Απλά νιώθω πνιγμένη…

Τι κανεις οταν νιωθεις να πνιγεσαι; Οταν αισθανεσαι τα πραγματα να γλυστρανε μεσα απο τα χερια σου; Οταν νιωθεις οτι εχεις φτασει στα ορια σου; Οταν αισθανεσαι οτι ΔΕΝ μπορεις αλλο; Οταν ολα αυτα προφανως ειναι η καταθλιψη που σου χτυπαει την πορτα;

Αλλα ας τα παρουμε απο την αρχη: ειμαι 38 χρονων, με δυο παιδια, τον γιο 8 χρονων και μια σουρλουλου –ζιζανιο κανονικο– 2,5 περιπου. Με τον αντρα μου ειμαστε μαζι εδω και και 12 χρονια, παντρευτηκαμε απο ερωτα και τα παιδια μας ειναι σιγουρα οτι καλυτερο εχουμε δημιουργησει. Η καθημερινοτητα μας εχει περιοριστει δυστυχως λογω υποχρεωσεων. Πολλες ωρες εργασιας, τωρα δικες μου και παλαιοτερα του συζυγου, στο πως θα βολεψουμε τις υποχρεωσεις με τα παιδια, σχολεια, σταθμους, εξωσχολικες κτλ. Αυτο που θελω να πω οτι παρ’ όλο που αγαπιομαστε, εχουμε χαθει.

Εχουμε ξεχασει να μας φροντιζουμε σαν σχεση, σαν ζευγαρι, το λεμε, το ανανωριζουμε, ειμαστε «κουρασμενοι». Ο συντροφος μου βοηθαει παρα πολυ, ειναι ηρεμος ανθρωπος, χωρις φωνες, δεν θα παραπονεθει ποτε σχεδον για το οτιδηποτε, βοηθαει στο σπιτι με τα παιδια παρα πολυ. Φτανει το βραδυ ομως και σχεδον καληνυχτα δεν λεμε….

Ειμαστε μονοι μας στην ανατροφη των παιδιων μας , ελαχιστη εως μηδαμινη βοηθεια των δικων του. Δεν θελω να μπω σε πολλες λεπτομερειες, απλα θα αρκεστω στο οτι σαν αποτελεσμα αυτη η βοηθεια οποτε ερχεται, εχει πολλη μα πολλη ψυχολογικη (δικη μου κυριως) επιβαρυνση, αναποφευκτους καυγαδες και ενταση μεσα στο σπιτι η οποια σιγουρα μας αναστατωνει ολους και κυριως τα παιδια….

Εγω, ενας απιστευτα δυναμικος ανθρωπος που παντα «τραβαγα» τους αλλους, αισθανομαι οτι εχω τελματωσει.

Εχω παυσει να ασχολουμαι με το οτιδηποτε μου προκαλουσε ευχαριστηση –πρωην επαγγελματιας αθλητρια, εξωτερικο, Ελλαδα, Εθνικη ομαδα… ταξιδια , απιστευτες εμπειριες, πανεπιστημιο, ανεξαρτητη και αυτονομη απο τα 18 μου, τα παρατησα ολα μετα απο 20 χρονια για την οικογενεια μου.

Μη με παρεξηγησετε … λατρευω τα παιδια μου!

Απλα με πνιγει η αδυναμια μου να μην μπορω να κανω κατι απλο για μενα, μονο με τον εαυτο μου χωρις αυτο το μαμα μαμα απο πισω να ακουγεται ολη την ωρα.

Οι ωρες της μερας δεν μας φτανουν… δουλευω πολλες ωρες και μετα το αναποδο ωραριο του συζυγου ΔΕΝ μου αφηνει καθολου ελευθερο χρονο.

Εχω κλειστει σε εναν κυκαιωνα, μια καθημερινοτητα που δεν μου επιτρεπει ουτε εναν καφε, μια βολτα με μια φιλη.

Ειναι που με αισθανομαι, να μην ειμαι καλα, που αναρωτιεμαι μηπως δεν επρεπε να εχω γινει μαμα;

Θολωνει το μυαλο μου, κουραζομαι, με νιωθω να θυμωνω πιο ευκολα απο οτι θα επρεπε απεναντι στα παιδια μου…

Με καταλαβαινω οτι γινομαι αδικη με τον μεγαλο.

Με ακουω να φωναζω και αναρωτιεμαι ποια ειναι «αυτή»;

Εγω; Που ναι μεν πολυ δυναμικη, αποφασιστικη, αποτελεσματικη, αλλα να φωναζω ετσι; Να βγαινω εκτος εαυτου;

Απλα νιωθω πνιγμενη….. σκεφτηκα να ζητησω βοηθεια… αλλα μαντεψτε… Πού θα αφησω τα παιδια; χαχα!

Μη σας ζαλιζω, απλα αναρωτιομουν, ειμαι η μονη που βιωνει τετοιες καταστασεις;

Με κανει κακη μανα η επιθυμια μου να μπορουσα να μεινω λιγο μονη μου; Χωρις κανεναν πανω απο το κεφαλι μου;

Καλη συνεχεια και μη με παρεξηγησετε…

Επ’ ουδενι δεν θελω να μελαγχολησω την ωραια σας παρεα

Την ψυχη μου που εχει βαρυνει ηθελα να ανοιξω λιγο και να μοιραστω τις μαυρες σκεψεις μου.

Πως παει;

Οταν μοιραζεσαι, η ααρα σου γινεται διπλη και η λυπη σου μιση…

Εεε με τοση μεγαλη παρεα εδω μεσα, ελπιζω να γινει χιλια μικρα κομματακια…

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com