9 μήνες μετά: χωρίς μωρό…

(ιστορία απώλειας)

Με λένε Σύλβια και αισθάνθηκα την ανάγκη να σας γράψω και τη δική μου ιστορία για να τα βγάλω απο μέσα μου. Είμαι μια μαμά 36 ετών,εχω ρευματοειδή αρθρίτιδα και εχω ενα κοριτσάκι ,την Αρτεμη που είναι 22μηνών. Την ιστορία της πρώτης μου εγκυμοσύνης-που δεν είχε και λίγα- μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ

Η εγκυμοσύνη μου ξεκίνησε το Δεκέμβρη του 2012 και τα λίγα συπτώματα εμφανίστηκαν αμέσως…. ζαλάδα και νεύρα…. πολλά νεύρα. Απο κει κατάλαβα και γω οτι μάλλον είμαι έγκυος και πράγματι ήρθε και η επιβεβαίωση….

Στις 10 εβδομάδες, ενα βράδυ σήκωσα τη κόρη μου αγκαλιά και αμέσως μετά ένιωσα κατι να τρέχει…. πάω κατευθείαν στο μπάνιο και βλέπω αίμα…. πανικοβάλλομαι και αρχίζω να κλαίω…. Παίρνω τηλεφωνο τη γυναικολόγο μου και μου λέει να πάμε επιτόπου για υπέρηχο στο μαιευτήριο. Αφήνουμε τη μικρή στη μαμά μου και φεύγουμε… Μέχρι να φτάσουμε ,η μόνη μου σκέψη ήταν οτι δεν ήθελα να χάσω το μωρό.

Φτάνουμε και με βάζουν στα δωματιάκια που κάνουν στις έγκυες όλη την προετοιμασία για να γεννήσουν…. έρχεται και η γιατρός μου, της δίνουν εναν υπέρηχο στο χέρι χωρίς εικόνα -ενα παλιό πράγμα ,τι να λέμε τώρα- ψάχνει να βρεί την καρδιά του μωρού…. τίποτα….

«Μην ταράζεσαι» μου λέει «είναι παλιός αυτός ο υπέρηχος και το μωρό ειναι μικρό,γι’αυτό μπορεί να μην το ακούμε«

Φέρνουν σε λίγα λεπτά υπέρηχο με εικόνα…. να τη δούμε τουλάχιστον την καρδιά του να χτυπάει και μετά την ακούμε κιόλας…. Πράγματι, σε δευτερόλεπτα, είδα εκείνη την όμορφη εικόνα του μωρού και την καρδούλα του να χτυπάει…. Μετά βαλάμε και το παλιό εκείνο πράγμα και την ακούσαμε κιολας. Η γιατρός μου βγήκε να πεί στον αντρα μου οτι το μωρό είναι καλά και οτι θα κάνουμε και άλλον έναν υπέρηχο σε πιο εξελιγμένο μηχάνημα για να δούμε το μέγεθος της αποκόλλησης που είχε βρεί.

Το αποτέλεσμα ήταν να μείνω στο κρεββάτι 20 μέρες ακίνητη και να σηκώνομαι μόνο για τουαλέτα…. Φυσικά και το άντεξα….. Για το μωρό μου θα έκανα τα πάντα, αυτο δεν ήταν τίποτα….

Η εγκυμοσύνη μου γενικώς ήταν δύσκολη, οχι με συπτώματα εγκυμοσύνης αλλα με δυσκόλεψε πολυ στην πάθηση μου, για την ακρίβεια, μου άλλαξε τα φώτα… Αναγκάστηκα να παίρνω μεγάλη δόση κορτιζόνης για να αντέχω τους πόνους… αλλα και αυτό δεν ήταν τίποτα.

