Ναι, ήμουν τελικά ένα κορόιδο!
Αυτές τις ημέρες, με αφορμή τα 30α μου γενέθλια που πλησιάζουν -και αφού οι γυναίκες τρώμε ουκ ολίγη πλύση εγκεφάλου ότι κάπως κάτι πρέπει να νιώσουμε που τριανταρίζουμε- σκέφτομαι… Σκέφτομαι τι έχω ζήσει μέχρι τώρα. Τι κέρδισα. Τι γνώρισα. Και τι ένιωσα.
Θα ξαναφέρω στο τραπέζι για αρχή ένα θέμα που έχουμε χιλιοσυζητήσει και θα συνεχίσουμε να συζητάμε για πολλά χρόνια ακόμα, όσο τουλάχιστον γεννιούνται μωρά στη μεγάλη μας παρέα:
Δεν έχω ακόμα καταφέρει να χωνέψω την πρώτη μου καισαρική. Την σκέφτομαι και πνίγομαι. Τσατίζομαι. Θέλω να κλάψω.
Δεν φταίει ίσως η καισαρική η ίδια, αλλά βασικά το γεγονός ότι με δούλεψαν ψιλό γαζί. Το γεγονός ότι παρότι ήξερα, παρότι είχα διαβάσει, παρότι ήθελα να φωνάξω «ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΒΙΑΖΟΜΑΣΤΕ; ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΑΜΕΣΩΣ ΝΥΣΤΕΡΙ;«, δεν το έκανα ποτέ. Μόνο τρομαγμένη κούνησα τελικά συναινετικά το κεφάλι και μπήκα σε εκείνο το κρύο χειρουργείο, μαζί με ένα κάρο ανθρώπους που βασικά χέστηκαν για εμένα και το μωρό μου. Το οποίο μωρό μου δεν είχε ΚΑΝ προετοιμαστεί για να έρθει στον κόσμο. Είχε καιρό ακόμα. Κανένα σημάδι δεν μου είχε δώσει. Και ξαφνικά κάποιος άνοιξε μια τρύπα και το έβγαλε με φόρα έξω. Και εγώ έγινα μαμά και χαμπάρι δεν πήρα το πώς και πότε. Το μωρό μου το ερωτεύτηκα αμέσως. Μα δεν θα πάψω ποτέ να αναρωτιέμαι
– γιατί δέχτηκα
– γιατί βιάστηκα
– γιατί παραμυθιάστηκα
Θα ήμουν πολύ καλύτερα αν είχα κάνει μια καισαρική για λόγο που δεν σήκωνε άλλη επιλογή. Νομίζω δεν θα με ένοιαζε καν. Ίσως μάλιστα έγραφα υπέροχα ποιήματα για την σπουδαιότητα της απαραίτητης καισαρικής. Μα η δική μου καισαρική δεν χρειαζόταν απαραίτητα να γίνει, ούτε εκείνη τη μέρα, ούτε έτσι προγραμματισμένα. Θα έπρεπε να έχω περιμένει. Να δώσω την ευκαιρία στο μωρό μου να ξαναγυρίσει στη σωστή θέση (συνέχεια άλλαζε, όπως άλλωστε και ο γιος μου που γύρισε σε ισχιακή προβολή την 41η εβδομάδα και την άλλη μέρα ξανά σε κεφαλική!), άλλωστε είχα καιρό. Να του δώσω την ευκαιρία να γεννηθεί όταν ήθελε αυτό. Να πω στον γιατρό «Ο άλλος λόγος που μου προτείνετε την καισαρική δεν στέκει, να, διαβάστε εδώ!» και να του πετάξω χιλιάδες σελίδες τυπωμένων άρθρων που επιβεβαίωναν ότι μου έλεγε μπαρούφες για έναν κίνδυνο 1 στα 1000!
Μα περισσότερο μου την σπάω που τον ξαναεμπιστεύτηκα. Μα γιατί; Τι πήγα να κάνω και τη δεύτερη φορά; Γιατί έπρεπε να φτάσω στην ΠΗΤ για να πω το «ηρωικό» ΟΧΙ και να αλλάξω γιατρό;
Γιατί η δεύτερη καισαρική μου μου ήρθε πιο γλυκά; Γιατί την ένιωσα σαν γέννα και όχι σαν σφαγή προβάτου (όπου το πρόβατο ήμουν εγώ, μπε!) Μα γιατί έγινε μετά από μια τίμια προσπάθεια να γεννήσω φυσιολογικά.
