Μαμά μου, πού είσαι;
Μαμά μου,
Να ήξερες πόσα βράδια έχω αναρωτηθεί «πού είσαι;«. Πραγματικά, δεν ξέρω πού βρίσκεσαι, δεν ξέρω αν μετά το μεγάλο ταξίδι κάπου πάει ο άνθρωπος ή όχι, αλλά δε με νοιάζει κιόλας. Το θέμα μου είναι ότι δεν είσαι εδώ. Δεν είσαι κοντά μου, δε σε έχω να μου δίνεις συμβουλές, να συζητάμε όπως κάναμε παλιά, να πηγαίνουμε βόλτες, για καφέ, για φαγητό. Να σε έχω δίπλα μου τώρα που και εγώ είμαι μαμά, τώρα που σε χρειάζομαι περισσότερο.
Ξέρω ότι όταν αρρώστησες, δεν ήθελες να ζήσεις άλλο για να μη μας κουράσεις. Κι ας έλεγες ότι θα φτάσεις στα 115!
Την ημέρα που έφυγες, 6 χρόνια πριν, 14 Αυγούστου 2007, πήρες και εμένα μαζί σου. Όχι δε σταμάτησε η ζωή μου, φυσικά, αλλά σταμάτησα να ζω με τη μορφή που είχα μέχρι εκείνη τη μέρα. Δε λέω, μικρή δεν ήμουν, στα πόδια μου στάθηκα, ίσως γιατί εσύ είχες θέσει γερά θεμέλια, αλλά και πάλι, πώς να το κάνουμε, η απουσία σου, ώρες ώρες δεν αντέχεται.
Θέλω να το ξέρεις ότι μου λείπεις πολύ. Για εμένα δεν έχουν περάσει ούτε 6 μέρες, όχι 6 χρόνια. Θέλω να ξέρεις όμως ότι είμαι καλά, έχω τη δική μου οικογένεια, έχω το Βασιλάκη μου, το πρώτο μου παιδάκι που έχει το όνομα του μπαμπά. Καλά είμαστε, αλλά αν σε είχαμε κοντά μας, όλα θα ήταν διαφορετικά.
Μη με αφήνεις, να έρχεσαι να με βλέπεις και να σε βλέπω, όπως πολύ συχνά κάνεις. Έτσι είμαι και εγώ ήσυχη ότι δεν έχεις φύγει πικραμένη. Σε εμένα όμως, έχει μείνει και πίκρα και πόνος. Αλλά, το αντέχω, έστω και ανεπιτυχώς, πολλές φορές…
Καληνύχτα μαμά.
Μαρία
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Ποσό πολύ σε νιώθω και η φίλη μανούλα μαμά χει δυο χρόνια που έφυγε σε ηλικία 56 μου λείπει πολύ ακόμη δεν μπορώ να το δεχτω
Τουλαχιστον δεν ειμαι η μονη που οταν με το καλο φερει στον κοσμο ενα παιδι θ αναρωτιεται που εισαι; στη δικη μου περιπτωση υσχυει για τον πατερα μου που εφυγε απο τη ζωη δυο μηνες πριν,πεντε μερες προτου γιορτασω την πρωτη επετειο του γαμου μου.
me ekfrazeis apolyta!!!!!!!!!pio apolyta den ginetai!efyge prin peripou ena xrono!eytyxos prolabe na zisei ligo to koritsaki mou pou exei kai to onoma tis!
