περάσουν οι μέρες και αφού είχα πάρει τη γνώμη χειρουργών, γαστρεντερολόγων, παιδιάτρων και ότι άλλο, και μέχρι να συνέλθει τελείως το παιδάκι μου, μου έφυγε η μισή ζωή! Επίσης έχω να πω ότι, ότι μπαίνει, δεν βγαίνει πάντα "μόνο του", γι' αυτό, προσοχή σε όλες της μανούλες και σε όσους τα εμπιστευόμαστε!!! Τα μάτια μας 114!!!
εμενα μ'εχει στειλει το δευτερο βλασταρι μου......εβαλε στην μυτη του μια μικρη μπιλια(που την βρηκε δεν ξερω) κ τρεχαμε στο παιδων ξημερωματα γιατι αρχισε να ρουθουνιζει επικινδυνα....το τι ακουσαμε στο παιδων απο τον ωρλ δεν λεγετε....μεχρι οτι μπορει να φυγει κ να παει στον πνευμονα η στην καλυτερη να το κανει κακα οπως ο(τυχερος)αρχελαος.....αυτα τα περιστατικα δεν μας κανουν κακιες μαμαδες....απλα πιο προσεχτικες στο μελλον!!!!! (απλα ακομα δεν μπορω να καταλαβω που βρηκε το μπαλακι αυτο......)
Τη λαβή με την τούμπα που θα τη βρούμε? Ξέρω μία ξαπλωτή και μία καθιστή, αλλά η τούμπα μου ακούγεται πιο αποτελεσματική. Με μήλο που έκανα την μπρούμητα-ξαπλωτή δε δούλεψε πολύ εύκολα. Στα κακά το μόνο που είχα βρει μια φορά ήταν πλαστελίνη σε χρώμα φυστικί. Δεν κατάλαβα πότε την έφαγε. Το μικρό έχει κάνει πολλά. Αν έχεις άμμο για γάτες βάλτην όσο πιο ψηλά γίνεται ακόμη κι αν έχεις συνέχεια κλειστή την πόρτα. Στο δευτερόλεπτο γίνονται δεν το προλαβαίνεις. Ενώ η πιο μεγάλη που είναι ζωηρή και έχει πάει και στο Παίδων 2 φορές, ποτέ δεν έβαζε στο στόμα πράγματα. Πες για τη λαβή αν μπορείς
Αν το παιδι είναι μικρότερο του ετους το γυρνας αναποδα το κεφαλι χαμηλοτερα εστω απο τον κορμο και δίνεις τεσσερα δυνατα χτυπηματα αναμεσα στις ωμοπλάτες για να κουνηθει και να ξεσφηνωσει το ξενο σωμα η τεσσερα χτυπηματα στο θώρακα. Διαβάστε και αναλυτικα στο διαδικτυο για αφαιρεση ξενου σώματος στα παιδιά. Προσοχη το χειρισμο που βάζουμε τη μπουνια μας και πιέζουμε περιπου στο υψος του στομαχιού δεν την κανουμε στα παιδιά αν δεν ειναι τουλάχιστον εννεα ετων!
πόσο σε καταλαβαίνω!πόσο να ξερες!εχω ένα γιόκα 2,5 χρονών που ζωή να χει το παιδί μου, όλη μέρα μας έχει στην τσίτα!όλη τη μέρα απο πίσω του.το μυαλουδάκι του είναι στη ζημιά, τι θα σπάσω σήμερα αναρωτιέται κάθε λίγο!κ το τι βάζει στο στόμα του αστα!μέχρι κ τουαλέτα μαζί μου το παίρνω το κακόμοιρο να μη μου πάθει τίποτα!δεν μπορώ να τον αφήσω λεπτό μόνο του!φοβάμαι, φοβάμαι, ΦΟΒΑΜΑΙ!!!! όλη μέρα με ένα φόβο ζω!νομίζω είναι στη φύση των αγοριών η ζωηράδα και η περιέργεια!που θα πάει θα μεγαλώσουν ακόμη λίγο και έυχομαι να ηρεμήσουν έστω και λίγο!υπομονή Ολιβιάκι και να χαίρεσαι που το βγαλε στα κακάκια του ο γλυκούλης σου!δεν θέλω να σε τρομοκρατήσω άλλα που να αρχίσει να περπατάει κιόλας!!καλό κουράγιο λοιπόν!!