Γενικά ο μπέμπης μου, όπως μάθαμε απο την αμνιοπαρακέντηση, ήταν πολυ ησυχούλης, καμία σχέση με τη κόρη μου που στη κοιλιά που δεν έβαζε κώλο κάτω…

Σταμάτησα τη δουλειά στις 32 βδομάδες, κάναμε και έναν κλασσικό υπέρηχο κάπου εκεί και φύγαμε για τις διακοπές μας…. οχι μακριά φυσικά, μέχρι το Λουτράκι πήγαμε…

Ο μπέμπης συνέχισε να είναι πολυ ήσυχος, μόνο που τώρα δεν αισθανόμουν τόσο άνετα με αυτήν την ησυχία του… Κάθε φορά που με έπιανε ανησυχία ξάπλωνα και περίμενα να κουνηθεί…. Μετά απο κάποια λεπτά ερχόταν και προεξήχε ακριβώς κάτω απο τον αφαλό μου ένα σκληρό μπαλάκι του τέννις….

«Να ο πισινούλης του» έλεγα εγώ.

Παρόλες τις ανησυχίες μου, δεν είπα να γυρίσουμε απο τις διακοπές, ουτε έψαξα εκεί να κάνω έναν υπέρηχο…. Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου οτι όλα είναι καλά και τσάμπα ανησυχώ…..

Πόσο λάθος είχα….

Κλείνοντας τις 36βδομάδες και ενώ είχαμε προγραμματίσει υπέρηχο ημέρα Τετάρτη 21 Αυγούστου για να δούμε και το βάρος του μωρού,ωστε να αποφασίσουμε πότε θα προγραμματίσουμε την καισαρική,τα πράγματα πήραν άλλη τροπή….

Το Σάββατο το βράδυ βγήκαμε με κάτι φίλους για φαγητό…. Γυρίσαμε σπίτι και όταν πήγα τουαλέτα είδα 2-3 σταγόνες αίμα…. Φρίκαρα προς στιγμήν αλλα δεν πανικοβλήθηκα…. Σκεφτηκα οτι υπάρχει περίπτωση να γεννήσω νωρίτερα απ’ οτι περίμενα…

Πήρα τη γιατρό τηλέφωνο στις 2 το πρωί -εκείνη την ώρα είχαμε γυρίσει. Με ρώτησε αν πονάω και της είπα οχι…. Μου είπε να ξαπλώσω και να την πάρω πάλι πρωί πρωί….

«Αν αλλάξει κάτι μέσα στη νύχτα με ξαναπαίρνεις και φεύγουμε για το μαιευτήριο» μου είπε…. και ξάπλωσα.

Στις 6 που σηκώθηκα για τουαλέτα, δεν είχα τίποτα, στις 9 είχα λίγο ροζ. Την παίρνω τηλέφωνο και μου λέει να πάμε στο μαιευτήριο, να κάνουμε έναν υπέρηχο να δούμε τι γίνεται. Πράγματι, άφησα τη μικρή μου στους γονείς μου και φύγαμε.

Οταν φτάσαμε εκεί μπήκα πάλι στα δωματιάκια που ετοιμάζουν τις εγκυμονούσες. Μη σας πώ οτι μπήκα και στο ίδιο. Κλασσικά, ξάπλωσα, και έφεραν πάλι αυτόν το χαζό παλιό υπέρηχο που δεν έχει εικόνα,για να ακούσουμε το μωρό…. Η γιατρός μου άρχισε να ψάχνει τη κοιλιά μου…. το πήγαινε απο δω το πήγαινε απο κει, πάνω, κάτω…. Δεν έβρισκε τον μπέμπη μου. Εγω ήμουν ακόμα πολυ ήρεμη γιατι θυμόμουν την προηγούμενη φορά με την αποκόλληση τι είχε γίνει…. Μια κοπέλα σε λίγο έφερε και τον υπέρηχο με την εικόνα… Η γιατρός έβαλε τον υπέρηχο στη κοιλιά μου και αμέσως είδα τη φατσούλα του μπέμπη μου απο το πλάι…. Προχώρησε παρακάτω ψάχνοντας την καρδούλα του… Εχω δεί αρκετές φορές υπέρηχο και κάτι καταλαβαίνω…. Δεν έβλεπα τίποτα να κουνιέται, τίποτα να πάλλεται… Άρχισα να παγώνω…. Άρχισα να συνειδητοποιώ οτι αυτό που βλέπω είναι το σημείο που είναι η καρδιά του, αλλα δεν χτυπάει!!

