Στιγμές στιγμίτσες

Δεν ξέρω πώς θα ‘ναι οι «διακοπές» φέτος (να διακόψουμε; Τι;) και πως θα τη βγάλουμε και πού θα πάνε τα παιδιά μου σχολείο ή πως θα τελειώσει τις σπουδές του ο μεγάλος – τα σκέφτομαι και μου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο. Θα έμενε κάγκελο αν δεν έπεφταν κανα-δυό στιγμές μέσα στη μέρα. Άλλες στιγμές εννοώ, χαμογελαστές, χωρίς άγχος και χωρίς θυμό…

γράφει η Μανίνα Ζουμπουλάκη

Μιλάω με φίλες μου στα τηλέφωνα, όσο τα έχουμε και πριν μας κοπούνε: χάλια. Δηλαδή, άστα. Δουλειές μηδέν, λεφτά υπο το μηδέν. Δράμα χωρίς απάντηση στην ρητορική ερώτηση «τι θα κάνουμε;» γιατί καμιά μας δεν ξέρει τι θα κάνουμε, είτε μία μία είτε όλες μαζί.

Κλείνω το τηλέφωνο: τα δίδυμα θέλουν να βάλουμε τατουάζ απ΄αυτά τα πρόχειρα, που τα βρέχεις και κολλάνε για δυό-τρείς μέρες. Διάλεξαν δύο γιρλάντες για τους αστραγάλους τους, οπότε βρέχω μια πετσετούλα και την σφίγγω πάνω στη γιρλάντα του πρώτου ενώ μετράμε κι οι τρείς ζουλώντας παρέα μέχρι το 30.

1…2….3….4….20….22….φουούου…. ανακαλύπτουν ότι το «φουου» μετά από κάθε αριθμό είναι αστείο, που δεν είναι μεν, μας κάνει να γελάμε δε. Ξανα-μετράμε ως το 30 με πολλά «φουου» και συμβαίνει κάτι τότε.

Το φως του ήλιου μπαίνει από το παράθυρο της κουζίνας και φωτίζει τα ματάκια τους, τα μαλλάκια τους, τα μικρά στρουμπουλά χεράκια και το χνούδι στα μάγουλά τους. Μου φαίνονται υπέροχα, τα πιο όμορφα παιδάκια του κόσμου, όπως κι ο μεγάλος μου ήταν κάποτε το πιο όμορφο παιδάκι του κόσμου και είναι ακόμα απλώς όχι παιδάκι, είναι ο ομορφότερος χμμμμ νεαρός, πράγμα σοκαριστικό, γιατί ήταν αρκουδάκος σαν τα δίδυμα μόλις πριν…  πέντε λεπτά.

Μόλις πριν 14-15 χρόνια για την ακρίβεια, αλλά εδώ που κάθομαι στο πάτωμα της κουζίνας ζουλώντας την πετσέτα πάνω σ’ ένα τατουάζ στο ποδαράκι ενός μπεμπάκου και μιάς μπεμπίτσας, έχω (μπροστά στα μάτια μου! 3-ντι!) την ίδια στιγμή με άλλο παιδάκι σε άλλη κουζίνα με άλλο τατουάζ, ίσως με την ίδια πετσέτα. Και το άλλο παιδάκι είναι σήμερα 19+ . Και η εικόνα που έχω στο μέσα μέρος των ματιών μου είναι πάρα πολύ ζωντανή όπως αυτή, όπως το τώρα, τα δίδυμα, το εδώ.

Χαμογελάμε, γελάμε και μετράμε ξανά μέχρι το 30. Τα τατουάζ έχουν πιάσει, ο καθένας έχει από μια γιρλάντα στον αστράγαλό του και καμαρώνει. Υπο άλλες συνθήκες θα έβαζα ίσως τα κλάματα αλλά είναι μια σούπερ στιγμή, μια καλή-σούπερ στιγμή όχι όπως η αποφοίτηση, τα γενέθλια, η γιορτή κλπ κλπ. Μια σούπερ στιγμή απ΄αυτές που με κάνουν ευτυχισμένη μαμά… χωρίς λεφτά μεν, χάπι δε.

Οι στιγμές είναι που μετράνε, όλα τα άλλα είναι μπούρδες, μην ακούτε κανέναν. Κοιτάξτε, χαζέψτε, αγγίξτε, μυρίστε προσεκτικά τις στιγμίτσες της μαμαδοσύνης που δεν καταγράφονται πουθενά, ούτε σε άλμπουμ ούτε σε κινητά ούτε σε δισκέτες/φισάκια/υπολογιστές… αλλά μόνο στο κομμάτι του μυαλού που κάθονται οι πιο ασήμαντες μικρές αναμνήσεις. Το κομμάτι που «φεύγει» τελευταίο μάλλον. Μπορεί να είναι και στην ψυχή δηλαδή, όχι στο μυαλό, ή ποιός ξέρει που καταγράφονται οι προσωπικές μας στιγμίτσες με τα παιδάκια μας…

Το βιβλίο της Μανίνας Ζουμπουλάκη «Ευτυχία«

κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος