Αυγουστιάτικες ανησυχίες: φυσιολογικός τοκετός vs καισαρική

Πρέπει να (ξανα)ομολογήσω ότι μέχρι να αποκτήσω παιδιά, δηλαδη μέχρι να γεννήσει η Ολιβια, δεν είχα την παραμικρή ιδέα (δεν είχα ασχοληθεί) για το πώς γεννιούνται τα παιδιά.

Χαχαχαχαχαχα! Φυσικά δεν εννοώ το πώς γίνεται… αλλά την τεράστια διαφορά μεταξύ καισαρικής και φυσιολογικού τοκετού.

Γράφοντας το κείμενο γνωρίζω ότι ρίχνω λάδι στο ζεματιστό τηγάνι… αλλά δημοσιογραφικά σας λέω ότι η συγκλονιστική επανάληψη της ιστορίας με κάνει τρομερά καχύποπτο.

Η ιστορία είναι η εξής:

Ο γιατρός της Μαιρούλας είναι οικογενειακός φίλος (ή άλλου είδους φίλος) και εξαιρετικός γιατρός, «ένας από τους καλύτερους στην Ελλάδα«.

Η Μαιρούλα πήγαινε για φυσιολογικό τοκετό, αλλά τελικά γέννησε με καισαρική επειδή

1.ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ στιγμή το μωρό γύρισε.

2. το έπνιγε ο λώρος/έπεφταν οι παλμοί

3. ο γιατρός (ο φίλος ντέ) είχε προγραμματίσει διακοπές και έτσι το βγάλαμε (!!!) στην τάδε εβδομάδα.

Μου έλεγε ένας μαιευτήρας που ήταν διευθυντής κλινικής στο Μάντσεστερ, ότί είχε δυνατόητα να κάνει καισαρική μόνο στο 7% βία 8% των γεννήσεων. Σε άλλη περίπτωση τον στέλνανε σπίτι του.

Στην Ελλάδα το ποσοστό είναι σχεδόν 8πλάσιο… κάντε τον πολλαπλασιασμό για να συμφωνήσουμε.

Πριν γεννήσει λοιπόν η Ολιβ πρώτη την Αθηνά και μετά τον Αρχέλαο ήμουν κι εγώ απόλυτα πεπεισμένος ότι «κάνε, χρυσή μου, καισαρική να τελειώνουμε!»

Μια βδομάδα πριν γεννήσει τον Αρχέλαο ήμασταν έτοιμοι κι εγώ, αλλά και ο μαιευτήρας να την βάλουμε στο χειρουγείο να γεννηθεί το αγοράκι μου.

Και τότε για πρώτη (και μοναδική) φορά η πολύ ντροπαλή, μη διεκδικητική, χαμηλών τόνων αγαπημένη μου αγάπη στηλωσε τα πόδια, σήκωσε τον κορμό της με τούρλα την κοιλιά (είναι σαν να την βλέπω), έκανε κλαπ-κλαπ και μετέτρεψε το βλέμμα της από βελούδινο σε ατσαλένιο και είπε με σταθερή φωνή μία-μία τις λέξεις.

–Θα περιμένω να βγει ο γιός μου, όποτε εκείνος θεωρήσει ότι είναι έτοιμος. Και τώρα θέλω να πάω μια βόλτα για να σκεφτώ!

Είμαι άνθρωπος που αναγνωρίζω τη στιγμή.

Και εκείνη ήταν η στιγμή της.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και μετα από 3 ½ χλμ. Σιωπής είπα:

–Ολιβ, τι είναι αυτό που θες; Πές μου το στα ίσια!

–Να αλλάξω γιατρό.

–ΟΚ!

Εχω την αίσθηση ότι αυτό το ΟΚ! είναι το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο δώρο που έκανα ή θα κάνω ποτε στον γιό μας.

Το ψώνισε η Ολιβ και του το έδωσα εγώ.

Τελικά και τη δευτερη φορά η γυναίκα μου γεννησε με καισαρική. Η ζωή δεν παίρνει διαταγές… παρακολουθεί όμως με ενδιαφέρον το έργο που εμείς παίζουμε.

Ποιος βλάκας θεωρεί ότι δεν συνεχίζω να θεωρώ ακόμα και σήμερα την καισαρική ως θείο δώρο;

Ποιος ανόητος δεν πιστεύει ότι θα πάλευα μέχρι τέλους για την χρησιμότητά τους;

Μην με βάζετε να γράψω ένα σεντόνι με τα αυτονόητα.

Ούτε γράφω για τις γυναίκες που θέλανε οι ίδιες να γεννήσουν με καισαρική. Για μένα είναι το ίδιο μάνες και με τις άλλες και με τις άλλες και με τις άλλες και με τις άλλες και βάλτε όσες «άλλες» θέλετε.