«Εκεί δεν είναι η καρδιά του;» ρώτησα τη γιατρό.

«Ναι εκεί«

«Και δεν χτυπάει….«

«Οχι» μου απάντησε συνεχίζοντας να ψάχνει

«Ούτε κουνιέται καθόλου το μωρό…» είπα. Δεν πήρα απάντηση… Άρχισα να κλαίω, να παθαίνω ταχυπαλμία…. Καταλάβαινα τι έχει συμβεί αλλα δεν μπορούσα να το συνηδειτοποιήσω….

«Να πούμε στον άντρα της να έρθει μέσα…» άκουσα μια κοπέλα να λέει και σε ενα λεπτό έκλαιγα στην αγκαλιά του άντρα μου….

Η γιατρός δίπλα μας είπε να περιμένουμε να κάνουμε και εναν αλλο υπέρηχο σε πιο εξελιγμένο μηχάνημα, προσπαθώντας μάλλον να με ηρεμήσει…. Το ίδιο προσπαθούσε και ο άντρας μου.

«Κάτσε να δούμε και στον άλλο υπέρηχο» μου έλεγε….

«Τι να δούμε, αφου το είδαμε, δεν χτυπάει η καρδιά του!» απαντούσα εγω…

Φυσικά επιβεβαιώθηκε και στον επόμενο υπέρηχο οτι το μωρό μου είχε πεθάνει…. Κάπου εκεί νομίζω μπήκα σε μια κατάσταση σοκ, σταμάτησα να κλαίω, κινούμουν κανονικά, μιλούσα και απαντούσα σε όλα, σα να μην είχε συμβεί σε μένα αυτό.

Μετά άρχισε η διαδικασία για να μπούμε στο χειρουργείο να πάρουν το παιδί…

Ενα χάος, να μπαινοβγαίνουν στο δωμάτιο 3-4 κοπέλες, η μια να μου λέει να γδυθώ, η άλλη να θέλει να μου πάρει αίμα, η άλλη να θέλει το ιστορικό, η άλλη να θέλει να πάρει πίεση, η άλλη να κάνει καρδιογράφημα… Μέσα σε όλα αυτά, με ρώτησε η γιατρός μου τι νάρκωση θέλω να κάνω, επισκληρίδιο ή ολική; Θέλω να δώ το μωρό ή οχι; Αμέσως ήρθαν στο μυαλό μου οι στιγμές που γεννούσα τη κόρη μου με επισκληρίδιο…. Τι χαρά ήταν αυτή… Πόσο χαρόυμενες και γελαστές στιγμές, πάντα τις θυμάμαι και συγκινούμαι…. Περίμενα πως και πως να τις ξαναζήσω (δεν με πείραζε το χειρουργείο, το έχω ξαναγράψει, είμαι πολυ εξοικοιωμένη)

Αμέσως σκέφτηκα οτι δεν θέλω να χαλάσω αυτήν την όμορφη ανάμνηση απο τη γέννηση της κόρης μου, περιμένοντας να γεννηθεί το νεκρό μωρό μου. Είπα λοιπόν οτι θέλω ολική νάρκωση…. Μετά απο λίγο άλλαξα γνώμη και μετά απο λίγο ξαναάλλαξα…. Δεν θυμάμαι πόσες φορές είπα το ένα και πόσες το άλλο…. Μαζί με αυτό έπρεπε να αποφασίσω αν θα δώ το μωρό…. Η πρώτη σκέψη ήταν οτι αν δώ το πεθαμένο μου μωρό δε θα μπορέσω ποτέ, μα ποτέ να ξανακάνω άλλο παιδί… Αυτή η εικόνα πάντα θα με κυνηγάει…. Άλλωστε η ψυχή του είχε φύγει… Το σώμα δεν είχε καμιά σημασία…

Γιατί με έβαλαν να αποφασίσω τόσο γρήγορα; Γιατί δεν περίμεναν να μου περάσει το σοκ; Γιατί δεν με άφησαν μόνη μου να σκεφτώ;

Η προετοιμασία πρέπει να κράτησε καμιά ώρα… για μένα ήταν 10 λεπτά. Δεν συνέβαινε σε μένα αυτό το κακό…. το σοκ συνέχιζε… .θυμάμαι να κάνω πλάκα στις νοσοκόμες….