Εννοείται πως η μικρή μου βάζει τα πάντα (και τα κοάλα αν τα είχε μπροστά της) στο στόμα...Εύχομαι να μην μοιάσει στην μάνα της και την ξεπεράσει σε διαολιά! Αφού μπουσούλησα για τα καλά, έβαλα ένα ρεβύθι που βρήκα στο πάτωμα στην ΜΥΤΗ μου, το οποίο μέχρι να το πάρουν χαμπάρι ήρθε και έγινε διπλάσιο (στο μούσκιο...κανονικά) και ο μπαμπάκας μου αναγκάστηκε να το αφαιρέσει με τσιμημπηδάκι για τα φρύδια ενώ με κρατούσαν δύο (μαμά-γιαγιά). Προς το παρόν λοιπόν ελέγχο όσο καλύτερα μπορώ τι της δίνω, βεβαιώνομαι ότι δεν μπορεί να σπάσει κάτι σε μικρότερα κομμάτια και ότι δεν φτάνει από το καθισματάκι της αντικείμενα στο τραπέζι...Τώρα αν μου μοιάσει και στο παραπάνω...απλά θα γίνω ελαφρώς παρανοϊκή με την καθαριότητα...
Komikotragiki i katastasi!!! Agapiti Olivia mporei esy na xestikes apo to fovo sou, alla o Arxelaos (fovero onoma parepiptontos) mia xara to diaskedase...Prosoxi sta mikra sas, einai sifounes ta atima kai den ta prolavaineis eftixos ta dika mou einai megala pleon(12 & 6 xr.) xixixi!! Pantos exei apistefti fotogeneia o mikros, gia ithopoio ton kovo...Gnorizeis tin thea Ganesha me ta polla xeria???Kapos etsi prepei na eimaste oles oi mamades na ta prolavainoume oooola!!!! : *
Χρόνια μετά ακόμη γελάω (επειδή όλα καλά στο τέλος) με την ιστορία παιδικού φίλου που φτερνιστηκε ημέρα Τεταρτη και βγήκε ενα στραγάλι από τη μύτη του, ενώ έτρωγαν οικογενειακώς,κάγκελο οι γονείς. Το είχε χώσει μόνος του στη μύτη του την Κυριακή που είχαν πάει βόλτα , δεν τον πήραν είδηση, δεν μαρτύρησε τίποτα..
χαχαχα δεν ειμαι η μονη τελικα που εχω βαλει στραγαλι στη μυτη, εμενα δε βρεθηκε ποτε. Σε 2 γιατρους με πηγαν.
Εμενα παλι ετσι ειναι η κορη μου. Το γιοκαλακι μου 3ων ετων τετοια δεν εκανε ουτε κανει. Αντιθετα η μικρη μας βγηκε ανταρτησα και δεν την εμπιστευεσαι ουτε τουαλετα να πας. Οτι βρει κατευθειαν στο στομα. Απελπισια σκετη. Εχουμε ματια και στην πλατη πλεον. Υπομονη μανουλες.
