Ναι, ήμουν τελικά ένα κορόιδο!
Αυτές τις ημέρες, με αφορμή τα 30α μου γενέθλια που πλησιάζουν -και αφού οι γυναίκες τρώμε ουκ ολίγη πλύση εγκεφάλου ότι κάπως κάτι πρέπει να νιώσουμε που τριανταρίζουμε- σκέφτομαι… Σκέφτομαι τι έχω ζήσει μέχρι τώρα. Τι κέρδισα. Τι γνώρισα. Και τι ένιωσα.
Θα ξαναφέρω στο τραπέζι για αρχή ένα θέμα που έχουμε χιλιοσυζητήσει και θα συνεχίσουμε να συζητάμε για πολλά χρόνια ακόμα, όσο τουλάχιστον γεννιούνται μωρά στη μεγάλη μας παρέα:
Δεν έχω ακόμα καταφέρει να χωνέψω την πρώτη μου καισαρική. Την σκέφτομαι και πνίγομαι. Τσατίζομαι. Θέλω να κλάψω.
Δεν φταίει ίσως η καισαρική η ίδια, αλλά βασικά το γεγονός ότι με δούλεψαν ψιλό γαζί. Το γεγονός ότι παρότι ήξερα, παρότι είχα διαβάσει, παρότι ήθελα να φωνάξω «ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΒΙΑΖΟΜΑΣΤΕ; ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΑΜΕΣΩΣ ΝΥΣΤΕΡΙ;«, δεν το έκανα ποτέ. Μόνο τρομαγμένη κούνησα τελικά συναινετικά το κεφάλι και μπήκα σε εκείνο το κρύο χειρουργείο, μαζί με ένα κάρο ανθρώπους που βασικά χέστηκαν για εμένα και το μωρό μου. Το οποίο μωρό μου δεν είχε ΚΑΝ προετοιμαστεί για να έρθει στον κόσμο. Είχε καιρό ακόμα. Κανένα σημάδι δεν μου είχε δώσει. Και ξαφνικά κάποιος άνοιξε μια τρύπα και το έβγαλε με φόρα έξω. Και εγώ έγινα μαμά και χαμπάρι δεν πήρα το πώς και πότε. Το μωρό μου το ερωτεύτηκα αμέσως. Μα δεν θα πάψω ποτέ να αναρωτιέμαι
– γιατί δέχτηκα
– γιατί βιάστηκα
– γιατί παραμυθιάστηκα
Θα ήμουν πολύ καλύτερα αν είχα κάνει μια καισαρική για λόγο που δεν σήκωνε άλλη επιλογή. Νομίζω δεν θα με ένοιαζε καν. Ίσως μάλιστα έγραφα υπέροχα ποιήματα για την σπουδαιότητα της απαραίτητης καισαρικής. Μα η δική μου καισαρική δεν χρειαζόταν απαραίτητα να γίνει, ούτε εκείνη τη μέρα, ούτε έτσι προγραμματισμένα. Θα έπρεπε να έχω περιμένει. Να δώσω την ευκαιρία στο μωρό μου να ξαναγυρίσει στη σωστή θέση (συνέχεια άλλαζε, όπως άλλωστε και ο γιος μου που γύρισε σε ισχιακή προβολή την 41η εβδομάδα και την άλλη μέρα ξανά σε κεφαλική!), άλλωστε είχα καιρό. Να του δώσω την ευκαιρία να γεννηθεί όταν ήθελε αυτό. Να πω στον γιατρό «Ο άλλος λόγος που μου προτείνετε την καισαρική δεν στέκει, να, διαβάστε εδώ!» και να του πετάξω χιλιάδες σελίδες τυπωμένων άρθρων που επιβεβαίωναν ότι μου έλεγε μπαρούφες για έναν κίνδυνο 1 στα 1000!
