Σήμερα γεννήθηκε ο γιος μου

γράφει η Νανά Παλαιτσάκη

Το σημερινό κείμενο το αφιερώνω σε όσες νιώθουν μάνες. Το γράφω αυτό γιατί για μένα μάνα δεν είναι αυτή που γεννάει το παιδί, αλλά εκείνη που αισθάνεται την αγάπη, την ασύγκριτη αγάπη που δεν έχει καμία σχέση με το μμμμ… εγωκεντρικό συναίσθημα ότι «παιδί είναι το πλάσμα που προκύπτει από την γονιμοποίηση του ωαρίου σου»

Ανήκω στην κατηγορία εκείνη που γέννησα φυσιολογικά τον Αλέξη μου σαν σήμερα ένα τέταρτο πριν τις 3 τα ξημερώματα.

Στο μαιευτήριο Έλενα φτάσαμε με τον μπαμπά του στις 2 και 25 τα ξημερώματα. Πονούσα από το πρωί εκείνης της μέρας στην μέση και χαμηλά στην κοιλιά, αλλά επειδή χρονικά βρισκόμουνα 12 μέρες πριν την ημερομηνία τοκετού και το σημαντικότερο, η «εικόνα» που είχα για όσες γεννούσανε παιδιά ήταν μόνο από την τηλεόραση και την μεγάλη οθόνη, είχα ΑΠΟΚΛΕΙΣΕΙ την περίπτωση να υπέφερα από πόνους τοκετού.

Την οριστική διάγνωση μου την έδωσε ένας κολλητός μου φίλος ο Άγγελος, 19 χρονών τότε, στον οποίο όταν τηλεφώνησα για να του ανακοινώσω ότι πονάω, εξαιρετικά κατηγορηματικά μου είπε «ΔΕΝ ΓΕΝΝΑΣ… Aν γεννούσες, θα έκανες όπως στις ταινίες, θα κράταγες τα σίδερα και θα ούρλιαζες από τους πόνους»!!!

Εκτιμώντας την ιατρική γνωμάτευση του «κολλητού» μου, συνέχιζα να διαβάζω και να ετοιμάζομαι για ένα πάρτι που θα ξεκινούσε στις 10 το βράδυ

Πήγαμε στο πάρτι, χορέψαμε.

«Παιδιά πονάω», τους έλεγα όσο ακούγαμε ροκιές …

«Δεν γεννάς ακόμη, έχεις μέρες» απαντούσανε

Ξαναχόρευα εγώ καθησυχασμένη από τους εικοσάχρονους φίλους μου που «ήξεραν» από ετοιμόγεννες (χαχαχαχαχαχαχα) Φυσικά και είχανε δει την κυρά μας την Μαμή!!

Κατά τη μία και μισή το βράδυ γυρίσαμε με τον μπαμπά του Αλέξη σπίτι. Καλοκαίρι, Ιούλιος και είχε προηγηθεί ένας καύσωνας τρελός. Καθόμασταν στην βεράντα στο σπίτι του Παπάγου, η μαμά μου με βεντάλια, ο Νίκος και εγώ με την κοιλούμπα. Ο μπαμπάς του Αλέξη κοιτώντας με, θυμάμαι μου είπε «Μήπως να πάρεις τον γιατρό να του πεις ότι πονάς;»

«Θα τον ενοχλήσω νυχτιάτικα, αφού δεν γεννάω ακόμη» είπα κατηγορηματικά κρατώντας την μέση.

Ο Νίκος, ναυπηγός στο επάγγελμα, πρακτικός και ορθολογιστής, σοφά πράττοντας, κάλεσε τον γιατρό.

«Κάθε πότε πονάς Νανά;» με ρώτησε ο Νίκος

«Συνεχόμενα» απάντησα.

Ο Νίκος έκλεισε το τηλέφωνο και μου είπε «Ο Γιατρός είπε να τα μαζέψουμε και να πάμε κατευθείαν στο ΕΛΕΝΑ»

Φυσικά και δεν επρόκειτο να φύγω από το σπίτι αν δεν τύλιγα μαλλί σε μπικουτί! Λούστηκα, είπα στον Νίκο ότι μάλλον τζάμπα θα πηγαίναμε νυχτιάτικο, με δεδομένο ότι το στερεότυπο της ετοιμόγεννης για μένα ήταν μόνο από ταινίες, όπου κάποια έσκουζε κρατώντας τα σίδερα μιας καριόλας.