«Απεριποίητη ήρθα, ούτε μαλλιά δεν πρόλαβα να βάψω» Θα τα έκανα βλέπετε μια δυο μέρες πρίν μπώ να γεννήσω, αφου θα πήγαινα προγραμματισμένα…

«Τουλάχιστον έχω κάνει πεντικιούρ…» είπα. Είχα κάνει πριν λίγες μέρες για έναν γάμο που θα πηγαίναμε…

Νομίζω για κάποια λεπτά πανικοβλήθηκα…. Είχα και τα δυο χέρια ανοιχτά αλλα και τα πόδια, η μια με ξύριζε, η άλλη προσπαθούσε να βρεί φλέβα και με είχε κατατρυπήσει, σπάζοντας φλέβες και στα δυο μου χέρια -τις οποίες μελανιές έχω ακόμα- και η τρίτη νομίζω έπαιρνε πίεση…. Μυ ήρθε να τσιρίξω…. Αντί αυτού είπα ενα «εεεε,περιμένετε….» Τότε καταλαβαν και αυτές οτι το παράκαναν….

Δεν φώναξα σε κανέναν, δεν τσίριξα, δεν υστεριάστηκα, δεν έκλαψα…. Φέρνοντας εκείνες τις στιγμές στο μυαλο μου θέλω να φωνάξω «Βγείτε τώρα όλοι έξω, μη με αγγίζει κανείς, μη μου μιλάει κανείς, αφήστε με μόνη μου, εμένα και την κοιλιά μου… Να καταλάβω τι έγινε, να κλάψω και να πενθήσω το παιδί μου…«

Αρχισα να ζητάω τη μαμά μου…. μόνο εκείνη θα με ένιωθε…. η πιο κοντινή μου μάνα… θα καταλάβαινε το πόνο μου, θα ένιωθε πώς είναι να χάνεις το παιδί σου…

Ζήτησα να έρθουν και οι κολλητές μου, αν δεν είναι δίπλα μου αυτές τότε ποιος θα είναι; Το «κολλητές» είναι λίγο…. αδερφές μου, μαζί με την αδερφή μου….

Είδα τους δικούς μου και τον άντρα μου πρίν μπώ στο χειρουργείο και εκεί κλείνει ενα κομμάτι της ημέρας… Μπήκα έγκυος, γέννησα, αλλα δεν είχα μωρό.

Στην ανάνηψη ενημερώθηκα απο τη γιατρό μου τι είχε τελικά συμβεί…. Ο λώρος έκανε κόμπο μόνος του, οχι με το παιδί…. Το αποτέλεσμα είναι να μειωθεί η παροχή οξυγόνου και κάποια στιγμή να σφίξει ο κόμπος τόσο που να σταματήσει και η καρδιακή λειτουργία. Επαθα και μερική ρήξη μήτρας και απο κεί ήταν και το λίγο αίμα που με έκανε να πάω στο μαιευτήριο…. Αν ειχε σπάσει ο σάκος, η μόλυνση για μένα ήταν βέβαιη και θα μπορούσα να πάθω μέχρι και σηψαιμία και να ταξιδέψω για τον άλλο κόσμο……

Θα μπορούσαμε να το είχαμε προλάβει; Άγνωστο, μπορεί να συμβεί και μέσα σε 3-4 μέρες, να υπάρχει δηλαδή ο κόμπος -τον οποίο δεν μπορείς να δεις, γιατι μπορεί να είναι πίσω απο το μωρό- αλλα να μην έχει σφίξει. Με τις κινήσεις που κάνει το παιδί στην κοιλιά μπορεί να σφίξει ανα πάσα στιγμή και εκεί να τελειώσουν όλα. Μπορεί και να βρείς τον κόμπο, μέχρι να κάνεις καισαρική το παιδάκι να γεννηθεί με νοητικά προβλήματα γιατι δεν έχει πάρει σωστό οξυγόνο ο εγκέφαλος για 2λεπτά…..

