Το γλυκό μου προωράκι!

Οταν εμεινα εγκυος, φανταζε σαν όνειρο..  Υπερβαρη καθως ήμουν πολλοι γιατροι μου ειχαν αποκλεισει το ενδεχομένο φυσιολογικης συλληψης… Ο Θεος ειχε αλλα σχεδια ομως… Ετσι αρχες Αυγούστου πηγαινω σ’ εναν ιδιωτη γιατρο για να τσεκάρουμε αν ολα είναι οκ!

Στον γιατρο ειπα οτι θα μετακομιζα σε αλλη πόλη, οτι ήθελα να γεννησω σε Δημοσιο νοσοκομείο λογω χρηματων μιας και θεωρω πεταμένα λεφτα τα του ιδιωτικου… Ο γιατρος με μιας αποφασισε να μου κοψει τα φτερά λεγοντας μου οτι είναι εγκυμοσύνη αυξημενου κινδυνου και λογω αρτηριακης πιεσης η θα επρεπε να γεννησω στο ιδιωτικο που ειναι αυτος ή να κανω αμβλωση… Τι ειπες;

Η απάντηση μου;

«Ο Θεος μου έστειλε το παιδακι μου… Εκεινος θα αποφασίσει αν θα το πάρει… Μενω στα χερια του«

Κι έφυγα τόσο φοβισμένη… Τόσο απογοητευμένη…  Ο αντρας μου κοντα μου να μου λεει «Μην ακους τον τσαρλατανο… θα βρουμε γιατρό της προκοπής…»  Οπως κι εγινε…

Πηγαμε σε 5 γιατρους, ομως για καποιο λογο κάνεις τους δεν μας ενεπνεε εμπιστοσύνη…  Τελικα καταληξαμε σε γιατρο δημοσιου πανεπιστήμιακου νοσοκομείου…

Ο γιατρος απο την 8η εβδομαδα ηταν ξεκαθαρος… «Λίγη δυσκολια υπάρχει! Προσπαθησε να μην παρεις βαρος, να εισαι χαλαρή…. Υπαρχει μερικη αποκολληση πλακουντα… Ξαπλα ολη μερα!!!«

Αισιως φτασαμε στις 29 εβδομαδες, οπου η πιεση μου έφτασε ξαφνικά στο 20… Τρεχω στο νοσοκομειο, εισαγωγή, η πιεση να μην πέφτει με τιποτα.

«Είμαστε στο σταδιο προεκλαμψιας. Θα σου κανω καποιες ενεσουλες να ωριμασουν τα πνευμονακια του μωρου και αυριο μπαινουμε καισαρική«

Μιας και η εξέταση doppler δεν αφησε περιθώρια…  Ετσι κι εγινε…

Σαββατο πρωι μπαινω για καισαρικη… Όλο το βραδυ να προσευχομαι να πανε ολα καλα για το πλασματακι μου.

Κι έγινε το θαυμα.. Γεννηθηκε το μωρο μου… 800γραμμαρια.. τρεχοντας θερμοκοιτιδα… Ολοι οι γιατροί πάνω του κι εκεινος οπως μας ειπαν οι γιατροί, με ορεξη για ζωη!!

Τον ειδα μετα απο 2 μερες… Την πρωτη μερα δεν εγινε επισκεπτηριο λογω της σοβαρότητας του περιστατικου…

Βλεπω το παιδι μου σε μια κρυα θερμοκοιτιδα… Να κουναει χερακια και ποδαρακια και να μην μπορω να τον αγγιξω…

Στην ενημέρωση οι γιατροί μας ειπαν οτι ειχαμε Αγιο…  Ο γιατρος έκανε τα αδύνατα δυνατα να κρατηθουμε και οι 2 στη ζωη μιας κι εγω παραλιγο να παθω εγκεφαλικη αιμορραγια… Την ωρα του χειρουργείου, η πιεση μου εφτασε το 23!!!

Την αλλη μερα βρηκαμε στο διαδρομο τον αναισθησιολογο ο οποίος μας ειπε «Ειχατε Αγιο.. και γιατρο με α…«..

Ο γιος μου εμεινε 3 μηνες στη θερμοκοιτιδα… 3 μηνες που κοντεψα να χασω το μυαλο μου…

Τωρα πια εχω το γιο μου στα χερια μου… Ολη μερα δίπλα μου… χαρίζοντας του οσα του στερησα 3 μηνες… Την αγαπη μου, την αγκαλια μου, το χάδι…

Με τη βοήθεια του Θεού ολα πηγαν κατ’ ευχην… Εχω τον γκρινιαρουλη μου… Κι αυτη ειναι η πιο μεγαλη επιτυχια της ζωης μου… Οσα ξενύχτια και να περασαμε.. οσα δακρυα.. Μετατραπηκαν αποτομα σε ευτυχια…

Ευχομαι ολοψυχα σε ολα τα παιδάκια της θερμοκοιτιδας να έχουν τη δυναμη να παλευουν… Σε ολους τους γιατρούς να σεβονται τον ορκο τους και να τηρούν στο επακρον… Τελος, ευχομαι τα νοσοκομεία παιδων να ανδρωθουν απο προσωπικό…. Γιατι αν βλεπαν ολοι αυτα που ειδα 3 μηνες… θα καταλαβαιναν για τι ηρωες μιλαμε… Ενα μεγαλο ευχαριστώ σε ολους οσους βοηθησαν το γιο μου…

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com