Ένα τέτοιο μεταλλικό (σαν ροδέλλα μικρή) το είχε βάλει ο Νικόλας μου στη μυτούλα του όταν ήταν 2,5 χρονών... παίζαμε μαζί στο πάτωμα, το βρήκε πάνω στη μυτούλα από το τρενάκι Τόμας όπου είχε "κολλήσει" λόγω μαγνήτη.....ήμουν εκεί κι όμως δεν τον είδα να το κάνει, αλλά μου το είπε ο ίδιος..... τρέξαμε σε γιατρό στη γενική κλινική και τελικά καταλήξαμε να του το αφαιρέσουν με μέθη!!!! Σχεδόν δυό χρόνια μετά, πολύ πρόσφατα, είχαμε και νέα περιπέτεια.... με μια πολύ μικρή (ευτυχώς) μπαταρία τύπου button την οποία.... κατάπιε!!!! .......Το απόλυτο σοκ!!!! ....λόγω του μικρού της μεγέθους η μπαταρία πήγε κατευθείαν στο στομάχι χωρίς να φράξει (ευτυχώς και πάλι) την αναπνευστική δίοδο.... αποτέλεσμα? εισαγωγή σε νοσοκομείο όπου έχασα τη μισή μου ζωή μέχρι να βγει η μπαταρία στα κακά του, 48 ολόκληρες ώρες μετά!!!! Στα 4 χρόνια του μας έβαλε 2 φορές σε μεγάλη αγωνία που ευτυχώς (ειδκά στην περίπτωση της μπαταρίας) είχε αίσιο τέλος...Τα μάτια μου πλέον όχι 14 αλλά 114...και ελπίζω να μην τριτώσει ποτέ!!!
Έχω δύο κοριτσάκια (3,5 χρονών κ 21 μηνών) κ αυτό που περιγράφεις το έχω ζήσει ουκ ολίγες φορές κ με τις δύο.........έβαζαν κ βάζουν ακόμα ΤΑ ΠΑΝΤΑ στο στόμα τους (θα αναφέρω τα πιο πρόσφατα, κερί, στάχτη, κάρβουνο, κοπριά από γλάστρα, μολύβι....αυτό το τελευταίο μας έκανε να τρέξουμε στο νοσοκομείο Πολυγύρου για να της βγάλουν την μύτη από τον ουρανίσκο που είχε σφηνώσει)!!!!!!!!! Τί λαχτάρες έχω περάσει η μάνα.........δεν τολμάω πια να τις αφήσω ούτε δευτερόλεπτο από τα μάτια μου, κάτι θα βρούν να καταπιούν!!!!!!!! Πόσα μάτια/χέρια/πόδια πρέπει να μου φυτρώσουν για να τις προλαβαίνω, κ εγώ δεν ξέρω.................
Και εμείς τα περάσαμε αλλά είμαστε πιο προχωρημένες!!! Η μικρή μου είχε χώσει στα ρουθούνια της σελοτέιπ...ναι μία κατασκευή και δεν είχαμε καταλάβει τίποτα! Ανέπνεε κανονικά μέχρι που μπούκωσε, οπότε εγώ να της βάζω ορούς και φυσιομερ για να την βοηθήσω! Δυο - τρείς μερες μετά να παραπονιέται οτι πονάει το αυτί της και να κλαίει γοερά! Πάμε και εμείς σε παιδοωρλ και τσουπ ανακαλύψαμε οτι μέσα στο ρουθούνι είχε χώσει μία χειροτεχνία! Είχε πάρει σελοτέιπ και το είχε βάλει στο δαχτυλάκι της σαν τραυμαπλαστ και μετά έβαλε το δακτυλάκι στη μύτη και αυτό έμεινε μέσα! Επειδή λοιπόν είχε σχήμα κώνου δεν την ενοχλούσε στην αναπνοή αλλά έκανε φλεγμονή σαν ξένο σώμα και κάθε φορά που εγώ της έβαζα ορό να το χώνω όλο και πιο μέσα! Μισή ώρα ο γιατρός προσπαθούσε να το βγάλει χωρίς να ξέρει καλά καλά τι είναι...!!! Προσπαθούσε και μουρμούραγε: "Μύξα είναι? Νάυλον είναι? Φτερό μέλισσας είναι?" Εγώ από την άλλη να απαντώ στις ερωτήσεις του ως εξής: "Τι λέτε γιατρέ? Τι νάυλον? Τι φτερό μέλισσας? Μέσα στη μύτη? " Αφού κατάφερε να το βγάλει εκεί που το είχα χώσει, καθάρισε τη μυτούλα μας, πήραμε και αντιβίωση λόγω της φλεγμονής και όλα καλά! Από εκείνη την ημέρα φυσικά εγώ σε επιφυλακή! Δευτερόλεπτο χωρίς επίβλεψη!!!!