Μα περισσότερο μου την σπάω που τον ξαναεμπιστεύτηκα. Μα γιατί; Τι πήγα να κάνω και τη δεύτερη φορά; Γιατί έπρεπε να φτάσω στην ΠΗΤ για να πω το «ηρωικό» ΟΧΙ και να αλλάξω γιατρό;
Γιατί η δεύτερη καισαρική μου μου ήρθε πιο γλυκά; Γιατί την ένιωσα σαν γέννα και όχι σαν σφαγή προβάτου (όπου το πρόβατο ήμουν εγώ, μπε!) Μα γιατί έγινε μετά από μια τίμια προσπάθεια να γεννήσω φυσιολογικά.
Δεν θέλω άλλο να διαβάζω τη φράση «Και εμείς που γεννήσαμε με καισαρική, είμαστε λιγότερο μανούλες;» Να με συμπαθάτε, αλλά δεν αντέχω να το βλέπω. Φυσικά και δεν κρίνεται η μανουλοσύνη από αυτό. ΔΕΝ ΛΕΩ ΟΤΙ ΑΓΑΠΑΩ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ.
ΛΕΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΘΥΜΑ. ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΧΑΖΗ. ΕΙΜΑΙ ΚΟΥΤΟΡΝΙΘΙ. Και ναι, νιώθω πως κάποιος ΑΓΑΡΜΠΑ ΚΑΙ ΑΣΧΗΜΑ με απέκοψε από την ΦΥΣΗ ΜΟΥ. ΟΧΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΑ, ΑΛΛΑ Α-ΔΙ-ΚΑΙ-Ο-ΛΟ-ΓΗ-ΤΑ.
Κάποια στιγμή θα το ξεχάσω και θα το προσπεράσω. Ή μάλλον όχι. Δεν θα το προσπεράσω. Γιατί όσο δεν αλλάζει αυτό το ποσοστό που ΜΟΝΟ η χώρα μας έχει, όσο οι φίλες μου γεννάνε τα παιδιά τους με άλλη μια αδικαιολόγητη καισαρική, τόσο θα θυμάμαι το δικό μου το παράπονο. Το οποίο δεν αφορά μόνο εμένα και τα ψυχολογικά μου. Μας αφορά όλους.
Έχω αρχίσει και πιστεύω σοβαρά ότι είμαστε ένας λαός που γουστάρει να δουλεύει (τους άλλους) και να δουλεύεται. Μας αρέσει το παραμύθι! Για σκεφτείτε το… 60% και βαλε των τοκετών μας γίνονται πια με καισαρική. Το μεταξύ μας δούλεμα ξεκινάει από τη μέρα που γεννιόμαστε. Κοροϊδεύουν τον νεογέννητο πολίτη αυτής της χώρας. Του λένε «Θα γεννηθείς με συνοπτικές διαδικασίες γιατί στρεσάρεσαι στην κοιλιά της μάνας σου«. Μόνο που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτό είναι ψέμα που κρύβει μια άλλη αλήθεια: γιατί βαριέμαι, γιατί δεν μπορώ να περιμένω, γιατί θέλω να πάω διακοπές, γιατί γουστάρω να γίνω ο θεός του νυστεριού, γιατί, γιατί, γιατί…
Και το δούλεμα από εκεί και πέρα συνεχίζεται… Από τους παιδιάτρους, τους δασκάλους, τους καθηγητές, τα αφεντικά, τους πολιτικούς, τους φίλους και όσους συναντάς μεγαλώνοντας… Όχι όλους, αλλά από πολλούς από αυτούς. Ε και άμα έχεις συνηθίσει να σε δουλεύουν, θα δουλέψεις και εσύ τους άλλους κάποια στιγμή…
Σας φαίνεται ακραία η σκέψη αυτή; Σας προ(σ)καλώ να το σκεφτείτε λίγο καλύτερα.
Δουλευόμαστε μεταξύ μας, σας το λέω.