Δεν θέλω άλλο να διαβάζω τη φράση «Και εμείς που γεννήσαμε με καισαρική, είμαστε λιγότερο μανούλες;» Να με συμπαθάτε, αλλά δεν αντέχω να το βλέπω. Φυσικά και δεν κρίνεται η μανουλοσύνη από αυτό. ΔΕΝ ΛΕΩ ΟΤΙ ΑΓΑΠΑΩ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ.
ΛΕΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΘΥΜΑ. ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΧΑΖΗ. ΕΙΜΑΙ ΚΟΥΤΟΡΝΙΘΙ. Και ναι, νιώθω πως κάποιος ΑΓΑΡΜΠΑ ΚΑΙ ΑΣΧΗΜΑ με απέκοψε από την ΦΥΣΗ ΜΟΥ. ΟΧΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΑ, ΑΛΛΑ Α-ΔΙ-ΚΑΙ-Ο-ΛΟ-ΓΗ-ΤΑ.
Κάποια στιγμή θα το ξεχάσω και θα το προσπεράσω. Ή μάλλον όχι. Δεν θα το προσπεράσω. Γιατί όσο δεν αλλάζει αυτό το ποσοστό που ΜΟΝΟ η χώρα μας έχει, όσο οι φίλες μου γεννάνε τα παιδιά τους με άλλη μια αδικαιολόγητη καισαρική, τόσο θα θυμάμαι το δικό μου το παράπονο. Το οποίο δεν αφορά μόνο εμένα και τα ψυχολογικά μου. Μας αφορά όλους.
Έχω αρχίσει και πιστεύω σοβαρά ότι είμαστε ένας λαός που γουστάρει να δουλεύει (τους άλλους) και να δουλεύεται. Μας αρέσει το παραμύθι! Για σκεφτείτε το… 60% και βαλε των τοκετών μας γίνονται πια με καισαρική. Το μεταξύ μας δούλεμα ξεκινάει από τη μέρα που γεννιόμαστε. Κοροϊδεύουν τον νεογέννητο πολίτη αυτής της χώρας. Του λένε «Θα γεννηθείς με συνοπτικές διαδικασίες γιατί στρεσάρεσαι στην κοιλιά της μάνας σου«. Μόνο που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτό είναι ψέμα που κρύβει μια άλλη αλήθεια: γιατί βαριέμαι, γιατί δεν μπορώ να περιμένω, γιατί θέλω να πάω διακοπές, γιατί γουστάρω να γίνω ο θεός του νυστεριού, γιατί, γιατί, γιατί…
Και το δούλεμα από εκεί και πέρα συνεχίζεται… Από τους παιδιάτρους, τους δασκάλους, τους καθηγητές, τα αφεντικά, τους πολιτικούς, τους φίλους και όσους συναντάς μεγαλώνοντας… Όχι όλους, αλλά από πολλούς από αυτούς. Ε και άμα έχεις συνηθίσει να σε δουλεύουν, θα δουλέψεις και εσύ τους άλλους κάποια στιγμή…
Σας φαίνεται ακραία η σκέψη αυτή; Σας προ(σ)καλώ να το σκεφτείτε λίγο καλύτερα.
Δουλευόμαστε μεταξύ μας, σας το λέω.
Κάποια στιγμή πρέπει να συγχωρέσω τον άνθρωπο που μου το έχει δημιουργήσει όλο αυτό. Δεν φταίει αυτός, φταίω εγώ που δεν πήρα την κατάσταση (το σώμα μου και το μωρό μου) στα χέρια μου. Κάποια στιγμή πρέπει να το ξεχάσω, γιατί ναι, ίσως είναι παρανοϊκό που 3 1/2 χρόνια μετά ακόμα με ενοχλεί. Και για να το πετύχω, θα πρέπει να βάλω το χέρι μου να αλλάξει το σκηνικό. Να ενημερώνω και να μοιράζομαι το «πάθημά» μου και ας είμαι γραφική για κάποιους. Για άλλους είναι απόλυτα κατανοητό αυτό που νιώθω.
Θα έλεγα λοιπόν, λίγες μέρες πριν κλείσω τα 30, ότι η μεγαλύτερη κοροϊδία της ζωής μου ήταν η πρώτη μου γέννα.
Άλλος για τη βάρκα μου;
Ποοοοοσοοοο σε νοιώθω.... Αυτες ειναι και οι δικες μου σκεψεις....