Πόσο πολύ πονάει... Εμένα ο μπαμπάς μου δίνει μάχη να ζει εδώ και είκοσι χρόνια, τους έβγαλε όλους ψεύτες τους γιατρούς όμως σήμερα έμαθα πως πρέπει μάλλον να δώσει μία μάχη ακόμα και ο ίδιος πιστεύει πως έχει έρθει η σειρά του να ξεκουραστεί.νιώθω ήδη κενή, χάλια. Ελπίζω να ζήσει κι άλλα χρόνια, πώς θα αντέξω; Τι θα πω στον μεγάλο μου γιο που είναι κολλητοί αν φύγει; Τι θα λέω στον εαυτό μου για να αντέχω την απουσία του; Ας γίνει ένα θαύμα. Πόσο σας νιώθω κορίτσια
Μαρία, πήρες τα λόγια μέσα από την καρδιά μου. Πάνε έξι μήνες τώρα που την χάσαμε, και ήθελε να φύγει. Ο χαμός της άφησε πίκρα, πόνο και ενοχές, ελπίζω όμως εκείνη να μην έφυγε πικραμένη. Τη νιώθω μερικές φορές, σαν να επισκέπτεται. Δεν είμαι πλέον το ίδιο άτομο, άλλαξα μετά τον χαμό της. Όταν έγινα μαμά, δεν ένιωσα τόση αλλαγή σαν άτομο, όταν όμως έχασα τη μαμά μου μεγάλωσα. Αισθάνομαι πια ώριμη. Αβάσταχτος ο πόνος, αλλά το παλεύω (μπορούμε να κάνουμε και διαφορετικά;). Παιδικά χαρούμενα προσωπάκια δεν επιτρέπουν την πολυτέλεια να σκέφτομαι τον εαυτό μου τόσο συχνά ώστε να μαραζώνω. Τα βράδυα είναι πιο δύσκολα. Έξι μήνες για μένα, έξι χρόνια για εσένα, περίμενα πως και πως να περάσει ο χρόνος για να γίνει ο χαμός πιο εύκολος να τον αντέξω. Η εμπειρία σου δείχνει πως δεν απαλύνουν οι πληγές, μάλλον πρέπει να το δεχτώ σιγά σιγά. Ευχαριστώ που έγραψες, βοήθησε πολύ.
Πολύ δύσκολο αληθεια να χανεις τοσο βασικά προσωπα απο τη ζωη σου...Απώλειες βασανιστικες...Σε λίγο κλείνω 2 μήνες χωρις τον μπαμπά μου... Πόσο πολύ πονάει αυτός ο οριστικός χωρισμος...
ειναι τοσο ωραιο που νιωθεις τετοια συναισθηματα για την μαμα σου που αυτο φτανει.....η κορουλα μου γεννηθηκε 14 Αυγουστου 2007........η μαμα μου ομως ενω ειναι στη ζωη ειναι σαν να μην υπαρχει........πολυ κριμα...... να εισαι παντα καλα για να την θυμασε.
μανουλες σας καταλαβαινω απολυτα.σε 2 μερες κλεινω 13 μηνες χωρις μπαμπακα μου που εφυγε τοσο ξαφνικα απο τη ζωη μου.ακομα περιμενω να γυρισει,δεν μπορω να πιστεψω οτι δεν θα τον ξαναδω,νομιζω οτι ζω σε ονειρο η καλυτερα σε εφιαλτη.τοτε ημουν στο 4ο μηνα της εγυμοσυνης μου και εξαιτιας της πεθερας μου δεν πηγα στην κηδεια του να τον αποχαιρετισω,δεν θα το συνχωρεσω ποτε στον εαυτο μου και πολυ περισσοτερο σε εκεινην
Αχ κορίτσια! Εγω την έχασα σε ηλικία 11ετων. Ο χρόνος περνάει γρήγορα εχουν περασει 26 ολοκληρα χρονια απο τοτε, οι αναμνήσεις και αυτο το αναπάντητο ¨γιατι μένει. Γιατι η δική μου μανούλα. Γιατι να μεγαλώνω χωρις την αγκαλιά και τις συμβουλές της, γιατι να μην την εχω οταν πηγαινα σε αλλη πολη για σπουδες, γιατι να μην ειναι δίπλα μου στον γάμο μου, οταν έμαθα οτι ειμαι έγκυος, οταν γέννησα.... Η μέρα που έγινα μάνα ήταν εκείνη που αισθάνθηκα περισσότερο απο κάθε άλλη την απώλεια της.ειμαι σίγουρη όμως οτι κάπου εκεί ψηλά καμαρώνει για εμάς. Ο θεός ευτυχώς μου έδωσε μια υπεροχή αδερφη που απο μικρή ανέλαβε τον δύσκολο ρόλο της μάνας καθότι μεγαλύτερη κατα πέντε χρονια χάνοντας τα χρονια της εφηβείας και της ανεμελιας.