Δύο παρα τέταρτο τα ξημερώματα ξεκινάμε για την πλατεία Μαβίλη, στο ύψος της οποίας ήταν το μαιευτήριο Μαρίκα Ηλιάδη, το γνωστο «Έλενα». Στο διάσημο και διαχρονικό μπαρ LORA S μαζευότανε συνήθως όλη η παρέα από την Γαλλική Ακαδημία. Πρότεινα στον άντρα μου να πιούμε ένα southern με πάγο. Με κοίταξε, έκοψε ταχύτητα στο Lora, ο κόσμος στο πεζοδρόμιο, οι ροκιές στην τσίτα… Μετά από λίγο περνούσαμε την είσοδο του μαιευτηρίου!!!

Ένα τέταρτο μετά τις δύο τα ξημερώματα, η μαία βάρδιας με εξέταζε. Την άκουσα να λέει «Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα… Γεννάτε, το παιδάκι έχει βγει»

Τι ρωτήσατε; Αν είχανε σπάσει τα «νερά»; Ούτε σταγόνα δεν είχε τρέξει, σας διαβεβαιώνω.

Σε δευτερόλεπτα είδα μπροστά μου ένα φορείο, η μαία μου εξήγησε ότι δεν προλάβαιναν να μου κάνουν ΚΑΝΕΝΟΣ ΕΙΔΟΥΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ και κατάλαβα ότι με οδηγούσαν απευθείας στην αίθουσα τοκετών.

«Ο Γιατρός σας έρχεται» με ενημέρωναν, ενώ ο γιατρός βάρδιας με εξέταζε με ακουστικά και έπαιρνε πίεση….

ΞΑΦΝΙΚΑ ΒΛΕΠΩ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΟΥ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΝΤΥΜΕΝΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟ ΜΑΙΕΥΤΗΡΑ ΜΕ ΠΡΑΣΙΝΗ ΣΤΟΛΗ, ΠΑΠΟΥΤΣΑΚΙΑ ΑΠΟ ΝΑΥΛΟΝ, ΜΑΣΚΑ ΚΑΙ… ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ OLYMPUS ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΗ ΣΤΟΝ ΩΜΟ!!

Μου είχε διαφύγει ότι ο Νίκος, παθιασμένος με την φωτογραφία, είχε συνεννοηθεί με τον γιατρό μου να δηλώσει αντί για ναυπηγός, ειδικευόμενος γυναικολόγος για να μπει στον τοκετό και να φωτογραφίσει την στιγμή….

Με δεδομένο ότι ο γιατρός μου δεν είχε ακόμη φτάσει, ακούω τον παιδίατρο βάρδιας να γυρίζει στον Νίκο και να του λέει:

«Γιατρέ, προχωρήστε σε τοκετό. Το παιδί έχει βγει»

Καταιγιστικές οι εικόνες και τώρα που τα γράφω σαν να είναι ΤΩΡΑ. Είδα τον γιατρό μου να μπαίνει μέσα τρέχοντας, την Μαία να μου δίνει οδηγία και ένα τέταρτο πριν τις 3 τα ξημερώματα (γιατί ένα τέταρτο μας πήρε η διαδικασία) τον Αλέξη μου τον είχα στην αγκαλιά μου!!!!!

Νομίζω ότι πιο σεμνός ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος, όταν κατέκτησε το Αφγανιστάν από οτι εγώ την νύχτα εκείνη που πήρα στην αγκαλιά το μωρό μου!

Σήμερα 31 χρόνια αργότερα, ξέρω ότι θα είμαι αιωνίως ευγνώμων στον πατέρα του γιατί από την συνάντησή μας προέκυψε ο Αλέξης μου. Στην ζωή του μέχρι σήμερα περάσαμε αγωνίες, περάσαμε συγκρούσεις και ρήξεις, περάσαμε στιγμές χαράς και στιγμές λαχτάρας, γιατί κάθε παιδί μπορεί να σου επιφυλάσσει το απροσδόκητο. Με τον μπαμπά του χωρίσαμε αλλά… παραμένουμε πάντα ενωμένοι ως γονείς του Αλέξη!

Στην επαγγελματική μου ζωή είχα την τύχη να γνωρίσω και μεγάλες επιτυχίες και διακρίσεις και ν’ αναδείξω την γυναικεία μου ματαιοδοξία, στιγμή όμως σαν και εκείνης της νύχτας δεν υπήρξε άλλη σε συνδυασμό έντασης, συγκίνησης, ευτυχίας, προσμονής, ηδονής, δέους για το μικρό πλασματάκι που την στιγμή που το κράτησα αγκαλιά ένιωσα αυτό που λένε «μητρικό ένστικτο»

Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα από συγκίνηση γαλάζια μάτια του παππού μου όταν κράτησε στην αγκαλιά του το δισέγγονό του, θα θυμάμαι πάντα τον Νίκο να λάμπει από ευτυχία βλέποντας το μικροσκοπικό πλάσμα που φορούσε ένα νυχτικάκι μακρύ με τις γροθίτσες σφιγμένες και με μακριά δάχτυλα που κατέληγαν σε μικροσκοπικά νυχάκια.

Θέλω σήμερα, επειδή εγώ αυτό το δώρο το έκανα στο γιο μου, με την ευκαιρία των γενεθλίων του να το προτείνω και σε σας.

Χαρίστε στα παιδιά σας κάτι μοναδικό: ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΖΗΣΑΤΕ ΕΣΕΙΣ.  

«Απογαλακτίστε» τα νωρίς για να είναι ευτυχισμένα και να νιώθετε πληρότητα.

Αντιμετωπίστε τους φόβους και τα άγχη του μήπως το παιδί μου πάθει κάτι με ένα μοναδικό συναίσθημα. Στα μάτια του κάθε παιδιού, έμαθα να βλέπω ένα κομμάτι του γιού μου. Ναι, σας τ’ ορκίζομαι. Από τους συμμαθητές του στον παιδικό σταθμό, τους συμμαθητές του στο Λύκειο, τα παιδιά των φιλενάδων μου, τους φίλους του στο στρατό, τους κολλητούς του στο πανεπιστήμιο, έβρισκα και βρίσκω σε όλους κομμάτια ψυχής του δικού μου παιδιού και ξέρω ότι δίνοντας ένα φιλί στον ανιψιό μου, στον γιο της Τάνιας ή στον Γρηγόρη της Τάσας που είναι 17 μηνών, είναι σαν να στέλνω ωκεανούς αγάπης στο δικό μου παιδί…

Ο Αλέξης μου από τα 17 ζει μόνος του και σήμερα κλείνει τα 31. Είναι Γερμανία, έχει την ζωή του, το σπίτι του, τους φίλους του αλλά στο πρωινό τηλεφώνημα που είχαμε ένιωσα ότι στην χούφτα του κρατάει σφιχτά το δάχτυλό μου, όπως το κρατούσε στην κούνια του πριν αποκοιμηθεί στο μαιευτήριο. Αυτό δεν σημαίνει εξάρτηση, σημαίνει ότι πήρε τις ιδέες τις δικές μου και του πατέρα του, πήρε τις αφορμές που του δώσαμε να σκεφτεί, άνοιξε τα φτερά του και πέταξε!

Καλές θάλασσες να βρούνε τα παιδιά μας, όμως και φουρτούνες να βρούνε αν τα προπονήσαμε σωστά θα μας κάνουνε πιο περήφανους!

Για όλες τις μαμάδες που μπορεί να μην γέννησαν, αλλά να μεγαλώνουν παιδιά

Να είναι πάντα καλά να καμαρώνουν τις στιγμές εξέλιξης ανθρώπων που θα συνεχίσουν να διαδίδουν τα δικά μας ίχνη!

[divider]

Τη Νανά Παλαιτσάκη θα τη βρείτε -εκτός των άλλων- στο

nanapalaitsaki.blogspot.gr