Μαμά μου, πού είσαι;

Μαμά μου,

Να ήξερες πόσα βράδια έχω αναρωτηθεί «πού είσαι;«. Πραγματικά, δεν ξέρω πού βρίσκεσαι, δεν ξέρω αν μετά το μεγάλο ταξίδι κάπου πάει ο άνθρωπος ή όχι, αλλά δε με νοιάζει κιόλας. Το θέμα μου είναι ότι δεν είσαι εδώ. Δεν είσαι κοντά μου, δε σε έχω να μου δίνεις συμβουλές, να συζητάμε όπως κάναμε παλιά, να πηγαίνουμε βόλτες, για καφέ, για φαγητό. Να σε έχω δίπλα μου τώρα που και εγώ είμαι μαμά, τώρα που σε χρειάζομαι περισσότερο.

Ξέρω ότι όταν αρρώστησες, δεν ήθελες να ζήσεις άλλο για να μη μας κουράσεις. Κι ας έλεγες ότι θα φτάσεις στα 115!

Την ημέρα που έφυγες, 6 χρόνια πριν, 14 Αυγούστου 2007, πήρες και εμένα μαζί σου. Όχι δε σταμάτησε η ζωή μου, φυσικά, αλλά σταμάτησα να ζω με τη μορφή που είχα μέχρι εκείνη τη μέρα. Δε λέω, μικρή δεν ήμουν, στα πόδια μου στάθηκα, ίσως γιατί εσύ είχες θέσει γερά θεμέλια, αλλά και πάλι, πώς να το κάνουμε, η απουσία σου, ώρες ώρες δεν αντέχεται.

Θέλω να το ξέρεις ότι μου λείπεις πολύ. Για εμένα δεν έχουν περάσει ούτε 6 μέρες, όχι 6 χρόνια. Θέλω να ξέρεις όμως ότι είμαι καλά, έχω τη δική μου οικογένεια, έχω το Βασιλάκη μου, το πρώτο μου παιδάκι που έχει το όνομα του μπαμπά. Καλά είμαστε, αλλά αν σε είχαμε κοντά μας, όλα θα ήταν διαφορετικά.

Μη με αφήνεις, να έρχεσαι να με βλέπεις και να σε βλέπω, όπως πολύ συχνά κάνεις. Έτσι είμαι και εγώ ήσυχη ότι δεν έχεις φύγει πικραμένη. Σε εμένα όμως, έχει μείνει και πίκρα και πόνος. Αλλά, το αντέχω, έστω και ανεπιτυχώς, πολλές φορές…

Καληνύχτα μαμά.

Μαρία
 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com