Οταν ανέβηκα στο δωμάτιο άρχισαν να έρχονται και οι κολλητοί-παιδικοί φίλοι- του άντρα μου, ένας ένας…. Τσακίστηκαν όλοι τους να είναι κοντά μας… Περίμεναν σε 10μέρες να γεννήσω… Πόσο τυχεροί είμαστε με τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μας, όλοι μας στάθηκαν… Άλλοι απο κοντά και άλλοι απο μακριά και σιωπηλά, γιατι ετσι το είχα ζητήσει εγώ!

Το πρώτο βράδυ δεν κοιμήθηκα,τα μάτια μου ήταν ορθάνοιχτα σα να έβλεπα φάντασμα….όλο το βράδυ κοίταγα απο το παράθυρο τα φώτα του Ολυμπιακού σταδίου….κάποια στιγμή άρχισα να κλαίω,αλλα το έπνιξα γρήγορα να μην ξυπνήσω τον άντρα μου που είχε μείνει εκει δίπλα μου….πόσα τράβηξε και εκείνος….να κανονίσει χαρτιά,να εξηγήσει σε ανθρώπους τι έχει συμβεί,να πάει και να έρθει στο νοσοκομείο πόσες φορές….να γυρίσει σπίτι να κοιμήσει το παιδί μας….να στηρίξει εμένα….όφειλα να τον αφήσω να πάρει κουράγιο….

Την επόμενη μέρα νομίζω άρχισα να βγαίνω λίγο απο το σοκ… Όταν άκουσα για το γραφείο κηδειών…. Ποιός πέθανε; Ποιός πρέπει να ταφεί; Το παιδί μου…. Το παιδί που είχα αποφασίσει να μη δώ; Και που τελικά ο άντρας μου το είδε…. Ε και; Εγώ η μάνα του τι έκανα;

Αυτές οι τύψεις δεν θα φύγουν νομίζω ποτέ…. Τι σοι μάνα είμαι εγω που δεν είδα το παιδί μου; Που δεν το κράτησα αγκαλιά; Έχω κλάψει πολυ γι’ αυτήν μου την απόφαση…. Το πιστεύω πραγματικά οτι το σώμα δεν έχει σημασία απο τη στιγμή που η ψυχούλα του είχε επιλέξει να φύγει απο κοντά μας…. αλλα αυτή η απόφαση θα με πληγώνει πάντα!!!

Πολλά βράδια που ξυπνάω μες τη νύχτα δεν ξανακοιμάμαι μέχρι να ξημερώσει…. Ζω εκείνη την Κυριακή ξανά και ξανά…. και έχω κουραστεί είναι η αλήθεια απο τις τόσες σκέψεις…. αλλα όλα θυμίζουν την εγκυμοσύνη… Τα σημάδια στο σώμα μου, τα κιλά μου, η άδεια απο τη δουλειά, τα χαρτιά του μαιευτηρίου που γράφουν «ενδομήτριος θάνατος, τέκνο γεννήθηκε νεκρό«. Έχουμε πιστοποιητικό γέννησης αλλα στον ίδιο φάκελο είναι και το πιστοποιητικό θανάτου…. Πότε πρόλαβε; Καμιά μαμά να μη δεί αυτό το χαρτί και να αφορά το παιδί της. Δεν είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Ή ετσι νομίζουμε τουλάχιστον… Ναι γέννησα, μωρό όμως πουθενά!

Αυτό που με κάνει να ξεχνάω τα πάντα είναι τα γέλια της κόρης μου… Ευτυχώς που την έχω… Άλλες γυναίκες περνάνε τα ίδια με μένα και δεν έχουν άλλο παιδάκι! Μόνο που με στεναχωρεί που βλέπω πόσο έτοιμη ήταν για τον ερχομό ενός μωρού στο σπίτι… Η γλυκούλα μου νιώθει τη στεναχώρια μου και απο τότε που γύρισα στο σπίτι είναι πιο κοντά μου και με αναζητάει περισσότερο…. σα να θέλει να μη με αφήνει μόνη μου… είναι η παρέα μου….

