Είμαι μια χωρισμένη μανούλα

Ήθελα από καιρό να γράψω ένα κείμενο… Ένα κείμενο για εμας… για μια ξεχωριστή και μοναδική κατηγορία μαμαδων: τις χωρισμένες μανούλες!!!

Λέω άπειρες φορές σε φίλους και γνωστούς ότι κάνεις δεν παντρεύεται για να χωρισει… ουτε κι εγώ φυσικά. Είχα όνειρα και ελπίδες για μια όμορφη ενωμένη και ευτυχισμένη οικογένεια που δυστυχώς δεν κατάφερα να αποκτήσω… Χώρισα και νομίζω ότι ήταν η πιο σωστή μου απόφαση για εμένα.. και πλέον έχω πολλά μπροστά μου να αντιμετωπίσω και φοβάμαι και τρομάζω και τα χάνω και κλαίω και χτυπιέμαι…. Αλλά έτσι είναι η ζωή…

Έχω ένα κοριτσάκι 3 χρονών τώρα. Λατρεύω την κορούλα μου, στενοχωριέμαι που η οικογένεια που θα της προσφέρω δε θα είναι φυσιολογική και διχαζομαι… άλλες φορές νομίζω ότι όλα θα πάνε καλά και άλλες φορές νομίζω ότι δε θα μπορέσω να το διαχειριστώ…

Η ζωή μας δεν είναι εύκολη λοιπόν. Κάθε μέρα ένας αγώνας για ένα ευτυχισμένο παιδάκι που αλλιώς θα έπρεπε να είναι η ζωή του και αλλιώς είναι. Ο μπαμπάς της μικρής μου είναι κοντά της, προσφέρει πολλά σε συναισθηματικό επίπεδο, έτσι πιστεύω δηλαδή, γιατί απ’ ότι καταλαβαίνετε δεν μπορώ να ξέρω τι γίνεται όταν δεν είμαι εκεί. Ακόμη και αυτό με τρομάζει αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι και τρελαίνομαι.

Τρέμω τη στιγμή που ίσως προσπαθήσουν να δηλητηριάσουν την ψυχούλα του με αρνητικά πράγματα για εμένα… Τρέμω τη στιγμή που θα θελήσω να ζήσω με τον άνθρωπο μου και εκείνη ίσως να μη θέλει. Δεν έχω ιδέα ποιος είναι ο σωστός ο δρόμος για μια τέτοια κατάσταση. Βλέπω γυναίκες που τα έχουν καταφέρει και αναρωτιέμαι πως στο καλό το έκαναν….

Θέλω μόνο να είναι ευτυχισμένη παρά τους φόβους μου με αυτό θα παλέψω. Ίσως και να πάνε όλα καλά τελικά.

Η ζωή μιας χωρισμένης μανούλας έχει πολλές δυσκολίες…. Και ακόμη περισσότερες δυσκολίες έχουν κάποιες μαμάδες που είναι και μπαμπάδες μαζί. Η μήπως είναι κομματάκι καλυτέρα εκείνες; Ειλικρινά δεν ξέρω να απαντήσω. Εγώ μερικές φορές εύχομαι να μην ήταν τόσο κολλημένος ο πατέρας της μαζί της. Φοβάμαι πως μια μέρα θα μου φύγει.

Ξέρω ότι ο χωρισμός μου ήταν το πιο σωστό μου βημα… αλλα πολλά πράγματα δε θα μπορέσω ποτέ να τα εξηγήσω στη μικρή μου. Δε θέλω να κατηγορήσω το μπαμπά της. Και δε θέλω ποτέ να δω το προσωπάκι της λυπημένο και να ξέρω ότι φταίω εγω. Δεν θα το αντέξω.

Ας δώσουμε λοιπόν τον αγώνα μας… Ας προσπαθήσουμε όσο μπορούμε να είναι καλά τα παιδιά μας. Εγώ της δίνω την αγάπη μου… τη ζωή μου την ιδια δίνω για αυτό το παιδί. Μακάρι κάποια μέρα να ακούσω από τα χείλη της ένα «ευχαριστώ μαμά», αυτό και μόνο θα μου είναι αρκετό…

Ας με συγχωρέσουν κάποιες μανούλες που χρησιμοποίησα πλυθηντικο… Ξερω δεν είναι όλες οι καταστάσεις ίδιες… Απλά πιστεύω ότι είμαστε πολλές που βιώνουμε αυτούς του φόβους.

Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε…..

μαμά Χ.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com