Ποσο σε καταλαβαινω........μεσα στην ατυχια σας εισασταν και τυχεροι που το εβγαλε τοσο γρηγορα!!! Ο γιος μου σε ηληκια 2,5 χρονων καταπιε ενα 2λεπτο και ενα μονολεπτο μαζι ,ακολουθησαν 13 ολοκληρες μερες αγωνιας και στεναχωριας και συνεχων ελενχων γιατι ειχαν σφηνωση στο μερος οπου ενωνετε το λεπτο με το παχυ εντερο .Αφου πλεον ειχαμε εξαντληση ολες τις εξωτερικες παραμβασης που μπορουσαμε να κανουμε (αυστηρη διατροφη και ασκησεις)κανονιστηκε να μπουμε χειρουργειο γιατι μπορει να μην ηταν υλικο που να περιεχει τοξικο υγρο (μπαταρια)οπου γινετε αμεση επεμβαση αλλα ηταν μεταλικο και δεν επρεπε να μεινει αλλο στον οργανισμο του μωρου. Ευτυχως ομως βοηθησε η Παναγιτσα και το απογευμα της προηγουμενης μερας του χειρουργειου τα εβγαλε στα κακακια του.Ηταν πρωτη φορα στην ζωη μας που κλαιγαμε μαζι με τον αντρα μου απο χαρα !!!!! Εχουν περασει 5 χρονια απο τοτε αλλα αυτες οι 13 μερες δεν ξεχνιουντε με τιποτα.Η φραση " μαμα μαμ τατα " (μαμα εφαγα τα λεφτα)δεν προκειτε να φγει ποτε απο τα αυτια μου ...........
Ολίβια έχω πάθει σοκ. Εμένα είναι ακόμη μικρό και δεν κάνει τέτοια. Ποιος ξέρει τι με περιμένει. Τι θα κάνω η μάνα; Μπορείς να μας ενημερώσει για τα ιατρικά sites που εμπιστεύεσαι;
Συναδερφε εμένα ο υιος περπάτησε και απο τότε ω ναι εχω ασπρίσει. Δεν τον προλαβαίνω ,χρειαζομαι 54 και οχι 14 μάτια. Εχοντας πρώτα το κοριτσακι μου αυτα δεν τα είχα ζήσει βλέπε τρέξιμο και σταματημα στον τοίχο, βουτια στην πισινα (19 μηνων ) χωρίς αύριο,αναποδογύρισε το καρεκλάκι και τον επιασα στον αερα. Κουραγιο λοιπον ολιβια !!!
ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ Κ ΕΓΩ ΜΕ ΤΟΝΑ ΑΠΟΛΛΩΝΑΚΟ ΜΟΥ.9 ΤΟΥ ΜΗΝΑ ΘΑ ΓΙΝΕΙ 11 ΜΗΝΩΝ Κ ΤΟΝ ΒΛΕΠΩ ΕΤΟΙΜΟ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΕΙ Κ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΔΕΙΛΑ ΔΕΙΛΑ ΒΗΜΑΤΑΚΙΑ. ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ 7ΜΙΣΗ ΜΗΝΩΝ ΣΗΚΩΘΗΚΕ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΟΡΘΙΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΥΝΙΑ...ΑΦΟΥ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΑΡΚΕΤΗ ΩΡΑ ΓΙΑΥΤΟ ΤΟΝ ΑΦΗΣΑ ΜΗΗΗΗΠΩΣ ΚΟΙΜΗΘΕΙ..ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΟΜΩΣ ΤΟ ΑΤΙΜΟΥΛΙ ,ΖΩΗΡΟΥΛΗ?????????????????????? ΤΟΟΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΗΚΩΝΟΤΑΝ ΕΒΛΕΠΕ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΚΟΥΝΙΑ ΚΑΤΙ ΝΑ ΓΥΑΛΙΖΕΙ Κ ΤΟΝ ΕΙΧΕ ΣΥΝΑΡΠΑΣΕΙ...ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΠΑΡΑΜΑΝΙΤΣΑ ΧΡΥΣΗ ΜΕ ΜΙΑ ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΙΧΑΝ ΚΑΝΕΙ ΔΩΡΟ ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ.ΤΗΝ ΠΗΡΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΗΝ ΞΗΛΩΣΕ ΑΦΗΣΕ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ ΚΑΤΩ Κ ΤΣΟΥΠ Η ΠΑΡΑΜΑΝΑ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ..ΠΑΩ ΝΑ ΔΩ Κ ΕΓΩ ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΑΝΧΩΣΕ Η ΤΟΣΗ ΗΣΥΧΙΑ,ΒΛΕΠΩ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ Κ ΠΑΡΑΜΑΝΙΤΣΑ ΠΟΥΘΕΝΑ...ΜΟΥ ΣΚΑΕΙ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ Κ ΒΛΕΠΩ ΚΑΤΙ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ ΝΑ ΓΥΑΛΙΖΕΙ...ΗΡΘΕ ΤΟ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ ΝΑ ΜΕ ΒΡΕΙ...ΕΝΙΩΣΑ ΠΩΣ ΘΑ ΛΥΠΟΘΗΜΗΣΩ...ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΑΝΟΙΞΑΜΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΙΧΕ ΣΦΡΑΓΙΣΕΙ Κ ΤΗΝ ΒΓΑΛΑΜΕ..ΕΥΤΥΧΩΣ ΗΤΑΝΑ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΡΥΠΑΝΕ ΑΛΛΑ Η ΜΑΝΑ ΓΕΡΑΣΑ ΚΑΤΑ 10 ΧΡΟΝΙΑ. ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΑΜΑΔΕΣ ΟΤΑΝ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΣΗΚΩΝΟΝΤΑΙ Κ ΓΕΝΙΚΑ ΝΑ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΣΤΩ Κ ΑΝ ΘΕΩΡΙΤΕ ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΤΑ ΦΤΑΣΕΙ Κ ΝΑ ΤΑ ΠΙΑΣΕΙ ΤΟ ΜΙΚΡΑΚΙ ΣΑΣ. ΜΑΜΑ ΜΑΡΓΙΑΝΝΑ
Τη Μ. Παρασκευή, ο γιος μου, 22 μηνών τότε, κατάπιε ένα κέρμα. Μέσα στη δική του έκπληξη, σηκώθηκε όρθιος και άρχισε να τρέχει γύρω γύρω στο σπίτι φωνάζοντας "λετάααα, λετάαα" (κατά το "λεφτά") και να τραβάει το λαιμό του φωνάζοντας "λετάαα" σε όποιον έβλεπε μπροστά του. Την Κυριακή του Πάσχα, δηλ. 2 μέρες μετά, το έβγαλε μέσα στην πάνα του, αβίαστα. Τελικά αυτό που έμαθα ήταν ότι αν τελικά περάσει προς τα κάτω, θα βγει. Μπορεί μετά από ώρες αγωνίας (της μαμάς), αλλά θα βγει :-) Ετσι όμως είναι τα αγόρια, το έχουν στο dna τους όπως είπε και η φίλη πιο πάνω. Τι να πω....και εις άλλα με υγεία και ψυχραιμία προ πάντων :-) Καλημέρα συναγωνίστριες μαμάδες!
Πω πω πακετό.. Και μόνο που σκέφτομαι τις 27 ώρες αναμονής... !!!!
τα ίδια πέρασα (μη σου πω περνάω ακόμα) με τον υιό.... μα τα αγοράκια το έχουν στο dna τους; Τέλος πάντων αυτά όπως διαπίστωσες συμβαίνουν χωρίς να μπορείς να τα προβλέψεις όλα, περαστικά να είναι και όχι σοβαρά. Αυτό μόνο. Άσχετα πάντως με τον πόνο σου το κείμενο είναι απολαυστικό!