Κορίτσια σας καταλαβαίνω απόλυτα. Στις 14 Αυγούστου 2010 έχασα και εγώ τη μαμά μου ενώ ήμουν έγκυος (24 εβδομάδων) και δεν μπορούσα να πάω ούτε στην κηδεία της γιατί νοσηλευόμουν για άλλη μια φορά λόγω προβλημάτων με την εγκυμοσύνη μου. Θυμάμαι τον μπαμπά μου να μην ξέρει σε ποιόν να πρωτοπάει, στην επι 38 σύντροφό του ή στην μοναχοκόρη του.Τον έβλεπα να λιώνει και να μην μπορεί κανείς να τον βοηθήσει. Ένιωθα ενοχές και τύψεις που δεν μπορούσα ούτε να κουνηθώ. Μέχρι και τώρα δεν μπορώ να συνηθίσω την ιδέα ότι δεν την έχω κοντά μου, να μιλάμε, να παίζει με τον εγγονό της, να με συμβουλεύει ακόμα και να μαλώνουμε!!!! Ναι ακόμα και αυτο μου έλειψε. Εφυγε και δεν πρόλαβα να την αγκαλιάσω, να της πω ότι την αγαπώ πολύ, πάρα πολύ, μέχρι τον ουρανό που λέει και ο γιος μου. Τρία χρόνια και είμαι ακόμα θυμωμένη μαζί της που έφυγε, που δεν πάλεψε κι άλλο. Το ξέρω ότι ειχε κουραστεί αλλά πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν τα είχε καταφέρει. Μου είπαν οτι ο πόνος θα περάσει αλλά δεν είναι έτσι. Δεν περνάει απλά κρύβεται. Δε θέλω να πάω στο νεκροταφείο γιατί θα πρέπει να αντιμετωπίσω την αλήθεια και εγώ προτιμώ να πιστεύω ότι πήγε ταξίδι και κάποια στιγμή θα επιστρέψει. Το μόνο που θέλω είναι να γίνω το ίδιο καλή και τρυφερή μαμά όσο ήταν εκείνη με μένα.
κουκλα να χαιρεσαι που εχεις εστω και τον πατερα σου. εγω τους εχασα και τους δυο εδω και 26 χρονια τον μπαμπα και 18 τη μαμα. δεν με ειδαν ουτε καν να μεγαλωνω, ειδικα ο μπαμπας μου, δεν με ειδαν να παντευομαι, να τους κανω εγγονια, και περισσοτερο δεν ακουσαν τον ονομα της κορης μου που τα συνδυαζει και τα δυο ονοματα. σιγουρα σε μια γυναικα ειναι ασχημο να μην εχει τη μανα της ειδικα οταν ειναι εγκυος γιατι τοτε αισθανεται ακομα πιο μονη. τι να σου πω κι εγω που οταν γεννησα το γιο μου στο δωματιο του νοσοκομειου ηταν ολες με τις μαμαδες τους και εγω δεν μπορουσα ουτε τουαλετα να παω ως το απογευμα γιατι δεν ηταν κανενας εκει να κοιταξει το μωρο οσο ελειπα. παντως ειναι ωραιο να τους θυμομαστε για αυτα που μας εδωσαν οσο ηταν εδω και μην ξεχνας αξιος γονιος δεν ειναι αυτος που ειναι παντα διπλα μας, αλλα αυτος που μας εκανε αξιους ανθρωπους να συνεχισουμε και οταν αυτος φυγει!
Ναι, η απουσια δεν αντεχεται Μαρια, κανουμε οτι αντεχουμε αλλα δεν αντεχουμε! Σταματαμε τον πονο για λιγο, σκεφτομενες τα παιδακια μας, πως πρεπει να φανουμε δυνατες για εκεινα, αλλα εκεινος επιστρεφει οσα χρονια κι αν περασουν! 3μηνες μετα τη δικη σου απωλεια ειχα κι εγω τη δικη μου, ο κοσμος σταματησε να ειναι ο ιδιος μετα το θανατο της!!!! συνεχιζω ομως να ζω και να κανω πραγματα που θα την εκαναν περηφανη, για να τη νιωθω κοντα μου! τρεμω τη μερα που η κορη μου θα με ρωτησει που ειναι η δικη μου μαμα, διοτι φοβαμαι πως δεν θα μπορω να συγκρατησω τα δακρυα μου! Κριμα να μην ειναι εδω οι μανουλες μας........αδικο? δεν ξερω, κανεις δεν ξερει και δεν μας ενδιαφερει. το θεμα ειναι οτι δεν ειναι πια μαζι μας και μια ζωη θα προσποιουμαστε οτι ολα ειναι μια χαρα! να ειμαστε καλα, να μας γεμιζουν ευτυχια τα παιδια μας!
ΑΧ ΜΑΡΙΑ ΠΟΣΟ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΚΑΙ ΑΣ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ 11 ΧΡΟΝΙΑ ΣΧΕΔΟΝ .ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΛΕΩ "ΑΧ ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΗΤΑΝ Η ΜΑΜΑ ΕΔΩ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙ" ΝΑ ΔΕΙ ΤΗΝ ΕΓΓΟΝΗ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ 2 ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΕ 2 ΜΗΝΕΣ.ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΥ ΨΗΛΑ ΚΑΙ ΜΑΣ ΒΛΕΠΕΙ!!!