Κάποια στιγμή πρέπει να συγχωρέσω τον άνθρωπο που μου το έχει δημιουργήσει όλο αυτό. Δεν φταίει αυτός, φταίω εγώ που δεν πήρα την κατάσταση (το σώμα μου και το μωρό μου) στα χέρια μου. Κάποια στιγμή πρέπει να το ξεχάσω, γιατί ναι, ίσως είναι παρανοϊκό που 3 1/2 χρόνια μετά ακόμα με ενοχλεί. Και για να το πετύχω, θα πρέπει να βάλω το χέρι μου να αλλάξει το σκηνικό. Να ενημερώνω και να μοιράζομαι το «πάθημά» μου και ας είμαι γραφική για κάποιους. Για άλλους είναι απόλυτα κατανοητό αυτό που νιώθω.
Θα έλεγα λοιπόν, λίγες μέρες πριν κλείσω τα 30, ότι η μεγαλύτερη κοροϊδία της ζωής μου ήταν η πρώτη μου γέννα.
Άλλος για τη βάρκα μου;
Και εγω με καισαρικη γέννησα κ τα δυο μου παιδάκια.παρ όλο που στο πρώτο μου έσπασαν τα νερά κ πήγα στο μαιευτήριο επειτα απο 12 ώρες αναμονής ο μικρός μου δεν κουνήθηκε ποτε όπως δεν είχε κουνηθεί απο 6 μηνών.μετα απο μια εξαντλητική ημέρα που είχα περάσει καθώς ήμουν ξύπνια απο τις 5 το πρωί και είχε φτάσει 8 το βράδυ είπα το ναι στην πρωτη μου καισαρικη την οποία ακομα δεν εχω ξεπεράσει και σε 3 μήνες γινόμαστε 4 ετών.
πολυ κακο για το τιποτα!!!!
και στη τελικη αν ειναι να νιωθετε τοσο χαλια που γενησατε με καισαρικη και οι γιατροι κοροιδευουν και μπλα μπλα γιατι δεν γεννατε στο σπιτι αλλα παλαια με ολα τα ρισκα και ζητατε τα φωτα της επιστημης? υπαρχουν και μαιες που ξεγενανε στο σπιτι !το δοκιμαζετε?
εγω παλι την καισαρικη μου την γουσταρισα . τη ζητουσα απο 7 μηνων και η γιατρος μου με πηγε φυσιολογικα. και αφου εφαγα κανενα 12αωρο πονου επιτελους μπηκα για καισαρικη για να γεννηθει ο αγοραρος μου γερος . το οτι με αφησε να κοιλοποναω και να ανχονωμαι πως και ποτε θα βγει το μωρο μου της το κρατησα λιγουλακι θυμο. βλεπεται εγω ειχα δυο αποβολε πιο πριν και δε με ενοιαζε να ολοκληρωθω σαν μανα με φυσιολογικο τοκετο. με ενοιαζε να βγει το μωρο μου υγιες απο κει να γυρισω σπιτι μαζι του. ολα τα αλλα τα θεωρω εμμονε και βλακειες. μανα γινεσαι στο σπιτι με το μωρο οπως λεει και η μαμα μου η οποια γεννησε δυο παιδια φυσιολογικα. οταν φας τα ξενιχτια τα ζορια τις χαρες. ο τοκετος μπαρμπουτσαλα μου ελεγε τη μια στιγμη πονας την αλλη γεννας τελος. εφυγε και περασε το ξεχασες. η πραγματικη ζωη ειναι μετα. στο σπιτι. εκει βλεπεις ποσα απιδια εχει ο σακος. καλο βραδυ και ξεκοληστε. εμμονες εμμονες και η ζωη δεν ειναι ωραια εμμονικη