Μάλλον με το καιρό θα απαλύνει ο πόνος και ίσως κάποια στιγμή κάνω και τρίτο παιδάκι…. Γιατι το δεύτερο το έχασα…. Γιατι ήταν παιδί μου φυσικά… Επειδή δεν πήρε ανάσα στον δικό μας κόσμο; Επειδή δεν το είδα; Το ένιωσα όμως και αυτό είναι που μετράει…. Ο μπέμπης μου είναι κάπου αλλού… και πρέπει να δεχτώ την επιλογή της ψυχής του!

Ενα μεγάλο ευχαριστώ στην οικογένεια μου που δεν με άφησε λεπτό ακόμα και σήμερα, αλλα και στις κολλητές μου που ένιωσαν τον πόνο μου σα δικό τους. Αλλωστε ξέρω πολυ καλά οτι το παιδί μου το ένιωσαν παιδί τους και ας μην το είδαν ποτέ.

Το τεράστιο ευχαριστώ ανήκει στον αντρούλη μου, ο μεγαλύτερος υποστηριχτής μου και αυτός που έκανε τα πάντα και θα έκανε ακόμα περισσότερα αν υπήρχαν για να είμαι εγω καλά!! Τον αγαπώ πολυ και θέλω σίγουρα αλλο ένα παιδάκι του!!!!

Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση,

μαμά Σύλβια

Ενημέρωση 10/10/13:

Θα ήθελα να πώ ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες τις μαμάδες που μου έγραψαν δυο λόγια…. σταμάτησα να αισθάνομαι τόσο μόνη…. σταμάτησα να είμαι κλεισμένη στον εαυτό μου βλέποντας μόνο αυτό που μου συνέβη…. γιατι πολύ απλά διάβασα ιστορίες ίδιες με τη δική μου αλλα και χειρότερες απο αυτήν…. Και δεν κάνουμε φυσικά διαγωνισμό, αλλα πρέπει να κοιτάμε και δίπλα μας καμιά φορά….

Αυτό που ζεί η κάθε μία είναι τραγικό και δύσκολο τη στιγμή που το βιώνει, μια μαμά χάνει ένα έμβρυο στις 8 βδομάδες, μια άλλη στους 3 μήνες, άλλη στους 5 και άλλη στους 9 όπως εγώ…. υπάρχουν και οι μαμάδες που πήραν τα μωράκια τους στο σπίτι και έζησαν μαζί τους κάποιες μέρες…. ποιό είναι χειρότερο; Όλα χάλια είναι, η κάθε μία αυτό που βιώνει, την πληγώνει και έχει κάθε δικαίωμα να κλάψει και να στεναχωρεθεί όσο θέλει γι’ αυτό που της συνέβη.

Δυστηχώς είμαστε πολλές αυτές που βιώσαμε την απώλεια ενός παιδιού….

Ολες μας οι ευχές να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο…. σε καμία μαμά….

‘Οσες έχετε παιδάκια αγκαλιάστε τα και χαμογελάστε μαζί τους… και όσες δεν έχετε ακόμα… ετοιμαστείτε γιατί γρήγορα θα αποκτήσετε ένα ζουζούνι…..

Ανυπομονούσα να γεννηθεί ο μπέμπης μου για να γράψω και την ιστορία της δεύτερης εγκυμοσύνης μου…. τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περίμενα…. αντί να γράψω για τη γέννηση,έγραψα για το θάνατο…. ετσι έρχονται τα πράγματα πολλές φορές… ανάποδα!

Ας πάρουμε λοιπόν δύναμη απ’οτι μπορεί η καθεμιά μας και ας συνεχίσουμε το δρόμο μας,γιατι κάπου παρακάτω έχει και χαρούμενες στιγμές….. και θέλουμε να είμαστε έκει να τις ζήσουμε, μην τις αφήσουμε να φύγουν!

Πήραμε δύναμη απ’αυτά που μας συνέβησαν και συνεχίζουμε να δίνουμε το παρόν στην ίδια μας τη ζωή……. τίποτα δεν τελείωσε!

Και πάλι σας ευχαριστώ πολύ όλες και αυτές που μου γράψατε και αυτές που δεν γράψατε και απλώς με σκεφτήκατε…

Σύλβια