Το κείμενό σου με αντιπροσωπευει απολυτα...Κι εγω την εχασα πριν 3.5 χρονια, εγκυος στην κορη μου στον 5 μηνα, μετα απο 2.5 χρονια μαχης με τον καρκινο. Κι εγω ακριβως οπως αναφερεις κι εσυ, ενιωσα οτι με καποιο τροπο πηρε κι εμενα μαζι της, ποτε πια δε θα ημου ο ιδιος ανθρωπος... Οσα γραφεις ειναι ακριβως οσα σκεφτομαι και νιωθω κι εγω. Κι επειδη λενε πως ενας ανθρωπος φευγει κι ενας αλλος ερχεται...μεχρι να τη χασω μας ειχαν πει οι γιατροι πως το μωρακι μου θα ειναι αγορακι. Την επομενη μερα της κηδειας ειχα ραντεβου με τη γυναικολογο οπου μας ειπε οτι τελικα το παιδακι μας ειναι κοριτσακι...Κι εντελως τυχαια γεννηθηκε την ημερα γεννεθλίων της μανούλας μου και φυσικα πήρε το όνομά της: Μαρια. Τυχαια ολα αυτα;;;; Μονο που τα σκεφτομαι κλαιω και παλι!:( Ο Θεος να αναπαυσει οσους εχουν φυγει απο κοντά μας...
Αχ βρε Μαράκι μου με συγκινείς,.. μιλάς γιαυτο που δεν θα θελα να σκεφτομαι οτι θαμπορεσει καποια στιγμή να μου συμβεί με φυσικό ή μη φυσικο τρόπο... πραγματικα΄κι εγώ τοτε δεν ξέρω πως θα αντέξω.. να εισαι καλα..
Πόσο πολύ μας λείπουν.. Πόσο άδικο ειναι? Γιατί να μην ειναι εδω, Ναι ακόμη τους χρειαζόμαστε,ναι! Μονο αυτοί που χάσαμε μάνα μπορούμε να καταλάβουμε.-
Τί σύμπτωση και εμένα Μαρία να με λένε, τί σύμπτωση να έχω χάσει και εγώ την μητέρα μου, είπε αυτά που σκέφτομαι και εγώ καθημερινά...όλες τις σκέψεις που κάνω! Μόνο που για εμένα ο πόνος ήταν διπλός γιατί μαζί της έφυγε και ο άνθρωπος της, αυτός που στεκόνταν στο πλευρό της για 35 ολόκληρα χρόνια, ο μπαμπάς μου.Μου έφυγαν μαζί όταν ήμουν στον 8ο μήνα εγκυμοσύνης στο μεγάλο μου γιο...πόνος αβάστακτος, διαπεραστικός, ένα κενό υπάρχει στην καρδιά μου που δεν πρόκειται να φύγει ποτέ και ας έχουν περάσει 7,5 χρόνια. Ξέρεις όμως τί λέω Μαράκι μου (συγχώρεσε με για την οικειότητα) πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την απώλεια αυτή. Τους μιλάω συχνά, σαν να τους έχω πλάι μου, όταν έχω τις μαύρες μου, όταν χρειάζομαι την βοήθεια τους και ακόμα πιστεύω πως μπορούν να με βοηθήσουν, ίσως γιατί αυτό με κάνει να νιώθω καλύτερα! Τα 22 χρόνια που έζησα κοντά τους έμαθα πολλά, μου έδωσαν τόσα πράγματα (συναισθηματικά εννοώ), θα ήθελα όμως και άλλο χρόνο μαζί τους. Θα ήθελα να γνωρίσουν τα δύο αγγελούδια μου, περίμεναν με ανυπομονησία τον μπέμπη μας αλλά δυστυχώς ο θεός είχε άλλα σχέδια. Κάνω όμως αυτό που λες και εσύ απλά ζητάω από τον θεό να τους φέρνει κοντά μου κάθε βράδυ και κάποιες φορές η ευχή μου γίνεται πραγματικότητα...αυτό λοιπόν εύχομαι και απόψε!Καλό σου βράδυ
Αγαπητή Μαρία,πόσο μοιάζουν οι ιστορίες μας.Πόσο μοιάζει ο πόνος μας.Πόσο σε καταλαβαίνω.Θα έδινα πολλά για να την έχω πίσω,να γνώριζε τα εγγόνια της,να με έβλεπε να τα καταφερνω..Με συγκίνησες.Να είσαι καλα.