Συνήθιζα να κάνω πράγματα – τώρα έχω παιδιά

Η Amy Flory μου θύμισε λίγο το άλλο θέμα που ανέβασα πρόσφατα και δίχασε. Κάτι το οποίο δεν περίμενα. Εκτός του ότι στόχο είχε να κάνει τους γονείς να σκεφτούν πως δεν είναι μόνο γονείς αλλά και άνθρωποι, ήταν γραμμένο με χιούμορ, που κάποιοι ίσως να μη διέκριναν.

Γι’ αυτό προειδοποιώ πως η συγκεκριμένη μαμά δεν χρειάζεται να «ακούσει» τα μύρια όσα επειδή παραδέχεται πως ναι, έκανε πράγματα, αλλά τώρα έχει παιδιά και δεν μπορεί/δεν προλαβαίνει.

–

Συνήθιζα να τα πίνω πριν πάω στο μπαρ. Τώρα ταΐζω τα παιδιά μου πριν τα πάω σε κάποιο εστιατόριο.

Συνήθιζα να παίρνω μαζί μου χαρτί υγείας μέσα στην τσάντα όταν έβγαινα το βράδυ μήπως και τύχαινε να βρεθούμε σε κάποια τουαλέτα χωρίς τουαλέτα τριγύρω. Τώρα πακετάρω έξτρα εσώρουχα με την Ντόρα τη μικρή εξερευνήτρια μήπως και βρεθούμε σε κάποιο εμπορικό κέντρο με εκατοντάδες τουαλέτες αλλά καμία δεν είναι αρκετά κοντά τη στιγμή εκείνη που τη θέλουμε.

Συνήθιζα να ζω τη ζωή μου, χωρίς να με ενδιαφέρουν οι συνήθειες των άλλων σε ό,τι είχε να κάνει με την τουαλέτα. Τώρα έχω δύο ανθρώπους που βλέπουν το να πηγαίνουν τουαλέτα σα να μου κάνουν χάρη. «Ωχου. Καλά. Θα τα κάνω.» Και εγώ απαντώ «Ευχαριστώ!»

Συνήθιζα να βλέπω τα πιάτα των άλλων για να δω αν έτρωγαν κάτι καλύτερο από αυτό που είχα παραγγείλει εγώ. Τώρα παρακολουθώ τα πιάτα των άλλων για να δω αν έφαγαν τρεις μπουκιές μπρόκολο και αν μου άφησαν κάποιο φιλετάκι κοτόπουλο.

Συνήθιζα να αισθάνομαι άβολα αν ήμουν η τελευταία που ξυπνούσε σε ένα σπίτι γεμάτο ανθρώπους. Τώρα αν είμαι η τελευταία που θα ξυπνήσει θα κοκορευτώ σε όλους όσους ξέρω και θα πάω να παίξω κανά λαχείο. Αυτή θα ήταν σίγουρα μία τυχερή μέρα.

Συνήθιζα να πιστεύω πως οι άνθρωποι που δεν εκμεταλλεύονταν τους άτεκνους φίλους τους που ήταν πρόθυμοι να τους κρατήσουν τα παιδιά ήταν είτε χαζοί είτε οσιομάρτυρες ή και τα δύο. Τώρα ξέρω πως αυτοί οι φίλοι που προτίθενται να σου κρατήσουν τα παιδιά δεν θέλουν πραγματικά να το κάνουν. Νομίζουν πως θέλουν, αλλά δεν θέλουν. Θα το κάνουν, αλλά θα το κάνουν ως χάρη, όχι «Ω θεέ μου! Λατρεύω να περνάω χρόνο με τα παιδιά σου!» Αυτό δεν ισχύει και για τα μωρά. Στους ανθρώπους αρέσει να προσέχουν μωρά.

Συνήθιζα να τρώω βραδινό στις 19:00 ή αργότερα. Τώρα τρώω βραδινό στις 16:45. Και μετά στις 19:00 ή και αργότερα.

Συνήθιζα να μπορώ να διαβάζω ένα ολόκληρο μυθιστόρημα σε λιγότερο από δύο μέρες. Τώρα δυσκολεύομαι να διαβάσω τις 40 σελίδες ενός κουτσομπολίστικου περιοδικού χωρίς να με πάρει ο ύπνος.

Συνήθιζα να χρειάζομαι απόλυτη ιδιωτικότητα σε ένα δωμάτιο με ηχομόνωση για να κάνω την ανάγκη μου. Τώρα έχω δύο παιδιά και έναν σκύλο να μου κρατάνε συντροφιά και είμαι τόσο κουρασμένη που δεν σκέφτομαι καν να κλείσω την πόρτα όταν κάθομαι στο θρόνο.

Συνήθιζα να μπορώ να μιλάω στο τηλέφωνο χωρίς διακοπές. Τώρα το παιδί που δεν ήθελε τίποτα από μένα πέντε λεπτά πριν σηκώσω το τηλέφωνο μου λέει πως του πονάει το φρύδι του, με ρωτάει αν μπορεί να βγάλει τις δαχτυλομπογιές να παίξει και αν μπορεί να φάει ζαχαρωτά.

Συνήθιζα να σκέφτομαι πως θέλω να κάνω παιδιά με τον άντρα που έχω την τύχη να έχω για σύζυγο. Τώρα θαυμάζω δύο ανθρώπους που είχα την ευλογία να μεγαλώσω στο σώμα μου και κουβαλούν ένα κομμάτι της καρδιάς μου.

Συνήθιζα να κάνω πράγματα. Τώρα κάνω άλλα πράγματα. Μα κάποιες φορές έχω την ευκαιρία να κάνω ένα από τα πράγματα που συνήθιζα να κάνω και ξανανιώνω.

–

Υπάρχει κάτι που συνηθίζατε να κάνετε και τώρα το κάνετε πολύ σπάνια και σας λείπει;