Μέσα σε μια νύχτα έγινα μαμά και μπαμπάς

Hμουν από εκείνες τις κοπέλες που ονειρεύονταν την παντοτινή αγάπη και την ολοκληρωμένη οικογένεια.

Με τον άντρα μου ζήσαμε 8 χρόνια παντρεμένοι και κάναμε δυο υπέροχα παιδιά, 10 και 6 ετων σήμερα. Ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Όμως εκεί που όλα νομίζεις ότι κυλούν ήρεμα, όλα ανατρέπονται στο δευτερόλεπτο. Ετσι μια μέρα ή μάλλον μια νύχτα πριν 3 χρόνια όλα τελείωσαν. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έπρεπε να κάνει το μυαλό μου χίλιες στροφές και να συνειδητοποιήσω τι γινόταν. Για προσωπικούς λόγους που δεν μπορώ να αναφέρω, γιατί δεν υπάρχει λόγος, έπρεπε σε λίγες ώρες να πάρω τα παιδιά και να φύγω από το σπίτι στο οποίο μέναμε ως σύντροφοι και οικογένεια.

Ο λαχνός έπεσε σε μένα να ανακοινώσω στα παιδιά πως έπρεπε με τον μπαμπά να χωρίσουμε και πως πλέον θα πηγαίναμε να μέναμε αλλού και μακριά από εκεί που είχαν μάθει να ζουν. Άλλα σχολεία, άλλο σπίτι, άλλος κόσμος, άλλες συνήθειες και υποσχέσεις που τους είχαν δοθεί και δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ.

Ο μπαμπάς των παιδιών είναι απών από τη ζωή τους σε όλα, εκτός του ότι τα παίρνει κάθε δεκαπενθήμερο για διανυκτέρευση. Πέρα από αυτό τίποτε άλλο.

Οι ερωτήσεις των παιδιών καθημερινά στην αρχή αλλά μετά λίγο πιο αραιές, πολλές, γιατί μαμά; Πάντοτε ένα γιατί μαμά και εγώ δεν ήξερα τις απαντήσεις. Ομολογώ πως πολλές φορές ξέσπαγα και έλεγα πολλά εναντίων πολλών, γιατί θύμωνα για πολλά, γιατί όσο και εάν έψαχνα για τα δικά μου λάθη στον γάμο μου και το δικό μου 50% του μεριδίου μου στον χωρισμό μας, πάντοτε κατέληγα στο συμπέρασμα πως δεν το άξιζε η οικογένειά μου όλο αυτό. Ετσι οι ερωτήσεις των παιδιών κατέληγαν πάντοτε σε κλάματα, νεύρα από την πλευρά τους και εγώ σιωπηλή να περιμένω να περάσει η κρίση.

Στην αρχή παρακαλούσα να δει τα παιδιά, μετά όμως κουράστηκα και οι συνθήκες δεν μου το επέτρεπαν, γιατί οι υποχρεώσεις έτρεχαν και συνειδητοποιούσα μέρα με τη μέρα πως ήμουν εντελώς μόνη πλέον σε κάθε τι και έπρεπε πλέον να γίνω και μαμά και μπαμπάς. Και ευτυχώς ή δυστυχώς έτσι και έγινε. Όλα αυτά τα χρόνια δεν είχα χρόνο να σκεφτώ εις βάθος. Κάθε μέρα που ερχόταν και πέρναγε ήταν μια μέρα ακόμη που έπρεπε να προσπαθήσω, να δυναμώσω, να τα βγάλω πέρα, να ορθοποδήσω, να στηρίξω τα παιδιά μου, να πολεμήσω τους φόβους μου να απαντήσω στα απέραντα γιατί.

Στην αρχή με στενοχωρούσε τρομερά που δεν ενδιαφερόταν σαν να μην υπήρχαμε και για μένα δεν με ένοιαζε για εκείνα όμως τα αγγελούδια μας; Μα καλά, αναρωτιόμουν, δεν πονάει, δεν του λείπουν; Νευρίαζα γιατί έπρεπε να αφήσω τον μεγάλο μου με την μικρή που ψηνόταν στον πυρετό – γιατί η γιαγιά δεν μπορούσε λόγω προβλημάτων υγείας και εγώ προσωπικά φοβόμουν να την φορτώσω περισσότερο γιατί ήδη και εκείνη είχε πάθει πολλά από τον δικό μου χωρισμό – για να τρέξω στο φαρμακείο όποιο και εάν διανυκτέρευε για να πάρω τα απαραίτητα για την περίσταση φάρμακα. Θύμωνα πραγματικά πάρα πολύ.

Με τον καιρό όμως συνήθισα και το είχα πάρει απόφαση. Οταν όμως μου ανακοίνωσε πως θα βλέπει πλέον τα παιδιά μαζί με την συμβία του, τότε έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Μια άγνωστη κυρία ξαφνικά… Από εκεί που δεν βλέπανε καθόλου τον μπαμπά μέχρι να συνηθίσουν όλες αυτές τις καταστάσεις, ένα καινούριο πρόσωπο, εντελώς άγνωστο προς τα παιδιά… Από τη μία η κατάσταση άλλαξε, άρχισε ο μπαμπάς να τα παίρνει αλλά ταυτοχρόνως ένα καινούριο πρόσωπο που δεν έδωσε καν χρόνο να το επεξεργαστούν. Και ο εφιάλτης ξεκίνησε. Τώρα πλέον θα προτιμούσα να συνεχιζόταν η παλιά κατάσταση, πως να τους εξηγήσω κάτι το ξένο που ούτε εγώ δεν το γνωρίζω, ένα άτομο με άλλα ήθη, άλλες αξίες, άλλα πιστεύω…

Εδώ ξέρω πως οι αντιλήψεις διίστανται αλλά κανείς δεν μπορεί να το παίξει γονιός χωρίς να έχει εμπειρία, χωρίς καν να γνωρίζει τι σημαίνει μεγαλώνω ένα παιδί.

Συνεχίζω λοιπόν να πολεμάω μέρα με τη μέρα με δαίμονες καθημερινούς προστατεύοντας τα παιδιά μου όσο πιο πολύ μπορώ. Θυμάμαι τον λόγο της ψυχολόγου σε μια επίσκεψή μου: κα Γ. δεν μπορείτε να υπολογίσετε όλους τους παράγοντες. Μπορεί να μην μπορώ όμως θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να τα προστατέψω. Η οικογένειά μου καταστράφηκε και μέσα σε μια νύχτα έγινα μαμά και μπαμπάς, κάθε νύχτα που ξαπλώνω με λούζει κρύος ιδρώτας και πανικός για την επόμενη μέρα, αγωνία για το τι πρόκειται να συμβεί και πως θα το αντιμετωπίσω. Όμως κάθε μέρα που περνάει η οικογένειά μου -τριμελής πλέον- βρίσκει τρόπο και συνεχίζει και επιβιώνει… και έτσι θα συνεχίσουμε να ζούμε βρίσκοντας μικρές στιγμές χαράς μέσα στον καθημερινό μας αγώνα για την ίδια την ζωή.

μαμά Α.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com