Μικρή μου, τις ιστορίες τοκετού μου στις έχω γράψει.Το πρώτο μου παιδί με εξωσωματική και το γέννησα φυσιολογικότατα και το δεύτερο που το έπιασα μόνη μου το γέννησα με καισαρική γιατί ήταν ισχιακό και τα νερά λιγόστευαν. Σίγουρα η εμπειρία του φυσιολογικού δεν συγκρίνεται γιατί μέσα από τον πόνο φτάνεις στο Θεό.Στην καισαρική δεν πονάς και γεννάς όμορφα χωρίς το άγχος του φυσιολογικού που σε κάθε στάδιο αναρωτιέσαι αν όλα θα πάνε καλά στο τέλος.΄Οταν έκανα καισαρική λυπήθηκα που δεν ένιωσα τα έντονα συναισθήματα του φυσιολογικού αλλά ήμουν γελαστή , λες και πήγαινα σε γιορτή γιατί ήξερα, το ένιωθα ότι πολύ γρήγορα και εύκολα θα είχα το μωρό μου κοντά μου. Αν δεν ήξερα τον γιατρό μου θα έλεγα ότι μου κάνει πλάκα να μου πάρει το δεύτερο καισαρική αλλά με τον γιατρό μου είχα κάνει σπερματεγχύσεις , εξωσωματικές και έναν φυσιολογικό τοκετό.Δεν θα ρίσκαρε τίποτα για την κορούλα μου.Πόσες φορές αναρωτήθηκα τί έφταιξε αλλά δεν αξίζει να ζεις με φαντάσματα γιατί κάθε παιδάκι έρχεται στον κόσμο όπως ο Θεός θέλει, ίσως υπάρχει λόγος που εμείς δεν γνωρίζουμε αλλά ο Θεός ξέρει. Ξέρεις πόσες φορές αναρωτήθηκα γιατί η κόρη μου άλλαζε στάσεις στην κοιλιά μου και εκεί που είχε κεφαλική προβολή ξαφνικά μόλις μπήκα στις μέρες μου γύρισε σε ισχιακή?2 χρόνια μετά καταστάλαξα ότι το παιδάκι για κάποιο λόγο έτσι βολευόταν, έτσι ήθελε να γεννηθεί και είμαι πολύ ευτυχισμένη που είμαι μαμά του Δημήτρη που γεννήθηκε φυσιολογικά και της Ουρανίας που γεννήθηκε με καισαρικούλα.Το πιο κουλό είναι ότι αν , αν λέω , κάνω και τρίτο παιδάκι (θέλημα Κυρίου )δεν ξέρω αν θέλω να γεννήσω φυσιολογικά ή καισαρική?Τα έχω δοκιμάσει και τα δύο και θα ήθελα να γεννήσω φυσιολογικά με την ευκολία της καισαρικής , κάτι που δεν γίνεται.Γι΄αυτό να χαίρεσαι που έχεις τα παιδάκια σου γιατί και εγώ καμιά φορά ξεχνώ πόσο δυσκολεύτηκα να κάνω παιδιά.Δεν ήξερα αν θα γίνω ποτέ μάνα και μετά θα σκεφτόμουν πώς θα γεννήσω?Μία ευχή σε όλες τις μανούλες να χαίρονται τα παιδάκια τους , ο Θεός να τα φέρνει στην αγκαλιά τους και να τα προστατεύει πάντα!όλα τα υπόλοιπα είναι βλακείες αρκει να σκεφτούμε ότι υπάρχουν γυναίκες που προσπαθούν να γίνουν μανούλες, αλλές που δεν τα κατάφεραν και άλλες που χάσανε τα παιδιά τους από αρρώστιες.Συγνώμη που έγραψα τόσα πολλά αλλά αν δεν τά έγραφα δεν τα καταλαβαίνατε την σπουδαιότητα του να έχουμε τα παιδάκια μας στις αγκαλιές μας που είναι ευλογία Θεού!Γιατί όταν ο άνθρωπος αποκτήσει το ποθούμενο ξεχνάει το δρόμο που έκανε για να το αποκτήσει.