Θα ήθελα κι εγώ να σας πω την εμπειρία μου. Η πρώτη μου γέννα έγινε με φυσιολογικό τοκετό, χωρίς επισκληριδιο, αλλά με τεχνικούς πόνους και κατόπιν ραντεβού! Όλα πήγαν τέλεια!! Ήταν τόσο όμορφη εμπειρία, που λίγες ώρες μετά ήθελα να μείνω έγκυος γρήγορα για να ξαναζήσω την ωραιότερη στιγμή της ζωής μου! Όταν μετά από πέντε χρόνια ήρθε η ώρα να γεννήσω το 2ο παιδάκι μου όλα ήταν διαφορετικά. Πήγα στο γιατρό για μιά τυπική εξέταση μια εβδομάδα πρίν την ΠΗΤ. Μου είπε οτι δεν άκουγε την καρδούλα του και με έστειλε στο Μαιευτήριο για να με βάλουν σε καρδιοτομογραφο και θα ερχόταν και εκείνος. Για να μη σας κουράζω, μετά από περίπου μία ώρα, και αφού είχε έρθει ο γιατρός μου, μου ανακοίνωσε ότι θα κάνουμε καισαρική, γιατί το μωρό είχε βραδικαρδια και δεν έπρεπε να κουραστεί άλλο! Εγώ έκλαιγα από την ώρα που μου το ανακοίνωσε μέχρι και σήμερα!!! Ποτέ δεν κατάλαβα αν πήρα τη σωστή απόφαση, ακόμα και σήμερα με τρώει μιά μικρή αμφιβολία. Θέλω να πιστεύω ότι έκανα το καλύτερο για το κοριτσάκι μου που σε λίγες μέρες θα κλείσει τα δώδεκα χρόνια!!! Απλώς εκείνη την ώρα αφήνουμε τον εαυτό μας στα χέρια του γιατρού, που για εμάς είναι ένας μικρός θεός!!!! Κατά βάθος όμως δεν το έχω ξεπεράσει ποτέ μου!!!!!
1η μου γεννα: 7 μανουλες στην κλινικη γεννουσαμε...η μονη ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ημουν εγω!Δηλαδη 1 στις 7 2η μου γεννα: 6 μανουλες γεννουσαμε..η μονη ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ημουν εγω! 3η μου γεννα: 8 μανουλες γεννουσαμε ..2 μονο φυσιολογικα(ο γιατρος μου ειχε 4 τοκετούς και ετσι 2 από εμας γεννησαμε φυσιολογικα) Συμπερασμα..εμπιστευτείτε τον γιατρο σας!!!Πως λυπηθηκα τις κοπελες που ξεκινούσαμε από το πρωι κατω στα χειρουργια και μεσα σε μια ωρα ειχανε παει στα δωματια τους χωρις καν να νοιωσουν τον παραμικρο πονο...να μην ανυπομονησουν,να ονειρευτουν,να φανταστουν ,να νοιωσουν το θαυμα (που εχουν αυτοι δημιουργησει) οτι ΕΡΧΕΤΑΙ...Γιατι εγω το ενοιωσα 3 φορεσ και θα το ξαναζουσα άλλες ΧΙΛΙΕΣ!!Ποσο λυπάμαι όταν τοσο ευκολα μπορουν να μας παραμυθιάζουνε αυτοι οι...΄΄χειρουργοι ΄΄γιατι θελουν να εχουν ΄΄ξεμπερδεψει΄΄ μεχρι το μεσημερακι(εχουν και ένα γιατρειο βεβαίως βεβαίως..!!) Κοριτσια ας ξυπνήσουμε επιτελους!Ο τοκετος είναι το πιο ομορφο και ΜΕΓΑΛΟ πραγμα που στην ΖΩΗ μου και χαιρομαι πως διαλεξα έναν γιατρο που ταιριαξαμε απολυτα!!Γιαννη μου παντα θα σε αγαπω..!! :-)
Παρακολουθω απο το 2013 το ειμαιμαμα αλλα δεν ειχε τυχει ποτε να πεσω σε αυτο το αρθρο. Πραγματικα ταυτιστηκα απολυτα με τα οσα γραφεις και με τις σκεψεις σου για την καισαρικη. Μακαρι να σκεφτοντουσαν περισσοτερες γυναικες ετσι καθως ειναι ο μονος τροπος να πεσει αυτο το ντροπιαστικο ποσοστο του 60% καισαρικη. Πρεπει οι μελλουσες μαμαδες να διεκδικησουν τα αυτονοητα.
Συγχαρητήρια, κορίτσι μου! Μακάρι να είχαν περισσότερες γυναίκες το θάρρος και την ψυχική δύναμη να παραδεχτούν αυτά τα πράγματα στον εαυτό τους, αντί να κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και να επιδίδονται σε προσβολές του χειρίστου είδους σε κάθε γυναίκα που ''τόλμησε'' να γεννήσει φυσιολογικά. Αν υπήρχαν περισσότερες τέτοιες μητέρες, πολλά θα είχαν αλλάξει στη χώρα μας (σχετικά με τους τοκετούς κτλ εννοώ!).