Κι όμως τα καταφέραμε!

Δεν ξέρω πως βιώσαν άλλες γυναίκες την εγκυμοσύνη τους, έχω ακούσει πολλά! Κυρίως ακούω όμορφες ιστορίες που περιγράφουν αυτούς τους 9 μήνες ως τους σημαντικότερους και πιο όμορφους της ζωής τους. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν αυτές οι περιγραφές ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα ή αν είναι απλά ταμπού για μια γυναίκα σε ενδιαφέρουσα να πει πως δεν γουστάρει καθόλου την κατάσταση που βρίσκεται για χίλιους δυο διαφορετικούς λόγους.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, για μένα δεν είναι ταμπού και έτσι θα σας πω με πάσα ειλικρίνεια πως η περίοδος της εγκυμοσύνης μου ήταν η χειρότερη ψυχολογικά περίοδος της ζωής μου.

Ήθελα πάρα πολύ να μείνω έγκυος, σαν τρελή. Δεν δυσκολεύτηκα ιδιαιτέρα. Με μίνι προγραμματισμό σε 4 μηνες το καταφέραμε. Και εφόσον τo καταφέραμε, εκεί ξεκίνησαν όλα. Ένα απίστευτο άγχος, μια απίστευτη αγωνία! Ημουν σίγουρη, πεπεισμένη πως δεν υπάρχει περίπτωση να κρατήσω το μωρό. Κάτι θα γίνει και θα το χάσω. Πήγαινα στην τουαλέτα για να δω αίμα και να καταλάβω πως έχω αποβάλλει. Ελεγα «Όταν θα ακούσω την καρδιά θα ηρεμήσω» Τζίφος! Μετά «Όταν θα κάνω την αυχενική θα ηρεμήσω» Τρίχες! Στην συνέχεια «Όλα θα τελειώσουν με την β επιπέδου» Μην τα πολυλογώ! Μέχρι το πρωί που πήγα στο μαιευτήριο να γεννήσω, ζούλαγα την κοιλιά μου για να κάνω το μωρό να κουνηθεί και να νιώσω πως όλα είναι καλά!

Σε γενικές γραμμές έως τον 7ο μήνα είχα μια τέλεια εγκυμοσύνη! Δούλευα κανονικότατα, δεν είχα ζαλάδες, εμετούς συσπάσεις ή οποιαδήποτε ενόχληση εκτός από κάποιες καούρες που οκ τίποτα σημαντικό. Ούσα απίστευτα λιχούδα στην καθημερινότητα μου, πίστευα και έλεγα πως όταν θα μείνω έγκυος τα 20 κιλάκια τα έχω σίγουρα στην τσέπη! Παραδόξως κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Δεν ένιωθα μεγάλη διαφοροποίηση στην όρεξη μου, ούτε ζήλευα πράγματα και παρότι είχα φτάσει αισίως στον 7ο είχα πάρει μόλις 3 κιλά. Όλα αυτά τα λέω για να δείξω πως ιδιαίτερο πρόβλημα που να οφείλεται είτε σε επιπλοκές στην εγκυμοσύνη είτε σε παραπανίσια κιλά δεν υπήρχε, ώστε να προκύπτει και να δικαιολογεί με κάποιο τρόπο την τόσο κακή μου ψυχολογία! Οι ορμόνες μου χόρευαν! Είχα μεταλλαχθεί από μια πολύ δυναμική και κατά γενική ομολογία (ως κλασσική Αιγόκερως) ψυχρή γυναίκα, σε ένα ανασφαλές κοριτσάκι που κλαίει με το παραμικρό και φοβάται διαρκώς για το πότε θα έρθει το κακό!

Ο άντρας μου, αχ ο άντρας μου! (Για να μιλήσω για αυτόν και την άψογη συμπεριφορά του και στήριξη του και αγάπη του και και και, θα πρέπει να γράψω πάνω από 50 σελίδες κείμενο) Αδυνατούσε να με βοηθήσει όσο πολύ και αν προσπαθούσε.

Στον 7ο μήνα λοιπόν σκάει μύτη το σάκχαρο! Όχι τρελά πράγματα που να απαιτούν ινσουλίνη, η διατροφή όμως όπως έκρινε ο διαβητολόγος ήταν απαραίτητη! Μετριόμουν με τις γνωστές βελόνες και ταινίες 4 φορές την μέρα και ότι δεν ήθελα να φάω όλο το προηγούμενο διάστημα με είχε πιάσει να το φάω τότε που δεν έπρεπε! Στον 8ο τσούκ, να το και το λεύκωμα! Τα αμνιακά υγρά παρεμπιπτόντως λόγω σακχάρου στα ύψη! Εξετάσεις σχεδόν κάθε βδομάδα! Το λεύκωμα πήγαινε και ερχόταν! Μπαίνοντας στον 9ο εμφανίζεται και το ουρικό οξύ! Εκει ο γιατρός μου, μου ανακοινώνει πως κατά 90% θα πάμε για καισαρική μιας και θα χρειαστεί να γεννήσουμε νωρίτερα από την ΠΗΤ αφού με τόσα πολλά αμνιακά (τεράστια κοιλιά όλοι νόμιζαν πως είχα δίδυμα) σάκχαρο και ανεβασμένες τιμές σε λεύκωμα και ουρικό οξύ το να περιμένουμε να «σκάσει» κάτι από όλα αυτά θα ήταν επιεικώς ανόητο! Αν και εξαρχής ήμουν φανατική του φυσιολογικού τοκετού, είχα κουραστεί τόσο πολύ, που ακόμα και από το ρουθούνι της μύτης μου να μου έλεγε να γεννήσω, θα του έλεγα «πάμε ΤΩΡΑ!!»

Και πάμε λοιπόν προγραμματισμένα για την Πέμπτη 11 Ιουλίου όπου ΚΑΤΑΦΕΡΑ να γεννήσω στις 8:55 με καισαρική τομή τον γιο μου! Όταν τον είδα, δεν το πίστευα! Πανέμορφος, κατάξανθος και με χείλη τουρλωτά και σχετικά μεγάλα για ένα τόσο μικρό μωρό! Εγω δυστυχώς λίγα λεπτά αργότερα και αφού γέννησα τον γατούλη μου, είχα μια πολύ σοβαρή επιπλοκή που δεν θα μπω στην διαδικασία να αναλύσω τώρα μιας και δεν είναι της παρούσης, αφού τέλος καλό όλα καλά! Για την ιστορία, όσες αναρωτιέστε γκουγκλάρετε «ατονία μήτρας» και θα καταλάβετε τι μου συνέβη! Χρειάστηκε να κάνω εκτός από την επισκληρίδιο και ολική νάρκωση, να μπω μια μέρα στην ΜΕΘ κτλ κτλ, αλλά… ας τα αφήσουμε αυτά!

Ο γατούλης είναι εδώ στην αγκαλιά μου και το συμπέρασμα; Αυτό που είναι γραφτό για σένα, δεν γίνεται και αποκλείεται να σε προσπεράσει! Αν κάποια μανούλα είναι έγκυος και νιώθει έστω λίγες από τις ανασφάλειες που ένιωθα εγώ, θα ήθελα να της πω, πως δεν είναι η μόνη και πως όπως και στην δική μου περίπτωση, όλα θα πάνε καλά!

 μαμά Σοφία

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com