Γράφω για εκείνο το θεόρατο ποσοστό των καισαρικών που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί και οι μητέρες ποθούσαν τον φυσιολογικό τοκετό.

Γιατί τον ποθούν;

Α, δεν ξέρω… είμαι άνδρας…. δεν το καταλαβαίνω… όμως όταν τις βλέπω και κουβεντιάζουν (πολλές όχι μόνο 2ή 3) και βλέπω αυτόν τον πόθο τότε τις πιστεύω…

Φύγαμε από έναν γιατρό που μεροδούλι μεροφάι του είναι οι καισαρικές και πήγαμε σε έναν άλλον γιατρό που ξεγεννά ΚΑΙ με καισαρικές.

Είναι δυό εντελώς διαφορετικά πράγματα.

Δεν σας δίνω τα ονόματα γιατι δεν αμφισβητώ την επισημοσύνη του πρώτου… δεν έχω κανέναν λόγο… και δεν σας δίνω και το όνομα του δεύτερου γιατί ο ίδιος δεν θέλει…

Δεν είμαι εδώ για να πυροβολήσω (ίσως να ξέρετε ότι το’χω στην τσέπη πάντα το όπλο), αλλά για να αναρωτηθώ.

Εξι γυναίκες μου είπαν μέσα σε 20 μέρες την ΙΔΙΑ ιστορία που σας ανέφερα παρα πάνω.

Η Ολιβ συνανανστρέφεται με τόοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοσες μανούλες… είτε από κοντά …είτε ιντερνετικά…. Ε, σας διαβεβαιώνω είναι επαναλαμβανόμενη η ιστορία.

Κάτι δεν πάει καλά.

Ξέρω μόνο ΜΙΑ μαμά που γέννησε με φυσιολογικό τόκετο και μου το’πε η ίδια «Το μετάνιωσα!» (ξέρετε εσείς πολλές;) και γνωρίζω παρα πολλές που γέννησαν με καισαρική και μου είπαν το ίδιο: «Το μετάνιωσα!»

Σας προλαβαίνω εσάς που ’χετε βγάλει ήδη τα μαχαίρια:

Επίσης γνωρίζω πολλές που γέννησαν με καισαρική και δεν διαμαρτυρήθηκαν ποτέ.

Μια φίλη μου γεννησε τις προάλλες (με καισαρική) και με άλλον γιατρό και σε άλλο νοσοκομείο γιατί ο γιατρός της ήταν διακοπές και δεν τον βρίσκανε.

Πιθανότατα να καμάκωνε καμμιά Ρωσίδα στην Χαλκιδική ή επίσης πιθανότατα να κράτουσε παρέα στην ηλικιωμένη μάνα του στην Ορεινή Κορινθία… όπως και να’χει η απάντηση είναι μία:

–Μην την αναλάβεις φίλε, όταν υπολογίσεις ότι θα γεννήσει την εποχή που εσύ θα κάνεις ψαροντούφεκο στην Κρήτη.

Νομίζω ότι οι μαιευτήρες πρέπει να σοβαρευτούν (μην αρχίζετε να τσιρίζετε εσείς που είστε σοβαροί, για τους άλλους λέω βρε κουτά… Απαπαπα πώς σας πέρασε από το μυαλό… για τους άλλους λέω, λέμε)

Ισως να μην έχουν προσέξει (εκείνοι οι «Αλλοι») ότι παρ’ όλο που ζούμε σε μια εποχή πρωτόγνωρης κρίσης, οι άνθρωποι συνεχίζουν και κάνουν παιδιά. Και επειδή το να κάνεις παιδί –ειδικά αυτή την εποχή- είναι πανάκριβο σπορ, οι άνθρωποι που κάνουν παιδιά (για να επιβεβαιώσουν την υπάρξη τους) θα γυρίσουν στις επιταγές της φύσης, που είναι αλάνθαστες και free.

Yποθέτω ότι δεν σας κάνει εντύπωση οτι τελευταία όλο και περισσότερες γυναίκες σκέφτονται (δεν έχει σημασία αν τελικά το τολμούν) να γεννήσουν σπίτι τους. Καλά εσείς στα συνδρομητικά κανάλια μόνο μπάλα βλέπετε; Δεν τα΄χετε δει τα ντοκυμαντέρ; Κι αν δεν τα’χετε δει σας διαβεβαιωνω ότι τα βλέπουν οι γυναίκες.

Τέλος αυτοί που πρέπει να σοβαρευτούμε είμαστε εμείς οι σύζυγοι.

Είναι απλό:

Μην χωνουμε τη μύτη σας σε πράγματα που δεν έχουμε ιδέα. Το πιθανότερο είναι να πουμε βλακεία. Και το χειρότερο είναι ότι συνήθως την επιβάλουμε κιόλας.

Μάνος

Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.

Είναι δημοσιογράφος.

Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr